Χρόνε που φεύγεις...

Αντιγράφοντας την ιδέα του Βροχοποιού, κάνω εδώ μια μικρή ανασκόπηση της χρονιάς που σε λίγες ώρες θα μας αφήσει, απαντώντας στην εξής ερώτηση : «Τι δεν μπορείτε να αφήσετε πίσω με την χρονιά που φεύγει; Τι δεν σας επιτρέπεται να ξεχάσετε;»

Πρώτα πρώτα δεν μπορώ να ξεχασω εκείνη τη συναυλία που την παρακολούθησα σχεδόν όλη κλαίγοντας.Το κάθε τραγούδι με γονάτιζε όλο και περισσότερο. Δεν έχω ξανανιώσει τόσο μα τόσο κουρασμένη μετά από μια συναυλία.
Την χαρά της επιτυχίας στο τέλος της πρώτης μου εξεταστικής.
Ένα τραγούδι σχεδόν ψυθιριστό, από φωνή αγγέλου.
Την φράση με δάκρυα «καλή αντάμωση».
Τους καφέδες , τις συζητήσεις και τις αγκαλιές με 2 παιδιά που με δέχτηκαν χωρίς όρους.
Τις στιγμές με τα άτομα που με επισκέφτηκαν εδώ.
Τις στιγμές με τα παιδιά που γίνανε καλοί μου φίλοι, τις μεταμεσονύκτιες συζητήσεις μας, τα γέλια και τις ιστορίες που ξεδιπλώθηκαν έναν χρόνο τώρα.
Το πράσινο φωτοσυνθετικό πρόβατάκι μου.
Το ηλιοβασίλεμα στην Ζάκυνθο, την νύχτα που είχε πανσέληνο.
Εκείνο το φάκελο με εκείνο αντίγραφο. Απίστευτο κόλλημα μέχρι και σήμερα.
Εκείνη την κατάθεση ψυχής κι από τις δύο σε ένα καφέ γεμάτο καπνό.Θυμάμαι πως έξω έπεφτε η πρώτη βροχή του χειμώνα.
Τις βόλτες με την μοναδική κοπέλα που με καταλαβαίνει τόσο ολοκληρωτικά.
Εκείνο το άρωμα, εκείνο το βλέμμα, εκείνο το χαμόγελο (nobody knows it, but you've got a secret smile, and you use it only for me)...
Εκείνη την εκπληκτική πτήση προς Βέλγιο, το πρώτο πρωινό εκεί, την λίμνη στις Βρυξέλλες. Την έκπληξη μου που τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Την γνωριμία μου με μερκούς από εσάς τους bloggers. Θέλω να γνωρίσω κι άλλους.. κι άλλους.. κι άλλους.. :)
Την κάθε μία συναύλία που παρακολούθησα φέτος. (update: Shakira 4ever sd μουυ)
Το μάθημα-σφαλιάρα που πήρα για το κατά πόσο οι άνθρωποι επιθυμούν την ειλικρίνεια.
Τον ενθουσιασμό που ένιωσα τότε. Και ξανά και ξανά. Και την απογοήτευση μαζί.
Εκείνα τα δύο όνειρα που κόπηκαν επειδή ξύπνησα. Αν συνεχίζονταν ίσως και να πέθαινα.
Την πρακτική μου στο νοσοκομείο, την αξέχαστη αυτή εμπειρία, τους ανθρώπους που με βοήθησαν τόσο. Το βλέμμα τους.
Τις συμβουλές και την αγάπη που έχω δεχτεί από τον δάσκαλό μου. Χωρίς αυτόν, όχι μόνο η χρονιά αυτή, αλλά και ολόκληρη η ζωή μου θα ήταν αλλιώς και σίγουρα όχι καλύτερη.
Κάθε αγκαλιά που δόθηκε στα άτομα που αγαπώ στο (εκάστοτε) αεροδρόμιο.

Θα συμφωνήσω με τον Βροχοποιό, μισώ κι εγώ τις λίστες, ξεχνάς τα μισά απ'όσα σκεφτόσουν να βάλεις. Ας είναι όμως, κι αυτά εδώ που θυμήθηκα, για την ώρα αρκούν..

Καλή χρονιά να έχουμε παιδάκια. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ο χρόνος που θα έρθει να είναι γεμάτος υγεία για εμάς και τα αγαπημένα μας πρόσωπα και πολλές πολλές ευτυχισμένες στιγμές.