Στο αεροδρόμιο

Έχω κατέβει Ελλάδα για διακοπές και ανάμεσα στα απαραίτητα ψώνια είναι και ηχεία για το λάπτοπ. Οταν ήρθε η (μααααύρη :ρ) ώρα να φύγω, μου γεννήθηκε η απορία "και πως θα τα μεταφέρω;". Στη βαλίτσα φυσικά δεν μπαίνανε, δεν χωράγανε κιόλας (ε που να μπει το γουφερ στη βαλίτσαα;;), αλλά και για λόγους ασφαλείας (έχουνε ήδη ανοίξει μια φορά τη βαλίτσα μου εν αγνοία μου στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης). Έτσι λοιπόν αποφασίζω να τα πάρω μαζί μου ως χειραποσκευές (ήταν λίγο βαριά , αλλά εντάξει) . Σκεφτόμουν ότι ίσως δεν μου επιτρέπανε να τα πάρω μέσα, ίσως τα περνάγανε και για κλεμμένα ( ξέρω ΄γω... μ'αυτούς που έχουμε μπλέξει..)..
Έχω παραδώσει λοιπόν βαλίτσες και τα σχετικά και είμαι με το κουτί με τα ηχεία και την θήκη του λάπτοπ, στον έλεγχο χειραποσκευών. Έρχεται η σειρά μου. Λέω στον ελεγκτή οτι έχω λάπτοπ μέσα , μου ζητάει να το βγάλω ,οκ , το κάνω , και το βάζω στο καλαθάκι. Κοιτάει λίγο περίεργα τα ηχεία, σκέφτομαι εγώ " να το!!, όπως το φαντάστηκα , δεν θα με αφήσουν να τα πάρω, δεν έχω και την απόδειξη αγοράς, ααχ κρίμα και δεν πρόλαβα ούτε να τα δοκιμάσω... " , ανοίγει το στόμα του μετά από μερικά δευτερόλεπτα , και ακολουθεί ο εξής διάλογος :

Ελεγκτής : Τι έχει μέσα; (δείχνοντας το κουτί)
Εγώ : Ηχεία.
Ελεγκτής: Για το λάπτοπ;
Εγώ: (!!) Ναι...
Ελεγκτής: Πόσο τα πήρες;

Πόσο μακριά μπορεί να πάει η καρδιά σου;

Πόσα θέλει η καρδιά και πόσα μπορείς να της δώσεις;
Πόσο μακριά μπορεί να πάει για να εκπληρώσει τα "θέλω" σου;
Πόσο διατεθειμένος είσαι να θυσιαστείς για χάρη του ίδιου σου του εαυτού;
Είναι εγωιστικό να θυσιάζεσαι για το καλό σου και όχι για το καλό κάποιου άλλου;
Πότε η καρδιά πρέπει να πισωπατεί και να αφήνει την λογική να επικρατήσει;
Τι χρειάζεται ώστε να νιώσει πλήρης ;

Τραγουδάκι :):):)

Τα καβουράκια - Δώρος Δημοσθένους
Από το δίσκο του Γιώργου Χατζηπιερρή "Ένας τεμπέλης δράκος"

Δέκα καβουράκια βρήκαν δέκα καραμέλες
και καθήσανε στο βράχο να τις φάνε
Μα ήρθαν τα χταπόδια , τα τραβήξαν απ'τα πόδια ,
και τους πήραν τα γλυκά και στο φινάλε
έμειναν μονάχα τα κοιτάν το κύμα
αχ τα καβουράκια είναι κρίμαα

Ριαλαριλαριλαριλαλοοοο ριαλαλιλαλεε
ριαλαριλαριλαριλαλοο ριαλαριλαλιλαροοο

Να και μια χελώνα που τα βλέπει να 'ναι μόνα
και τα παίρνει στη σπηλιά μεσ' τη φωλιά της
Βγάζει απ'τις ντουλάπες γλυφιτζούρια , σοκολάτες ,
παγωτά , γρανίτες, φράουλες και τάρτες
και τα καβουράκια μας θα κάνουν πάρτυ
κάτω απ' το σπασμένο το κατάρτι x2

Ριαλαριλαριλαλιλαλοοοοο ριαλιλαλεεε
ριαλαριλαριλαλιλαλοοοοο ριαλαριλαλιλαροο x2

Δεν είναι υπέργλυκο ;; :D:D:D

Χαμόγελα παντού!!

Λατρεύω τα χαμόγελα.Από μικρούς ή μεγάλους, μικρά, μεγάλα, αμυδρά , φωτεινά, ευτυχισμένα, όλα μ'αρέσουν! Μα πιο πολύ μ'αρέσουν τα χαμόγελα των παιδιών. Μ' αρέσει που (χαμο)γελάν εύκολα, χωρίς ενδοιασμούς . Τρελένομαι όμως να τα κάνω εγώ να γελάνε. Τα πιο πολλά αρκούνται να τους δώσεις ένα νροπαλό χαμόγελο και σου ανταποδίδουν το ίδιο , ίσως και μεγαλύτερο. Στο τραμ , όσο διαρκεί μια στάση , στο κοριτσάκι στο βαγόνι προς την αντίθετη κατεύθυνση, στον πιτσιρικά που κρατάει το χέρι της μαμάς του και γυρίζει το κεφάλι του προς τα πίσω και το βλέμμα του πέφτει πάνω μου, στην μικρούλα με το ροζ σκούφο που παίζει με το χιόνι στο παρκάκι απέναντι από το σπίτι, χαμογέλασε ακόμα και το κατσούφικο αγοράκι μέσα στο λεωφορείο. Επίσης λατρεύω τα πιτσιρίκια που γαργαλιούνται - Η απόλαυση ( έχουνε γίνει απίστευτα παιγνίδια με τον τετράχρονο ξάδελφο μου πάνω σε κρεβάτια, καναπέδες, στο πάτωμα...σκέτη απόλαυση το γέλιο του..) !!
Νομίζω είναι από τα πιο όμορφα συναισθήματα η χαρά να κάνουμε κάποιον να χαίρεται και να χαμογελά και είναι τόσο εύκολο να το πετύχουμε! :)

Χιλιόχρονη..

Εχθές είχε γενέθλια. Έκλεινε τα είκοσι. Έλαβε ένα δεματάκι από τον αδελφό της : ένα γράμμα, μια σοκολάτα από τη χώρα της κι ένα cd που ήθελε πολύ. Την σοκολάτα την άνοιξε στο τραμ, ακούμπησε το κεφάλι της στο τζάμι , έκλεισε τα μάτια και έβαλε στο στόμα το πρώτο κομμάτι. "Μμμμμμμ" , η απόλαυση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Κι ένα δάκρυ κύλλησε στα ροζ μάγουλά της .
Της κάναμε πάρτυ έκλπηξηστο αγαπημένο της εστιατόριο, με την αγαπημένη της μουσική να παίζει από τα ηχεία. Παρόλη την έκπληξη και χαρά της, δεν έφαγε φαγητό, μόνο από την τούρτα της. Είχε ένα θλιμμένο βλέμμα , κι ένα αμυδρο χαμόγελο, σαν να της έλειπε κάτι. Ή μάλλον, κάποιος.Οικόγένεια; Φιλος; Κανένας δεν μπόρεσε να ρωτήσει. Στο τέλος της δώσαμε μια τεράστια κάρτα, ζωγραφισμένη από μια φίλη της , με αφιερώσεις από όλους τους παρευρισκόμενους. Το δώρο κι αυτό στο τέλος. Ήταν κάτι που το ήθελε πολύ και που δεν την αφήσαμε να το αγοράσει μόνη της , πείθοντας της με την δικαιολογία πως είναι ακριβό. Δεν πίστευε στα μάτια της όταν κατάλαβε τι είναι. Με την κάρτα ταράχτηκε. Προσπάθησε να κρύψει τη συγκίνησή της αλλά δεν τα κατάφερε. Πρέπει να χάρηκε πάρα πολύ με όλα.. και από την συμπεριφορά της φάνηκε πως ξέρει να εκτιμά..

μην ασχολείστε,προσπεράστε το

Δεν έχω τι να τραγουδήσω , τι να πω, και βαριέμαι και να διαβάσω, οπότε τι μένει; Μπλογκί. Πολύ δυναμικά άρχισε το εξάμηνο και δε μ'αρέσει :ρ. Έχω αρχίσει να μισώ τη Χημεία, πλήγμα πολύ μεγάλο για μένα , καθώς ήταν από τα αγαπημένα μου.
Και τι δεν έχουνε δει τα ματάκια μου σ'εκείνη την αίθουσα των πρακτικών της Ανατομίας.. με αποκορύφωμα την Δευτέρα που μας πέρασε (ρωτήστε τον Παναγή να σας πει :ρ:ρ:ρ) .Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί πληρώνονται αδρά οι γιατροί :ρ.

Έχω και τα νεύρα μου, δε δουλεύει και το dc++ , έχω να πληρώνω και αμαρτίες που δεν ξέρω πότε τις έκανα.. χρωστάω της Μιχαλούς φαίνεται.

Έφαγα και μια ονειρεμένη σάρδα πρωί πρωί από αυτές που καραδοκεί στην γωνία ο πιτσιρικάς της γειτονίας με την κάμερα για να τις ανεβάσει στο νετ... ε που να φανταστώ ότι το χιόνι είχε γίνει πάγος στην επιφάνεια; Αφού εχθές ήταν αφράτο- αφράτο (χρρρρ).. Φαίνεται πιάνουν οι κατάρες του Σταύρου - να προσέχω τις παρέες μου πιο πολύ στο εξής.

Και το αίσθημα του ανικανοποίητου καλά κρατεί. Με τις υγείες μας.

τίποτα

ιστορίες γραμμένες στην κάθε ευκαιρία , διηγήματα, ποιήματα,όλα καταλήγουν στον κάδο. "γράφω μόνο δυο λέξεις , κι είναι πάλι πολλά". μ' έπιασε πάλι το αίσθημα του ανικανοποίητου.

Τα αμύγδαλα

Άσπρισαν οι σκέψεις, σαν τα σύννεφα που είχε σήμερα ο ουρανός , και με τον αέρα έφυγαν μακριά. Η μυρωδιά από κανέλλα και τριαντάφυλλο θύμιζε γιορτή και η διάθεση απογειώθηκε όταν το άσπρο τοπίο ξεπρόβαλε από το παράθυρο.
Κι όμως. Η χαρτοπετσέτα με τη μυρωδιά από το ούζο που χύθηκε πάνω της και το κομμάτι από μπλου τακ από εκείνη την ανεξήτηλα βαμμένη ανάμνηση χάθηκαν. Η χαρτοπετσέτα ξεμύρισε και το μπλου τακ σκονίστηκε και λερώθηκε.
Τα αμύγδαλα όμως πάντα εκεί, σαν τη σταθερά στο κάθε πρόβλημα . Ααχ.. θυμάσαι την αμυγδαλιά δίπλα στο φράχτη; Που κάθε άνοιξη μόλις που ντυνόταν στο ροζ νυφικό της ο πάγος έσπευδε να το κάψει; Και που τον άλλο χρόνο πάλι εκείνη άνθιζε; Και που καθόμασταν στο χώμα και τη χαζεύαμε; Και τότε , που έπιασε φωτιά και τρέχαμε να τη σώσουμε, και τα καταφέραμε; Θυμάσαι τους πρώτους καρπούς που φάγαμε από αυτήν; Τη χαρά στα μάτια σου θυμάμαι μόνο. Και το ρετσίνι της που πάντα μου φάνταζε σαν δάκρυ κι εσένα σαν μέλι.

Αφορισμός

Αφορίζω την απόσταση , για όλα όσα μας εμποδίζει να κάνουμε και να πούμε :(:(:(:(:(