Έχω μια πολύ καλή φίλη, με την οποία έχουμε περάσει στιγμές απείρου κάλλους. Είμαστε στο σπίτι της κάποιες μέρες πριν, και μου βάζει να ακούσω ένα άσμα, και παρόλο που μου άρεσε πολύ ξεχνώ να ρωτήσω τον τίτλο.Κατα καιρούς η μια αποκαλεί την άλλη με διάφορα χαρακτηριστικά - κοσμητικά επίθετα (καρναβάλι, κουτούτσικο κλπ), τον τελευταίο καιρό όμως, έχουμε σχεδόν εκτροχιαστεί με αποτέλεσμα, να λάβει χώρα μέσω msn η εξής συνομιλία.
Εγώ: Δε μου λες, εκείνο το τραγούδι που ακούγαμε σπίτι σου τις προάλλες πως λέγεται;
Φίλη (μετά από ολιγόλεπτη παύση): Ανήσυχο αλάνι.
Εγώ: Έτσι λέγεται το τραγούδι ή έτσι λες εμένα;
(ΓΕΛΙΑ)
- Αναγκάστηκα να καθαρίσω το σπίτι πατόκορφα για να περάσει η ώρα. Αυτό από μόνο του είναι ανησυχητικό σημάδι, ΜΑΑΑΑD βοήθειαααα!!!
- Έφτιαξα τα πιο αποτυχημένα cookies του σύμπαντος κόσμου, από συνταγή secret combination που ακόμα και να θες είναι αδύνατο, το τονίζω αδύνατο, να αποτύχει.Εδώ να σημειώσω πως αν υπάρχει κάτι για το οποίο φημίζομαι σ'αυτόν τον κόσμο είναι οι επιδόσεις μου στην ζαχαροπλαστική. Οπότε καταλαβαίνετε το μέγεθος της ήττας..don't ya?
- Είδα μια ολόκληρη σαιζόν Six Feet Under που ο σεναριογράφος της έχει γίνει γνωστός με το Όσκαρ Αργής Πλοκής που κέρδισε επάξια τις χρονιές 2001-2005. Eάν δεν είχε ενδιαφέρων πρωταγωνιστή θα την έτρωγαν εναλλάξ η μαύρη τρύπα του λάπτοπ και η Μαγδάλω με το στόμα το μεγάλο.(Εδώ να σημειωθεί ότι το Όσκαρ τις επόμενες χρονιές μέχρι και σήμερα επάξια λαμβάνουν οι δημιουργοί του Lost).
- Παρόλο που έλαβαν χώρα κι άλλα περιστατικά, βαριέμαι να τα διηγηθώ. Πρέπει να βγω από το λήθαργο. Άμεσα.
- Update. Λέω να γράψω και τα υπόλοιπα. Είδα την πιο βαρετή ταινία ΟΛΩΝ των εποχών. Όλων όμως! Και το όνομα αυτής "Πυρετός το Σαββατόβραδο" που θα μπορύσε να μετονομαστεί και σε "κτηνώδης αυτοκτονία σε πόλη της Ουγγαρίας". Σιγά τον σούπερ γκόμενο Τραβόλτα, σιγά και τις χορευτικές του ικανότητες, μπλιαχ.
- Είδα όμως και το κα-τα-πλη-κτι-κό Freedom Writers που πρωταγωνιστεί η Hillary Swank η οποία πολύ μου αρέ και θα την παρακολουθώ από δω και πέρα
- Τελείωσα και το Ινσταμπούλ του Ορχάν Παμούκ, το οποίο μεν είχα αρχίσει με πολύ ενθουσιασμό, αλλά στην πορεία με κούρασε πολύ. Δεν ξέρω αν έφταιξε η ψυχολογία του Σαββατοκύριακου ή παραήταν δοκιμιακού χαρακτήρα για τα γούστα μου, πάντως για να είμαι ειλικρινής τέτοια περιγραφικότητα με έκανε να δυσανασχετήσω. Το μόνο που το έσωσε από το να το παρατήσω ήταν η αρχή μου να τελειώνω τα βιβλία που πιάνω στα χέρια μου.
- Βγήκαμε με τα παιδιά για φαγητό την Παρασκευή το βράδυ στο στέκι και παρόλο που δεν ήμασταν στα κέφια μας, γελάσαμε αρκετά και περάσαμε πολύ ωραία. Το φαγητό έκανε αιώνες να έρθει (περιέργως) και με την αχεμ δεδομένη ασυνέπεια των Ελλήνων (πήγαμε και ολίγον τι αργά) καταλήξαμε να φύγουμε με τη μπουκιά στο στόμα μιας και το μαγαζί ήθελε να κλείσει (12 δατ ιζ! Ξέρετε εσείς κανένα εστιατόριο στην Ελλάδα να κλείνει στις 12; Οχι, γιατί άμα ξέρετε να μου πείτε κι εμένα!). Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως ξενέρωσα! Για να μην πω ότι μόλις βρήκα την αιτία πτωματίλας του Σαββατοκύριακου!!!
ή κατεβάστε το από εδώ.
