Αναμονή, υπομονή*, διαμονή

Περιμένοντας τα παιδιά που θα ερχόντουσαν να με επισκευτούν, οι μέρες πέρασαν βασανιστικά αργά, ειδικά την εβδομάδα πριν την άφιξή τους. Όταν ήρθαν όμως όλα έγιναν τόσο γρήγορα, που δεν προλάβαμε να κάνουμε όλα όσα θέλαμε, ούτε και να πούμε όλα όσα θέλαμε βέβαια, αλλά τουλάχιστον πήραμε μια γερή δόση από έκδηλο ενθουσιασμό, ικανοποίηση και ευχαρίστηση από τα τεκτενόμενα.

Η Βουδαπέστη μας επιφύλασσε εκπλήξεις που κυμάνθηκαν από πολύ αστείες καταστάσεις, απρόσμενες συναντήσεις, έως spooky σενάρια για την επιβίωσή μας
(«...είμαστε ζωντανοί...»). Το ίδιο και το ταξίδι της επιστροφής (:ρ).

Μια εβδομάδα και μια μέρα πριν, τέτοια ώρα ήμουν στην Αθήνα και έπινα καφέ σε υποκατάστημα αμερικανικής εξαιρετικά δημοφιλούς εταιρείας ειδών κατανάλωσης (call me Αστροδολάρια) με απόλυτα διεφθαρμένο ανήλικο πρόσωπο, το οπόιο κυριολεκτικά με βούτηξε πριν καλά καλά βάλω το κλειδί στην πόρτα.

Το πρώτο γεύμα στην Αθήνα δεν ήταν ούτε γιουβαρλάκια, ούτε παστίτσιο, ούτε σουβλάκι. Ever green σαλάτα ήταν. [Να θυμηθώ να αφορίσω τον άγευστο χυμό βατόμουρου με κάτι άλλο που δεν θυμάμαι, που καθόλου δεν μου άρεσε. Αλλά η σαλάτα ήταν πολύ ωραία]

Οι μέρες πέρασαν πολύ ευχάριστα, αλλά (δυστυχέστατα) δραματικά γρήγορα, με αποτέλεσμα να χάσω μια θεατρική παράσταση και μια μουσική βραδιά που ήθελα να δω. Αλλά επειδή ο καλός Θεούλης με αγαπάει (μάλλον) , μου χάρισε μια τρομερή αποζημίωση το βράδυ Σαββάτου, όπου ενώ παρακολουθούσα ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, με πολύ ιδιαίτερη παρέα, άκουγα dolby surround στ’αυτιά μου την Τάνια να μου/σου/του τραγουδάει «σ’εχω διαλέξει να σ’ανασταήσω, να σου μιλήσω και να σε πείσω να δραπετεύσουμε μαζί και δεν το ξέρεις».

Επιστροφή στην Ουγγαρία και πάλι, σωματικά, αλλά ψυχικά αφημένη (όχι απόλυτα) οικοιοθελώς σε καταλύτικά γεγονότα .
Ιn - προσπαθώ να μπω ξανά στην καθημερινότητά μου, φύγε από τη σκέψη μου - mode.

* έχε χάρη..