Ανεκδοτάκι (για ενήλικες)

Ο φίλος μου ο Μοο είχε μεταμεσονύκτιες εξάρσεις χιούμορ. Ακούστε λοιπόν τι μου είπε.

Ήταν ένας σαδιστής, ένας κτηνοβάτης, ένας πυρομανής, ένας δολοφόνος, ένας νεκρόφιλος κι ένα μαζοχιστής σε ένα παγκάκι στο πάρκο.

Λέει ο σαδιστής, μακάρι να 'χαμε μια γάτα να την βασανίζαμε.
Απαντάει ο κτηνοβάτης,μακάρι να 'χαμε μια γάτα να την βασανίζαμε, μετά να τη βιάζαμε.
Λέει ο πυρομανής, μακάρι να 'χαμε μια γάτα να την βασανίζαμε, μετά να τη βιάζαμε, μετά να της βάζαμε φωτιά.
Λέει ο δολοφόνος, μακάρι να 'χαμε μια γάτα να την βασανίζαμε, μετά να τη βιάζαμε, μετά να της βάζαμε φωτιά, μετά να τη σκοτώναμε.
Λέει ο νεκρόφιλος, μακάρι να 'χαμε μια γάτα να την βασανίζαμε, μετά να τη βιάζαμε, μετά να της βάζαμε φωτιά, μετά να τη σκοτώναμε, μετά να την ξαναβιάζαμε.
Και απανταει ο μαζοχιστής, μιάου.

Ηρθε το καλοκαίρι! Ταρατατζούμ Ταρατατζούμ!!

(To post αυτό έπρεπε να ανεβεί την Τετάρτη αλλά λόγω φωτοσωπικών ασυμβατοτήτων καθυστέρησε.)

Ο πραγματικός λόγος που χτίζονται γήπεδα δεν είναι για τους ποδοσφαιρικούς αγώνες αγαπητέ φίλαθλε αναγνώστη, δηλαδή όλα όσα πίστευες μέχρι σήμερα αναγκάζομαι να σου αποκαλύψω πως είναι μια πλάνη. Ο αληθινός λόγος, κι εδώ θα ήθελα να σε παρακαλέσω να καθίσεις εάν τυχαίνει να με διαβάζεις στα όρθια, είναι για να στεγάζουν την μέγιστη μορφή πολιτισμού, τις συναυλίες.Το ότι εκεί συνηθίζεις να βλέπεις εσύ την ομάδα σου είναι μια εναλλακτική που έχουν σκεφτεί διάφοροι φορείς παγκοσμίως, για να μην κάθονται τα στάδια τον χειμώνα, αφού καλλιτέχνες και ακροατές είναι πλάσματα εύθραυστα, ενώ οι αθλητές είναι γεννημένοι δυνατοί και ακμαίοι.

Και αφού ξεκαθαρίσαμε αυτή τη μικρή παρεξήγηση, πάμε στο θέμα του σημερινού ποστίδιου.

Έχω ξαναπεί πως για να στεφθεί το καλοκαίρι μου με επιτυχία δεν χρειάζομαι διακοπές αλλά μερικές καλές συναυλίες. Ο θεός των συναυλιών έχει καταλάβει πως αυτό είναι μέγιστο αγαθό για την ψυχική μου υγεία και κάθε χρόνο ξεφυτρώνει από το πουθενά διάφορα καλούδια, γνωστά στο χωριό μου και ως blessing in disguise.

Έτσι λοιπόν, το συναυλιακό καλοκαίρι 2008 για μένα ξεκίνησε μόλις χθες όπου η μοίρα κι ο καιρός τα’φεραν με τέτοιο τρόπο ώστε να βρεθώ στην συναυλία του Lenny Kravitz στη Μπρατισλάβα, στα πλαίσια της παγκόσμιας περιοδείας του εν ονόματι LOVE REVOLUTION. Τα πως και τα γιατί είναι μια ιστορία που θα πούμε μια άλλη φορά, το θέμα είναι πως εγώ εχθές χτυπιόμουν λίγα μέτρα μακριά από το είδωλο πολλών, σούπερ σέξυ Lenny . Νωρίς το απόγευμα έβρεχε καταρρακτωδώς και πίστευα πως δεν θα γινόταν, σταμάτησε όμως λίγο πριν βγουν τα πρώτα support groups. Βέβαια αυτό δεν το ήξερα, και για να σιγουρευτώ είχα καλέσει την διοργανώτρια εταιρεία, όπου μου επιβεβαίωσε πως ότι κι αν γίνει, θα γίνει κανονικά. Αυτό βέβαια έγινε επειδή είχανε γνώση οι φύλακες (πες το οργάνωση των μεγάλων εταιρειών που διοργανώνουν αληθινές συναυλίες) και η σκηνή ήταν καλυμένη σε περίπτωση βροχόπτωσης. Μη σου πω ότι θα ταν υπέροχο να έβρεχε, αφού πρώτον η συναυλία ήταν σαν χαμάμ - hot, steamy και με πολύ ιδρώτα – και δεύτερον θα ταίριαζε υπέροχα με το τραγούδι του I love the rain. Oh well..

H συναυλία ξεκινούσε κανονικά στις 8 και παρόλο που έφτασα αρκετά νωρίς, οι καλές θέσεις ήταν ήδη πιασμένες (δηλαδή μπροστά μπροστά στους όρθιους, κολλητά στα κάγκελα) προς μεγάλη μου απογοήτευση. Στην αρχή βγήκαν κάτι παντελώς άγνωστα στα δικά μου αυτιά σλοβάκικα γκρουπ, και μετά παρουσιάστηκαν οι One Republic για πέντε τραγούδια, εκ των οποίων τράβηξα τα 4 ανεπιτυχώς (κακή θέση, βάλε και το γεγονός ότι είμαι μια σπιθαμή απ’το έδαφος, ε δε θέλει πολύ ο άνθρωπος), παρόλα αυτά όμως τα ανέβασα στο youtube έτσι για το καλό.

Ο Λέννυ (υπεύθυνος για το όνομα του σκύλου του Νανάκου) βγήκε στις 9:15 και ξεκίνησε δυνατά, με το Bring it on από τον καινούριο δίσκο It’s time for a Love Revolution , συνέχισε με το Αre you gonna go my way , κάνοντας τραμπάλα ανάμεσα στα νέα τραγούδια και σε παλιά καλά ακούσματα. Στο American Woman έγινε χαμός αλλά ο πραγματικός πανικός έγινε στο Fly Away όπου τραγουδήθηκε και χοροπηδήθηκε από όλους . Κατά τη διάρκεια έκανε περάσματα ανάμεσα στο πιάνο,τα κρουστά και ντραμς όταν δεν έπαιζε κιθάρα. Για τους μουσικούς του τι να πω; Όλοι καταπληκτικοί αλλά θα κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στον μπασίστα, που στα δικά μου μάτια ήταν ακριβώς όπως πρέπει να είναι: Ακλόνητος. Βαρύς τύπος, με γυαλιά ηλίου , δερμάτινο παντελόνι και το απαραίτητο ελαφρώς μακρύ μαλλί, δηλαδή ένας καταπληκτικός TONY BRIET.

Ο Λεννούκος εμφανίστηκε και τραγούδησε τα περισσότερα τραγούδια με γυαλιά ηλίου, ενώ ενδυματολικά ήταν μια απογοήτευση (αφού ήταν ντυμένος και όχι γδυμένος όπως θα έπρεπε) φορώντας γραβάτα σε καρό σχέδιο και μισάνοιχτό πουκάμισο , σκούρο μπλε τζιν κολλητό και δερμάτινο σακάκι. Αγαπητέ μου Lenny, αφού έχεις μια χαρά σώμα και τατουάζ και έκανε και 34 βαθμούς, γιατί το έκανες αυτό στον εαυτό σου καλό μου παιδί; Γιατί,πες μου γιατί;

Το κοινό όπως θα υποψιάζεστε κοριτσόκοσμος κυρίως, από 17-55 , όπου διαρρύγνυε τα ιμάτιά του για ένα του βλέμμα (λογικό κι επόμενο..), στα τραγούδια δε, που έπαιζε πιάνο ουρ-λιά-ζα-νε , γενικά όμως δεν ήταν και πολύ ενθουσιώδες, δεν ήξερε τα τραγούδια καλά, κι όταν μας έβαζε να τραγουδάμε δεν ακουγόμασταν σχεδόν καθόλου (απαράδεκτο).

Προς το τέλος, κατέβηκε από τη σκηνή, πέρασε μπροστά από τα κάγκελα στα αριστερά πρώτα(εκεί που ήμουν κι εγώ) ακούμπησε τους μπροστινούς (γμτ) και μετά κατευθύνθηκε προς τις δεξιές κερκίδες όπου ανέβηκε πάνω, αλλά δεν μπορούσα να δω τι έκανε λόγω άθλιου ύψους και επειδή πολλές κοπέλες έκαναν το σούπερ σπαστικό, να ανεβαίνουν στους όμoυς των φίλων τους για να βλέπουν. Είπαμε, να δεις, αλλά όχι να κόψεις τη δική μου έτσι κι αλλιώς περιορισμένη θέα για να το πετύχεις καλή μου.. Αργκ!! Βρήκα όμως βιντεάκι που δείχνει λίγο τον πανικό που προκάλεσε η κάθοδος από τη σκηνή.

Τραγούδησε καταπληκτικά, ξεπέρασε όοολες μου τις προσδοκίες φυσικά αλλά εκεί που πέθανα ήταν όταν είπε τα Dancin' till Dawn και I’ll be waiting προς το τέλος. Βιντεάκια δυστυχώς δεν έχω να σας δείξω πολλά, μόνο ένα

γιατί από ένα σημείο και μετά μπροστά μου γινόταν ο πανικός, με σπρωξίματα και τραβήγματα, αλλά δεν πειράζει, γιατί αν ανοίξει το θέατρο του Λυκαβηττού, θα έχετε (έχουμε) την ευκαιρία να τον δείτε ζωντανά 1^η Αυγούστου.(οοοοολε!!)

Tέλος, έκανε δύο ανκόρ στα οποία τραγούδησε πέντε τραγούδια, αλλά θυμάμαι μόνο το ένα, αυτό που χάρισε στην περιοδεία το όνομα, το Love Revolution.

Ήταν καταπληκτικά!!!!!!

Συμπλόγγερς και συνάνθρωποι, Καλό Συναυλιακό Καλοκαίρι 2008!

υγ.Να ευχαριστήσω από καρδιάς τα παιδιά JohnnyBoy και ibloglive για την ανεκτίμητη βοήθεια με τις φωτογραφίες!

Βοήθεια

Συνάνθρωποι, συμπλόγγερς ήρθε η ώρα να σας ζητήσω μια μεγάααααλη χάρη. Όποιος κατέχει την τέχνη του Photoshop και έχει λίγο ελεύθερο χρόνο πλίιιιιιζ ας επικοινωνήσει μαζί μου.Πλιζ πρίτι πλιζ... Anyone???? (blink blink blink - σας κάνω ματάκια)

10+1 άχρηστα,άχρηστα

Ο σούπερ αγαπητός Blueprints με κάλεσε στο παίγνιο των άχρηστων πληροφοριών. Αποδεχόμενη λοιπόν την .. αυθόρμητη πρόσκληση σας παραθέτω τα 10 πιο ανούσια πράγματα που δεν χρειάζεται να ξέρετε για το άτομο μου.

1. Στο σπίτι σπανίως φοράω παντόφλες εκτός κι αν κάνει πολύ κρύο, κυκλοφορώ με κάλτσες το χειμώνα και μόλις ανοίξει λίγο ο καιρός αυστηρά ξυπολητη. Επίσης, πίνω κρύο νερό όλο το χρόνο, προς απογοήτευση της μαμάς μου, που όταν με βλέπει μονίμως γκρινιάζει για τις αμυγδαλές μου (υπερβολές).

2. Στα έξι μου, μόλις είχε αρχίσει το καλοκαίρι, παίζοντας με τον μικρό Αϊνστάιν στον κήπο έπεσα και έκανα τριπλό κάταγμα στο δεξί αστράγαλο. Όλο το καλοκαίρι την έβγαλα με γύψο, φυσικά ούτε μπάνια ούτε τίποτα. Για να μου περάσει όμως η ώρα, ο αδελφός μου μου έμαθε την ώρα και σκάκι. Εκείνο το καλοκαίρι έκανε κλίκα με τα ξαδέλφια μου βέβαια, και λυσσάγανε στο σπίτι και στον κήπο, αφήνοντας με σαν την καλαμιά στον κάμπο. Τώρα που το σκέφτομαι, εκδίκηση δεν πήρα. Χμουυυυυυυυυ

3. Έχω πάει μια φορά κατασκήνωση (με τον Άιν βέβαια) όταν ήμουν 7 επειδή έπρεπε η μαμά μου να μπει στο νοσοκομείο και πέρασα φριχτά. Φυσικά ούτε λόγος να με ξαναστείλουν την επόμενη χρονιά, αφού μόλις ήρθαν οι γονείς να μας πάρουν, πλάνταξα στο κλάμα (από χαρά μάλλον).

4. Όπως όλα τα κορίτσια που σέβονται τον εαυτό τους, έχω
τ ρ ε λ λ ή αδυναμία στον μπαμπά μου.

5. Εδώ και δύο μήνες περίπου έχω ένα προβληματάκι με το αριστερό μου χέρι, όπου είναι μουδιάσμένα μονίμως το τέταρτο και πέμπτο δάχτυλο, δεν είναι και τόσο δυνατά και συχνά παρουσιάζουν αδυναμία κίνησης. (ραντεβού με Ορθοπεδικό μεγατόνων έχει ήδη κανονιστεί)

6. Από Σεπτέμβρη ξεκινώ ξανά βιολί. Όσο το σκέφτομαι, ρίγη συγκίνησης με πιάνουν και ανυπομονώ να έρθει ο καιρός.

7. Όσες φορές κι αν πάω στο Βέλγιο ποτέ μα ποτέ δεν το βαριέμαι. Έχω βρει και την πατέντα και κάθε φορά περνάω όλο και καλύτερα (σ.σ πιο τέλεια κι απ'το τέλεια). Βρε λες να ΄ναι η παρέα;

8. Αρνούμαι να χάσω συναυλία ή άλλο γεγονός επειδή δεν έχω κάποιον να τραβολογήσω για να'ρθει μαζί μου. Έχω πάει μόνη μου σε συναυλίες, θέατρο, για καφέ, σινεμά, για μπάνιο ενώ δεν έχω πρόβλημα να ταξιδέψω με τον αγαπητό μου εαυτό, χωρίς παρουσία τρίτων. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως σνομπάρω την παρέα, άλλωστε είπαμε, όσοι πιστοί.. :)

9. Είμαι μεγάλη φαν του έντεχνου αλλά και της κλασσικής με βιολιά (φέρτε μου βιολιά λέμε!!)

10. Βρίσκομαι σε τρομερό δίλημμα. MacBook ή MacBoocAir ; Να ζει κανείς ή να μη ζει; Ιδού η απορία!

+1! Έχω κάνει λίστα με τα πράγματα που πρέπει να έχω επιτεύξει πάσει θυσία μέχρι τα τριάντα, και είναι μεγάααααλη......


Sd54 μου, Doodleraki μου, Beniamin, Moo, Σοφία, Συκιά πείτε μας τα άχρηστα σώψυχά σας! Φυσικά όποιος άλλος θέλει να παίξει, έχει πρόσκληση από μένα!!

υ.γ.: Η αλήθεια του προηγούμενου παίγνιου μόλις έλαμψε!

O εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι «αχ»

Αθήνα, 1999. Μια σπάνια ολική έκλειψη ηλίου, ένας Σεπτέμβρης ιδιαίτερα ζεστός.
Ένα ποικιλόμορφο όσο κι ετερόκλητο σύνολο ανθρώπων που θα δεθεί με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. Μια φαινομενικά νέα ακόμα γυναίκα, κυριαρχημένη από πλήθος νευρώσεων, που ξέχασε να ερωτευτεί. Μια κορυφαία Ελληνίδα τραγουδίστρια στο απόγειο της καριέρας της, βουλιαγμένη στη μοναξιά και τα χάπια. Ένα δεκαεννιάχρονο κορίτσι που έρχεται στην πρωτεύουσα, για ν’ ακολουθήσει τα όνειρά του. Μια γάτα, με ταλέντο να πέφτει από ψηλά μπαλκόνια. Ένας εικοσιτριάχρονος που τον θέλουν όλες. Δύο πρωταγωνίστριες του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου, που ξεπήδησαν από άλλο βιβλίο, γιατί έχουν πολλά να πουν ακόμα. Μια πόρνη πολυτελείας, που σταμάτησε το επάγγελμα, αλλά βαρέθηκε πια να κάθεται. Μια καφετζού που δεν θα πιστέψει ποτέ στις υπερφυσικές δυνάμεις της, αλλά υπάρχουν στο μέγιστο βαθμό. Ένα πλήθος ιδανικοί ανύπαντροι άντρες και μια χούφτα αθεράπευτες κουτσομπόλες.
Τι δεν είπαμε; Α, ναι. Έναν μεγάλο σεισμό και τις ασταμάτητες μετασεισμικές του ακολουθίες.
Ένα απολαυστικό μυθιστόρημα γεμάτο χιούμορ και συναίσθημα, κομμάτι από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.Να μην ξεχάσω τον δραπέτη, μια αινιγματική μέλισσα κι ένα «αχ», που θα κρίνετε εσείς πόσο μικρούλι είναι κάθε φορά.

ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΜΕΣΑ ΙΟΥΛΙΟΥ, ΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ

ή κάντε κλικ εδώ για παραγγελίες …

Καλοτάξιδο!!

Μικρές Αλήθειες - Μεγάλα Ψέμματα //Updated

H ώρα της κρίσης έφτασε. Πάμε να δούμε ποιοι το βρήκαν, ποιοι πλησίασαν και ποιοι έσφαλαν.

Το 1 είναι ένα μεγάλο ψέμμα και μπάζει από παντού. Έγραφα Έχω ελάχιστα παιδικά σημάδια από χτυπήματα μιας και ήμουν πολύ προσεκτική, χαρακτηριστικό που έχω κρατήσει μέχρι και σήμερα, αφού σπανίως χτυπάω, σκοντάφτω, πέφτω ή γλυστράω. Είμαι σούπερ απρόσεκτη και ατσούμπαλη και χτυπάω μονίμως και με σημάδια, πρόσφατα έφαγα μια τούμπα με το ποδήλατο που μου χάρισε μια βόλτα από το νοσοκομείο(τίποτα το σοβαρό, μη σκιάζεστε). Ευτυχώς κανείς δεν πάτησε τη μπανανόφλουδα.

Το 2 είναι η μεγάλη αλήθεια. Έγραφα: Λατρεύω τους μονόκερους, γι'αυτό και όταν έπαιζα D&D ο χαρακτήρας μου ήταν μια paladin που χρησιμοποιούσε σαν mount έναν μονόκερω (μόνο ο Μοο το ήξερε αυτό στα σίγουρα, αφού ανήκει στην ομάδα του D&D της Κυριακής στο σπίτι μας). Επίσης, από τα Scrubs o αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο J.D. γιατί μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος. Moo, το πάθος του J.D.πήγαινε για τους μονόκερους, αλλά όλες οι άλλες ιδιότητες στις οποίες αναφέρεσαι είναι 100% αληθινές. Νικητές από τύχη είναι ο Ηφαιστίωνας, η Doodler, η Beniamin και η Λίνα, ενώ η Στάσσα το βρήκε επειδή είναι και η ίδια παίκτρια και μπορούσε να ξέρει για το mount. Ο Darthiir the Abban, αν ήταν λίγο πιο αποφασιστικός θα το είχε βρει, δηλαδή άγγιξε το νερό αλλά του γλύστρισε από τα χέρια.

To 3 αποτελούταν από 2 σκέλη. Έγραφα: Ο καθηγητής που μου διδάσκει βιολί στην Αθήνα είναι κολλητός του πρώην βιολονίστα του Αλκίνοου Ιωαννίδη (ολόσωστο, και καταπληκτικός καθηγητής. Όποιος ενδιαφέρεται για μαθήματα να στείλει μέιλ) κάτι που τελικά αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο γιατί γνώρισα από κοντά τον πιο αγαπημένο μου καλλιτέχνη (αυτό είναι το ψέμμα). Εδώ να αφορίσω τον Sd54, γιατί ειδικά σε αυτόν και την Doodler θα είχα αναφέρει σίγουρα ότι θα τον είχα γνωρίσει από κοντά (κοντά= καφές μαζί και κουβεντούλα, ανταλλαγή κινητών,κλπ, όχι συνάντηση μετά από συναυλία - κάτι που έχει γίνει ήδη). Ντροπή Σταύρο,ντροπή!!
Ο Blueprints και ο ΚίτσοςΜήτσος λοιπόν, πλησίασαν στην πηγή αλλά νερό δεν ήπιαν.

Το 4 έλεγε πως πάσχω από β-θαλασσαιμία. Ενταξει, είπαμε, έχω ένα θεματάκι με το αίμα, αλλά βρε Μαντ, βρε Μάντ,όχι κι έτσι! Η Αν-Λου μπερδεύτηκε κι αυτή από την σοκαριστική αποκάλυψη και ξεστράτησε.

Ευχαριστώ όσους έπαιξαν :)




To λατρεμένο μου τρελόπαιδο, ο Sd54 με κάλεσε στο παίγνιο του Πινόκιο. Η μύτη μου μεγάλωσε αρκετά, και περιμένει να δει πόσοι από σας θα βρείτε την κρυμμένη αλήθεια!

1. Έχω ελάχιστα παιδικά σημάδια από χτυπήματα μιας και ήμουν πολύ προσεκτική, χαρακτηριστικό που έχω κρατήσει μέχρι και σήμερα, αφού σπανίως χτυπάω, σκοντάφτω, πέφτω ή γλυστράω.

2. Λατρεύω τους μονόκερους, γι'αυτό και όταν έπαιζα D&D ο χαρακτήρας μου ήταν μια paladin που χρησιμοποιούσε σαν mount έναν μονόκερω. Επίσης, από τα Scrubs o αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο J.D. γιατί μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος.

3. Ο καθηγητής που μου διδάσκει βιολί στην Αθήνα είναι κολλητός του πρώην βιολονίστα του Αλκίνοου Ιωαννίδη, κάτι που τελικά αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο γιατί γνώρισα από κοντά τον πιο αγαπημένο μου καλλιτέχνη.

4. Ελάχιστοι κοντινοί μου άνθρωποι γνωρίζουν ότι έχω β-θαλασσαιμία, αλλά χάριν σε αυτό το πόστ θα το μάθουν και όσοι δεν το ήξεραν.

Λοιπόν;

Με τη σειρά μου καλώ την Beniamin την 12η, τη Σοφία και όποιον/α άλλον/η θέλει να παίξει αλλά κανείς δεν τον/την κάλεσε

Sad

SO very Sad..


*D. get well soon, please...

Υπογράφοντας Διαδικτυακά

Βρήκα στο youtube αυτό,δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο ισχύει αλλά δείτε τι μπορεί να κάνει η υπογραφή σας, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία

Για να ευθυμίσουμε λιγάκι

Απελπισία

Long time no see, αλλά λίγο το διάβασμα, λίγο οι απαγορευμένες βόλτες, ε, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος,χάθηκα λίγο από το μπλογκ αλλά όχι από τα δικά σας ,όλα κι όλα!

Τις τελευταίες εβδομάδες, τα νεύρα μου κρόσια. Οι γείτονες μου που λείπουν όλη την ημέρα, έχουν ένα λατρεμένο καφετί σκυλάκι ,από αυτά τα μικρά και κακιασμένα με ροζ φιογκάκι στη φράντζα και άσπρο-ροζ καρό φορεματάκι, το οποίο είναι στον κήπο τους (που συνορεύει με τον δικό μου) και ΟΛΗ την ημέρα μιξοκλαίει γαβγίζοντας. Αυτός ο δαίμονας όταν γκρινιάζει έχει τόσο διαπεραστική φωνή που χτυπάει κατ’ευθείαν τον εγκέφαλό μου πίσω, λίγο πάνω από το σβέρκο (όσοι έχετε ανάλογη εμπειρία καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ,οι υπόλοιποι είστε απλά πολύ πολύ τυχεροί). Και μιας και δεν έχω air condition, οι μπαλκονόπορτες είναι μονίμως ανοιχτές, με αποτέλεσμα να είμαι φρικαρισμένη και να μην ξέρω τι να κάνω να σωπάσει. Σκεφτείτε πως ούτε οι ωτασπίδες δεν καλύπτουν πλήρως το σόου.

Θα μου πείτε,σκυλάκι είναι, τι θα κάνει,θα γαβγίσει. Και θα σας πω, α ναι ε; Κι εγώ τι φταίω που κοντεύω να σκαρφαλώσω στους τοίχους; ΕΕΕΕ;

Πολλές βρώμικες σκέψεις έχουν περάσει από το μυαλουδάκι μου, και όλες αφορούν πως θα βγάλω από τη μέση το βρωμόσκυλο, εσείς έχετε να προτείνετε καμία αποτελεσματική; Ζητώ συγγνώμη από τους φιλόζωους αναγνώστες, κι εγώ αγαπώ τα ζωάκια και ιδιαίτερα τα σκυλιά, αλλά δεν παλεύεται αυτό το πλάσμα. Απλά δεν παλεύεται.

Παρόλο που δεν είμαι ο τύπος που θα παραπονεθεί στους γείτονες για το ένα ή το άλλο, κυριώς επειδή κάνω κι εγώ τις ατασθαλείες μου (βλέπε, δυνατή μουσική σε ακατάλληλες ώρες, παρτάκι με τα παιδιά και μια ηλεκτρική κιθάρα μεταμεσονύκτια, ηχηρή συναρμολόηση επίπλων ΙΚΕΑ,κλπ,κλπ) και κανένας μέχρι τώρα δεν μου έχει χτυπήσει το κουδούνι να μου πει λέξη (αν και θα έπρεπε), σκέφτομαι πως την επόμενη φορά που ο σκύλος θα έχει κέφια, θα τους κάνω μια επίσκεψη, για την ψυχική μου υγεία βασικά, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να προσαρμοστώ ακούγοντας μουσική σε άλλους τόνους.

Δύσκολη η ζωή σε πολυκατοικίες.Πολύ δύσκολη.