Τα αμύγδαλα

Άσπρισαν οι σκέψεις, σαν τα σύννεφα που είχε σήμερα ο ουρανός , και με τον αέρα έφυγαν μακριά. Η μυρωδιά από κανέλλα και τριαντάφυλλο θύμιζε γιορτή και η διάθεση απογειώθηκε όταν το άσπρο τοπίο ξεπρόβαλε από το παράθυρο.
Κι όμως. Η χαρτοπετσέτα με τη μυρωδιά από το ούζο που χύθηκε πάνω της και το κομμάτι από μπλου τακ από εκείνη την ανεξήτηλα βαμμένη ανάμνηση χάθηκαν. Η χαρτοπετσέτα ξεμύρισε και το μπλου τακ σκονίστηκε και λερώθηκε.
Τα αμύγδαλα όμως πάντα εκεί, σαν τη σταθερά στο κάθε πρόβλημα . Ααχ.. θυμάσαι την αμυγδαλιά δίπλα στο φράχτη; Που κάθε άνοιξη μόλις που ντυνόταν στο ροζ νυφικό της ο πάγος έσπευδε να το κάψει; Και που τον άλλο χρόνο πάλι εκείνη άνθιζε; Και που καθόμασταν στο χώμα και τη χαζεύαμε; Και τότε , που έπιασε φωτιά και τρέχαμε να τη σώσουμε, και τα καταφέραμε; Θυμάσαι τους πρώτους καρπούς που φάγαμε από αυτήν; Τη χαρά στα μάτια σου θυμάμαι μόνο. Και το ρετσίνι της που πάντα μου φάνταζε σαν δάκρυ κι εσένα σαν μέλι.