Αίσχος!!

εκρηκτικός μηχανισμός

εκρηκτικός μηχανισμός






εκρηκτικός μηχανισμός









καμμένη ελιά

Ανακύκλωση

Δεν θα μιλήσω για αυτήν που πρέπει να κάνουμε όλοι, αλλά για των ποστ μου :ρ
Δε θυμάμαι πότε ακριβώς αλλά εδώ και αρκετό καιρό είχα ανεβάσει ένα βιντεάκι, το οποίο όμως το θεωρώ κλασσικό και γι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να το ξαναβάλω.
Έχει να κάνει με την μόνιμη εμμονή μου, τον καφέ φυσικά.
Δείτε κι απολαύστε, και αν δεν σας κάνει κόπο, φτιάξτε μου κι εμένα ένα τέτοιο.


Coffee Art - The funniest movie is here. Find it

της φυλακής μου πόρτα,εσύ και αντικλείδι

Απογευματινό επίτευγμα!

Ελλάδα, δειλινό, διαδραματίζεται το εξης σκηνικό:

-Εγω: Φανταστικέ αδελφέ, τόσες μέρες σου ζητάω να μου καταβάσεις το Office, και ακόμα...
Όλο με ξεχνας... σνιφ, κλαψ, λυγμ, σομπ σομπ.
-Αδελφός: Καλά καλά, σταμάτα..... θα στο κατεβάσω τώρα ..

Λίγο αργότερα:

-Α: Έτοιμο..
-Ε : Α!!! Ωραία!!! Τρέχω στον Αθήναιο.. ! Έχει βάλει κάτι ωραίες συνταγές και τις θέλω.
-Α. με απορία στο βλέμμα και τη φωνή : Καλά... γι’αυτό ήθελες το word? Εγώ νόμιζα για καμιά εργασία...
-Τι εργασία καλέ, τις συνταγές θέλω να κρατήσω...
‘Ελα έλα , μην κάνεις ότι δε σ’αρέσει, γιατί εσύ είσαι αυτός που διαλέγει από τη λίστα και ζητάει φαγητά και γλυκά!!!

-....


(γιες! πάλι το πέτυχα :D)

Είπαν όχι στις πλαστικές σακούλες

ΡΕΜΠΕΚΑ ΧΟΣΚΙΝ


Η γυναίκα που κινητοποίησε μια πόλη

Συνέντευξη στη Νατάσα Σινιώρη

Το Μόνμπερι, ένα χωριό στη Νοτιοδυτική Αγγλία, από την 1η Μαΐου έχει καταργήσει τις πλαστικές σακούλες. Πίσω από το επίτευγμα αυτό βρίσκεται μια νεαρή κινηματογραφίστρια, που έπεισε τους συμπατριώτες της, με όπλο ένα ντοκιμαντέρ και την αποφασιστικότητά της. Η Ρεμπέκα Χόσκιν εξηγεί στο ΟΙΚΟ πώς τα κατάφερε.

H ζωή κυλάει αργά στο Μόντμπερι των 1.500 κατοίκων στην περιοχή Ντέβον της Νοτιοδυτικής Αγγλίας. Η περιοχή έζησε ιστορικές στιγμές κατά τη διάρκεια του Αγγλικού Εμφυλίου, όταν πραγματοποιήθηκαν εκεί δύο μεγάλες μάχες. Από τότε, όμως, δεν έχει να υπερηφανευθεί για τίποτε άλλο.

Μέχρι πρόσφατα. Γιατί από την 1η Μαΐου, η αγροτική αυτή πόλη έχει γίνει η πρώτη κοινότητα της Ευρώπης που καταργεί τη χρήση της πλαστικής σακούλας. «Ηθικός αυτουργός» της ευρωπαϊκής αυτής πρωτιάς είναι η 33χρονη κινηματογραφίστρια της άγριας ζωής Ρεμπέκα Χόσκινγκ.

Η Ρεμπέκα, γύριζοντας ένα ντοκιμαντέρ για λογαριασμό του BBC με θέμα την καταστροφική επίδραση του πλαστικού στη ζωή των θαλάσσιων ειδών της Χαβάης, έγινε μάρτυρας του φρικτού θανάτου που βιώνουν τα ζώα και τα πουλιά. Είδε νεκρά δελφίνια, χελώνες, φώκιες αλλά και άλμπατρος να πεθαίνουν επειδή είχαν καταπιεί πλαστικές σακούλες. Επιστρέφοντας στο Μόντμπερι, πήγε για καταδύσεις με σκοπό να εξερευνήσει το βυθό της κοντινής ακτής. Οταν είδε ότι κι εκεί ο βυθός ήταν γεμάτος από πλαστικά, συνειδητοποίησε ότι πρόκειται για ένα παγκόσμιο φαινόμενο που έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις. Εκείνη τη στιγμή επέλεξε την επόμενη «αποστολή» της: να πείσει τη γενέτειρά της να ξεφορτωθεί τις πλαστικές σακούλες.

«Πολλά θαλάσσια είδη περνάνε τις πολύχρωμες πλαστικές σακούλες για μέδουσες και καλαμάρια και τις καταπίνουν. Σοκαρίστηκα βλέποντας τα ζώα της Χαβάης να πεθαίνουν αβοήθητα, από το πλαστικό. Και μιλάμε για τόσο σπάνια είδη ζώων που τα προστατεύει ο αμερικανικός νόμος: δεν μπορούσα να βοηθήσω μια χελώνα που πνιγόταν γιατί αν με έπιαναν, θα έπρεπε να πληρώσω 50.000 δολάρια πρόστιμο και πιθανότατα να πήγαινα έξι μήνες φυλακή. Μόνο οι επιστήμονες που έχουν άδεια μπορούν να τα αγγίξουν», εξηγεί η Ρεμπέκα.

Πρώτα έπεισε τους μικρούς εμπόρους

Ξεκίνησε την εκστρατεία κατά της πλαστικής σακούλας από τους ανεξάρτητους εμπόρους και όχι από τους τοπικούς φορείς, όπως πολλοί θα έκαναν στη θέση της. «Εκλεισα μια γκαλερί και κάλεσα όλους τους ανεξάρτητους εμπόρους για να τους δείξω το φιλμ που γύρισα. Και κάπως έτσι πείστηκαν οι 42 καταστηματάρχες, αλλά και ένα σούπερ μάρκετ που ανήκει σε αλυσίδα. Οσον αφορά τα μεγάλα σούπερ μάρκετ, πρέπει να ξέρεις να τα «παίζεις». Να ξεκαθαρίσεις ότι όταν ακολουθήσουν την ίδια πολιτική θα έχουν και καλές δημόσιες σχέσεις. Τα πάντα είναι θέμα δημοσίων σχέσεων, θετικής ή αρνητικής διαφήμισης. Το πράττει ένας και οι άλλοι ακολουθούν.» Και συμπληρώνει: «Οι πολίτες περιμένουν συνήθως από τους ανθρώπους που βρίσκονται στην κορυφή, τους πολιτικούς δηλαδή, να πάρουν τις αποφάσεις. Ομως οι πολιτικοί δεν παίρνουν αποφάσεις εάν δεν τους το ζητήσουν οι πολίτες. Οσοι έμπλεξαν με τους τοπικούς φορείς και τη γραφειοκρατία δεν πέτυχαν τίποτα».

Με διαβεβαιώνει ότι και η ίδια έκανε μεγάλη έρευνα για να είναι έτοιμη να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις που της τέθηκαν στην πορεία. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να αναζητήσει τους εμπόρους χονδρικής πώλησης τσάντας. «Παραγγείλαμε 2.000 τσάντες fair trade από καραβόπανο και τις πουλήσαμε σε τιμή κόστους. Στη συνέχεια ενημερώθηκα για τις στατιστικές. Οταν αρχίζεις και μιλάς με τα νούμερα, είναι ευκολότερο να πείσεις. Ολα έχουν να κάνουν με την πληροφόρηση. Εγώ πληροφόρησα τους εμπόρους κι εκείνοι τους πελάτες. Τώρα οι πελάτες έχουν τη γνώση και αυτοί με τη σειρά τους θα μεταφέρουν το μήνυμα έξω από τα στενά όρια της πόλης μας.»

Κάπως έτσι, οι πλαστικές σακούλες αντικαταστάθηκαν από χάρτινες, πάνινες και 100% βιοδιασπώμενες τσάντες από καλαμπόκι, αλλά και τσάντες από γιούτα τυπωμένες με βιολογικό μελάνι.

«Οταν άρχισα να ψάχνω για κάποια πόλη της Αγγλίας που να έχει κάνει το ίδιο, συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε καμία», λέει αναφερόμενη στις δυσκολίες του εγχγειρήματος. «Μετά άρχισα να ψάχνω στην Ευρώπη. Απογοήτευση. Βρήκα όμως μια πόλη της Αυστραλίας που κατάργησε τις πλαστικές σακούλες πριν από κάποια χρόνια. Αρχισα λοιπόν να αναφέρω ως παράδειγμα το Coles Bay, μέχρι που ανακάλυψα ότι η συγκεκριμένη περιοχή είχε μόνο οκτώ καταστήματα και όχι 43 όπως εμείς. Ευτυχώς όμως πείστηκαν.» Πώς νιώθει στ' αλήθεια ως πρωτοπόρος; «Είναι μεγάλη ευθύνη. Αυτοί οι μικροί έμποροι έκαναν το μεγάλο άλμα, όχι απλώς ένα βήμα. Οι πλαστικές σακούλες κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη κι εγώ τους ζητούσα να τις ξεφορτωθούν. Βασικά τους ζητούσα να ρισκάρουν γιατί κανένας μας δεν ήξερε τότε πώς θα το πάρουν οι πελάτες. Ανακατεύτηκα στη ζωή τους, στις επιχειρήσεις τους και εν τέλει στον βιοπορισμό τους, αλλά εκείνοι με εμπιστεύθηκαν απόλυτα. Είμαι πολύ περήφανη για όλους.» Οπως περήφανη είναι και για τους συμπατριώτες της. «Η πόλη μου απέχει πολύ από εκείνες που αποκαλούμε «πράσινες πόλεις». Οι περισσότεροι είναι αγρότες που οδηγούν τρακτέρ, τους αρέσει το κρέας και είναι υπέρ του κυνηγιού της αλεπούς. Και όμως πείστηκαν όλοι τους για το εγχείρημα αυτό», λέει με ενθουσιασμό η Ρεμπέκα. «Πρέπει να κάνετε το ίδιο και στην Ελλάδα όπου υπάρχουν πολλά θαλάσσια είδη, αρκετά από τα οποία είναι σπάνια. Αφού τα καταφέραμε εμείς, τότε μπορείτε κι εσείς. Γιατί και στη χώρα σας τα ζώα του θαλάσσιου οικοσυστήματος πεθαίνουν από την πείνα και την αφυδάτωση που προκαλεί το πλαστικό. Εάν θέλουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν τα είδη τότε οφείλουμε να φροντίσουμε το περιβάλλον μας, διαφορετικά εμείς θα πληρώσουμε το τίμημα». Και συνεχίζει: «Οι πλαστικές σακούλες είναι η επιτομή της αναλώσιμης κοινωνίας μας. Τις χρησιμοποιούμε κατά μέσο όρο για 12 λεπτά και μετά τις πετάμε. Κι έτσι, δισεκατομμύρια τόνοι πλαστικού επιπλέουν στους ωκεανούς και γίνονται τροφή των ζώων. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τη δύναμη για να αλλάξουμε τον κόσμο την έχουμε εμείς, οι απλοί πολίτες. Τίποτα στη ζωή δεν είναι εύκολο, πόσω μάλλον να αλλάξεις τη νοοτροπία των ανθρώπων. Ομως είναι απίστευτο αυτό που μπορούμε να καταφέρουμε εμείς οι άνθρωποι όταν έχουμε κοινούς στόχους».

«Πλαστικοί» αριθμοί

• 1,2 τρισεκατομμύρια πλαστικές σακούλες χρησιμοποιούνται κάθε χρόνο. Ο κάθε ενήλικας καταναλώνει 300 σακούλες το χρόνο, δηλαδή περίπου μία σακούλα κάθε μέρα.
• Ενα εκατομμύριο σακούλες χρησιμοποιούνται κάθε λεπτό.
• 100 δισεκατομμύρια τόνοι πλαστικού ρυπαίνουν τις θάλασσες και αποτελούν το 90% της θαλάσσιας ρύπανσης.
• Το πλαστικό παραμένει στο περιβάλλον για 500 έως 1.000 χρόνια.
• Ενα εκατομμύριο θαλασσοπούλια πεθαίνουν κάθε χρόνο από το πλαστικό.
• 267 είδη θαλάσσιων οργανισμών απειλούνται από την κατάποση πλαστικών.
• Το 98% των θαλασσοπουλιών της Ευρώπης έχει 35 κομμάτια πλαστικού στο στομάχι του.
• 4.175 εκατομμύρια είναι κατά μέσο όρο η «πλαστική κληρονομιά» σε τσάντες που αφήνει ο καθένας μας πίσω του.

Left of Right Brained??

To βρήκα στις Κόκκινες Νύχτες της Σοφίας, και το έκανα κι εγώ.

Ιδού τα αποτελέσματα!!

You Are 50% Left Brained, 50% Right Brained

The left side of your brain controls verbal ability, attention to detail, and reasoning.
Left brained people are good at communication and persuading others.
If you're left brained, you are likely good at math and logic.
Your left brain prefers dogs, reading, and quiet.

The right side of your brain is all about creativity and flexibility.
Daring and intuitive, right brained people see the world in their unique way.
If you're right brained, you likely have a talent for creative writing and art.
Your right brain prefers day dreaming, philosophy, and sports.


μισό μισό κερδίζει - ΕΛΕΟΣ :D


Are You Right or Left Brained?

Όταν σου χαμογελά η τύχη....

Η ξαδέλφη μου η Τζίνα, πέραν των άλλων διακοπών που έκανε με τους γονείς της φέτος το καλοκαίρι, αποφάσισε για ακόμα μια χρονιά να επισκεφτεί το χωριό της μητέρας της που βρίσκεται στη Μυτιλήνη.
Η Τζίνα έχει μεγάλη πέραση στο χωριό, γιατί αντικειμενικά είναι ένα πάρα πολύ όμορφο κορίτσι , με εξαίρετο χιούμορ και αλέγκρο χαρακτήρα.
Οι γαμπροί του χωριού, βλέποντας ένα τέτοιο κελεπούρι να συχνάζει στα κλαμπ της περιοχής όσο να πεις λιγουρεύτηκαν. Μικρούλα είναι, όμορφη είναι, τσουπωτή και χυμώδης οπωσδήποτε, ε, δε θέλει πολύ ο άνθρωπος...
Βάλθηκαν λοιπόν να την κάνουν νύφη δικιά τους, να το κρατήσουν το κορίτσι στο χωριό, να την έχουνε βασίλισσα.
Από τα μάτια της πέρασε όλος ο άκληρος και ανύπαντρος πληθυσμός του χωριού και της γύρω περιοχής, για να διαλέξει τον καλύτερο γαμπρό, άντρα θεριό και οικογενειάρχη.
Τι άντρακλες εργάτες στα χωράφια της δίνανε, τι κτηματούχους προύχοντες με φάρμες ολόκληρες, τι ιδιοκτήτες μαγαζιών, τι ταβερνιάρηδες, τι άβγαλτα ακόμα αγοράκια. Η Τζίνα όμως ανένδοτη, δεν ήθελε κανέναν.
Αφού είδαν και απόειδαν οι Χριστιανοί, άρχισε η οικογένεια του κάθε παιδιού να την πλησιάζει και να της παραθέτει τα προσόντα του με κάθε λεπτομέρεια.
Η πιο παραστατική οικογένεια ( και όπως αποδείχτηκε αργότερα έξυπνη και τυχερή) ακολούθησε τον δρόμο της περιουσίας.
-Τζίνα μου... το παλικάρι σε ποθεί,έχει προίκα, έχει σπαρτά, έχει σπίτι στο βουνό, φέτος το τελείωσε , αρχόντισσα θα σε έχει!
- Δεν ενδιαφέρομαι, ευχαριστώ.
-Τζίνα μου, έχει ταβέρνα , όλο το χωριό στον Κώστα μας πάει και τρώει, δεν θα πεινάσεις μουρέλι μ’ (σ.σ. μωρό μου) .
-Με βλέπετε να πεινάω και τώρα;
-Κοριτσάκι μου, είναι κελεπούρι..
-Δεν ενδιαφέρομαι... ευχαριστώ πάντως. 
-Έχει κι ένα γάδαρο!!
-!!!
-Έχει κι ένα κόκκινο βόδι!! ...
-....
- Μαζί με τον Κώστα μας, θα πάρεις προίκα και τη μάνα του, την κυρα-Γιαννούλα....
- [....]

Κι έτσι, το παντρεύουμε το κορίτσι μας στο χωριό, στο τέλος του χρόνου, γιατί είναι κι έξυπνη..
Ξέρει ότι τα καλύτερα βόδια είναι τα κόκκινα, άσε που θα έχει κι ένα γάδαρο να περιδιαβαίνει στα καλντερίμια του χωριού και να εποπτεύει την περιουσία.

Είναι να σε θέλει η τύχη όμως.. όχι αστεία....

Διαφήμιση

Όλο λέω ότι δεν θα την ανεβάσω, αλλά τελικά δεν άντεξα.
Παρόλο που όλοι την ξέρουμε, καλό είναι να την ξαναδούμε.
Όσο για τον αρνητισμό που ίσως υποστηρίξετε ότι το παιδί εκπέμπει, μάλλον είναι ο μόνος τρόπος για να καταλάβουμε ότι έχουμε αποτύχει ως είδος.





We are not just talking about the future, we are talking about my future. 

Mihalis vs Simon

Μήπως αυτό





μοιάζει λίγο με αυτό;

Άδειοι δρόμοι με σκουπίδια

Γιατί στο βιολί δεν ήταν ο Μίλτος; οέο;

Προπόνηση και bonus ηθικό δίδαγμα

Όταν ήμουν πιο μικρή, στο Γυμνάσιο, μαζί με τον αδελφό μου πηγαίναμε στίβο. Ο προπονητής μας, που ήταν τέρας και μας έκανε να μην θέλουμε να τον βλέπουμε στα μάτια μας και να σταματήσουμε τις προπονήσεις, κάθε φορά μας άλλαζε τον αδόξαστο.

Το σλόγκαν του ήταν στην αρχή της κάθε προπόνησης "θέλω να σας δω να λιποθυμάτε!" και το λιγότερο που κατάφερνε ήταν να τρέχουμε στην τουαλέτα για εμετό (και ένα μικρό διάλειμα...) άλλες φορές στα μέσα κι άλλες στο τέλος της 
προπόνησης.

Επειδή το γούσταρε τρελά όμως το επάγγελμά του, και από τα χέρια του έχουν περάσει πολλοί αθλητές, που είναι γνωστοί σήμερα, προσπαθούσε να μας δώσει κίνητρο για να καλύπτουμε κάθε φορά τα αμέτρητα χιλιόμετρα χωρίς πολλά παράπονα και με όσο το δυνατόν καλύτερες επιδόσεις.

Όταν όμως τα πνευμόνια μας κολλάγανε στην πλάτη και κοντεύαμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε, επειδή μας παρακολουθούσε πολύ στενά και με πολύ αγάπη πιστεύω, ερχότανε κοντά μας και μας έλεγε :" Όταν πιστεύεις ότι έχεις φτάσει στα όρια σου, και δεν μπορείς να τρέξεις άλλο, κάνε δέκα βήματα ακόμα και μετά σταματα."
Εκείνη τη στιγμή το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να πέσω στο χορτάρι και να πάρω τεράστιες βαθειές ανάσες, και σε δεύτερη μοίρα να του βάλω σιγαστήρα στο στόμα, γιατί φώναζε και πολύ (ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΛΑ ΕΝΑ ΓΥΡΟ ΑΚΟΜΑ ΛΕΕΕΕΜΕΕΕΕΕΕ), αλλά τα δέκα βήματα τα έκανα. 

Τον πρώτο καιρό, έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι ο άνθρωπος έχρηζε ιατρικής βοήθειας,
αργότερα όμως πρόσεξα, ότι ενώ πίστευα ότι θα αφήσω τα κοκκαλάκια μου στο χώμα, μπορούσα να περπατήσω λίγο ακόμα πριν μπω στο χορτάρι και σκύψω βήχοντας με τα χέρια στα γόνατα και την καρδιά στις πατούσες.

Όταν σταμάτησα το τρέξιμο όμως (παρόλο που εγώ για μήκος είχα ξεκινήσει, αλλά άλλο αυτό), και ήρθαν άλλα προβλήματα και όχι το πόσο κουράστηκα το απόγευμα, και πολλές φορές το μόνο που ήθελα ήταν να καταθέσω τα όπλα , άκουγα τη φωνή του ξανά και ξανά που έλεγε ότι " Όταν πιστεύεις ότι έχεις φτάσει στα όρια σου, και δεν μπορείς να τρέξεις άλλο, κάνε δέκα βήματα ακόμα και μετά σταματα." .
Κι έτσι κάπως τα κατάφερνα να κάνω αυτό που είχα βάλει στόχο, και από μια πλευρά, το χρωστάω σε εκείνο τον προπονητή.

Adieu

Απόψε, λίγη ώρα πριν γύρισα από διακοπές, με διάθεση βαριά, όχι τόσο γιατί επέστρεψα,
αλλά κυρίως γιατί ξέρω τι θα ακολουθήσει από δω και πέρα. Δεν έχω διάθεση για πολλά λόγια
έτσι κι αλλιώς δεν κατέχω και το άθλημα. Απλά το μπλογκ θα κλείσει για αρκετό καιρό, από
επιλογή και ανάγκη. Καλές διακοπές , καλό υπόλοιπο καλοκαίρι, και κάποια στιγμή πιθανόν
να τα ξαναπούμε.

Krax krax

Einai panw apo tis dunameis mou, prepei na to omologiso...


Loipon... 



......latreuo to Zaharato..... 



Osoi pistoi deite to video, tha ekplageite ^_^

:'(

Mην καπνίζεις τόσο.. σ'αγαπώ..

Τα φτερά του Ίκαρου ταξίδια κάνουν

Ήταν από τις πρώτες φορές που θα πήγαινα να επισκευτώ τον αδελφό μου στο Βέλγιο.
Λίγες ώρες μετά το Δεκαπενταύγουστο και το γλυκό φιλί στη μαμά που γιόρταζε , μαζέψαμε μπόλικη καλοκαιρινή διάθεση καια βαλίτσες και επιβιβαστήκαμε στην πρωινή πτήση της Ολυμπιακής για Βρυξέλλες. Το ταξίδι έγινε μέσα σε έναν ουρανό γεμάτο μικρά πυκνά συννεφάκια, που αργότερα έγιναν ένα πουπουλένιο ολόλευκο στρώμα και αφορμή για πολύ γέλιο και ιστορίες για το πως μοιάζει ο Παράδεισος. Ήμασταν σίγουροι ότι εκεί βρισκόμασταν ( στην είσοδο εκεί δίπλα στον άγιο Πέτρο) αφού πετάγαμε αρκετή έως αδικαιολόγητα πολύ ώρα μέσα /πάνω τους.
Φτάσαμε γελαστοί, σώοι και αβλαβείς σε ένα Βέλγιο απίστευτα συννεφιασμένο αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο πολύ χαρούμενο και φωτεινό. Είχα ξεχάσει πόσο πολύ πρέπει να περπατήσεις μέσα στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών για να βρεις την έξοδο, αλλά μια γλυκιά μυρωδιά από πραλίνες ( την οποία μάλλον φαντασιωνόμουν γιατί δεν νομίζω να μύριζε πραλίνα εκεί μέσα) με έκανε να είμαι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν που περπάταγα ξανά στο βελγικό έδαφος. Λίγο αργότερα πηραμε λεωφορείο και μετρό και φτάσαμε στο σπίτι του, το οποίο αμέσως ένιωσα και σπίτι μου γιατί έχω αδελφό σπάνιο πλάσμα.
Αφού φάγαμε κάτι εκπληκτικά κρουασάν με ψημένη καραμέλα και πεκάν και ξεραθήκαμε στον ύπνο(μιας και το έχουμε έθιμο την ημέρα πριν από πτήσεις να μένουμε άυπνοι) , τις μέρες που ακολούθησαν, γνώρισα τους φίλους του, με πήγε σε μέρη όπου σύχναζε , φάγαμε υπέροχα πιάτα, βρώμικα ντουρούμ και ήπιαμε τραυματικές ποσότητες από Ice Tea grapefruit και ένα άλλο αναψυκτικό που λέει ότι λύνει όλα σου τα προβλήματα και δεν θυμάμαι τώρα το όνομά του.
Τριγυρίσαμε στην Grand Place, φάγαμε καταπληκτικές πραλίνες, πήγαμε σινεμά στην αγαπημένη μας τε – ρά-στια αίθουσα (ΠΕΛΩΡΙΑ σου λέω), γελάσαμε πολύ, πάρα πολύ, γενικά ήταν σαν να ζω σε ένα όνειρο.
Οι έτσι κι αλλιώς λίγες μέρες πέρασαν αέρας και μου χάρησαν καταπληκτικές αναμνήσεις και εντυπώσεις χαραγμένες ανεξίτηλα κι έτσι βρέθηκα να γυρίζω στην Αθήνα με τη θέση δίπλα μου άδεια και μια μαύρη στεναχώρια που θα έκανα τόσο καιρό να τον δω ...
Τον ουρανό καθόλου δεν τον είχα προσέξει μέχρι που μια ακτίνα ηλίου με στράβωσε και τότε μου ήρθε η ιδέα να μπω στο πιλωτήριο το οποίο από μικρή ονειρευόμουν να κατακτήσω ( έχω περάσει και από το στάδιο του Θέλω-να-γίνω-πιλότος-τώρα). Ζήτησα από μια αεροσυνοδό να μπω μέσα με μια γλυκιά φατσούλα και χίλια δύο παράπονα που είμαι μόνη και βαριέμαι και θέλω να γίνω και πιλότος . Οι δικαιολογίες της ότι μετά απο τις αεροπειρατίες της 11ης Σεπτεμβρίου δεν επιτρέπονται επισκέψεις δεν με πτόισαν ούτε στο ελάχιστο και 1,5 λεπτό αργότερα βρισκόμουν καθισμένη σε ένα σκαμπουδάκι ανάμεσα στους 2 ωραιότατους Έλληνες πιλότους . 2 ώρες συζητάγαμε κι εγώ δεν ξέρω τι, και λίγο πριν την προσγείωση επέστρεψα στη θέση μου για τη ζώνη μου. Λίγα λεπτά αργότερα μια Αθήνα που έβραζε με υποδέχτηκε...

bloggogame

 Η πρόσκληση έφτασε πριν μερικές ημέρες από τον Ίκαρο

H ιδέα έχει ως εξής. Ο μπλόγγερ προτίνει μια ή περισσότερες φωτογραφίες και τις στέλνει σε άλλους μπλόγγερ με σκοπό να γράψουν μια ιστορία εμπνευσμένη από τη φωτογραφία.
Αν και δεν έχω έμπνευση αυτές τις μέρες, στέλνω τις φωτογραφίες και αφήνω τη δικιά μου ιστορία σε εκκρεμότητα.
Τρείς φωτογραφίες λοιπόν με αγάπη από μένα για σένα..


Η πρώτη πάει στις ταξιδιάρες ψυχές
sd54 μου
Nικόλα τον βατραχάνθρωπο
Γιάννη Φιλιππίδη που τον περιμένουμε να γυρίσει
Κόκκινα βράδια της Σοφίας που όλο τριγυρίζει


Η δεύτερη πάει σε όσους έχουν επιθυμία άσβεστη να βρεθούν πίσω από μια τέτοια κονσόλα.
Η Σταλίτσα, η Έλενα κι εγώ νομίζω ανήκουμε σε αυτήν την κατηγορία. 

H τρίτη στον Νανάκο μου τον αγαπημένο που είναι γλυκός σαν μια πελώρια Sachertorte
Στην Μάτζικα που φτιάχνει υπέροχα γλυκά και είναι μια σκέτη γλύκα, 
στον αγαπητό Ίκαρο ο οποίος μας έκανε την πρόσκληση και τον κόβω για γλυκατζή
και φυσικά στον über αγαπημένο Αθήναιο που τα κείμενα του και οι εξαιρετικές συνταγές 
του με κάνουν να θέλω να σηκωθώ να μαγειρέψω ακόμα και από τον τάφο.

Την πάσα παίρνει και όποιος άλλος ενδιαφέρεται ^_^ !!!
Πείτε μας τη δικιά σας ιστορία...

Laugh or cry.. feels the same

Aπορία

Αύριο που ξεκινάν οι εκπτώσεις, λες να περιλαμβάνουν και τα (λογοτεχνικά)  βιβλία;
χμουυυ....

Κραυγή με δίχως ήχο

  

Πάλι για σένα γράφω = για σένα, για μένα και εσένα = κι εσένα για μένα = και πάλι χαμπάρι δε θα το πάρεις = φύλλο δε θα κουνηθεί, όπως τόσες άλλες φορές = φύλλο λέω = θα απομείνω μόνος μου = εγώ = εγώ και η σκέψη σου = εγώ και η μνήμη σου = εγώ και το μεγάλο σου ολόγραμμα = κι ο αδηφάγος κένσορας που αναβοσβήνει να καταπιεί λέξεις = το πάντα και το τίποτα = και πάλι η ίδια ψευδαίσθηση = ότι είσαι δω και με διαβάζεις = ότι είσαι δω και με ακούς = τίποτα, τίποτα, τίποτα = ούτε μια φωτογραφία σου δεν έχω να κοιτώ = μόνο η μνήμη = θολή κι απροσδιόριστη… = θολή και διεκδικητική = και μια δυνατή μυρωδιά = του κορμιού σου μυρωδιά = να με βασανίζει με την φλουταρισμένη εικόνα σου = στο πάντα = και στο τίποτα = Και παίρνω πάλι ένα δρόμο = μέσα στη ζέστη = να ψάξω τίποτα στο πουθενά = τρόλεϊ, σταθμοί = μετρό, ηλεκτρικός και ξανά μετρό = η πόλη ζέχνει από την ακαμψία της = και γω χειρότερα = μια φωτογραφία, λέω να ‘χα = μόνο = να ‘χουνε προορισμό τα λόγια μου = αναφορά οι σκέψεις = αφορμή οι σκόρπιες κουβέντες = μόνος εγώ = λιωμένο ρούχο κάτω απ’ τον ήλιο = ή κρυμμένος κάτω από πρόσκαιρους ίσκιους = μια μονάχα στάλα ιδρώτα στο ζεστό κορμί σου = και συ πουθενά = πουθενά μ’ ακούς; = κι απέναντί μου εσύ = εσύ = ένας θολός αριθμός που δε χτύπησε ποτέ = θα πετάξω το κινητό σ’ έναν κάδο = περπατάω γιατί δε μπορώ να σταματήσω = γράφω γιατί δε μπορώ να μη σκέφτομαι… = και συ = αχ, εσύ…= αχ, εσύ… = ούτε εικόνα, ούτε φωνή = απ’ τα χαράματα ως τη δύση = κι από τη δύση ως τα επόμενα χαράματα = κι ούτε ένα κουδούνισμα = ούτε ένα = κι εγώ = ένα όνομα που δεν πήρες ποτέ σου στα σοβαρά = κι εσύ = εσύ = ούτε στον ύπνο μου δεν ήρθες…. = σε φιλώ = σ’ αγαπάω = δε φτάνει…


(κείμενο παρμένο από τον αγαπητό Γιάννη Φιλιππίδη , τον ευχαριστώ θερμά για την άδεια.)

Τα μάτια του Μάγου

Πρώτα πρώτα θα πρέπει να πω ότι κάποιος από σας που διάβασε την αγάπη μου για τις συναυλίες με μούτζωσε διπλά και με καταράστηκε που πάω και ξαναπάω κι έτσι την προηγούμενη εβδομάδα έγινε κάτι που ακόμα και να το σκεφτώ ντρέπομαι. ( πρόβατε ματιάρη άμα σε περιλάβω σε τσάκισα)!

Θα πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή. Από τα μέσα του Μάη που ανακοινώνονται οι περισσότερες συναυλίες είχα σταμπάρει μερικές που ήξερα ότι την πρώτη εργάσιμη μερά που θα βρίσκομαι στην Αθήνα θα πήγαινα να πάρω εισιτήρια γι αυτές που μου γυάλιζαν. Όπερ και εγένετο.

Πήραμε εισιτήρια για Evanescence, Φ.Πλιάτσικα + Μαχαιρίτσα, Ojos de Brujo και πήγα για καφέ στα Αστροδολάρια (Σταρμπακσ ελληνιστί) και με στοργή και προδέρμ τα θαύμαζα και τους μιλούσα. Με τον αδελφό μου συζητούσαμε για το τι άλλο θα παίξει και οι προτάσεις μου για Κότσιρα (που απ΄ότι έμαθα καλύτερα που δεν πήγα γιατί ο Κότσιρας έκοψε το μαλλί - ποτέ δεν θα του το συγχωρέσω, ακούς Γιάννη, ΠΟΤΕ!!! ) και Μιλτάρα απορρίφθηκαν γιατί μπορεί να είμαστε νειάτα φρέσκα, ζουμερά και τρυφερά, (τρέμε τριαντάρη μπλόγκερ) αλλά μια κούραση μιας πιάνει όταν είμαστε 5-6 ώρες όρθιοι ( 2,5 ώρες τουλάχιστον πριν ανοίξουν οι πόρτες στηνόμαστε απ' έξω για να είμαστε οι πρώτοι στα κάγκελα μπροστά στη σκηνή, και 2 ++ ώρες συναυλίας) κι έτσι είπαμε να βάλουμε ένα φρένο.

Η πρώτη συναυλία πραγματοποιήθηκε με επιτυχία και ποταμούς ιδρώτα στο Καραϊσκάκη, το ίδιο και του Αλκίνοου με Μάλαμα που είχα εισιτήρια μιας και η μανούλα προμηθεύτηκε τα πολύτιμα χαρτάκια πολύ πριν φτάσουμε Ελλάδα , και σειρά είχε ο Φιλιππάκος, του οποίου η γιορτη στο Λυκαβηττό είχε πάρει παράταση εκτός από 29-30 Ιουνίου και για την 1η του Ιούλη (αυτήν διαλέξαμε).

Την Κυριακή το βράδυ εγώ ήμουν χαλαρή και άνετη μπροστά στο μωρό, και έκανα τσατ με μουσική υπόκρουση την Ελευθερία να επιμένει "ναιιιιιιιιι σεεε θέεεεελωωωωωωωω" και να είμαι σίγουρη ότι ολόκληρο το συμπαν είναι εναντίον μου. Το σπίτι βρισκόταν σε αναβρασμό, μιας και ο αδελφός μου με τον Ξάδελφο είχανε βαλθεί να γκρεμίσουν το σπίτι τα πουλάκια μου.
Κάαααποιαα στιγμή εκεί κοντά στις 21:40 μου έρχεται μια χαλαρή φλασιά ότι ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ ΙΟΥΛΙΟΥ ΕΧΕΙ Ο ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑ και μάλιστα έχει αρχίσει εδώ και 10 λεπτά. Σημειωτέον ότι ήμουν στο εξωτικό Bugs Bunny Island ( Λαγονήσι).

Φωνάζω από το μπαλκόνι στα παιδιά να μου πουν αν μπήκε ο μήνας ΟΝΤΩΣ. Και φυσικά είχε μπει, και βέβαια ξεχάσαμε τη συναυλία, και ένιωσα τόσο ελλεϊνά ηλίθια που δεν μπορώ να περιγράψω. Εντάξει, περιττό να πω ότι ξενέρωσα τη ζωή μου οικτρά.
Μου πήρε 3 μέρες να το ξεπεράσω, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι και τώρα που το σκέφτομαι ένα δάκρυ μαζεύεται στο δεξί μου μάτι.

Εχθές όμως είχαν σειρά Τα Μάτια του Μάγου ( Ojos de Brujo) ένα ισπανικό συγκρότημα εκ Βαρκελόνης ορμώμενο το οποίο το γνώρισα throught the hard way αλλά 'νταξ'. Κλασσικά στο Βράχων από τα χαράματα, με τα πόδια μου ήδη να πονάν από το ολοήμερο περπάτημα στο Παγκράτι για να βρω φόρεμα για το Γάμο. (όχι παιδάκι μου, δεν παντρεύομαι, κουνήσου από τη θέση σου!!!!) .

Το πρόγραμμα ανοίξαν το συγκρότημα Imam Baildi , μια χαρά αγοράκια, μια χαρά μουσική. Στη συνέχεια ρίξαμε πολύ γέλιο με τους Palliria και κάναμε διάφορα κακά σενάρια όσο τραγουδάγανε (;) , όχι απαραίτητα με το συγκρότημα.(ΠΟΛΥ ΓΕΛΙΟ). Και όταν με το καλό φύγανε, διαπιστώσαμε ότι ένα πρόβλημα στον φωτισμό θα έκανε το συγκρότημα να βγει 1 ώρα και 45 λεπτά αργότερα ( 23:15) . Αλλά επειδή ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη ( εμάς δηλαδίς) η Μαρίνα και ο Carlitos ξεπέρασαν κάθε προσδοκία μας. Τραδούδησαν 2,5 ώρες περίπου, εκρηκτικότατοι, πολύ κεφάτοι, πολύ καλός ήχος, πολύ ωραία ατμόσφαιρα, γενικά όλα τα καλά του Θεού είχανε τα παιδιά, και χίλια μπράβο. Καλά η χορεύτρια φλαμένκο που είχανε μαζί τους, δεν μας άφησε άφωνους, μας ισωπέδωσε κυριολεκτικά.

Εντάξει, μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι είχαμε γίνει 2.500 κομμάτια, τα πόδια μας σερνόντουσαν αλλά καθόλου δεν πειράζει γιατί περάσαμε πολύ γαμηστερά. Μπράβο μας.

(το σεντονάκι μου αφιερωμένο στον über αγαπημένο ματιάρη Πρόβατο για να μην γκρινιάζει ότι δεν κάνω πόστ και με ξαναγκαντεμιάσει. Ντάξει μπεμπέεεεε μουυ;;)