Χρόνε που φεύγεις...

Αντιγράφοντας την ιδέα του Βροχοποιού, κάνω εδώ μια μικρή ανασκόπηση της χρονιάς που σε λίγες ώρες θα μας αφήσει, απαντώντας στην εξής ερώτηση : «Τι δεν μπορείτε να αφήσετε πίσω με την χρονιά που φεύγει; Τι δεν σας επιτρέπεται να ξεχάσετε;»

Πρώτα πρώτα δεν μπορώ να ξεχασω εκείνη τη συναυλία που την παρακολούθησα σχεδόν όλη κλαίγοντας.Το κάθε τραγούδι με γονάτιζε όλο και περισσότερο. Δεν έχω ξανανιώσει τόσο μα τόσο κουρασμένη μετά από μια συναυλία.
Την χαρά της επιτυχίας στο τέλος της πρώτης μου εξεταστικής.
Ένα τραγούδι σχεδόν ψυθιριστό, από φωνή αγγέλου.
Την φράση με δάκρυα «καλή αντάμωση».
Τους καφέδες , τις συζητήσεις και τις αγκαλιές με 2 παιδιά που με δέχτηκαν χωρίς όρους.
Τις στιγμές με τα άτομα που με επισκέφτηκαν εδώ.
Τις στιγμές με τα παιδιά που γίνανε καλοί μου φίλοι, τις μεταμεσονύκτιες συζητήσεις μας, τα γέλια και τις ιστορίες που ξεδιπλώθηκαν έναν χρόνο τώρα.
Το πράσινο φωτοσυνθετικό πρόβατάκι μου.
Το ηλιοβασίλεμα στην Ζάκυνθο, την νύχτα που είχε πανσέληνο.
Εκείνο το φάκελο με εκείνο αντίγραφο. Απίστευτο κόλλημα μέχρι και σήμερα.
Εκείνη την κατάθεση ψυχής κι από τις δύο σε ένα καφέ γεμάτο καπνό.Θυμάμαι πως έξω έπεφτε η πρώτη βροχή του χειμώνα.
Τις βόλτες με την μοναδική κοπέλα που με καταλαβαίνει τόσο ολοκληρωτικά.
Εκείνο το άρωμα, εκείνο το βλέμμα, εκείνο το χαμόγελο (nobody knows it, but you've got a secret smile, and you use it only for me)...
Εκείνη την εκπληκτική πτήση προς Βέλγιο, το πρώτο πρωινό εκεί, την λίμνη στις Βρυξέλλες. Την έκπληξη μου που τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Την γνωριμία μου με μερκούς από εσάς τους bloggers. Θέλω να γνωρίσω κι άλλους.. κι άλλους.. κι άλλους.. :)
Την κάθε μία συναύλία που παρακολούθησα φέτος. (update: Shakira 4ever sd μουυ)
Το μάθημα-σφαλιάρα που πήρα για το κατά πόσο οι άνθρωποι επιθυμούν την ειλικρίνεια.
Τον ενθουσιασμό που ένιωσα τότε. Και ξανά και ξανά. Και την απογοήτευση μαζί.
Εκείνα τα δύο όνειρα που κόπηκαν επειδή ξύπνησα. Αν συνεχίζονταν ίσως και να πέθαινα.
Την πρακτική μου στο νοσοκομείο, την αξέχαστη αυτή εμπειρία, τους ανθρώπους που με βοήθησαν τόσο. Το βλέμμα τους.
Τις συμβουλές και την αγάπη που έχω δεχτεί από τον δάσκαλό μου. Χωρίς αυτόν, όχι μόνο η χρονιά αυτή, αλλά και ολόκληρη η ζωή μου θα ήταν αλλιώς και σίγουρα όχι καλύτερη.
Κάθε αγκαλιά που δόθηκε στα άτομα που αγαπώ στο (εκάστοτε) αεροδρόμιο.

Θα συμφωνήσω με τον Βροχοποιό, μισώ κι εγώ τις λίστες, ξεχνάς τα μισά απ'όσα σκεφτόσουν να βάλεις. Ας είναι όμως, κι αυτά εδώ που θυμήθηκα, για την ώρα αρκούν..

Καλή χρονιά να έχουμε παιδάκια. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ο χρόνος που θα έρθει να είναι γεμάτος υγεία για εμάς και τα αγαπημένα μας πρόσωπα και πολλές πολλές ευτυχισμένες στιγμές.

after party reminder

Dear blog,

Μόλις έφυγαν οι τελευταίοι καλεσμένοι.
Αφού τριγύρισα λίγο μέσα στο σπίτι ,έβαλα στο μπάνιο ένα πόστ-ιτ :
"Φεύγοντας για τον Ν. , να μην περάσω από την κουζίνα."
Νομίζω με εννοείς.

Μαίρη Κρίσμας;

Καιρός να ξεμουρτζουφλιάσω (ya think?)
Το πήρα απόφαση ότι δεν θα δω χριστουγεννιάτικη Αθήνα για μερικά χρόνια ακόμα. Αλλά έχω μια απορία ρε παιδιά.
Ποια είναι αυτή η Μαίρη Κρίσμας που όλος ο κόσμος μιλάει γι'αυτήν κάθε Χριστούγεννα και γράφει και το όνομά της λάθος;
Άντε, καλές γιορτές σε όλους, με υγεία. Τα υπόλοιπα διορθώνονται.

Αχαριστία

Θέλω γιορτές. Θέλω Χριστούγεννα και φώτα και λαμπάκια και Αθήνα. Στολισμένη, λαμπερή και απαστράπτουσα. Θέλω και ζεστή σοκολάτα και κάστανα στα κάρβουνα , και αγκαλιές και τηλεόραση δίπλα στο τζάκι. Θέλω φίλους και μηνύματα και χρόνια πολλά και ευτυχισμένος ο νέος έτος (Μενεγάκη) και τραγούδια και μουσικές και καφέδες ζεστούς και κουβέντα και σουξου-μούξου. Και τα θέλω τώρα.
Αντ'αυτού έχω στολισμένο Σέγκεντ, βροχερό και κρύο, λίγο πριν χιονίσει που είναι σα γαμ* το κέρατό του, νεύρα, εξετάσεις, διάβασμα, και καθόλου μα καθόλου διάθεση.

Κατάθλιψη, μεγαλειώδης και γιορτινή. 

Μου τα 'λεγε και δεν άκουγα..

 

Πρόσφατες διαπιστώσεις

1. Έχω πολύ καιρό να ακούσω Γκαραβέλα, και ακόμα περισσότερο να πάω στο Ονόκιο. ( :-( )
2. Τα φορίνια (ουγγρικό νόμισμα) δεν χαλάνε στο πλυντήριο.
3. Η γειτόνισσα δίπλα μου, όσο καλή και να'ναι, έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητική.
4. Η βιολογική κάπαρη είναι το δεύτερο χειρότερο πράγμα που έχω φάει ποτέ. Το πρώτο είναι μια πίτα της γειτόνισσας με δύο δάχτυλα λίπος, κοτόπουλο, πάπρικα και σκόρδο. Πολύ σκόρδο.
5. Ο Tim Burton είναι θεός.
6. Το Ηουse είναι κλάααασεις ανώτερο από το Grey's Anatomy
7. Πάσχω από House-ism
8. O Johnny Depp είναι ο ομορφότερος άντρας που έχω δει ποτέ στη ζωή μου- please, AFTER Sebastian!

Tim Burton - Vincent

 

SOS!! SOS!!

Χρειάζομαι επειγόντως 2 εισιτήρια για αυτήν εδώ την παράσταση και 2 αεροπορικά εισιτήρια για Νέα Υόρκη. Τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα , και το Πνεύμα είναι παρόν, πλίιιιιιιιιιιιιιιζ κάντε μου τα δώροο...

πλίιιζ;
πρίτι πλίιιιιιιζ;;;...

Dear blog,

ήρθα να σου εξομολογηθώ δυο πράγματα, σύντομα και περιεκτικά.
Το ένα είναι ότι μάλλον θα κάνεις να με δεις αρκετό καιρό γιατί διαβάζω για εξεταστική. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου κακό (το ότι θα με ξεφορτωθείς), ίσα ίσα που θα ησυχάσει και λίγο το κεφάλι σου.
Το άλλο είναι, ότι αποφάσισα να σταματήσω να ασχολούμαι με ανθρώπους που δεν τους καίγεται καρφί για μένα. Στο χωριό μου αυτό το λέμε "Ι can't be bothered", αν ξέρεις από χωριό.Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το είπα αυτό τελευταία φορά, και έφτασε ο καιρός να το ξαναπώ, για να επανέλθουν τα πράγματα σε ισορροπία και τάξη.
Α! Και κάτι άλλο (δεν είναι για σένα αυτό dear blog). To πολύ κουτσομπολιό βλάπτει. Βρείτε να ασχοληθείτε με κάτι πιο εποικοδομητικό, κοινώς, GET A LIFE!

Συγγνώμη..

Ήξερα γι'αυτήν την ημέρα τόσο καιρό πριν.Ήμουν σίγουρη πως εχθές θα γιόρταζες πραγματικά. Και δεν ήρθα στην τόσο ξεχωριστή γιορτή σου. Το μετάνιωσα, ξέρω πως είναι αργά, πως αυτή η μέρα δεν θα ξαναέρθει ποτέ. Όμως, ακόμα και τώρα, θέλω να σου ζητήσω μια μεγάλη, ειλικρινή και δακρυσμένη συγγνώμη.

House

Να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Τα τελευταία 2-3 χρόνια τηλεόραση δεν βλέπω. Δεν βλέπω σειρές ούτε ακούω ειδήσεις και ακουμπάω το τηλεκοντρόλ μόνο για να την κλείσω. Τα νέα ανά τον κόσμο έφταναν τα μικρά και τρυφερα αυτάκια μου, μέσω ραδιοφώνου και διαδικτύου (internet, connecting people). Μόνο άνιμε έβλεπα, τα οποία δεν κατατάσσονται στις σειρές, ούτε στις ταινίες, ούτε στα καρτούν (μακράν καλύτερα και των 3, αλλά δεν θα επεκταθώ), κι αυτά στο pc/laptop.
Επίσης, απέφευγα να δω σειρές όπως Desperate Housewives, Six Feet Under, Grays Anatomy, ER κλπ κλπ γνωρίζοντας πως είναι "ποτισμένες" με εθιστικές ουσίες, ευχάριστες κι ωραίες, που όμως θα μου έκλεβαν τον ωραιότατο χρόνο μου για 500 άλλα εξίσου ωραία πράγματα. Καλά ως εδώ; Μια χαρά!
Έλα μου όμως η τύχη/μοίρα/το πεπρωμένο (του δίνω σημασία Γιώργο μου, μην μου άγχεσαι), ήθελε να με κάνει να αναθεωρήσω τις απόψεις μου και μου έφερε στα χέρια (στον εξωτερικό σκληρό για την ακρίβεια) την σειρά House. Μια σειρά που έχει αλλάξει τον τρόπο σκέψης μου, που με έχει καθηλώσει μπροστά σε μια οθόνη, που η πρώτη σκέψη μου το πρωί και η τελευταία το βράδυ είναι πόσα επεισόδια μου έχουν απομείνει....
Αμερικάνικη σειρά ιατρικού περιεχομένου, κινείται γύρω από ιδιωτική κλινική με βασικό ήρωα έναν εκκεντρικό, διαφορετικό, μοναχικό, ενίοτε αγενή γιατρό, αλλά εξαιρετικό Παθολόγο/Νεφρολόγο, διευθυντή του τμήματος Διαγνωστικής Ιατρικής. Το τμήμα αυτό, και συγκεκριμένα ο dr Gregory House και η ομάδα του, καλούνται να διαγνώσουν μια σειρά από περιπτώσεις που άλλοι γιατροί αδυνατούν. Το κάθε επεισόδιο επικεντρώνεται σε ένα περιστατικό και με αυτό πετυχαίνεται οι ρυθμοί της σειράς να είναι έντονοι. Το μότο του γιατρού είναι "όλοι ψεύδονται". Διατυπώνει επίσης μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη..
“The great thing about telling somebody they’re dying is it tends to focus their priorities. You find out what matters to them. What they’re willing to die for. What they’re willing to lie for.”
Αξίζει κανείς να δει την σειρά, γιατί εστιάζει στις σχέσεις των ανθρώπων και στο πόσο ένας φαινομενικά σκληρός και αδιάφορος γιατρός, το μόνο που επιδιώκει είναι να κάνει το σωστό.
Ξεκίνησε το 2004 και ακόμα συνεχίζεται, ενώ έχει κερδίσει μια σειρά από βραβεία που την φέρνουν σε μια εξέχουσα θέση στην καρδιά του κοινού.
Στην Αμερική προβάλλεται από το κανάλι FOX , στην ελληνική τηλεόραση η πρώτη σεζόν από το κανάλι Star. Enjoy!

Is it only for winter,or is it everyday magic?

Τον τελευταίο καιρό, εκτός του ότι είμαι κουρασμένη, αγχωμένη, απογοητευμένη, ορεξάτη, ευδιάθετη, είμαι και καλά. Απόψε που με πιάσανε οι γλύκες μου, ανέβασα τρία αγαπημένα τραγουδάκια, έτσι, για να πάει καλά το Σ-Κ.
Φιλί μεγάλο!

No.1
Νο.2
Νο.3

9-10/12/06 Bazaar Δρόμων Ζωής

Οι Δρόμοι Ζωής είναι μια εθελοντική μη κυβερνητική οργάνωση, που στηρίζει τα παιδιά των δρόμων και τις οικογένειές τους.
Μέσω της κυρίας Μάτζικας , έμαθα γι'αυτούς τους ανθρώπους που αφιερώνουν σε παιδιά χρόνο, θέληση, χαμόγελο, χρήματα και βοήθεια υπερβάλλοντας εαυτόν. Δεν είμαι καλή στις λέξεις. Το μόνο που θέλω να σας πω είναι πως, παρακάτω θα βρείτε μια πρόσκληση για το Μπαζαρ που διοργανώνει τα 3 τελευταία χρόνια η οργάνωση αυτή για την εξοικονόμηση πόρων.




Ο κόσμος αλλάζει!!Ας βοηθήσουμε όλοι!

Υ.Γ.: Η φωτογραφία, λόγω κάποιου προβλήματος του blogger, δεν ανοίγει. Για λεπτομέρειες, δείτε στο blog  της κ.Μάτζικας.

Aυτός ο κόσμος δεν θ'αλλάξει ποτέ (;)

Σήμερα το πρωί ξύπνησα λίγο περίεργα, ίσως φταίει ότι το βράδυ είδα μερικά αλλόκοτα όνειρα, με πρόσωπα αγαπημένα και οικεία. Πριν φτιάξω καφέ, άρχισα να σκέφτομαι τι κάνουν αυτοί που στον ύπνο μου με επισκέυτηκαν λίγες ώρες πριν.
Πίνοντας τον καφέ, μια διαπίστωση ήρθε και στρογγυλοκάθισε στο μυαλό μου, λίγο στενόχωρη μπορώ να πω..
Συνειδητοποίησα λοιπόν, πως τα πιο αξιόλογα πρόσωπα που έχω γνωρίσει μέχρι στιγμής, άτομα που μου έχουν ανοίξει δρόμους σκέψης, που μου έχουν διδάξει το σωστό με την ευρεία έννοια, που έχουν σταθεί στις πιο δύσκολες στιγμές μου, δεν έχουν παιδιά. Είναι άτομα σε ηλικία γάμου και τεκνοποίησης. Άτομα που ο πνευματικός τους ορίζοντας είναι τόσο ευρύς και πολυδιάστατος, οι παιδαγωγικές τους απόψεις τόσο σωστά δομημένες και τεκμηριωμένες, που είμαι σίγουρη πως αυτοί οι τόσο υπέροχοι άνθρωποι, θα γινόντουσαν και υπέροχοι γονείς.
Κι όμως. Οι περισσότεροι από αυτούς, ακόμα κυνηγάν πτυχία και τίτλους, παλεύουν με πανεπιστήμια και καταξίωση, για να προσθέσουν ένα ακόμα κάδρο στον τοίχο τους. Που είναι μεν απόλυτα σεβαστή επιθυμία, δεν παύει όμως να τους στερεί την χαρά της μητρότητας/πατρότητας.
Και λυπάμαι, γιατί σκέφτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι , θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στην κοινωνία των παιδιών. Όχι μόνο των παιδιών των άλλων, αλλά και των δικών τους παιδιών. Άνθρωποι με αρχές και ήθος, δεν πρέπει να μένουν "άπραγοι" σε έναν κόσμο που έχει σχεδόν σαπίσει ολάκερος.
Δεν έχω συζητήσει μαζί τους επ’αυτού, κυρίως γιατί δεν τολμάω να ξεκινήσω μια τέτοια κουβέντα. Το πιο πιθανό είναι να το έχουν σκεφτεί και οι ίδιοι, ίσως και να έχουν καταλήξει πως σε έναν τόσο μάταιο και διεφθαρμένο κόσμο, δεν έχει νόημα να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί. Το ίδιο παιδί που λίγα χρόνια αργότερα θα γυρίσει και θα τους πει «μαμά/μπαμπά, σε τι κόσμο με έφερες;», όπως έκανε ένα άλλο παιδάκι μερικά χρόνια πριν.
Απλά σκεφτομαι ότι μερικοί άνθρωποι γίνονται γονείς, μόνο και μόνο επειδή «έτυχε».
Κάποιοι άλλοι που «δεν έτυχε», ή «δεν ήθελαν» σίγουρα θα είχαν διδάξει στα παιδιά τους το φέρεσθαι και στο μέλλον, ίσως ο κόσμος αυτός να γινόταν καλύτερος.

Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2006

Το τραγούδι που κέρδισε στον φετινό διαγωνισμό το ακούσατε; Είναι υπέροχο. Απολαύστε το εδώ  

Αναμονή, υπομονή*, διαμονή

Περιμένοντας τα παιδιά που θα ερχόντουσαν να με επισκευτούν, οι μέρες πέρασαν βασανιστικά αργά, ειδικά την εβδομάδα πριν την άφιξή τους. Όταν ήρθαν όμως όλα έγιναν τόσο γρήγορα, που δεν προλάβαμε να κάνουμε όλα όσα θέλαμε, ούτε και να πούμε όλα όσα θέλαμε βέβαια, αλλά τουλάχιστον πήραμε μια γερή δόση από έκδηλο ενθουσιασμό, ικανοποίηση και ευχαρίστηση από τα τεκτενόμενα.

Η Βουδαπέστη μας επιφύλασσε εκπλήξεις που κυμάνθηκαν από πολύ αστείες καταστάσεις, απρόσμενες συναντήσεις, έως spooky σενάρια για την επιβίωσή μας
(«...είμαστε ζωντανοί...»). Το ίδιο και το ταξίδι της επιστροφής (:ρ).

Μια εβδομάδα και μια μέρα πριν, τέτοια ώρα ήμουν στην Αθήνα και έπινα καφέ σε υποκατάστημα αμερικανικής εξαιρετικά δημοφιλούς εταιρείας ειδών κατανάλωσης (call me Αστροδολάρια) με απόλυτα διεφθαρμένο ανήλικο πρόσωπο, το οπόιο κυριολεκτικά με βούτηξε πριν καλά καλά βάλω το κλειδί στην πόρτα.

Το πρώτο γεύμα στην Αθήνα δεν ήταν ούτε γιουβαρλάκια, ούτε παστίτσιο, ούτε σουβλάκι. Ever green σαλάτα ήταν. [Να θυμηθώ να αφορίσω τον άγευστο χυμό βατόμουρου με κάτι άλλο που δεν θυμάμαι, που καθόλου δεν μου άρεσε. Αλλά η σαλάτα ήταν πολύ ωραία]

Οι μέρες πέρασαν πολύ ευχάριστα, αλλά (δυστυχέστατα) δραματικά γρήγορα, με αποτέλεσμα να χάσω μια θεατρική παράσταση και μια μουσική βραδιά που ήθελα να δω. Αλλά επειδή ο καλός Θεούλης με αγαπάει (μάλλον) , μου χάρισε μια τρομερή αποζημίωση το βράδυ Σαββάτου, όπου ενώ παρακολουθούσα ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, με πολύ ιδιαίτερη παρέα, άκουγα dolby surround στ’αυτιά μου την Τάνια να μου/σου/του τραγουδάει «σ’εχω διαλέξει να σ’ανασταήσω, να σου μιλήσω και να σε πείσω να δραπετεύσουμε μαζί και δεν το ξέρεις».

Επιστροφή στην Ουγγαρία και πάλι, σωματικά, αλλά ψυχικά αφημένη (όχι απόλυτα) οικοιοθελώς σε καταλύτικά γεγονότα .
Ιn - προσπαθώ να μπω ξανά στην καθημερινότητά μου, φύγε από τη σκέψη μου - mode.

* έχε χάρη..

Φλασιά

Σου 'χω πει ότι σκοτώνω για να μάθω Αραβικά; 
Που ακούω τον κολλητό μου να τα μιλάει στο τηλ. και τρώω τα λυσσακά μου;
Δεν στο χω πει ε; Κακώς.

And I'm happy, oh so happy..

Πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που φιλοξένησα κάποιον στο σπίτι που ήρθε από άλλη χώρα; Που μέτραγα τις μέρες ανάποδα και οργάνωνα το που θα τον πάω, τι θα δει, που θα φάμε, σε ποιον θα τον γνωρίσω; ‘Οχι πάρα πολύς, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτός ο χαρούμενος αναβρασμός μου έχει λείψει.

Ο Ξένιος Δίας μέσα μου κάνει πάρτυ αυτές τις μέρες, γιατί αυτήν την εβδομάδα 3 αγαπημένα μου πρόσωπα θα έρθουν εδώ. Και είμαι τόσο χαρούμενη, που σχεδόν έχω αποσυντονιστεί.

Επίσης, σε μία εβδομάδα περίπου επιστρέφω Ελλάδα, όπου εκεί θα έχουμε άλλους αναβρασμούς (νίχιχι).

Mode – έχω τρελή διάθεση, αγαπώ σχεδόν όλον τον κόσμο- in.
 

Awkward feeling..

Μερικές φορές τα πιο περίεργα γεγονότα συμβαίνουν στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Σε κάνουν να νιώθεις άβολα και όσο διαρκεί η σκέψη όσων συνέβησαν τον τελευταίο καιρό, νιώθεις παγάκια να κατρακυλάνε στην πλάτη σου. Ένα περίεργο μούδιασμα και μια ανατριχίλα άνευ προηγουμένου ειλικρινά, σε κάνουν να σκέφτεσαι ξανά και ξανά τον λόγο που όλα αυτά γίνονται. Για να μην μιλήσω την συχνότητα και την γοργή εξέλιξη..

Ο λόγος δεν βρέθηκε, στην αναζήτηση ακόμα λοιπόν. Ότι πέρασε, καλώς πέρασε λένε. Ελπίζω τουλάχιστον..

Απόψε ήθελα να σε ακούσω. Περίεργα πράγματα σου λέω...

.......

Βοήθεια συνάνθρωποι!!

Φίλοι φιλόμουσοι και διαβασμένοι,

Ψάχνω εδώ και καιρό ένα τραγούδι του Αλέξανδρου Χατζή (γιός του μεγάλου Κώστα Χατζή) με τίτλο "Να μην με περιμένεις" , Μουσική/Στίχοι: Χρηστίδης Γιώργος. 

Pleeeeease όποιος το έχει ας μου στείλει mail ή ας αφήσει comment!!!!

Ιδού η απορία!

Τον τελευταίο καιρό, πέρα από τα κουλά σκηνικά που μου συμβαίνουν μέσα στο σπίτι, γίνονται και μερικά άλλα εκτός σπιτιού που με κάνουν να αυτοαμφισβητούμαι. Την εβδομάδα που μας πέρασε μερικά σκηνικά έδωσαν μια νότα χαράς στην μουντή ρουτινιάρικη καθημερινότητά μου, εκ των οποίων παραθέτω εδώ δύο (2).

Σκηνικό πρώτο

Είμαστε στο αμφιθέατρο του τμήματος της Ανατομίας. Πάντοτε στην συγκεκριμένη αίθουσα είμαστε πολύ ήσυχοι, δεν ενοχλούμε κανέναν και παρακολουθούμε αφοσιωμένοι τον αγαπημένο καθηγητή. Από το πουθενά ακούγονται κάτι επαναλαμβανόμενες γυναικείες κραυγές. Μετά το απαραίτητο «WTF?????» , σκέφτομαι: «Γιατί φωνασκεί η γυνή;; Μην ξύπνησαν τα σώματα; Μην είναι καθηγήτρια που την κυνηγάνε να «δωρίσει το σώμα της στην επιστήμη;» Παγωμάρα στην αίθουσα, χαμογελάκι ο καθηγητής και συνεχίζουμε το μάθημα.

Σκηνικό δεύτερο

[Ιntro: Εδώ στην Άνω Ραχούλα, ένας από τους τρόπους να βάλει κανείς μονάδες στο κινητό του, αν δεν χρησιμοποιεί σύνδεση, αλλά κάρτα, είναι να πάει σε ένα οποιοδήποτε ΑΤΜ και με την πιστοτική του κάρτα να επιλέξει το ποσό που επιθυμεί να βάλει στο κινητό του και να πληκτρολογήσει 2 φορές για επιβεβαίωση τον αριθμό του.Όταν η συναλλαγή ολοκληρωθεί, η γαμ*εταιρεία ( μου έχει βγάλει την ψυχή με όλους τους πιθανούς τρόπους συνδυασμένους, γι αυτό και τα καντήλια) σου στέλνει ένα μηνυματάκι με το υπόλοιπο του λογαριασμό σου, τους συχτηρίζεις και συνεχίζεις την ημέρα σου κανονικά.]

Είμαι στο σπίτι, βράδυ, πάνω στο κρεβάτι με 252 βιβλία, και 2 ντάνες (sic) σημειώσεις γύρω μου και διαβάζω. Μήνυμα στο κινητό. «Τα παιδιά» σκέφτομαι. Κοιτάζω, μήνυμα από την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Το υπόλοιπό μου είναι λέει 6.723 φορίνια (26 Ε περίπου). Self- slapping (sic). Πότε σηκώθηκα και πήγα και έβαλα κάρτα; Εγώ εδώ δεν καθόμουν; Δεν ήμουν αφοσιωμένη;

Πιθανές εκδοχές: 

1) Στραβός είναι ο γυαλός;
2) Στραβά αρμενίζουμε;
3)Και στραβός είναι ο γυαλός και στραβά αρμενίζουμε;

Ιδού η απορία. 

ΠιΕς: Τραγουδάκι ξεσηκωτικό. Καλή εβδομάδα!!!
 

Tribute to a beloved teacher

Όποτε ακούω Harley να περνά ή τις βλέπω στο δρόμο θυμάμαι τον Αργύρη. Ο Αργύρης ήταν Μαθηματικός στο φροντιστήριο και καθηγητής μου Β’ και Γ’ Λυκείου. Μετρίου αναστήματος με βαθιά γαλάζια μάτια (ίδια ακριβώς με της μαμάς μου τώρα που το σκέφτομαι), απίστευτα γλυκός (baby face), τέλειο πισινό και μόλις 30 χρονών.

Όταν είχε καλό καιρό ερχόταν στο φροντ. με τη Harley. Στη Β’ Λυκείου, τις Τρίτες πηγαίναμε για μάθημα την ίδια ώρα, οπότε φρόντιζα να φεύγω από το σπίτι νωρίτερα για να κάτσω στις σκάλες και να τον δω να έρχεται – με τη μηχανή, τα μαύρα Ray Ban και το απαραίτητο Diesel τζιν. Η γκαρνταρόμπα του αποτελούνταν αποκλειστικά από κομμάτια Moschino, Diesel, ενώ είχε όλη τη σειρά από τα Harley που κυκλοφορούσε (από μαύρα δερμάτινα παντελόνια μέχρι ζώνες και μπότες).

Η πιο αγαπημένη του στάση που μας έκανε να ρίχνουμε αγκωνιές ο ένας στον άλλο ήταν να κάθεται στην επιφάνεια του πρώτου θρανίου (που σκοπίμως αφήναμε πάντα κενό), να ακουμπάει πλάτη στον τοίχο και να απλώνει το ένα πόδι στο θρανίο έτσι ώστε να φαίνεται το σηματάκι ΗD από τα παπούτσια του. Θεός.

Με τον Αργύρη κορίτσια κι αγόρια είχαν φοβερή σχέση. Τον φωνάζαμε με τον όνομά του
(όποτε ξεκινούσα μια ερώτηση με τη φράση «Κύριε καθηγητά» χαμογέλαγε και έλεγε « τι κύριε καθηγητά μωρέ, Αργύρη με λένε!!» ), κάναμε φοβερές πλάκες και γελάγαμε πολύ. (Ενδεικτικά αναφέρω σκηνικό : Ο Αντρέας, πολύ καλός μου φίλος, ψωνάρα του κερατά αλλά με πηγαίο humour (sic), σηκώνεται να λύσει άσκηση στον πίνακα. Μόλις έφτασε στον πίνακα, στάθηκε δίπλα στον καθηγητή ,και λέει «παιδιά συγκρίνετε!!» – και δείχνει τον κ*λο του!! Λιώσαμε στο γέλιο .. )

Ο Αργύρης δεν ήταν ο αγαπημένος μας καθηγητής επειδή ήταν κούκλος και ντυνόταν φοβερά (είχε ψώνιο με τις μάρκες αλλά καθόλου ψώνιο στην συμπεριφορά), ούτε επειδή είχε πάει μερικούς από εμάς βόλτα με τη μηχανή, ούτε επειδή τον φωνάζαμε με το όνομά του. Ήταν επειδή για ‘κείνον δεν υπήρχαν μαθητές 2 ταχυτήτων. Όλοι οι μαθητές ήταν ίσοι και έδεινε στον καθένα ξεχωριστά τον καλύτερό του εαυτό. Και γι’αυτό τον αγαπούσαμε πολύ.  

Σκιάχτηκα!!!

Παραμύθι

Όταν ήμουνα μικρός μου χανε πει ένα παραμύθι
Ότι αυτό που λέγεται φιλία υπάρχει και ζει σ’ αυτό τον πλανήτη

Μου χαν πει και για κάτι σπουδαίο που το λέγαν ιδεολογία
Και να με πιστός σε ιδανικά, όπως οικογένεια, πατρίδα θρησκεία
Μου ‘χαν πει για μια γενιά εκεί γύρω στο ’60 με ’70
Και μια επανάσταση αν χρειαζότανε η γενιά μου θα έκανε τα ίδια
Μου χαν πει και για κάτι παράξενους με καπέλο και μπλε στολή
Αυτοί θα μ’ έσωναν αν κάποιος κλέφτης στο σπίτι μου μέσα είχε μπει
Μου ‘χαν πει για μία χούντα και για μία αριστερά
Μου ‘παν για κάποιες χαμένες πατρίδες και 400 χρόνια σκλαβιά
Μου ‘παν οτ’ είμαι τυχερός, γιατί τώρα έχουμε δημοκρατία
Και για κάτι που το λέγαν σοσιαλισμό και έμοιαζε μ’ ελευθερία
Μου είπαν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει για τη δική μου τη γενιά
Και αφού έχουμε ένα πιάτο να φάμε όλα είναι μια χαρά
Μου είπαν να βάλω γρήγορα μυαλό και να συμβιβαστώ
Γιατί κάπου εκεί είναι το νόημα της ζωής, αν το ψάχνω θα το βρω

Όταν ήμουνα μικρός μου ‘χαν πει ένα παραμύθι
Μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη
Όταν ήμουνα μικρός μου χαν διδάξει μια ιστορία
Τώρα μου την λεν αλλιώς, μα εγώ μαθαίνω στην πορεία

Τώρα όμως που μεγάλωσα το παραμύθι έχει αλλάξει
Δε φοβάμαι πια τους εχθρούς μου γιατί οι φίλοι μ’ έχουνε κάψει
Και κείνο το σπουδαίο που το λένε ιδεολογία
Έχει καταντήσει γραφικό και ανήκει πια στη ιστορία
Κι όσο για την επανάσταση που θα έκανε η δική μου η γενιά
Την κάνει μέσα από ακριβά αμάξια, ρούχα, μόδα και λεφτά
Και αυτοί οι παράξενοι που λέγονται αστυνομικοί
Είναι οι περισσότεροι οι ίδιοι κλέφτες και επικίνδυνα κομπλεξικοί
Τώρα όλες οι πολιτικές παρατάξεις έχουνε γίνει ένα
Η εξουσία είναι γλυκιά κι ελκυστική για τον καθένα
Εμείς δε βιώσαμε τον πόλεμο, ούτε τη δικτατορία
Μήπως φταίει τελικά αυτό που ακόμα δε νοιώθω ελευθερία;
Κι αμφισβητώ ότι τα πράγματα είναι καλύτερα για μας
Έχουμε υλικά αγαθά, αλλά μας λείπουνε άλλα πολλά
Μου λείπει κάτι αληθινό να μπορώ να πιστέψω άφοβα σε αυτό
Νοιώθω πως ήδη έχω γεράσει πριν προλάβω να μάθω να ζω

Όταν ήμουνα μικρός μου ‘χαν πει ένα παραμύθι...

Δώσε μου φώτιση θεέ μου, υπάρχει εθνική συσκότιση
Χιλιάδες τα χτυπήματα σε κάθε μου ανόρθωση
Ή ο κόσμος έχει αλλάξει ή δε τον έμαθα ποτέ
Πουτανιά ψέμα κι απάτη θεωρούνται κυριλέ
Κάποτε πίστεψα σε κάτι και μια ιδεολογία
Πίστεψα στη μουσική μου σα να ήτανε θρησκεία
Τώρα πια με το hiphop κάνουν στριπτίζ μεσ’ τα πορνεία
Τόσα χρόνια μέσα στο ψέμα, τώρα νοιώθω αηδία
Ένα μάτσο εγωπαθείς κι επιεικώς κωλόπαιδα
Μια παράσταση κλισέ, αρνητικά όλα τα πρότυπα
Άμα κάτι δε μου κάνει εγώ φεύγω μακριά
Δεν ανήκω σε κανένα, δεν ανήκω πουθενά
Ο κόσμος έχει μολυνθεί, δεν τον νοιάζει ποια είναι η αλήθεια
Είναι λέξη ντεμοντέ και πια του έγινε συνήθεια
Η παράδοση πεθαίνει, η Ελλάδα που να ζει
Βάλανε στο φέρετρο της την ευρωπαϊκή επιγραφή
Η μασονία αλωνίζει μέσα στην ελληνική βουλή
Σοσιαλισμός και χούντα τώρα γίναν ασορτί
Ψεύτικες δημοσκοπήσεις κι αλλοδαποί σε απογραφή
Μα η κυβέρνηση θέλει ψήφους θέλει από κάπου να τους βρει
Σάπια λόγια και ιδέες, η πουτανιά σαν αρετή
Και μετά τα 15 η παρθενιά είναι ντροπή
Τι πειράζει όμως αυτό; Τώρα είμαστε ευρωπαίοι
Ψάξε να βρεις τον αντρισμό σου σε ένα αμάξι που να λέει
Βρες κι ένα καλό τσουλί για να συμπληρώσει την εικόνα
Γίνε λίγο κουνιστός, στην Ευρώπη είναι μόδα
Ας χαρούμε χωρίς λόγο, έχουμε 21ο αιώνα
Αν το ήξερε ο Σωκράτης τότε θα είχε αλλάξει χώρα
Όταν ήμουνα μικρός μου ‘χαν πει ένα παραμύθι...

Με κάλυψαν οι FF.C.

Ονειρεύομαι;

"Αν μ'αγαπάς τα σύνορα μαζί μου να περνάς
Τα όχι και τα πρέπει να ξεχνάς
Και κάπου θα βρεθούμε αν μ'αγαπάς"


Έτσι δεν είναι;

I love it, I do!

Προκαλεί συναισθηματική φόρτιση, είναι πολύ κολλητικό, φοβερά μελωδικό, απίστευτα ερωτικό, και είναι στο repeat εδώ και μέρες. Λατρέψτε το!!

"but the Council didn't approve it.."

Η σημερινή αλλαγή μου κόστισε μάλλον περισσότερο από όσο φανταζόμουν.Δεν είναι ότι μου την επέβαλαν, είναι ότι τη διάλεξα.


Έρχεται Χειμώνας.

Για χρήστες Machintosh

Επειδή τον τελευταίο καιρό μου συμβαίνουν κάτι κουλά, και κάνουν τα εύθραυστα και ευαίσθητα νεύρα μου ΚΡΟΣΙΑ, όποιος ενδιαφέρεται για ολοκαίνουρια και αχρησιμοποίητη web cam της Logitech για Machintosh ΟS 9 , ας μου στείλει ένα μέιλ κι εγώ θα του στείλω όλες τις απαραίτητες πληροφορίες. Ευχαριστώ.

Αν ο Παναγιώτης είχε παντρευτεί τη Χριστίνα..

.... θα πήγαιναν τις Κυριακές το πρωί βόλτα με τη μηχανή στη θάλασσα, θα καθόντουσαν στο "βράχο τους" στο Καβούρι, εκείνος θα της χάιδευε τα μακριά ξανθά μαλλιά της κι εκείνη θα τον αγκάλιαζε σφιχτά. Εκείνος μετά το εργαστήριο θα δούλευε στο σουβλατζίδικο για να μαζέψει πιο γρήγορα τα χρήματα για το γάμο, εκείνη μετά το γραφείο στο βίντεο κλάμπ.
Το νυφικό που σχεδιάζαμε μαζί στο τραπέζι της κουζίνας θα έκανε το πρόσωπό της να λάμπει τη νύχτα του γάμου τους. Εκείνο το βράδυ, όταν πήγαν στον ξενώνα να κοιμηθούν, βρήκα δίπλα στο τραπέζι πεσμένη μια φωτογραφία τους. Ήταν όρθιοι σε μια παραλία με βότσαλα, αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί. Το πρωί ξέχασα να τους τη δώσω. Ήταν η τελευταία φορά που ήρθαν μαζί στο σπίτι μας.
Λίγο καιρό αργότερα, λίγες μέρες μετά τον χωρισμό, εκείνη έπαθε κατάθλιψη, εκείνος σχεδόν τρελάθηκε. Την είδα 2 χρόνια μετά , στο ίδιο βίντεο κλαμπ. Την αγκάλιασα σφιχτά και δάκρυσε. "Πως είσαι;" , "Τώρα καλά.." . Δεν την ξαναείδα.
Θυμήθηκα την ιστορία και την αγάπη τους, όταν πριν λίγο άνοιξα ένα βιβλίο που πήρα από τη βιβλιοθήκη μου , από την Ελλάδα πέρυσι. Την φωτογραφία την είχα μέσα "από τότε". Ποτέ δεν έμαθα τι τους χώρισε, τι τους έκανε να απαρνηθεί ο ένας την αγάπη του άλλου.
Ο Παναγιώτης, ακόμα και σήμερα δεν είναι εντελώς καλά. Όταν χώρισαν, πήρε ένα λυκόσκυλο ολόμαυρο. "Για να ξεχάσω τα ξανθά της μαλλιά"

Παράκληση

Εσύ που εκεί έξω με αγαπάς και με σκέφτεσαι και θέλεις το καλό μου, υποσχέσου μου ότι το καινούριο cd του Κότσιρα δεν είναι.. ελαφρό (μπουζουκολαϊκοπόπ), γιατί αν κρίνω από το singlάκι που άκουσα, ετοιμάζομαι να πάθω λαλά. Επίσης, βάλε το χεράκι σου, έτσι ώστε αυτές οι τόσο σέξι φωτογραφίες που βρήκα εδώ να αποθηκεύονται, γιατί θέλω να ανανεώσω το desktop μου. Ευχαριστώ.

Dear Santa..

To ξέρω ότι σε σένα οι ευχές μου πραγματοποιούνται όλο το χρόνο. Σου ζήτησα mp3 player και μου έφερες ακριβώς αυτό που ήθελα , χωρίς να στο έχω πει. Σου ζήτησα σκληρό και πάλι μου έφερες. Ένα απλό κιμονό ζήτησα, ένα τέλειο μου έφερες, και τόοοσα άλλα ....  Κινητό τελικά δεν σου ζήτησα , ούτε και φωτογραφική , γιατί θα μου φέρει ο Σ. από τη Βιέννη και είπα να μην σε βάλω σε άλλα έξοδα.

Ξέρω ότι δεν χρειάζεσαι Χριστούγεννα για να με επισκεφτείς. Και επίσης ποτέ δεν μου αρνείσαι κάτι κι έτσι με κακομαθαίνεις. Αλλά να μωρέ Άγιε μου, το brioche που πήρα από τις Βρυξέλλες τελείωσε, και τι θα τρώω τώρα; Άρεσε και του Σ. και της Μ. . Τώρα που θα έρθεις, εντάξει δεν θα έρθεις τώρα-τώρα, αλλά πλησιάζει ο καιρός, μπορείς να γεμίσεις τον σάκο σου με την προμήθεια του Delhaize και να μου φέρεις λίγο; Και λίγες πραλίνες .. Κι εγώ όταν έρθεις θα σε πάω όπου θες. Όπου-όπου , και θα σου δείξω τον καλύτερό μου εαυτό. Και θα σε βάλω να κοιμηθείς και στο κρεβάτι μου. Δεν σε καλοπιάνω καλέ μου, απλά σου προσφέρω ότι έχω. Και θα είμαι και καλή και θα διαβάζω. Αλήθεια. Και δεν θα ξενυχτάω, και θα προσέχω τις παρέες μου.

Έ καλέ μου Άγιε,θα μου φέρεις ;;


(Σ'ευχαριστώ, τόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοσο - ως τον ουρανό και πίσω:) )

Αφιερωμένο εξαιρετικά ;)

Μίιιαααα μόοονο μίιιιαααα

Τόσες πέρασαν, θα περάσει κι αυτή ..


Έεεελα να παίρνουμε σειράα :)))

heeeelp

Συνάνθρωποι, βοήθεια!!! Έχω πρόβλημα!

Ζητώ προτάσεις για μουσική (για κατέβασμα). Παρακαλώ να μην είναι μπουζουκοελαφρολαϊκοπόπ , jazz, και heavy/death/black metal.

Οτιδήποτε άλλο δεκτό.

Μεμονομένα τραγούδια ή δίσκοι δεκτά. Καινούρια ή παλιά έπίσης δεκτά.
Υπάρχει άπλετος χώρος και σύνδεση.

Αααχχχ κοίιτα τι ωραίααα

θέεελωωω

Coming back

Είναι πρωί και υπάρχει κενός χρόνος ανάμεσα σε δύο μαθήματα. Πολλά πράγματα πέρασαν από το μυαλό μου για το τι να κάνω αυτόν το νεκρό χρόνο, αλλά τελικά αποφάσισα να πάω μια βόλτα μέχρι τον ποταμό. Εκεί σκέφτηκα να γράψω το επόμενο ποστ, αλλά όταν άνοιξα το μπλοκ διαπίστωσα οτι δεν είχα όρεξη για κάτι τέτοιο – άλλωστε ποτέ δεν προετοιμάζω ένα ποστ. Προτίμησα να αφήσω τη μουσική να με γεμίσει ήχους και με τα τραγούδια που το ΖΕΝ μου έπαιζε, γυρισα άθελά μου, πισω στο καλοκαίρι που πέρασε. Με τέτοιον ήλιο που είχε που είχε, δεν ήταν και δύσκολο..

Σκηνές αστείες, πλάκες με τους γιατρούς στο νοσοκομείο για να βγει η εφημερία, τα μπάνια αξημέρωτα και/η νυχτώνοντας, το δίπλωμα , τα γέλια στις 3 το πρωί στην κουζίνα με τα παιδία, τα ψώνια μετά από τρελό ξενύχτι , οι συναυλίες, οι καινούριες γνωριμίες, το «συνάδελφε» που με έκανε να γυρίζω να δω σε ποιον απευθύνονται οι γιατροί ( σε μένα απευθύνονταν :ρ), οι φίλοι, οι διακοπές.. και σίγουρα ξεχνάω πολλά ..

Προσπαθώντας να ταξινομίσω...:

Οι προτεραιότητες:

Συνάντηση με τον μάστερ μου. Respect και ξανά respect.
Αίτηση στο νοσοκομείο ( όοοοολεεεε!!) Η πρακτική που με τόση ανυπομονησία περίμενα!
Μαθήματα για το δίπλωμα οδήγησης ! Το υπουργείο αποφάσισε να κλείσει πέρυσι τον Αύγουστο λίγες μέρες πριν ολοκληρώσω τις ώρες μου . Δεν πρόλαβα να το δώσω όταν άνοιξε , αντ’αυτού προτίμησα να προλάβω ένα αεροπλάνο προς Βουδαπέστη. Φέτος επιτέλους το πήρα! (ΥΕΑΗ)

Το νοσοκομείο:

Το «τέλεια» της Βικτώριας Χαλκίτη το θυμάσαι; (Τέλεια, τέλεια,τέλεια, my heart is beating..). Ε, αυτό ακριβώς!

Οι φίλοι:

Long time no see, ειδικά μερικά απο τα αγόρια (μάααανα μου τουυυς). Παραλίγο να γίνουμε μπίλιες με 1-2 από αυτούς, αλλά κάτι τέτοια σκηνικά βοηθάν στο «to know us better».

Η οικογένεια:

«Δεν σας έχουμε δει και καθόλου, όλο έξω είστε!!!» ...

Οι συναυλίες:

- Θέλαμε να δούμε Chris de Burgh , αλλά μας την ακύρωσε. (ααφού αγοράσαμε τα εισητήρια, φυσικά) . Αυτό βέβαια έχει και τα καλά του, γιατί

- Είδαμε Scorpions (πάλι), που γινόταν την ίδια μέρα.Not bad, not bad at all.. Με τέτοιο κοινό, χαλαρά έρχονται και του χρόνου. Μας άρεσαν και οι Whitesnake. Στο τέλος της συναυλίας, για να τη θυμάμαι , «τσίμπησα» και ένα περιποιημένο τραύμα στο χέρι (το οποίο, όταν γύρισα σπίτι βαριόμουν να το καθαρίσω γιατί νύσταζα, και το πήρανε χαμπάρι την άλλη μέρα στο νοσοκομείο και με κράζανε για τις επόμενες 2 μέρες.., αφού μου το καθάρισαν :ρ)

- Πήγα και στη Shhhhakirrra , για χάρη του πιο γλυκού και αγαπημένου πλάσματος του γαλαξία (sd54). Βασικά δεν ήθελα, αλλά όταν την είδα να χορεύει και να τραγουδάει, άλλαξα γνώμη 100%. (Σ’ευχαριστώ πολύ Σταυρούκο μου, ήταν υπέροχα!!) Αυτοί που λένε ότι είναι μόνο καλή entertainer και όχι καλή τραγουδίστρια, να την δούνε πρώτα λάιβ και μετά να έρθουν να μου το ξαναπούνε. Χωρίς φόβο και πάθος , δηλώνω ότι τα 65 Ε άξιζαν και με το παραπάνω.
- Ο Αλκίνοος ..............(παύση) .Ο Μίλτος.......... (ξανά παύση). Τα βιολιά του ....... ( που να προσκυνήσω;;)
(κάποιες ξεχνάω..αλλά .. ποιές;;.. )

Το βιολί:

Ένα μεγάλο «ευχαριστω» στον δάσκαλο που μου δάνισε ένα από τα φοβερά βιολιά του. Το αγάπησα σαν δικό μου, και το πρόσεξα καλύτερα και από το δικό μου :)

Οι διακοπές:

Βρυξέλλες και Ζάκυνθος. Το κάθε μέρος από μόνο του είναι τετρασέλιδο αφιέρωμα – και βάλε. Περάσαμε more than well. (πιθανόν να γράψω για τις Βρυξέλλες κάποια στιγμή.)

Νομίζω πως το φετινό καλοκαίρι ήταν το πρώτο καλοκαίρι των τελευταίων χρόνων που πραγματικά δεν είχα κάτι να με βαραίνει. Πέρασα καλά, ανανεώθηκα, ξεκουράστηκα, γέμισα τις κυριολεκτικά άδειες μου μπαταρίες, και τώρα είμαι έτοιμη , (φρέσκια , όμορφη και νέα) για το νέο έτος. Μπράβο μου! :D:D

(ήθελα να ανεβάσω και φώτοζ, αλλά ο μπλόγκερ για άλλη μια φορά δεν μας κάνει τη χάρη..)

"κι όμως είμαι ακόμα εδώ"

Απουσιάσαμε, ανανεωθήκαμε και θα επιστρέψουμε λείαν στα μπλογκόσμια.

Ναι, απειλή είναι αυτό.

+/-

Πάει καιρός που έγραψα τελευταία φορά εδώ, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου έλειψε ιδιαίτερα..Σε αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι το διάστημα που μεσολάβησε από την επιστροφή μου στην Ελλάδα μέχρι και σήμερα
1) δεν μιζέριασα καθόλου
2) έκανα την πρακτική μου στο νοσοκομείο και την απόλαυσα θεαματκά
3) δεν ήμουν στο σπίτι μου , και ως γνωστόν ακουμπάω ξένο υπολογιστή μόνο αν ο λόγος είναι σοβαρός. Κάτι τετοιο δεν συνέβη οπότε..
4) ξεπατώθηκα σε βόλτες και εξόδους με πρόσωπα αγαπημένα
5)αναθεώρησα την άποψη του τι θα πει «περνάω καλά».

Το φετινό καλοκαίρι είναι ο ορισμός της πληρότητας , της απόλαυσης και της ξενοιασιάς. Με καλή παρέα, καφεδάκι και υπόκρουση μουσική. Με την τεχνολογία στα πόδια μου , ή μάλλον στα αυτιά μου να γεμίζει την κάθε στιγμή. Με την απόλαυση και το γλυκό κάψιμο που νιώθεις όταν κάνεις κάτι που αγαπάς. Και αυτοί που πρέπει , αναγνωρίζουν ότι το κάνεις καλά.

Και ανάμεσα σε όλα αυτά , και λίγες ειδήσεις από τον Λίβανο. Και μερικές εικόνες. Εικόνες από κτίρια γκρεμισμένα και παιδιά κλαμμένα και πεινασμένα. Και μανάδες αγανακτησμένες και φοβισμένες. Και άρνηση κατάπαυσης του πυρός. Και ο αριθμός των νεκρών να αυξάνεται. Σίγουρα έχει και η άλλη πλευρά τα θύματά της, αλλά από την στιγμή που δεν άφηναν να πάει ανθρωπιστική βοήθεια και «τυχαία και κατά λάθος» βομβαρδίζεται το κτίριο με τα φάρμακα του ΟΗΕ , το Ισραήλ αρνείται κατάπαυση του πυρός για βοήθεια του άμαχου πληθυσμού με την δικαιολογία ανασύνταξης της Χεσμπολάχ , αρνούμαι να συμμεριστώ τον πόνο τους, δεν με αφορά, δεν λυπάμαι, πως το λένε;

Ανοίγοντας τις πρώτες μέρες την τηλεόραση είδα ένα 5χρονο παιδάκι να τριγυρνάει στους δρόμους , με την άκρη του δείκτη του στο στόμα κι ένα ατέλειωτο «γιατί;» ζωγραφισμένο στα μάτια του. Πέθαναν , λέει, και τα 7 μέλη της οικογένειάς του. Πως ένα τέτοιο παιδάκι θα μεγαλώσει φυσιολογικά; Πως να μην είναι γεμάτο μίσος ; Και ποιο είναι το Ισραήλ και το κάθε Ισραήλ που βρίσκει την τέλεια αφορμή για να βάλει τα σχέδια του σε λειτουργία και να καταστρέφει ζωές;

Δεν ξέρω τι γίνεται τις τελευταίες μέρες, δεν μπορώ να ακούω άλλο.
Μπορεί τα Ισραηλινά αεροπλάνα να πετάνε κούτες με φυστικοβούτυρο και παντεσπάνι στο λαό. Αυτό χρειάζεται άλλωστε... Μόλις τελειώσει ο πόλεμος, ισραηλινές οικοδομικές εταιρείες θα βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση του Λιβάνου. Να σε κάψω λάδι να σ’αλείψω μέλι δηλαδή..

«Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα.»

latest news

Τι ωραία πράγματα μπορούν να συμβούν από τη μια στιγμή στην άλλη..

Η αρχική ιδέα ήταν να πάω στο σπίτι της Θεάς εχθές το απόγευμα, η οποία θα έχει βρει μια δικαιολογία για να πείσει τον απόλυτο δάσκαλο να πάει κι εκείνος σπίτι της κι έτσι να του κάνουμε έκπληξη, δηλαδή να ξανασυναντηθούμε μετά από ένα χρόνο. Έτσι κι έγινε. Η Ε. Είπε στον δάσκαλο ότι της ήρθε η όρεξη να παίξει και ότι θέλει να την ακούσει, πράγμα σπάνιο, γι’αυτό κι εκείνος έσπευσε σπίτι της για το θαύμα. Η συνάντηση είχε πλάκα αλλά αντί να του κάνουμε εμείς έκπληξη μου έκανε εκείνος ..
Συζητήσαμε λίγο τα περι βιολιών, μάτωσε η καρδιά μου για άλλη μια φορά που δεν προλαβαίνω να ασχολούμαι με τον αγιάτρευτο έρωτά μου το χειμώνα, και παραδέχτηκα ότι άφησα το βιολί μου στην Ουγγαρία (είμαι αδικαιολόγητη, το ξέρω). Ο δάσκαλος με ρώτησε αν θα ήθελα να ξαναρχίσω μαθήματα.. προφανώς ήθελα σαν τρελή κι εκείνος προσεφέρθηκε να μου δαανείσει ένα από τα δικά του για το καλοκαίρι.. Τι απίστευτη χαρά.. τι έκπληξη.. τι ευφορία..
Από εχθές το βράδυ ασχολούμαι συνέχεια μαζί του και προσπαθώ να κάνω τα δάχτυλα μου να υπακούσουν ξανά στις νότες.. Βέβαια δεν είναι το δικό μου βιολί που μου χαρίζει την απόλυτη συγκίνηση , αλλά η κίνηση του δασκάλου είναι ανεκτίμητη. Το καλοκαίρι μου λοιπόν θα κυλήσει με νότες και είμαι πολύ πολύ χαρούμενη γι’αυτό ^^..

Μην τάξεις σ'άγιο κερί..

και σε παιδί κουλούρι.. Βέβαια , όταν ήμουν παιδί δεν με ένοιαζε το κουλούρι που (δεν) μου τάζανε , αλλά με ενδιέφερε οι μεγάλοι να κάνουν πράξη αυτά που μου υπόσχονταν. Για παράδειγμα , όταν με βάζανε για ύπνο το μεσημέρι για να με πείσουν μου έλεγαν διάφορα όπως ότι το απόγευμα θα πάνε τον αδελφό μου κι εμένα βόλτα/ θα μας πάρουν παγωτό/ θα πάμε στα ξαδέλφια μας κλπ κλπ.
Αυτά τα ωραία τα έλεγε συνήθως η μητέρα μου γιατί έπρεπε με κάποιο τρόπο να μας βάλει σιγαστήρα για να ησυχάσει λίγο το κεφάλι της από τις συνεχείς φωνές/κραυγές μας που ακούγονταν στο σπίτι όλες τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας. Όταν λοιπόν η μητέρα μου δεν έκανε πράξη την υπόσχεσή της , φρόντιζα να δημιουργώ συνθήκες δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι να γίνει αυτό που μας υποσχέθηκε. Στο σπίτι επικρατούσε πανδαιμόνιο μέχρι να γίνει το δικό μου , κλασική συμπεριφορά κακομαθημένου παιδιού φαντάζομαι. Εγώ της έλεγα θυμωμένη να μην μας υπόσχεται κάτι που δεν μπορεί να τηρήσει κι εκείνη (χαμο)γέλαγε καλοσυνάτα και την ώρα που πήγαινε να με αγκαλιάσει έλεγε "αγάαααπη μου" . Και τότε μαλάκωνα και σκεφτόμουν ότι αφού είμαι η αγάπη της μαμάς δεν πειράζει πολύ που θα περνάγαμε το απόγευμα στο σπίτι, ο θυμός μου έφευγε και γρήγορα επιδιδόμασταν με τον αδελφό μου στην προσφιλή απασχόληση της πάλης (..ωραία χρόνια..).
Μεγαλώνοντας βέβαια συμφωνούσα όλο και περισσότερο με την παιδική αφελή (;) μου συμπεριφορά για ένα και μοναδικό λόγο. Γιατί είναι πολύ αποκαρδιωτικό και απογοητευτικό να περιμένεις κάτι με λαχτάρα και τελικά όταν έρχεται η στιγμή που θα το αποκτούσες (κι ας μην είναι υλικό) να διαπιστώνεις ότι άδικα το περίμενες. Συνεχίζω να πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να υποσχόμαστε μόνο ότι μπορούμε να τηρήσουμε, αλλιώς καλύτερα να μην λέμε τίποτα. Αν μας βγει να κάνουμε κάτι ,ας το κάνουμε , και θα είναι και έκπληξη και για τον άλλον.
Όχι, δεν απογοητεύτηκα από κάποιον, συνήθως ξέρω τι να περιμένω από τους γύρω μου . Σκέψεις κάνω ...

Ελληνική πραγματικότητα !!

Θαυμάστε !!

Η απορία της ημέρας

Να είναι άραγε σήμερα ανοιχτό το παγοδρόμιο; Κι αν είναι, να πάω ή να μην πάω;

Μόλις γύρισα..

Αφιερωμένο

Για κοίτα κι αυτό..

Όταν ο άνθρωπος δεν έχει δουλειά να κάνει..

video

Επιτέλους ήλιος!

Καλημέραα!!!

Πήρα λάθος στροφές

Δεν είναι δυνατόν.. Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση!!! Δεν γίνεται!!!Το καταλαβαίνεις; Δε-γί-νε-ται!!!!! Ο 4ος.. Ο τέ-ταρ-τος!!

Ο 4ος..

.. ..
...
..

.

Kλείνω τα σχόλια. Συγγνώμη, δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Κρίση ειλικρίνειας

Κατόπιν συνεργασίας , ο αγαπητός Sd54 κι εγώ έχουμε να δηλώσουμε, χωρίς φόβο και πάθος , ότι :

Αγαπάμε όοοοοοοοολον τον κόσμο, εκτός απόοοο :


- τη Βίσση

-το Χριστόδουλο

- τους κομπλεξικούς και μίζερους επαρχιώτες που βρίζουν την Αθήνα

- εκείνον τον Θεσσαλονικιό ταξιτζή που μας ειρονευόταν επειδή είμασταν από την πρωτεύουσα

- τα πρεζόνια γιατί χαλάνε το image της Ομόνοιας

- αυτούς που βάζουν λόγια για μας σε άλλους χωρίς λόγο

-τις αθυρόστομες γιαγιάδες

- αυτούς που δεν ξέρουν ν'αγαπούν

-αυτούς που μας αγαπούν και δεν μας το λένε

-αυτούς που η συμπεριφορά τους είναι too much

-αυτούς που δεν ξέρουν να ντυθούν

-αυτούς που προσβάλλουν την αισθητική μας

!!

Bρήκα αυτό στο blog του πρόβατου .

Άντε..

Δεν έχω πρόβλημα να με συμβουλεύεις , αλλά δεν δεχομαι να με κρίνεις ενώ δεν με ξέρεις. Το κατάλαβες;

Κύριε καθηγητά..

Ακολουθεί σεντόνι-αφιέρωμα σε έναν απαίσιο καθηγητή.

Ως μαθήτρια, θυμάμαι, ήμουν από τα αγαπημένα παιδιά των καθηγητών όχι μόνο γιατί ήμουν επιμελής αλλά κυρίως γιατί στην ώρα του μαθήματος ήμουν ήσυχη και πρόσεχα στο μάθημα (ή έτσι τους έκανα να πιστεύουν). Ιδιαίτερα προβλήματα δεν είχα μαζί τους, ίσα ίσα που οι συμμαθητές μου με έβαζαν να ζητήσω διάφορες χάρες από αυτούς γιατί είχα και "κύρος" (τρομάρα μου). Σπάνια αντιμιλούσα, γελούσα με αστεία εις βάρος τους, ή τους την έλεγα (δεν ξέρω πως κρατιόμουν..). Επίσης αν και αρκετές φορές μίλαγα/έκανα την τάξη άνω κάτω/ πέταγα στυλό με το απαραίτητο σημείωμα από τη μια άκρη της αίθουσας στην άλλη, το καλό μου παρελθόν με γλίτωνε από ωριαίες αποβολές και λοιπές ασυμβατότητες (c).

Την εικόνα του καλού παιδιού αποφάσισα να αλλάξω στην τρίτη Λυκείου, από την πολύ αρχή της μάλιστα, όταν τα σχέδια μου περί επαγγελματικού προσανατολισμού μετακόμισαν στην Ουγγαρία. Κοινώς, αφού δεν είχα σκοπό να κάνω τον κόπο να περάσω Ελλάδα, αποφάσισα να γλεντίσω λίγο παραπάνω την τελευταία μου χρονιά στον φορέα κοινωνικοποίησης που ονομάζεται "σχολείο".

Όσοι άφησαν τα δημόσια θρανία σχετικά πρόσφατα θα θυμούνται ότι το σχολικό έτος δεν ξεκινά μέσα Σεπτέμβρη αλλά τέλη Οκτώβρη, όταν πια έχουν πάει όλοι οι καθηγητές στις θέσεις τους. Το δικό μας σχολείο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, παρόλο που η υποδιευθύντρια (ή αλλιώς διευθύντρια στην θέση του διευθυντή) προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά της, και αυτή του διευθυντή επίσης, όσο το δυνατόν καλύτερα.

Και ενώ η σχολική χρονιά έχει αρχίσει με πολλά κέφια και λίγες ώρες, στο ημερήσιο πρόγραμμα προστίθεται και η Φυσική. Έχοντας διαλέξει Θετική Κατεύθυνση, ήμουν υποχρεωμένη να διδαχτώ και Φυσική κατ/σης εκτός από Γενικής Παιδείας (να σημειώσω ότι η Φυσική είναι το πραγματικά μισητό μου μάθημα).
Φτάνει λοιπόν η μέρα που ο νέος καθηγητής θα μας έκανε Φυσ.Γ.Π. . Μόλις είχαμε τελειώσει τη δεύτερη ώρα και η βαρεμάρα είχε αρχίσει να ξεπερνάει τα επιτρεπτά όρια. Τριτη ώρα το πρόγραμμα έλεγε Φυσική και εγώ ανυπομονούσα να γνωρίσω τον νέο καθηγητή. Κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι φέτος θα μείνω πολύ ικανοποιημένη.

Μεσήλικας, με μεγάλα γυαλία που είχαν γλιστρίσει χαμηλά στη μύτη του, γκρίζα μαλλιά και γυαλιστερή καραφλίτσα, παντελόνι και πουκάμισο περιποιημένα , με ανοιχτά τα 3 πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου του και χωρίς δασύτριχο στήθος, εισβάλλει φουριόζος στην τάξη. Η πρώτη φράση που απέσπασαν όσοι βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα (οι υπόλοιποι παίζαν ποδοσφαιράκι στον διάδρομο έξω από την τάξη- Φάνη αγόρι μου τα σέβη μου) ήταν η αγωνιώδης: "Εδώ είναι το Γ1 ;". Η φαντασία μου δεν άργησε να πάρει μπροστά, αλλά προσπαθούσα να τη συγκρατίσω για να πάρω όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για το νέο μου θύμα. Ήμουν αποφασισμένη πως αυτή η χρονιά θα είναι φανταστική από κάθε άποψη.
Αφού έκλεισε η πόρτα (και άνοιξε άλλες 15 για να μπουν και αυτοί που έπαιζαν/έτρεχαν έξω), ξεκινάει το πάρτυ.

Ο καθηγητής μας , είχε κι αυτός πλούσια φαντασία όπως μας απόδειξε κατά τη διάρκεια του έτους, εκτός από αυτό όμως είχε και πολλές απορίες για την ζωή, τα σχέδιά μας και την περιοχή όπου ήταν και είναι το σχολείο. Αφού μας ρώτησε το όνομά μας, ακολούθησε που θέλουμε να περάσουμε, από που καταγόμαστε, με ανάλογο σχολιασμό για το κάθε μέρος.
Παραθέτω παράδειγμα.

-Και είσαι η...
-Μ. Γ..
-Ωραίο όνομα! Χαίρω πολύ !!! Από που είσαι;
-Η μητέρα μου από την Αθήνα και ο πατέρας μου από την Ύδρα .
-Ααααααααα... πάρα πολύ ωραία... Όμορφη η Αθήνα , αλλά τότε που η μητέρα σου ήταν παιδάκι ήταν ακόμα πιο όμορφη. Και η Ύδρα.. ααααχ η Ύδρα, όμορφο νησί, γραφικό πολύ. Θυμάμαι είχα πάει με τους συμφοιτητές μου το '74 εκδρομή και είχαμε πάει σε μια ταβέρνα όπου ο ταβερνιάρης αποδείχτηεκε λάτρης της κλασσικής μουσικής- εγώ ξέρετε λατρεύω την κλασσική μουσική ( μπλα μπλαααα). Ο μπαμπάς ασχολείται με τη θάλασσα;
-Εε.....ναι...
-Καπετάνιος;
-......ναι....
- Αααχ πουλάκι μου, θα σου λείπει πολύ...
-...... .... ....

Αυτό γινόταν με όλους τους μαθητές. Αφού τον αφήσαμε να τελειώσει (είμαστε και ευγενείς), οι συμμαθητές μου έλαβαν δράση. Το θέμα μας ο στρατός, θέμα με άπειρο feedback για όλο το χρόνο, όπως αποδείχτηκε αργότερα.

Ο καθηγητής μας ήταν 53 χρονών (μας έδειξε και ταυτότητα στο μάθημα της κατ/ης την ίδια μέρα) είχε λέει κρατήσει την φόρμα και την αντοχή του, το τέρας, από τότε ! Και κάθε πρωί κάνει τα ίδια πηδηματάκια , να έτσι , χοπ-χοπ-χοπ ( χοροπηδάει μέσα στην τάξη), και κάνει και πους-απς, πάντα με πρόσωπο προς το παράθυρο του δωματίου του , για να πέρνει ενέργεια από τον ήλιο (!!) .

Εγώ, εδώ και ώρα να έχω αρχίσει να γελάω διακριτικά , αλλά τα πρώτα δάκρια δεν άργησαν να φανούν . Και αυτός να έχει πάρει μπρος και να μην σταματάει. Το τι άκουσα εκείνη τη μέρα τα λόγια δεν είναι αρκετά για να το μεταφέρω εδώ. Οι συμμαθητές μου βοήθησαν αρκετά με ερωτήσεις του στύλ "κύριε σας αρέσει το θέατρο;" , "κύριε, τι γνώμη έχετε για τον Μπους;" , "αθλείστε; " , "ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα; " (απ: το γαλάζιο γιατί φωτίζει την επιδερμίδα μου) κλπ .

Δεν θα ξεχάσω την φράση κλειδί " μετακόμισα στην περιοχή σας γιατί λατρεύω τα βουνά σας και ξέρω απ'έξω την ιστορία του τρένου" που με έκανε να εκραγώ από τα γέλια.
Και κλάααμμααα... κλάααααμμα.. τόσο που κόντεψαν να μου φύγουν οι φακοί επαφής. Εκείνη τη μέρα κέρδισα 3-4 χρόνια ζωής , εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Ξανάνοιωσα!! Ξέχασα να αναφέρω , ότι η διπλανή μου-όλα κι όλα! βράχος- δεν γέλαγε όσο εγώ , έτσι της αρκούσε η κάλυψη από τη μπροστινή της κι έτσι εγώ χρησιμοποιούσα την πλάτη της για να εκφραστώ με την ησυχία μου.

Ο τύπος, καταχαρούμενος που οι μαθήτές του διψούσαν για τα ενδιαφέροντα του, μας υποσχόταν ότι θα τα περάσουμε "υπέροχα" όλη τη χρονιά, και όντως, έτσι έγινε. Δεν πήρε χαμπάρι ότι είχε αρχίσει να με πονάει το στομάχι μου από το γέλιο , τό ίδιο και για τους περισσότερους του τμήματος. Ζούσε στον δικό του πλανήτη και φαινόταν ότι εκεί περνάει θαυμάσια.

Κάποια στιγμή χτύπησε το κουδούνι. Με την κολλητή μου αναφωνήσαμε ταυτόχρονα "ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ!!!!" , ενώ λυπημένος και με κατεβασμένα μούτρα ο καθηγητής μας χαιρέτησε απειλώντας μας " θα τα πούμε την επόμενη εβδομάδα, εκτός από τους τυχερούς της Θετικής που θα τους δω σε 2 ώρες".

Μάθημα φυσικά δεν έγινε, ούτε στη ώρα της κατ/σης, όπου εκεί έπρεπε να γνωρίσει και τους υπόλοιπους τυχερούς που δεν ανήκαν στο Γ1 αλλά στα Γ2 και Γ3. Το σκηνικό ήταν ακριβώς το ίδιο. Οι μισοί να αρκούνται στο να σκύβουν για να καλύψουν τα γέλια τους και οι άλλοι μισοί να κρυβόμαστε από πίσω τους για να το ευχαριστηθούμε. Κατά τη διάρκεια του χρόνου, Φυσ.Γ.Π. τελικά μας έκανε μια άλλη καθηγήτρια (έχω και για τη γούνα της πολλά ράματα, αλλά σε άλλο ποστ) , αλλά η κατ/ση παρέμεινε στα χέρια του.

Από αυτόν τον καθηγητή μάθαμε πολλά χρήσιμα και ενδιαφέροντα πράγματα, εκτός από Φυσική (σσ. πάντα εμείς λύναμε ασκήσεις, δεν ήξερε να μας λύσει απορίες, ακόμα και όταν επίτηδες λύναμε ασκήσεις λάθος δεν μπορούσε καν να το παρατηρήσει). Μάθαμε για παράδειγμα κάθε πότε να κουρεύουμε το γκαζόν(το γκαζόν προτιμά τις Τετάρτες, για να προετοιμάζεται ψυχολογικά που το Σ/Κ θα ξαπλώσουν πάνω του και/ή θα το πατίσουν), πότε είναι η πιο γόνιμη μέρα και ώρα της γυναίκας ( κάθε Τετάρτη 7-8) , ότι κάθε Τετάρτη το κάνει με τη γυναίκα του, ότι έχει μια τεράστια βιβλιοθήκη στο σπίτι του με βιβλία από όλες τις επιστήμες, ότι επειδή είναι παντογνώστης στο Υπουργείο Παιδείας τον φωνάζουν μικρό Φιλόσοφο, ότι τον είχε ζητήσει η ΝΑΣΑ αλλά αρνήθηκε... Μας έμαθε πως να χρησιμοποιούμε το handsfree (στο ένα αυτί το handsfree και στο άλλο το κινητό), έπαιξε με έναν συμμαθητή μας μπραντ ε φερ ( έτσι γράφετε αυτό το πράμα; ) από τον οποίο έχασε, έκανε πους-απς στην Τεχνολογική με το κεφάλι προς το παράθυρο για ενέργεια όπως είπαμε, (υπάρχει και αποδεικτικό βιντεάκι το οποίο κατέβηκε αμέσως στον διευθυντή), μας έλουζε με τα σάλια του σε κάθε μάθημα , με αποτέλεσμα κάθε φορά να μπαίνουμε ολόκληροι στον κλίβανο για απολύμανση, μάθαμε ότι κάνει τέλειους κύκλους και με τα δύο χέρια και άλλα πάρα πολλά τα οποία δε θυμάμαι αλλά βρίσκονται καταχωρημένα στο τετράδιό μου (βρίσκεται στην Ελλάδα δυστυχώς) .

Σε ένα πράγμα όλοι οι μαθητές του θα συμφωνήσουν. Ότι το μάθημά του ήταν πολύ επικοιδομητικό, καθώς εκείνες τις ώρες ο καθένας διεκπερέωνε ανειλημένες υποχρεώσεις. Για παράδειγμα η κολλητή μου έκανε ασκήσεις για το φροντιστήριο το ίδιο και οι υπόλοιποι, εγώ διάβαζα Φυσιολογία και Βιολογία για το Ουγγρικό παν/μιο ή έκανα κι εγώ ασκήσεις φροντιστηρίου.

Στο τέλος της χρονιάς τότε που κανείς δεν πάταγε στο σχολείο πετυχαίνει την κολλητή μου κι εμένα στους διαδρόμους (για μια ερώτηση είχαμε πάει στο Λύκειο...). Και επειδή δεν είχε σε ποιον να κλαφτεί ,(αγαπημένη του συνήθεια) για πολύ καιρό, αποφάσισε να βγάλει τα αποθημένα του επάνω μας. Με μάτια βουρκωμένα μας είπε πως κανένας δεν προτιμά το μάθημά του, ότι δεν είμαστε εντάξει με τις υποχρεώσεις μας και ότι μάθημα δε γίνεται και εκεί ένα κύμα θυμού ανέβηκε από το στομάχι ως το στόμα μου.

'Οπως είπα στην αρχή, επειδή είχα αλλάξει ως μαθήτρια, αποφάσισα να αντιμιλήσω για πρώτη και τελευταία φορά στην μαθητική μου ζωή, σκεπτόμενη τη στάση του όλο το χρόνο (και τις πλάτες από τους υπόλοιπους καθηγητές και συμμαθητές μου :ρ - έτσι κι αλλιώς και αποβολή να έπαιρνα - που δεν υπήρχε περίπτωση- οι γονείς μου δεν θα είχαν πρόβλημα , γιατί όλο το χρόνο μάθαιναν τι γινόταν στο μάθημά του. Μιλάμε για άνθρωπο που καθόλου δεν αμφιβάλλω που θα τον βρίσκουμε σε μερικά χρόνια..)

Μας λέει λοιπόν ότι μάθημα δεν γινόταν για ένα μήνα ...
-Συγγνώμη, πιστεύετε ότι όλο το χρόνο γινόταν μάθημα;
-Τι εννοείς Β. παιδί μου ;
-Πρώτον, δεν είμαι παιδί σας, και δεύτερον, όλο το χρόνο ασχοληθήκαμε με το στρατό, την βιβλιοθήκη σας και τη ΝΑΣΑ. Ότι μάθαμε, το μάθαμε από τα φροντιστήρια.
Ε ρε γλέντια..
-ΠΩΣ ΜΙΛΑΣ ΕΤΣΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΟΥ; ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΧΑΤΕ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ!!!
-Μα ποιο μάθημα;; Αφού δεν γινόταν μάθημα...
-ΑΝΕΔΑΙΣΤΑΤΗ !!!!
-Εγώ; Ευτυχώς που υπάρχουν και τα φροντιστήρια κύριε καθηγητά γιατί αλλιώς θα πατώναμε όλοι. Σκεφτείτε όμως ότι δεν έχουν όλοι οι γονείς την άνεση να στείλουν τα παιδιά τους φροντ. και περιμένουν να μάθουν από εσάς. Τι θα γράψουν αυτά τα παιδιά;
- ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΕΤΣΙ;
-Ακούτε τόση ώρα τι λέω;;
-ΕΜ ΒΕΒΑΙΑ! ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΚΑΝΕΝΑ ΣΕΒΑΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ!!!!!!, με γέμιζε σάλια.
-Καλό καλοκαίρι κύριε καθηγητά....

Με την κολλητή μου (που ως εκείνη την ώρα απλά παρακολουθούσε), βάλαμε κάτι γέλια..
Ωστόσο οι φωνές του είχαν φτάσει ως τα γραφεία, στο ισόγειο, όπου και η υποδιευθύντρια μας ρώτησε ποιος φώναζε. "Ο κ.Ν. κυρία.." . "Α , καλά, κατάλαβα. Σας κλαιγόταν πάλι; " . Η κύρωση που δέχτηκα ήταν μια μονάδα κάτω από το πρώτο τετράμηνο, πολύ σοβαρό πλήγμα δηλαδή... :ρ
Στον πατέρα μου είπε τα καλύτερα λόγια μπροστά μου και πίσω μου. Ο διευθυντής δε ούτε που ανέφερε τίποτα για το συμβάν...

Το καλοκαίρι , μόλις μια συμμαθήτριά μου και γειτόνισσά του πέρασε στο παν/μιο της έκανε δώρο ένα σετ ασημένια μαχαιροπίρουνα(!!) , και απ' ότι μάθαμε , ζητούσε με δάκρια στα μάτια να ξαναπάρει την κατ/ση του Λυκείου και φέτος. Απορώ γιατί ο διευθυντής του αρνήθηκε...

Αν και αυτό το κείμενο δεν θα φτάσει ποτέ στα χέρια σας , κύριε καθηγητά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις γερές δόσεις γέλιου που μου χαρίσατε την περσινή χρονιά και για το διάλειμμα που το "μάθημά" σας αποτελούσε για μένα. Ειλικρινά, εύχομαι να μην σας ξαναδώ ποτέ.

Αφιερωμένο στην κολλητή μου που μαζί περάσαμε πραγματικά καλά και στον Έντεκα που ζήτησε να μάθει περισσότερα για αυτόν τον καθηγητή.

It's raining men!!

Ο ουρανός από το πρωί ήταν γκρίζος και θυμωμένος σαν κάτι να του έφταιγε. Το μεσημέρι σκοτείνιασε τόσο που χρειάστηκε να ανάψω το φως για να διαβάσω και όταν η καμπάνα σήμανε "έξι" οι πρώτες χοντρές ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν με δύναμη στην άσφαλτο. Έβρεξε τόσο πολύ και τόσο δυνατά που πρώτη φορά ευχαριστήθηκα βροχή σ'αυτή τη χώρα. Όταν νύχτωσε για τα καλά οι βροντές έγιναν η φωνή τ'ουρανού και οι αστραπές με ανάγκασαν να πάω στο παράθυρο για να απολαύσω το θέαμα του ξεσπάσματος..

Εδώ η ταύτιση

Απόηχος ονείρου

Για τις μέρες που πέρασαν, για απόψε, γι'αυτές που θα 'ρθουν ..

So, so you think you can tell
Heaven from Hell,
Blue skies from pain.
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?

Did they get you to trade
Your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
Did you exchange
A walk on part in the war,
For a lead role in a cage?

How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls
Swimming in a fish bowl,
Year after year,
Running over the same old ground
Have we found?
The same old fears.
Wish you were here.

click εδώ για το όνειρο

Dreams & reality *

Λόγω διαφόρων ασυμβατοτήτων που λέει ο φίλος Νικόλας , αναγκάζομαι να μετακομίσω σε άλλη κατοικία. Tην εβδομάδα που πέρασε γύρισα όλο το Σέγκεντ μαζί με τον προσωπικό μου μεταφραστή . Τα ματάκια μας είδαν πολλά ευτράπελα και με έφεραν πολλάκις στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Μετά τις 2 πρώτες αποτυχημένες μέρες αναζήτησης ξεκινούσα την ημέρα μου με Lexotanil των 6 mg . Τα highlights της εβδομάδας ήταν:

• Oλοκαίνουριο διαμέρισμα που ο ιδιοκτήτης είχε βάλει έπιπλα που φοβόσουν να καθίσεις μήπως και σπάσουν. Το ενοίκιο ήταν εξωφρενικό για τα δεδομένα της πόλης με δικαιολογία πως ήταν πολύ κοντά στη βιβλιοθήκη. Και σκέφτομαι. Πόσο μ*λάκας μπορεί να είσαι, αγαπητέ βλάχε Ούγγρε, για να νομίζεις οτι υπάρχει νοήμον ον στον πλανήτη που θα νοικιάσει το σπίτι σου;

• Ο μεθυσμένος ιδιοκτήτης που ήρθε στο ραντεβού μας τρεκλίζοντας και σε κάθε δωμάτιο που μας έδειχνε έβγαζε και ένα υστερικό γελάκι

• Ο νεαρότατος ιδιοκτήτης που είχε βλέμμα «είμαι-άυπνος-και-παίρνω-ναρκωτικά-αλλά-φοράω-τα-μούρικα-Ray-Ban-μου-και-δεν-φαίνεται». Το κόκκινο βλέμμα του όταν τα έβγαλε μαρτυρούσε τουλάχιστον παιδί που πάει για ύπνο με τις κότες και κάθε Κυριακή πρωί κατηχητικό. Με… συγκίνησε ( teardrop). Μέτρησα έξι τατουάζ με μεγάλη ευκολία. Τα (β)ράστα του έβγαζαν από σπορέλαιο μέχρι βαρβολίνες.

• Η δικηγόρος ιδιοκτήτρια διαμερίσματος που επειδή το διαμέρισμά της ήταν στο κέντρο της πόλης, και από κάτω είχε Mc Donalds (οκ, πραγματικά κεντρικό σημείο, θα βόλευε πολύ) έπρεπε πάσει θυσία να το νοικιάσω και επιτόπου μάλιστα με – την προσοχή σας παρακαλώ- 5 ενοίκια προκαταβολή χωρίς να αφαιρούνται από τους 5 τελευταιους μήνες της διαμονής μου στο σπίτι (σημ.εδώ τουλάχιστον οι φυσιολογικοί ιδιοκτήτες αφαιρούν την όποια προκαταβολή, δεν ξέρω στην Ελλάδα πως λειτουργεί το σύστημα). Ενδεικτικά αναφέρω ότι μέσα στο διαμέρισμα απαγορεύεται:

- να καπνίσω (οτιδήποτε)
- να πάρω ναρκωτικά
- να φιλοξενήσω γονείς/αδέφλια/φίλους και φυσικά
- να βάλω ζώα (σκύλους, γάτες, ποντίκια, ψάρια)

Ανέφερα ότι δεν μπορώ να αποχωριστώ το κατοικίδιό μου, τον Crocodilino μου, αλλά δεν φάνηκε να με άκουσε. Θα κέρδιζα τουλάχιστον 5 χρόνια ζωής από το γέλιο λόγω της αντίδρασής της. Ανάλογα ένιωσα στο πρώτο μάθημα Φυσικής Κατ/σης Γ’ Λυκείου, με την ειδοποιό διαφορά ότι τότε μπορούσα να γελάσω (είχα και μάρτυρες) . Εκείνη την ημέρα κέρδισα περίπου 3-4 χρόνια ζωής , γι’ αυτό και όλοι μου λένε ότι μικροδείχνω.

Τα υπόλοιπα διαμερίσματα που είδα ήταν λείαν επιεικώς απαράδεκτα, αλλά ανάξια σχολιασμού.

Κάποια στιγμή στην μέση της εβδομάδας είχα απελπιστεί τόσο πολύ που εκτός από τα κλάμματα που μου ερχόταν να βάλω έβλεπα και απίστευτα κουλά όνειρα/εφιάλτες . Ένα από αυτά είναι ότι είχα βρει λέει ένα τεράστιο διαμέρισμα, με ολοκαινουρια έπιπλα, ωραία χαλιά, στερεοφωνικό σούπερ γουάου και φοβερή τιμή ενοικίου και έλεγα στην μητέρα μου πόσο τυχερή στάθηκα η οποία δεν με πίστευε και αποφάσισε να με επισκευτεί για να το διαπιστώσει ιδίοις όμασι. Όταν ήρθε της άρεσε τόσο πολύ που περιχαρής μου ανακοίνωσε ότι θα μείνει μαζί μου – «αφού αγάπη μου χωράμε άνετα και οι δύο- άσε που θα έχεις και τη μανούλα να σε περιποιείται» . Επιτόπου ξύπνησα.

Το άλλο κουλό είναι ότι είχα βρει ένα διαμέρισμα μέτριο, αλλά το καλύτερο ανάμεσα σε όσα είχα δει και την επόμενη θα πήγαινα να υπογράψω συμβόλαιο και να πληρώσω ενοίκιο.Το ίδιο βράδυ πήγα να τραβήξω χρήματα, και έπεσα θύμα ληστείας . Ήταν δύο παιδιά ηλικίας 16-17, Ούγγροι αλλά μιλάγανε ελληνικά όπου ο ένας ήθελε να με ληστέψει ενώ ο άλλος του ΄λεγε «ΡΕ Μ*ΛΑΚΑ ΑΣΕ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΗΣΥΧΗ» και εκει πιάνονται οι δύο τους στα χέρια , « και ποιος είσαι ΕΣΥ που θα πεις ΕΜΕΝΑ μ*λάκα» και κάπου εκεί ξεφεύγω, αλλά επειδή ήμουν ξυπόλητη δεν μπορούσα να τρέξω καλά και με φτάνουν και για να μην του δώσω τα χρήματα πολύ ωραία και εύκολα τα καταπίνω, και τους πετάω το άδειο μου πορτοφόλι . Μετά πάω και στο κοντινό σούπερ μάρκετ γιατί δεν είχα γάλα, άνετη κι ωραία, και τους βλέπω πάλι δίπλα μου, όπου ο καλός μου δίνει το πορτοφόλι μου άθικτο, παίρνω το γάλα μου, και με ένα πολύ απαξιωτικό βλέμμα λέω του μικρού καθικίου « ντροπή σου». Και μετά, κλασσικά, ξύπνησα.

Το νέο σπίτι εν τέλει βρέθηκε, κλείστηκε, πληρώθηκε και από σήμερα τα κλειδιά βρίσκονται στα χέρια μου. Προς το παρόν το βρίσκω σχεδόν ιδανικό. Το μόνο πρόβλημα είναι οτι επειδή έχει μια κάποια Ιστορία (ανήκε σε έναν διάσημο Ούγγρο ποιητή) δεν μπορώ να βάλω μέσα τον σκύλο των ονείρων μου, ένα λαμπραντόοοορ :( .
Θα ενημερωθείτε για τα εγκαίνια μόλις γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές. Για να σας προϊδεάσω, θα περιλαμβάνουν κόκκινα χαλιά, σαμπάνιες και ο Μέγας Μάγιστρος Αθήναιος θα επιμεληθεί της κουζίνας (γι' αυτό και μόνο ΠΡΕΠΕΙ να έρθετε). Ως τότε ασπάζομαι τα μαγουλάκια σας και σας χαιρετώ.

(* title sponsored by S.Nikolas)

Nihon (aka Japan)

Πέρυσι τέτοιον καιρό αγωνιούσαμε μαζί για το αν θα σε δεχτούν στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου , και όταν ήρθε η απόφασή τους ότι μπορείς να πας, η χαρά σου ήταν απερίγραπτη. Η δική μου διπλή απ'τη δική σου γιατί ήξερα πόσο πολύ το ήθελες.
Απ' ότι μου έλεγες, είναι πραγματικά υπέροχα. Ένας χρόνος πέρασε, και τώρα ήρθε η ώρα να επιστρέψεις στην γνώριμη πια -για σένα- Ευρώπη (όλος ο κόσμος μια γειτονιά ;) ). Εύχομαι πραγματικά να απόλαυσες αυτήν την εμπειρία και σύντομα να βρεθείς εκεί ξανά. Τι να ευχηθώ; Καλό ταξίδι; Καλή επιστροφή; Να σε δω οσο το δυνατόν γρηγορότερα; Όλα. Κάθε επιθυμία σου πραγματικότητα - το αξίζεις. Να προσέχεις.

1 coctail ηρεμιστικών παρακαλώ

Μα είναι δυνατόν ΟΛΟΚΛΗΡΗ Oυγγαρία να μην έχει ένα ρημαδο-Starbucks ;; Νισάφι πια!

Laugh or cry... feels the same

Πριν από μερικές μέρες έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου ... Το πρώτο μέρος του (αυτό ολοκληρώθηκε μέχρι στιγμής) δεν μπορώ να πω πως το κέρδισα στο έπακρο.. αλλά ήμουν ανάμεσα στα ελάχιστα άτομο που πέρασαν (μέσα σε δύο μέρες πέρασαν οι 5 από τους 76). Εξετάστηκα από την πιο ^&*(*&^** καθηγήτρια που διαθέτει το dptm της Ανατομίας και μου έπεσαν ΟΛΑ τα θέματα που παρακαλούσα να μην μου πέσουν :( (πάντα συμβαίνει αυτό). Θα ήθελα να το ξαναδώσω για άριστα, αλλά οι μεγαλύτεροι φίλοι μου μου έριξαν ένα περιποιημένο κράξιμο :( .. Θεωρείται λέει απίστευτο να ξεμπερδέψω από Ανατομία από την πρώτη εβδομάδα της εξεταστικής και μάλιστα με την συγκεκριμένη καθηγήτρια και να κάτσω στ'αυγά μου, συνεχίζοντας με τα επόμενα.
Θα δω πως θα 'μαι τελειώνοντας και τα άλλα μαθήματα... και άμα έχω αντοχές θα πάω να το παλέψω.
Πάμε για το επόμενο τώρα! Ούφ!

Ηθικό; Ακμαιό-τά-τό!

Διανύω εποχή εξεταστικής που σημαίνει ότι η βιβλιθήκη γίνεται το δεύτερο σπίτι μου, πιο σπίτι μου κι απ'το σπίτι μου δηλαδή, αφού εκεί περνάω ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του 24ωρου. Και επειδή εδώ και κάτι μέρες είμαι κατά βάση άυπνη (κοιμάμαι όσο προλαβαίνω), σήμερα με έπιασε μια φρίκη άνευ προηγουμένου. Αποφασίσαμε με τους φίλους μου, λοιπόν, που βρίσκονται στην ίδια φάση με μένα, να μην κλειδώσουμε εμείς σήμερα τη βιβλιοθήκη, αλλά να φύγουμε λίγο νωρίτερα, για να πάμε να φάμε παγωτό. Τίποτα το σουπερ-γουάου δηλαδή, απλά να ξεμπλοκάρουμε λιγάκι...

Βλέπαμε τον κόσμο να κάθετε αραχτός ΚΑΙ λάιτ στις καφετέριες, στα πεζούλια , στο συντριβάνι, και λιώναμε. Εν τω μεταξύ, είχε τον τέλειο καιρό, όχι πολύ ήλιο, ένα δροσερό αεράκι, εεε.. δε θέλει πολύ ο άνθρωπος.. Σχεδόν ταυτόχρονα είπαμε τι καλά που θα ήταν να πιάναμε μια γωνία, και να μείνουμε εκεί μέχρι αύριο. Όνειρα θερινής νυκτός ..

Είμαι πεπεισμένη ότι ο Θεός, ή όπως αλλιώς λέγεται, είναι κατά των μαθητών και φοιτητών όλου του κόσμου και έχει φτιάξει την Άνοιξη με μοναδικό βρώμικο σκοπό να τους βασανίζει και να τους αποσυντονίζει. Ως αντίδραση λοιπόν, (που δεν θα βγάλει πουθενά, παρά μόνο αναπτερώνει το ηθικό μου), αύριο θα κλείσω όλα τα πατζούρια και τις κουρτίνες, και θα ανάψω το πορτατίφ μου και θα χαίρομαι γιατί δεν θα έχω τίποτα να με αποσπάσει.

ΖΗΤΩ ο χειμώνας!

ΖΗΤΩ η βροχή!

ΖΗΤΩ τα χιόνια!

ΖΗΤΩΩΩΩ!!!

..

Ανησυχώ. Δεν μπορώ να το κρύψω, δεν μπορώ να το αρνηθώ,απλά δεν στο λέω για να μην σε ανηυχήσω κι άλλο.
Ξέρω πως δεν μου το είπες νωρίτερα γιατί ξέρεις πόσο πολύ σ'αγαπώ, και πόσο θα ανησυχούσα αν μάθαινα οτι δεν είσαι καλά. Ξέρω οτι μ'αγαπας κι εσύ το ίδιο και θες να είμαι καλά.
Θα ρωτήσω να μάθω τα πάντα γι αυτό. Κι αν χρειαστεί θα έρθω να σε βρω και δεν με νοιάζει ούτε η εξεταστική, ούτε τίποτα. Θέλω μόνο να είσαι καλά, και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου γι'αυτό. Είσαι το άλλο μου μισό. Είσαι κάτι παραπάνω από αυτό.
Από σένα θέλω μόνο να 'σαι ψύχραιμος. ΟΛΑ τα άλλα άστα πάνω μου. Σ'αγαπώ.

Ταρζανιές..

Από μικρή μου άρεσαν τα κόλπα και τα δύσκολα στοιχήματα. Ακόμα μου αρέσουν. Έχω βάλει με τον εαυτό μου 1 στοίχημα, με 3 διαφορετικά μέρη, όσον αφορά τα μαθήματα της εξεταστικής. Το πρώτο μέρος είναι οι 12 άθλοι του Ηρακλή μαζί , το δεύτερο οι πρώτοι 10 και το τελευταίο ένα κομμάτι κέικ (piece of cake). Και επειδή είμαι και ολιγαρκής όπως έχω ξαναπεί, δεν αρκούμαι με τίποτα λιγότερο από το άριστα για το πρώτο μέρος (εδώ είναι η ολιγάρκεια ντε!). Δεσμεύομαι στον εαυτό μου να διαβάσω πολύ και να 'μαι Ελλάδα την προκαθορισμένη ημερομηνία. Που είναι τα βιβλία μου; Οέο;

Aς τραγουδήσουμε όλοι μαζί!

Το ξαναβρήκα μετά από καιρό και καταχάρηκα!

Ή εγώ είμαι διεστραμμένη ή αυτό είναι όντως πολύ αστείο!

Ή και τα δύο :D

"και μου πες ξημερώματα «πάρε με από ‘δω»"

Πριν καλά καλά ανοίξω τα μάτια μου, άρχισα να σιγομουρμουρίζω pink floyd.Είναι επειδή έβλεπα στον ύπνο μου ότι βρισκόμουν ξανά σ'εκείνη τη συναυλία. Το επόμενο τραγούδι, ίσως το πιο καταλυτικό της βραδιάς, αφιερώνεται στο μοναδικό άτομο που κατάλαβε τα πάντα χωρίς να πω τίποτα.

Σ'έχω δε σ'έχω
Μανώλης Λιδάκης

Σ' έχω δε σ' έχω, σε κρατώ δε σε κρατώ
Ελπίζω δεν ελπίζω σ' ονειρεύομαι
Είσαι δεν είσαι πάλι αυτή που με καλεί
Μένω δε μένω πάλι μένω απ' την αρχή

Ελπίζω δεν ελπίζω σ' ονειρεύομαι
Ελπίζω δεν ελπίζω σ' ονειρεύομαι

Γίνεσαι φωτιά κι αέρας
νερό κι αέρας, φωτιά
μες τα χέρια μου κοιμάσαι
χάνεσαι μετά

Σ' έχω δε σ' έχω πάντα εσύ με οδηγείς
Μπαίνω δε μπαίνω σ' αδειανό μιας φυλακής
Σ' αγγίζω δε σ' αγγίζω σ' ονειρεύομαι
Τα χτίζω τα γκρεμίζω σ' ονειρεύομαι

συμβιβάσου! updated

"δεν υπάρχουν άγγελοι σου λεω.."

όπως το αντιλαμβάνεται ο καθείς.

Nothing special

Αφού με πρόδωσε ο Νικόλας , ας το κάνω και επίσημο ποστ .
Σήμερα έχω γενέθλια. Ο Νικόλας πιστεύει πως γίνομαι 18 ,εγώ πάλι προτιμώ το 19 :ρ:ρ !

Τι άλλαξε από πέρυσι μέχρι φέτος;

1. Τελείωσα το χαζοσχολείο . ΟΟΟΟΛΕΕΕΕΕ!! Μόνο μια καταπληκτική 5ήμερη μου χάρισε. Οι καλύτερες φιλίες έγιναν λόγω φροντιστηρίου (δε θέλω σχόλια για το τι καλό που κάνει το σημερινό "σχολείο" στην μαθητική κοινότητα). Παραδέχομαι ευθαρσώς ότι δεν μου λείπει καθόλου.

2. Πέρασα στο παν/μιο οπότε και μετακόμισα. ( Οh, yeah!! )

3. Έγινα πιο αισιόδοξη και νομίζω οφείλεται στο ότι κάνω κάτι που πραγματικά με γεμίζει.

Αυτά.

Αφιερωμένο εξαιρετικά

Όλα ξεκίνησαν ένα μεσημέρι, λίγες μέρες πριν την εξεταστική. Είμαστε στη βιβλιοθήκη και λιώνουμε πάνω από τα βιβλία ο Σ. , ο Χ. κι εγώ. Με τον Χ. ετοιμαζόμαστε για Βιολογία, ο Σ. για κάτι τρομακτικό, νομίζω φαρμακολογία.
Εκεί που έχω αρχίσει να σκέφτομαι πόση ώρα θα μου πάρει να κόψω τις φλέβες μου με χαρτί , διαπιστώνω ότι για αρκετή ώρα διαβάζω ένα κεφάλαιο και δεν καταλαβαίνω λέξη. Χμ. "Δεν είναι καλό αυτό" σκέφτομαι και ρωτάω τον φίλο συμμαθητή αν έχουμε κάνει φωτοσύνθεση. Τι το 'θελα;
Η απάντηση έρχεται από τον Σ. " μάνα μου, εμείς δεν κάνουμε φωτοσύνθεση!! Τα φυτά κάνουν".. Αφου μας άκουσαν και έβρισαν και σιχτίρισαν όλοι οι φοιτητές του ορόφου (sorry gyes), άρχισαμε να παίρνουμε μπρος και να το παρατραβάμε, αυτή τη φορά πιο ήσυχα με το θέμα της φωτοσύνθεσης στο ανθρώπινο είδος.
Η πλάκα συνεχίστηκε σε όλη την εξεταστική, έχει πάρει άλλες διαστάσεις, μπήκε και η Μ. στην όλη φάση, και συνεχίζουμε :). Στην ιστορία έχουν μπλεχτεί , ενδεικτικά αναφέρω, πρόβατα (μπε-ε-ε-ε), μεταλλάξεις, και προσφάτως, και μαϊμούδες. Όλα αυτά βέβαια μας έχουν χαρίσει άπειρες δόσεις γέλιου και πολλά λίτρα δακρύων απ'την πλευρά μου.
Την ημέρα που θα φεύγαμε για διακοπές, σχεδόν 3 εβδομάδες πριν, εκεί που πίναμε τον καφέ μας και κοιτάγαμε τα ρολόγια μας για το πότε θα περάσει η ώρα να έρθει το ταξί για το αεροδρόμιο, ο Σ. μου δωρίζει ένα κουκλάκι - προβατάκι. "Να το πάρεις μαζί σου για να μας θυμάσαι". Το προβατάκι ταξίδεψε μαζί μου, και γύρισε ξανά εδώ σώο και αβλαβές. Το είδα πριν λίγο δίπλα στο ξυπνητήρι και είναι εκεί για να μου θυμίζει κάθε πρωί πόσο τυχερή είμαι που δεν σπουδάζω στο πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης αλλά του Σέγκεντ (αα.μ.ν.κ.φ..).
Το τελευταίο βράδυ στην Ελλάδα και Κύπρο (για τα παιδιά), το πιο δύσκολο βράδυ της παρέας παμψηφί, μιλάγαμε στο τηλέφωνο με τις ώρες προσπαθώντας να κάνουμε ο ένας τον άλλον να νιώσει καλύτερα.. Δεν φοβάμαι αν αυτό χαλάσει. Άλλωστε, "ξέρουμε τις εξόδους μας" ;)).

Γιατί ρε γαμώτο;

Κι ενώ εγώ περνούσα ανέμελα τις διακοπές μου , Μ. Πέμπτη ένας 27χρονος πεμπτοετής φοιτητής Ιατρικής , φίλος πολύ καλού μου φίλου, άφηνε την τελεύταία του πνοή στην κλινική του Σέγκεντ. Τα αίτια ακόμα άγνωστα. Δεν έπαιρνε ναρκωτικά, δεν έπινε και όλα τα τεστ που έγιναν βγήκαν αρνητικά. Ανακοπή καρδιάς το πιο πιθανό. Και λες.. ειναι δυνατόν ρε γαμώτο... ; ......

Και σαν να μην έφτανε αυτό...

Η αδελφή μιας φίλης μας.. 27 χρονών κι αυτή , με δυο μικρά παιδάκια, έχασε τη μάχη με τον κωλοκαρκίνο.

......

Μπιρι-μπι-μπλομ !

Θελω να γράψω διάαααφορα αλλά δεν ξέρω πως να αρχίσω. Μάλλον φταίει το ότι δεν έχουν καμία συνοχή μεταξύ τους. Ξεκινάω κι όπου βγάλει.

Πέρασα τέλεια. Όχι, δεν υπερβάλω, πέρασα τόσο καλά που ειλικρινά, καλύτερα δεν γίνεται. Δηλαδή, όχι, νταξ, γίνεται αν είχα 2 ακόμα άτομα μαζί μου , αλλά επειδή είμαι ολιγαρκής, θα αρκεστώ σε αυτά που έχω και δεν θα ζητήσω περισσότερα.

Του μπιγκίν γουίθ, είδα την κολλητή μου , που ενώ την αγαπάω (πολύ) ώρες ώρες μου 'ρχόταν να την πνίξω. Και την είδα και λίγο, φαντάσου :ρ( σόρρυ μικρούλα, φιλάκι-σμουτς).

Πήγα στον Μίλτο. Τι ποιo Μίλτο; Τον Πασχαλίδη φυσικά, γιατί ο Παπαστάμου δεν κάνει μόνος του συναυλίες. Τι θεϊκή βραδιά ήταν αυτή;.. Ο άνθρωπος δεν παίζεται....Συμπαθητικός και ο Λειβαδάς , παρόλο που δεν το περίμενα. Πολλά βραβεία σε sd54, Hubba-bubba και Ιωάννα!

Γνώρισα και κόσμο , ανάμεσα στους οποίους έλαμψε η παρουσία του Πίρι και του Νικόλα. Φοβερά παιδιά και τα δύο, χάρηκα πάρα πολύ!!!

Πήγα και στο πολυσυζητημένο μπλογκοπάρτυ, και αν μη τι άλλο, γέλασα πολύ.Πάρα πολύ. Εδώ να καταθέσω τα σέβη μου στον sd54 και τη Χ. , το Πίρι και τον Κίλλογκ , και φυσικά τον Αλέξανδρο. Να 'στε καλά παιδάκια ;) . Εκεί η γνωριμία με τον Νανάκο θα μου μείνει αξέχαστη. Να ξαναγίνει για να γνωρίσουμε κι άλλους!! :)))

Πήγα και μια γρήγορη βόλτα στην Θεσ/νίκη , πέρασα πάαρα πολύ ωραία , προφανώς γιατί η παρέα ήταν καραμώ. Εις το επανειδείν με τους βόρειους που σνομπάρουν επιδεικτικά την Αθήνα :ρ. Αλλά επειδή είμαι καλός άνθρωπος τις Τετάρτες, τους συγχωρώ και συνεχίζω :) .

Αγόρασα και το πολυαναμενόμενο cd του Αλκίνοου και ευφράνθηκαν η καρδούλα μου και τα αυτάκια μου. Καιρός ήταν να ανανεωθεί η λίστα των τραγουδιών που με συνόδευαν πάνω στο ποδηλατούι μου :).

Θέλω να σας ξαναδώ όλους. Δεν έρχεστε καμιά βόλτα από δω; :D

love at first sight (?)

"Δεν περίμενες να ενθουσιαστείς τόσο πολύ από τη γνωριμία σας. Δεν μπορείς να κρίνεις αντικειμενικά ακόμα, αλλά η γοητεία του είναι ακαταμάχητη- αυτό είναι το μόνο σίγουρο.Η φωνή του από το τηλέφωνο είναι αρκετά ελκυστική , παίζει μαζί σου ένα παιγνίδι φαντασίας αργό και βασανιστικό. Από κοντά η διαφορά σε σκοτώνει. Φωνή ζεστή και -ναι- σέξυ. Όταν σου μιλάει σε κοιτάει στα μάτια και νιώθεις να χάνεις τα λόγια σου . Μοιάζει να ξέρει τι θέλει και δρα σαν τον κυνηγό που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να επιτεθεί στο θήραμά του. Κι εύ ξέρεις τι θέλεις. Αυτόν θέλεις! Του το δείχνεις και κάνει πως δεν καταλαβαίνει.
Και τώρα τι κάνεις; Μια ευχή ξανά και ξανά.. Να κρατήσεις εκείνη την ελπίδα που σε καίει και σε λυτρώνει ή να πάρεις ξανά το δρόμο της λήθης; Δεν ξέρεις "αν είναι αργά να τον κερδίσεις" , σίγουρα όμως "είναι νωρίς να κάνεις πίσω". "

Που λες..

σήμερα, σε λίγες ώρες πετάω για το σπίτι μου. Το δεύτερο σπίτι μου για να είμαι ειλικρινής. Μάλλον ανυπομονώ να δω οικογένεια, φίλους και συναυλίες.Μα πιο πολύ ανυπομονώ να δώσω μια μεγάλη αγκαλιά σε μια ψυχή που μου έχει λέιψει απεριόριστα, και να παίξω με τον σκύλο μου. Να λερώσει τα φρεσκοφορεμένα μου ρούχα και να με αγκαλιάσει με τον δικό του τρόπο: σακατεύοντας με με την φόρα που έρχεται και πέφτει πάνω μου (είναι πιτ μπουλ το γλυκό μου).
Θα του πω δήθεν εκνευρισμένη "Τώρα τα 'βαλαααα" αλλά στη συνέχεια θα του χαμογελάσω και θα τον αρχίσω στα χάδια.

Σήμερα λοιπόν αφού είχα ένα καταπληκτικό απόγευμα, το πρώτο από την αρχή του δεύτερου εξαμήνου, και ύστερα από 7 συνεχείς εβδομάδες εξετάσεων αποφάσισα να μην πάω στα αυριανά μαθήματα(κατα τα 2/3 τουλάχιστον). Νομίζω πως βαθειά μέσα μου έχω τύψεις, αλλά είναι τόσο βαθειά που δεν μπορώ να πνιγώ για να τις βγάλω στην επιφάνεια.

Ανυπομονούσα για αυτή τη στιγμή 2,5 μήνες:
Η βαλίτσα ανοιχτή στο πάτωμα, σχεδόν να μην ξεχωρίζει από το χαλί, και δεξιά-αριστερά να κείτονται ρούχα, δώρα και λίγα βιβλία (για τα μάτια του κόσμου :ρ). Τα φώτα στο σαλόνι, το δωμάτιο, το μπάνιο, όλα αναμμένα κι εγώ να πηγαίνω πέρα δώθε προσπαθώντας να θυμηθώ τι άλλο πρέπει να πάρω μαζί μου.

Την τελευταία φορά που ακολούθησα την ίδια διαδικασία όλα γίναν πολύ γρήγορα.Η ένταση ήταν τόσο μεγάλη (σκληρή εξεταστική) που σχεδόν ξέχασα να κλειδώσω την πόρτα φεύγοντας. Σήμερα τα πράγματα είναι καλύτερα. Σ'αυτό βέβαια βοήθησε και το υπέροχο απόγευμα που πέρασα με τους 3 στενότερους μου φίλους.Ξέρω πως κι αυτοί θα μου λείψουν.Τόσες μέρες θα περάσουν χωρίς να κάνουμε "αυτήν την ιστορία να μεγαλώνει".

Τι άλλο μένει; Μονάχα να δυναμώσω το ραδιόφωνο και να πάω να ετοιμαστώ.
"Ο γυρισμός είναι ταξίδι"...

"Αγάπης φως,της γης ταξίδια,μαύρα παράξενα παιγνίδια.."

Μόλις σηκωθώ θα πάω αμέσως στο παράθυρο να κοιτάξω τον ουρανό. Σήμερα μουντός, συννεφιασμένος και βροχερός, μου θύμισε ένα τραγούδι που είχα πάρα πολύ καιρό να ακούσω. Το βρήκα στα αρχεία μου και το έβαλα να παίζει.Κάθισα στην πολυθρόνα πίσω από το γραφείο, έκλεισα τα μάτια και...

Απ' το παράθυρο έρχεται η εικόνα του χειμώνα
βροχή που πέφτει δέντρα που λυγίζουν στο βοριά
κι εσύ σκυμμένος πάντα εδώ με χέρια ματωμένα
συζήτηση αρχινάς με τον καθρέφτη σιωπηλά

Γύρω σου κάποιες κίτρινες παλιές φωτογραφίες
Την εποχή που ήσουνα παιδί
Το ραδιόφωνο απ' τα χρόνια του '60
Στην μοναξιά σου παρηγοριάς φωνή

Τι σου 'δωσ' η ζωή καλό για να θυμάσαι
Σε πότισε με χάπια ηδονής
Παραμυθένια χρώματα και γεύσεις του θανάτου
Σε κάθε βήμα σου σε κάθε σου στιγμή

Τώρα ο καθρέφτης έμεινε μονάχος μαρτυράς σου
Σύμμαχος με τα άθλια τα χρόνια που μισείς
Σ' ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τα όνειρά σου
Σ' ένα μπουκάλι με ποτό η ίδια σου η ζωή

Σ' ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τα όνειρά σου
Σ' ένα μπουκάλι με ποτό η ίδια σου η ζωή

Πυξ Λαξ , "Η εικόνα του χειμώνα"

Aν δε το πω θα σκάσω!!!

Ο ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ

7-8/4/2006
και
14-15/4/2006

ΘΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ.

Τιμή εισιτηρίου : 11 Ε
Λάμπρου Κατσώνη 189, Αγ. Ανάργυροι

210-2610444
210-2610438

Θα προλάβω μόνο το δεύτερο διήμερο.Εννοείται οτι θα πάω και τις δύο μέρες ακόμα κι αν δε βρεθεί κανένας να μου κάνει παρέα.
Ύστερα από τοσες συναυλίες που έχασα, συν αυτές που θα χάσω στη Θεσ/νίκη (αν ερχόμουν δυο μέρες νωρίτερα θα τις προλάβαινα γκρρρ), επιτέλους έγινε το θαύμα που τόσο πολύ ήθελα!!

Όπως κι αν λέγεσαι, σ'ευχαριστώ.Θα το θυμάμαι.....

Άτιτλο

[ Σημ.:Απαγορεύεται η ανάγνωση του παρακάτω κειμένου από άτομα ευαίσθητα ή με οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας. ]

Όταν έμαθα οτι θα μας πήγαιναν στην ογκολογική κλινική σήμερα χάρηκα πάρα πολύ , γιατί θα ερχόμασταν λίγο πιο κοντά με το αντικείμενο, θα μπαίναμε λίγο σε κλινική , κάτι που μου αρέσει πολύ.

Δυσκολευτήκαμε να βρούμε λίγο την κλινική λόγω κακής συνεννόησης , αλλά όταν τη βρήκαμε μου έφυγε η διάθεση μεμιάς.

Στην είσοδο ο θυρωρός μας είπε να κατέβουμε τα σκαλιά και οτι θα βρούμε τον καθηγητή να μας περιμένει.

"Να κατεβούμε τα σκαλιά; Στο υπόγειο γίνεται η θεραπεία; Μπα.. η φαντασία μου. Να δεις που θα ανέβουμε πάνω σε λίγο."

Αμέσως μας πήγανε στην πρώτη αίθουσα , να μας δείξουν το πρώτο μηχάνημα και πως δουλεύει . Πριν μπούμε, πρόσεξα ένα μικρό ενυδρείο με 3 ψαράκια.

Δωμάτιο χωρίς παράθυρα, με πολύ χοντρούς τοίχους, για να μην περνάει η ακτινοβολία «παραέξω».
Εκεί γίνονται λοιπόν οι θεραπείες καρκίνου.Σε ανήλιαγα δωμάτια, που τα βρίσκεις διασχίζοντας διαδρόμους με εικονικούς παραδείσους. Τοιχοκολλημένες αφίσες σε παραπέμπουν σε εξωτικές παραλίες με φοινικόδεντρα, σε μπαλκονόπορτες που τις βλέπεις από μέσα, με πολλές γλάστρες και όμορφα φυτά, σε γαλάζιους ουρανούς με έναν ήλιο λαμπερό και ζεστό.

Ο καθηγητής μιλώντας λίγο πιο δυνατά με «ξύπνησε» εμφανίζοντας ένα κίτρινο πλαστικό . Είχε πολλές τρύπες, και σχήμα την όψη προσώπου και λαιμού. «Είναι για να σταθεροποιούμε το ασθενή, όχι για προστασία.Φτιάχνουμε ένα τέτοιο για τον κάθε ασθενή». Αυτόματα μέτρησα 52 τέτοια ομοιόματα.

Μεταφερθήκαμε σε ένα άλλο δωμάτιο. Εκεί γίνεται θεραπεία για καρκίνο του μαστού. Το σκηνικό ίδιο, αφίσες πριν φτάσουμε , αλλά το δωμάτιο σκοτεινό και αφιλόξενο.
Ασυναίσθητα έψαξα να βρω αντίστοιχα ομοιόματα για το στήθος. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου. Μέτρησα 56. Το ίδιο μοτίβο όπου κι αν μας πήγαν.

Η κλινική δεν έμοιαζε με θεραπευτήριο, παρόλο τον εξειδικευμένο εξοπλισμό. Δεν μου θύμιζε αισιοδοξία, αλλά σίγουρο θάνατο. Σαν να έδειχναν στον ασθενή τοπία που δεν θα προλάβει να δει , σαν να είχε η ζωή του «μετρημένες μέρες» και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει .

Όσο μας εξηγούσε ο καθηγητής σκεφτόμουν τα ομοιόματα. 52 άτομα έχουν όγκο στον εγκέφαλο, 56 γυναίκες καρκίνο του μαστού. Κι αυτά σε μια μικρή πόλη, άντε και λίγο παραέξω. 108 οικογένειες έχουν ξεχάσει οποιαδήποτε χαρά και αγωνιούν νυχθημερόν για το μέλλον του κοντινού τους προσώπου. Πόσες από αυτές τις γυναίκες θα χρειαστούν την ύστατη θεραπεία , το χειρουργείο; Πόσοι από αυτούς τους ασθενείς συνεχίζουν τη ζωή τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα;Πόσοι από αυτους τελικά θα τα καταφέρουν και θα βγουν νικητές;

Πήρα το ποδηλατό μου, πέρασα τη γέφυρα και έφυγα για μια ώρα από την πόλη. Πήγα σε μέρη που δεν είχα ξαναδεί, πέρασα μέσα από το πάρκο, κατέβηκα στον ποταμό. Χάθηκα στις σκέψεις μου.

Εχθές το πρωί συνειδητοποίησα ότι έχει περάσει πάρα πολυς καιρός από την τελευταία φορά που γκρίνιαξα, μελαγχόλησα ή έπαθα κατάθλιψη. Σήμερα σε εκείνο το αποπνικτικό περιβάλλον μαύρισε η καρδιά μου, αλλά ταυτόχρονα πείσμωσα πάρα πολύ να τελειώσω γρήγορα και να δώσω πίσω το χαμόγελο που λείπει σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, εκεί έξω.

Χαίρομαι που δεν μιζεριάζω , που με ξυπνάει το τραγούδι των πουλιών το πρωί, που καλημερίζω τις γάτες στα ελληνικά, που όταν έχει ήλιο απλά τον απολαμβάνω, που με χτυπάει ένα δροσερό αεράκι το πρωί πάνω στο ποδήλατο και με ξυπνάει για τα καλά, που ο αδελφός μου έστειλε μια φωτογραφία από μια ανθισμένη αμυγδαλιά στην Ιαπωνία και καθόμουν και τη χάζευα. Τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή, καθημερινα πράγματα που όμως κάθε μέρα αποκτούν μεγαλύτερη αξία για μένα.

Χαίρομαι που οι φίλοι μου είναι καλά, που ξέρουν ότι τους αγαπώ -και τους το λεω- και δεν τους ξεχνώ, που χαμογελάω στα παιδάκια, που απολαμβάνω τον καφέ μου, που ξέρω ότι τον πίνω για να μείνω ξύπνια και να διαβάσω. Χαίρομαι που ζω και χαμογελάω. Και όποιος άντεξε να διαβάσει τις σκέψεις μου, εύχομαι να κάνει το ίδιο.

.-

Αγάπη

Πόσο πολύ, πόσο πολύ, πόσο πολύ σ’ αγάπησα
Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις
Απ’ τη ζωή, απ’ τη ζωή
Απ’ τη ζωή μου πέρασες κι αλάργεψες κι εχάθης
Καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι αν δεν προσμένεις να με δεις κι εγώ πως θα ξανάρθεις
Εσύ, του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή
Αιώνια θα το τραγουδώ
Αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δε θα το μάθεις
Πως οι στιγμές που μου ‘δωσες αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις
καλέ που δεν εχάρηκες στα χείλη μου φιλιά
Απ’ τη ζωή μου επέρασες κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά

Τα χέρια μου δεν έδεσα τριγύρω στο λαιμό σου
Δεν έσταξε απ’ τα μάτια μου το δάκρυ μου θολό
Κουνούσα το μαντίλι μου αλαφρά στο μισεμό σου
και σιωπηλά σου ευχότανε η ψυχή μου στο καλό

Δεν είδες το τρεμούλιασμα των κουρασμένων μου ώμων
Δε μάντεψες τη θύελλα που εκλειούσα στην ψυχή
Μήτε πως ήμουν σύντροφος των μακρινών σου δρόμων
κι όλη μου η σκέψη ανέκφραστη σ’ άγγιζε προσευχή
Κι αν ήρθαν μέρες πένθιμες και νύχτες θολωμένες
που η μοναξιά με τρόμαζε και μου ‘παιρνε το νου
τώρα κρατώ στη θύμηση στιγμές ευτυχισμένες
κάποιου καιρού αλησμόνητου ωραίου κι αληθινού

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις κι εγώ πως θα ξανάρθεις
ω εσύ, του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή
αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δε θα το μάθεις
πως οι στιγμές που μου ‘δωσες αξίζουν μια ζωή

Ψυχραιμίααααααα

Οι γονείς μου μου κλείνουν εισιτήριο για Ελλάδα και μου δίνουν έναν κωδικό με τον οποίο θα πήγαινα σήμερα να το πάρω από ένα ταξιδιωτικό γραφείο.
Αφου έχω διαβάσει αρκέτα στη βιβλιοθήκη από το πρωί, κατά το μεσημεράκι αποφασίζω να κάνω διάλειμμα για φαγητό και να πάω να το πάρω.

Πάω λοιπόν σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο, τους δίνω τον κωδικό , τους εξηγώ ότι το εισιτήριο κλείστηκε από Ελλάδα, είναι πληρωμένο και οτι απλά ήρθα να το πάρω. (Απλά πράγματα)
Η υπάλληλος με κοιτάει καλά καλά και μου ζητάει να επαναλάβω όσα είπα.
Μου φάνηκε λίγο κάπως , αλλά το έκανα. Μου λέει ότι δεν μπορεί να μου το δώσει γιατί η κράτηση δεν έγινε σε αυτούς. Συγχίζομαι λίγο, μάλλον το κατάλαβε, και μου λέει να περιμένω. Τα λέει στη διπλανή της, κάτι της απαντάει, η διπλανή γυρίζει στον πελάτη που εξυπηρετούσε και η δικία μου σηκώνεται και πάει στην κουζίνα , που ήταν ακριβώς από πίσω της, χωρίς να μου απαντήσει. Τα παίρνω λίγο, δε μιλάω, και περιμέεεεεεεεενω.

Αφού δεήθηκε να επιστρέψει στη θέση της, μου λέει ότι δε γίνεται να μου το δώσει, γιατί αυτοί δεν είναι Malev (ουγγρικές αερογραμμές). Εμφανώς τουρμπισμένη , ξεκινάω τον παρακάτω διάλογο :
- Με έχετε και περιμένω ένα τέταρτο, για να πάτε στην κουζίνα και τελικά να μου πείτε ότι δεν μπορώ να πάρω το εισιτήριό μου;
-Δεν φταίω εγώ που δεν μπορείτε να το πάρετε!
-Φταίτε όμως που πάτε στην κουζίνα και με αφήνετε να περιμένω χωρίς λόγο!!
-...
-Αν πάω στα γραφείο της Malev στο εμπορικό θα το πάρω;
-Εμμμ.. δεν ξέρω... μπορεί όχι! (Δεν θα τα πάμε καλά..)
-Μα μόλις είπατε ότι δεν είστε Malev! Άρα , αν πάω στα γραφεία της, θα το πάρω. ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ;
- Δεν ξέρω..
-Δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Καλημέρα σας!
-Καλημέρα.

Παίρνω λοιπόν το ποδηλατούι μου και πάω στο εμπορικό. Πριν μπω στο γραφείο, κοιτάζω το όνομα στην ταμπέλα : MALEV Air Tours.
"Ωραία!" σκέφτομαι.
Μπαίνω μέσα λοιπόν , καλημερίζω άπαντες παρόντες ,τους ξαναλέω τα ίδια, τους δίνω τον κωδικό και περιμένω.
- Δεν μπορούμε να σας δώσουμε το εισητήριό σας.
-ΓΙΑΤΙ;
-Δεν είμαστε Malev, είμαστε Malev Air Tours.
-Τι; (Ι beg your pardon ???)
-Είναι δυο διαφορετικές εταιρείες!
-Είστε όμως ΚΑΙ Μalev.
-Ναι, αλλά λυπάμαι, δεν μπορώ.
-Μάλιστα.. Και ΠΟΥ μπορώ να πάω να το πάρω; (για να 'χουμε καλό ρώτημα..)
-Στο Σέγκεντ πουθενά. Να πάτε στη Βουδαπέστη να το πάρετε.
-Δηλαδή μου λέτε να πάρω το τρένο και να πάω στη Βουδαπέστη;!
-Ναι.
-Είστε σοβαρή; Ας πούμε ότι πάω. Πού ακριβώς στη Βουδαπέστη μπορώ να το πάρω;
-Η πόλη δεν έχει Μalev.
-Α! Ωραία! Δηλαδή μου λέτε να πάω , κι ας μην έχει τα γραφεία!!Καλή ιδέα να πάω για βόλτα!ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΩ;;;;;;
-Πηγαίνετε στο αεροδρόμιο να το πάρετε!
-Και γιατί δεν μου το λέτε αυτό από την αρχή ;
-Δεν με ρωτήσατε!

Αφού δεν έκανα φόνο εκείνη τη στιγμή , νομίζω δεν θα κάνω ποτέ! Ο φίλος μου ο Χ. έχει δίκιο που τους γκαντεμιάζει! Φυσικά και ήξερα ότι μπορώ να το πάρω στο αεροδρόμιο, αλλά...

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ, Μ' ΑΚΟΥΥΥΥΥΥΥΣ;;;