Κύριε καθηγητά..

Ακολουθεί σεντόνι-αφιέρωμα σε έναν απαίσιο καθηγητή.

Ως μαθήτρια, θυμάμαι, ήμουν από τα αγαπημένα παιδιά των καθηγητών όχι μόνο γιατί ήμουν επιμελής αλλά κυρίως γιατί στην ώρα του μαθήματος ήμουν ήσυχη και πρόσεχα στο μάθημα (ή έτσι τους έκανα να πιστεύουν). Ιδιαίτερα προβλήματα δεν είχα μαζί τους, ίσα ίσα που οι συμμαθητές μου με έβαζαν να ζητήσω διάφορες χάρες από αυτούς γιατί είχα και "κύρος" (τρομάρα μου). Σπάνια αντιμιλούσα, γελούσα με αστεία εις βάρος τους, ή τους την έλεγα (δεν ξέρω πως κρατιόμουν..). Επίσης αν και αρκετές φορές μίλαγα/έκανα την τάξη άνω κάτω/ πέταγα στυλό με το απαραίτητο σημείωμα από τη μια άκρη της αίθουσας στην άλλη, το καλό μου παρελθόν με γλίτωνε από ωριαίες αποβολές και λοιπές ασυμβατότητες (c).

Την εικόνα του καλού παιδιού αποφάσισα να αλλάξω στην τρίτη Λυκείου, από την πολύ αρχή της μάλιστα, όταν τα σχέδια μου περί επαγγελματικού προσανατολισμού μετακόμισαν στην Ουγγαρία. Κοινώς, αφού δεν είχα σκοπό να κάνω τον κόπο να περάσω Ελλάδα, αποφάσισα να γλεντίσω λίγο παραπάνω την τελευταία μου χρονιά στον φορέα κοινωνικοποίησης που ονομάζεται "σχολείο".

Όσοι άφησαν τα δημόσια θρανία σχετικά πρόσφατα θα θυμούνται ότι το σχολικό έτος δεν ξεκινά μέσα Σεπτέμβρη αλλά τέλη Οκτώβρη, όταν πια έχουν πάει όλοι οι καθηγητές στις θέσεις τους. Το δικό μας σχολείο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, παρόλο που η υποδιευθύντρια (ή αλλιώς διευθύντρια στην θέση του διευθυντή) προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά της, και αυτή του διευθυντή επίσης, όσο το δυνατόν καλύτερα.

Και ενώ η σχολική χρονιά έχει αρχίσει με πολλά κέφια και λίγες ώρες, στο ημερήσιο πρόγραμμα προστίθεται και η Φυσική. Έχοντας διαλέξει Θετική Κατεύθυνση, ήμουν υποχρεωμένη να διδαχτώ και Φυσική κατ/σης εκτός από Γενικής Παιδείας (να σημειώσω ότι η Φυσική είναι το πραγματικά μισητό μου μάθημα).
Φτάνει λοιπόν η μέρα που ο νέος καθηγητής θα μας έκανε Φυσ.Γ.Π. . Μόλις είχαμε τελειώσει τη δεύτερη ώρα και η βαρεμάρα είχε αρχίσει να ξεπερνάει τα επιτρεπτά όρια. Τριτη ώρα το πρόγραμμα έλεγε Φυσική και εγώ ανυπομονούσα να γνωρίσω τον νέο καθηγητή. Κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι φέτος θα μείνω πολύ ικανοποιημένη.

Μεσήλικας, με μεγάλα γυαλία που είχαν γλιστρίσει χαμηλά στη μύτη του, γκρίζα μαλλιά και γυαλιστερή καραφλίτσα, παντελόνι και πουκάμισο περιποιημένα , με ανοιχτά τα 3 πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου του και χωρίς δασύτριχο στήθος, εισβάλλει φουριόζος στην τάξη. Η πρώτη φράση που απέσπασαν όσοι βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα (οι υπόλοιποι παίζαν ποδοσφαιράκι στον διάδρομο έξω από την τάξη- Φάνη αγόρι μου τα σέβη μου) ήταν η αγωνιώδης: "Εδώ είναι το Γ1 ;". Η φαντασία μου δεν άργησε να πάρει μπροστά, αλλά προσπαθούσα να τη συγκρατίσω για να πάρω όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για το νέο μου θύμα. Ήμουν αποφασισμένη πως αυτή η χρονιά θα είναι φανταστική από κάθε άποψη.
Αφού έκλεισε η πόρτα (και άνοιξε άλλες 15 για να μπουν και αυτοί που έπαιζαν/έτρεχαν έξω), ξεκινάει το πάρτυ.

Ο καθηγητής μας , είχε κι αυτός πλούσια φαντασία όπως μας απόδειξε κατά τη διάρκεια του έτους, εκτός από αυτό όμως είχε και πολλές απορίες για την ζωή, τα σχέδιά μας και την περιοχή όπου ήταν και είναι το σχολείο. Αφού μας ρώτησε το όνομά μας, ακολούθησε που θέλουμε να περάσουμε, από που καταγόμαστε, με ανάλογο σχολιασμό για το κάθε μέρος.
Παραθέτω παράδειγμα.

-Και είσαι η...
-Μ. Γ..
-Ωραίο όνομα! Χαίρω πολύ !!! Από που είσαι;
-Η μητέρα μου από την Αθήνα και ο πατέρας μου από την Ύδρα .
-Ααααααααα... πάρα πολύ ωραία... Όμορφη η Αθήνα , αλλά τότε που η μητέρα σου ήταν παιδάκι ήταν ακόμα πιο όμορφη. Και η Ύδρα.. ααααχ η Ύδρα, όμορφο νησί, γραφικό πολύ. Θυμάμαι είχα πάει με τους συμφοιτητές μου το '74 εκδρομή και είχαμε πάει σε μια ταβέρνα όπου ο ταβερνιάρης αποδείχτηεκε λάτρης της κλασσικής μουσικής- εγώ ξέρετε λατρεύω την κλασσική μουσική ( μπλα μπλαααα). Ο μπαμπάς ασχολείται με τη θάλασσα;
-Εε.....ναι...
-Καπετάνιος;
-......ναι....
- Αααχ πουλάκι μου, θα σου λείπει πολύ...
-...... .... ....

Αυτό γινόταν με όλους τους μαθητές. Αφού τον αφήσαμε να τελειώσει (είμαστε και ευγενείς), οι συμμαθητές μου έλαβαν δράση. Το θέμα μας ο στρατός, θέμα με άπειρο feedback για όλο το χρόνο, όπως αποδείχτηκε αργότερα.

Ο καθηγητής μας ήταν 53 χρονών (μας έδειξε και ταυτότητα στο μάθημα της κατ/ης την ίδια μέρα) είχε λέει κρατήσει την φόρμα και την αντοχή του, το τέρας, από τότε ! Και κάθε πρωί κάνει τα ίδια πηδηματάκια , να έτσι , χοπ-χοπ-χοπ ( χοροπηδάει μέσα στην τάξη), και κάνει και πους-απς, πάντα με πρόσωπο προς το παράθυρο του δωματίου του , για να πέρνει ενέργεια από τον ήλιο (!!) .

Εγώ, εδώ και ώρα να έχω αρχίσει να γελάω διακριτικά , αλλά τα πρώτα δάκρια δεν άργησαν να φανούν . Και αυτός να έχει πάρει μπρος και να μην σταματάει. Το τι άκουσα εκείνη τη μέρα τα λόγια δεν είναι αρκετά για να το μεταφέρω εδώ. Οι συμμαθητές μου βοήθησαν αρκετά με ερωτήσεις του στύλ "κύριε σας αρέσει το θέατρο;" , "κύριε, τι γνώμη έχετε για τον Μπους;" , "αθλείστε; " , "ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα; " (απ: το γαλάζιο γιατί φωτίζει την επιδερμίδα μου) κλπ .

Δεν θα ξεχάσω την φράση κλειδί " μετακόμισα στην περιοχή σας γιατί λατρεύω τα βουνά σας και ξέρω απ'έξω την ιστορία του τρένου" που με έκανε να εκραγώ από τα γέλια.
Και κλάααμμααα... κλάααααμμα.. τόσο που κόντεψαν να μου φύγουν οι φακοί επαφής. Εκείνη τη μέρα κέρδισα 3-4 χρόνια ζωής , εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Ξανάνοιωσα!! Ξέχασα να αναφέρω , ότι η διπλανή μου-όλα κι όλα! βράχος- δεν γέλαγε όσο εγώ , έτσι της αρκούσε η κάλυψη από τη μπροστινή της κι έτσι εγώ χρησιμοποιούσα την πλάτη της για να εκφραστώ με την ησυχία μου.

Ο τύπος, καταχαρούμενος που οι μαθήτές του διψούσαν για τα ενδιαφέροντα του, μας υποσχόταν ότι θα τα περάσουμε "υπέροχα" όλη τη χρονιά, και όντως, έτσι έγινε. Δεν πήρε χαμπάρι ότι είχε αρχίσει να με πονάει το στομάχι μου από το γέλιο , τό ίδιο και για τους περισσότερους του τμήματος. Ζούσε στον δικό του πλανήτη και φαινόταν ότι εκεί περνάει θαυμάσια.

Κάποια στιγμή χτύπησε το κουδούνι. Με την κολλητή μου αναφωνήσαμε ταυτόχρονα "ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ!!!!" , ενώ λυπημένος και με κατεβασμένα μούτρα ο καθηγητής μας χαιρέτησε απειλώντας μας " θα τα πούμε την επόμενη εβδομάδα, εκτός από τους τυχερούς της Θετικής που θα τους δω σε 2 ώρες".

Μάθημα φυσικά δεν έγινε, ούτε στη ώρα της κατ/σης, όπου εκεί έπρεπε να γνωρίσει και τους υπόλοιπους τυχερούς που δεν ανήκαν στο Γ1 αλλά στα Γ2 και Γ3. Το σκηνικό ήταν ακριβώς το ίδιο. Οι μισοί να αρκούνται στο να σκύβουν για να καλύψουν τα γέλια τους και οι άλλοι μισοί να κρυβόμαστε από πίσω τους για να το ευχαριστηθούμε. Κατά τη διάρκεια του χρόνου, Φυσ.Γ.Π. τελικά μας έκανε μια άλλη καθηγήτρια (έχω και για τη γούνα της πολλά ράματα, αλλά σε άλλο ποστ) , αλλά η κατ/ση παρέμεινε στα χέρια του.

Από αυτόν τον καθηγητή μάθαμε πολλά χρήσιμα και ενδιαφέροντα πράγματα, εκτός από Φυσική (σσ. πάντα εμείς λύναμε ασκήσεις, δεν ήξερε να μας λύσει απορίες, ακόμα και όταν επίτηδες λύναμε ασκήσεις λάθος δεν μπορούσε καν να το παρατηρήσει). Μάθαμε για παράδειγμα κάθε πότε να κουρεύουμε το γκαζόν(το γκαζόν προτιμά τις Τετάρτες, για να προετοιμάζεται ψυχολογικά που το Σ/Κ θα ξαπλώσουν πάνω του και/ή θα το πατίσουν), πότε είναι η πιο γόνιμη μέρα και ώρα της γυναίκας ( κάθε Τετάρτη 7-8) , ότι κάθε Τετάρτη το κάνει με τη γυναίκα του, ότι έχει μια τεράστια βιβλιοθήκη στο σπίτι του με βιβλία από όλες τις επιστήμες, ότι επειδή είναι παντογνώστης στο Υπουργείο Παιδείας τον φωνάζουν μικρό Φιλόσοφο, ότι τον είχε ζητήσει η ΝΑΣΑ αλλά αρνήθηκε... Μας έμαθε πως να χρησιμοποιούμε το handsfree (στο ένα αυτί το handsfree και στο άλλο το κινητό), έπαιξε με έναν συμμαθητή μας μπραντ ε φερ ( έτσι γράφετε αυτό το πράμα; ) από τον οποίο έχασε, έκανε πους-απς στην Τεχνολογική με το κεφάλι προς το παράθυρο για ενέργεια όπως είπαμε, (υπάρχει και αποδεικτικό βιντεάκι το οποίο κατέβηκε αμέσως στον διευθυντή), μας έλουζε με τα σάλια του σε κάθε μάθημα , με αποτέλεσμα κάθε φορά να μπαίνουμε ολόκληροι στον κλίβανο για απολύμανση, μάθαμε ότι κάνει τέλειους κύκλους και με τα δύο χέρια και άλλα πάρα πολλά τα οποία δε θυμάμαι αλλά βρίσκονται καταχωρημένα στο τετράδιό μου (βρίσκεται στην Ελλάδα δυστυχώς) .

Σε ένα πράγμα όλοι οι μαθητές του θα συμφωνήσουν. Ότι το μάθημά του ήταν πολύ επικοιδομητικό, καθώς εκείνες τις ώρες ο καθένας διεκπερέωνε ανειλημένες υποχρεώσεις. Για παράδειγμα η κολλητή μου έκανε ασκήσεις για το φροντιστήριο το ίδιο και οι υπόλοιποι, εγώ διάβαζα Φυσιολογία και Βιολογία για το Ουγγρικό παν/μιο ή έκανα κι εγώ ασκήσεις φροντιστηρίου.

Στο τέλος της χρονιάς τότε που κανείς δεν πάταγε στο σχολείο πετυχαίνει την κολλητή μου κι εμένα στους διαδρόμους (για μια ερώτηση είχαμε πάει στο Λύκειο...). Και επειδή δεν είχε σε ποιον να κλαφτεί ,(αγαπημένη του συνήθεια) για πολύ καιρό, αποφάσισε να βγάλει τα αποθημένα του επάνω μας. Με μάτια βουρκωμένα μας είπε πως κανένας δεν προτιμά το μάθημά του, ότι δεν είμαστε εντάξει με τις υποχρεώσεις μας και ότι μάθημα δε γίνεται και εκεί ένα κύμα θυμού ανέβηκε από το στομάχι ως το στόμα μου.

'Οπως είπα στην αρχή, επειδή είχα αλλάξει ως μαθήτρια, αποφάσισα να αντιμιλήσω για πρώτη και τελευταία φορά στην μαθητική μου ζωή, σκεπτόμενη τη στάση του όλο το χρόνο (και τις πλάτες από τους υπόλοιπους καθηγητές και συμμαθητές μου :ρ - έτσι κι αλλιώς και αποβολή να έπαιρνα - που δεν υπήρχε περίπτωση- οι γονείς μου δεν θα είχαν πρόβλημα , γιατί όλο το χρόνο μάθαιναν τι γινόταν στο μάθημά του. Μιλάμε για άνθρωπο που καθόλου δεν αμφιβάλλω που θα τον βρίσκουμε σε μερικά χρόνια..)

Μας λέει λοιπόν ότι μάθημα δεν γινόταν για ένα μήνα ...
-Συγγνώμη, πιστεύετε ότι όλο το χρόνο γινόταν μάθημα;
-Τι εννοείς Β. παιδί μου ;
-Πρώτον, δεν είμαι παιδί σας, και δεύτερον, όλο το χρόνο ασχοληθήκαμε με το στρατό, την βιβλιοθήκη σας και τη ΝΑΣΑ. Ότι μάθαμε, το μάθαμε από τα φροντιστήρια.
Ε ρε γλέντια..
-ΠΩΣ ΜΙΛΑΣ ΕΤΣΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΟΥ; ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΧΑΤΕ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ!!!
-Μα ποιο μάθημα;; Αφού δεν γινόταν μάθημα...
-ΑΝΕΔΑΙΣΤΑΤΗ !!!!
-Εγώ; Ευτυχώς που υπάρχουν και τα φροντιστήρια κύριε καθηγητά γιατί αλλιώς θα πατώναμε όλοι. Σκεφτείτε όμως ότι δεν έχουν όλοι οι γονείς την άνεση να στείλουν τα παιδιά τους φροντ. και περιμένουν να μάθουν από εσάς. Τι θα γράψουν αυτά τα παιδιά;
- ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΕΤΣΙ;
-Ακούτε τόση ώρα τι λέω;;
-ΕΜ ΒΕΒΑΙΑ! ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΚΑΝΕΝΑ ΣΕΒΑΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ!!!!!!, με γέμιζε σάλια.
-Καλό καλοκαίρι κύριε καθηγητά....

Με την κολλητή μου (που ως εκείνη την ώρα απλά παρακολουθούσε), βάλαμε κάτι γέλια..
Ωστόσο οι φωνές του είχαν φτάσει ως τα γραφεία, στο ισόγειο, όπου και η υποδιευθύντρια μας ρώτησε ποιος φώναζε. "Ο κ.Ν. κυρία.." . "Α , καλά, κατάλαβα. Σας κλαιγόταν πάλι; " . Η κύρωση που δέχτηκα ήταν μια μονάδα κάτω από το πρώτο τετράμηνο, πολύ σοβαρό πλήγμα δηλαδή... :ρ
Στον πατέρα μου είπε τα καλύτερα λόγια μπροστά μου και πίσω μου. Ο διευθυντής δε ούτε που ανέφερε τίποτα για το συμβάν...

Το καλοκαίρι , μόλις μια συμμαθήτριά μου και γειτόνισσά του πέρασε στο παν/μιο της έκανε δώρο ένα σετ ασημένια μαχαιροπίρουνα(!!) , και απ' ότι μάθαμε , ζητούσε με δάκρια στα μάτια να ξαναπάρει την κατ/ση του Λυκείου και φέτος. Απορώ γιατί ο διευθυντής του αρνήθηκε...

Αν και αυτό το κείμενο δεν θα φτάσει ποτέ στα χέρια σας , κύριε καθηγητά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις γερές δόσεις γέλιου που μου χαρίσατε την περσινή χρονιά και για το διάλειμμα που το "μάθημά" σας αποτελούσε για μένα. Ειλικρινά, εύχομαι να μην σας ξαναδώ ποτέ.

Αφιερωμένο στην κολλητή μου που μαζί περάσαμε πραγματικά καλά και στον Έντεκα που ζήτησε να μάθει περισσότερα για αυτόν τον καθηγητή.