Ακούς;

Ακούω να λες.

2+2=?

Όταν έχω εσένα

δεν φοβάμαι τίποτα.

Λίγα λόγια για το έργο

Προ καιρού κατηγορήθηκα privately πως δεν ανταποδίδω τα σχόλια στους μπλογκερς που τα αφήνουν, και γι'αυτό έχουν σταματήσει να με διαβάζουν διάφοροι και βέβαια να αφήνουν και σχόλια. Με αφορμή αυτό λοιπόν, έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις:

Παρατήρηση Ούνο: Το μπλογκ αυτό άνοιξε κατόπιν παρότρυνσης και έχει χαρακτήρα απλό, παρεϊστικο και ό,τι να'ναι. Δεν ακολουθεί κάποια συγκεκριμένη θεματολογία, δεν είναι ούτε επιστημονικό, ούτε σοβαρό, ούτε ποτέ δήλωσα πως έχω πένα (λίγοι λόγοι ας πούμε για τους οποίους κάποιος θα ήθελε να το διαβάζει).

Παρατήρηση Ντούε: Δεν έχω μετρητή επισκέψεων, που σημαίνει πως στ'αλήθεια δεν με απασχολεί ποιοι και πόσοι διαβάζουν. Από τη στιγμή που κάποιος περνάει από δω, αν του αρέσει θα ξανάρθει, και αν του αρέσει πολύ θα κάνει την παρουσία του αισθητή με τον δικό του τρόπο (σχόλιο, email, msn, κλπ). Μπορεί όμως να μην θέλει να την κάνει αισθητή, και ποια είμαι εγώ να τον κατασκοπεύσω;

Παρατήρηση Τρε: Δεν ανταποδίδω σχόλια. Αν περιμένετε αφήνοντάς μου σχόλιο ότι θα λάβετε σύντομα άλλο ένα για τη συλλογή σας, γράψατε X. Τα σχόλια δεν είναι βόλοι που ανταλλάσσονται.

Παρατήρηση Κουάτρο: Διαβάζω πολλά μπλογκς, όταν το επιτρέπει η διάθεση και ο χρόνος μου. 'Οταν γίνεται αυτό, μπορεί και να σχολιάσω τα εν δυνάμει ενδιαφέροντα κείμενα. Άλλες φορές όμως, διαβάζω κάτι και χρειάζεται χρόνος για να το σκεφτώ και να το χωνέψω, και δεν σημαίνει απαραίτητα πως οι παρατηρήσεις που έχω να κάνω είναι αρκετά σημαντικές για να τις μοιραστώ. Άλλες διαβάζω μονοκοπανιά ένα μπλογκ που είχα καιρό να επισκεφτώ, και δεν μου πολυαρέσει να αφήνω σχόλια σε αρχαία κείμενα, πιθανόν άλλωστε ούτε ο ίδιος ο συγγραφέας θα τα δει, οπότε γιατί τόσος κόπος; Αν ωστόσο κάτι με συγκινήσει, θα στείλω μέιλ.

Παρατήρηση Τσίνκουε: Δεν υπάρχει δημοκρατία. Αν αφήσετε σχόλιο υβριστικό προς εμένα ή άλλο μπλογκερ που σχολιάζει σ'αυτό το μπλογκ, πολύ απλά δεν θα δει ποτέ το φως της (τρομερής) δημοσιότητας από εδώ.

Παρατήρηση Σέι και τελευταία: Δεν γράφω συχνά γιατί έτσι μου αρέσει. Το μπλογκ είναι δικό μου, κουμάντο εδώ κάνω εγώ. Εγώ θα αποφασίσω πότε θα γράψω και τι, γιατί έτσι μου αρέσει.

Όποιος δεν συμφωνεί με τις απλές αυτές παρατηρήσεις, μπορεί ελεύθερα και ωραία να μεταβεί στο επόμενο διαθέσιμο μπλογκ. Ευχαριστώ.

Η Ροδιά και η Βατομουριά

"...Είμαι της λογικής ότι άμα δεν καείς εσύ, ζεστασιά στη ψυχή του άλλου δεν θα φτάσει. Έτσι τραγουδάω..."*


Τις διακοπές του Πάσχα, φέτος, μετά από γκουχ γκουχ αρκετά χρόνια, τις πέρασα στην Ελλάδα. Συνήθως κανονίζω πότε θα κατέβω σύμφωνα με το νυχτερινό καλλιτεχνικό πρόγραμμα των Αθηνών, και όχι με τις ελληνικές γιορτές. Ο πρωταρχικός λόγος φέτος, δεν ήταν φυσικά οι διακοπές αλλά οι παραστάσεις του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (για τις οποίες όμως δεν θα σας πω σε αυτό το ποστ) και η σύμπραξη δύο πολύ μεγάλων κυριών, για τις οποίες σας είχα μιλήσει και λίγο καιρό πριν.







Μιλώ βεβαίως για την Τάνια Τσανακλίδου και τη Μάρθα Φριντζήλα, τις προθιέρειες του πτωχού πλην τίμιου τούτου μπλογκ, που εμφανίζονται τα Δευτερότριτα στην μουσική σκηνή Μετρό. Την Τάνια την γνώρισα μέσα από το ραδιόφωνο Μελωδία όπου στα μαρτυρικά χρόνια του σχολείου μου έκανε παρέα, και σταδιακά απέκτησα τους δίσκους της έναν προς έναν, αγαπώντας την όλο και πιο πολύ. Την Μάρθα, τη Μαρθούλα, μέσα από την μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου, λίγα χρόνια πριν, και η παράξενα κρυστάλλινη φωνή της καρφώθηκε άπαξ και διαπαντώς στην καρδιά μου. Η συμπραξή τους λοιπόν ήταν σχεδόν αδύνατο να μην γίνει πόλος έλξης για μένα.

Στην μικρή σκηνή δεν υπήρχαν νούμερα και μπαλέτα, παρά μόνο όσα χρειάζονταν,οι δύο μουσικοί που συνόδευσαν τα κορίτσια, ο πιανίστας Τάκης Φαραζής και ο ακορντεονίστας Παναγιώτης Τσεβάς, κι ένας φούξια διθέσιος καναπές, ταιριαστός με τα γοβάκια της Τάνιας. Ένα κουαρτέτο που έκανε πολλά περάσματα από την ελληνική παράδοση μέχρι την σύγχρονη ξένη μουσική σκηνή και μας χάρισε ένα τρίωρο αστρικό ταξίδι γεμάτο δύναμη και παιδικότητα, έναν συνδυασμό σπάνιο, αφήνοντας όλους εμάς..άφωνους. Έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές με το στόμα κρεμασμένο, άλλες ανατριχιασμένη και άναυδη με την ερμηνεία ή την μουσική, μα διαρκώς ευτυχισμένη και συγκινημένη.







Ήμουν σίγουρη εξ'αρχής πως το πρόγραμμα δεν θα με απογοήτευε, βαθειά μέσα μου όμως πήγα για ένα και μόνο τραγούδι, ευελπιστώντας δηλαδή να ακούσω από τα χείλη της Μάρθας το τραγούδι "Θα με δικάσει", που πρώτη η Σωτηρία Μπέλλου ερμήνευσε. Έχοντας όμως ξεχάσει τον φορτιστή της φωτογραφικής στα ξένα, και αδυνατώντας να σας δείξω φωτογραφικό υλικό, δανείζομαι από παλαιότερη παράστασή της το τραγούδι αυτό, και σας το παρουσιάζω.







Η Μάρθα και η Τάνια βρίσκονται στο Μετρό (Γκύζη και Κάλβου), τις Δευτέρες και τις Τρίτες για να περάσουν πρώτα από όλους εκείνες καλά και ύστερα για να κάνουν σε μας το ίδιο, και λαμβάνοντας υπ'όψιν την παράταση των παραστάσεών τους, υποπτεύομαι πως το καταφέρνουν στο έπακρο!










*Τάνια Τσανακλίδου

The Melancholy Death of Oyster Boy

stop motion
pure class

Vincent by Tim Burton

αγαπώ Tim Burton!

Για μια χαμένη κάλτσα

τώρα κατάλαβα που είναι οι κάλτσες μου..

Be careful what you wish for..

5'30''

(μόλις γύρισα)
(από το γύρο του κόσμου)

ΤΩΡΑ!!!

O Κωστής Μαραβέγιας λάιβ στο Δεύτερο ΤΩΡΑ!

Υ.Γ.:Όποιος θέλει την εκπομπή του, ας ενημερώσει.

Έ-έ-έρχεταιαιαιαι η Νεροποντή!

Μεγάλο υπέροχο νέο! Τη Δευτέρα κυκλοφορεί επιτέλους ο νέος δίσκος του λατρεμένου Αλκίνοου Ιωάννίδη, 3 ολόκληρα χρόνια, μετά τον δίσκο με τα κυπριακά!
Ο Μπόσκο γράφει για τον πολυαναμενόμενο δίσκο του φίλου του εδώ και εδώ!

2 μέρες έμειναν! 16.03.09 στα δισκοπωλείαα!!!

Update! Δείτε εδώ την συνέντευξή του στην Καθημερινή!

could you?

Don't let them fool ya,
Or even try to school ya! Oh, no!
We've got a mind of our own,
So go to hell if what you're thinking is not right!
Love would never leave us alone,
A-yin the darkness there must come out to light.

Don't let them change ya, oh! -
Or even rearrange ya! Oh, no!
We've got a life to live.
They say: only - only -
only the fittest of the fittest shall survive -
Stay alive! Eh!


non?

όλα & όλα

Μ'αρέσουνε τα χρώματα που... δίνουν δικαιώματα. Τι να κάνουμε τώρα;

Jumbo απορία

Πόσο πιο

εκνευριστικές και

ανούσιες

μπορούν να γίνουν οι διαφημίσεις του Jumbo;




Update! Να και μια παλαιότερη συνέντευξη της πηγής του κακού.

Και τέλειωσα με άριστα, αλλά...

Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, κάτω από αστείες συνθήκες, βρέθηκε στα χέρια μου μια διπλή πρόσκληση για την παράσταση του λατρεμένου Σταμάτη Κραουνάκη All that buzz. Παρόλο που ενθουσιάζομαι με την μουσική του, η παράσταση ήταν μια έκπληξη, γιατί είναι εντελώς διαφορετικό να έχεις περάσει άπειρες ώρες σιγοτραγουδώντας κομμάτια του από το να τον βλέπεις μπροστά σου, μερικά μέτρα μακριά σου, πίσω από ένα πιάνο να μετατρέπει μια ασφυκτικά μικρή αίθουσα σε μια τεράστια ενεργή σκηνή.

Όταν κάποιος λέει το όνομα Κραουνάκης, βέβαια, είναι συνειρμικά αναπόφευκτο να μην σκεφτεί την ιέρεια Τάνια Τσανακλίδου και σαφώς την Λίνα Νικολακοπούλου και το πως οι 3 αυτοί καλλιτέχνες όταν κάθησαν και δούλεψαν σοβαρά, άφησαν ένα τόσο ανεξήτηλο σημάδι στην ελληνική μουσική σκηνή..

Στην Αθήνα από την προηγούμενη Δευτέρα η Τάνια υποδέχεται την πολυτάλαντη Μάρθα Φριτζήλα, την Μούσα του Θ.Παπακωνσταντίνου, για μια θεατρική σύμπραξη στο Μετρό.
Επειδή όμως δεν τα πάω και τόσο καλά με τα λόγια και αρκετά φλυάρησα, σας στέλνω στον αγαπημένο μου Γιάννη Φιλιππίδη, να σας ξεναγήσει στην βραδιά των κοριτσιών.
Α!! και..κάτι άλλο..πριν φύγετε.. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και αφού διαβάσετε τι έχει να σας πει, ακολουθήστε την συμβουλή του και πηγαίνετε να τις δείτε.. Σας το υπόσχομαι, δεν θα χάσετε...:)




Υ.Γ.: Προλαβαίνετε να δείτε και την Σπείρα Σπείρα! Θα γελάσετε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!
Υ.Γ.2: Πάλι θα λείπω γμτ από τέτοιες παραστάσεις. Καταραμένη ξενητιά, άι χέιτ γιου!!

Μα αν είναι δυνατόν!

Alert! Ακολουθεί μη αντικειμενικό ποστ!

Σαν μη φυσιολογικός άνθρωπας κι εγώ, έχω διάφορα κολλήματα καθόλου μικρού μήκους. Ένα από αυτά είναι η μουσική του Σωκράτη Μάλαμα (Μ. μη γελάς, σε βλέπω). Ένα από τα έπη που έχει γράψει είναι η Πριγκηπέσσα, ένα τραγούδι που για να σκεφτείς να το ακουμπήσεις χρειάζεσαι για αρχή μερικά κιλά περισσευούμενα κότσια, πόσο μάλλον να το τραγουδήσεις, το οποίο βλέπω τώρα τελευταία να έχουν "εκτελέσει" διάφοροι καλλιτέχνες, ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.
Εξηγούμαι.

Πρώτη, εάν δεν απατώμαι, (if so, διορθώστε με) επίσημα έσυρε τον χορό η κυρία Πίτσα Παπαδοπούλου, και ένα αυθεντικό λαϊκό τραγούδι άρχισε να παίρνει την.. αχεμ..κατιούσα. H κατά τα άλλα αξιοπρεπέστατη Σωτηρία Λεονάρδου το προσέγγισε αλλά δεν το έκανε δικό της, ο Μπάμπης Στόκας, πέρασε και δεν ακούμπησε, όπως επίσης και οι Λιδάκης, Κότσιρας, εσχάτως η Ασλανίδου και φυσικά πολλοί άλλοι λιγότερο γνωστοί μεν (με την κιθάρα τους, σε κουτούκια - ιχχχ- σε μικρά μαγαζία, απ'το δωμάτιό τους με καμερα κλπ), εξίσου μη .. αποδεκτοί δε. Φωτεινή εξαίρεση ίσως, η αγαπημένη Ελένη Βιτάλη όπου το ερμηνεύει με σεβασμό, και μπορώ να το δεχτώ, αλλά αν συνεχιστεί αυτό το ..ακούρδιστο βιολί θα δούμε σε λίγο τον κατεστραμένο Οτεγιάννη να το τραγουδά στο Λυκαβηττό.

Δε λέω, όλοι αυτοί το αγαπούν και θέλουν να το παρουσιάσουν και να το κάνουν κτήμα τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν κιόλας! Κι εγώ το λατρεύω.. αλλά με έχετε ακούσει να βγαίνω δεξά-ζερβά να το σιγοτραγουδώ; Όχι πείτε, με έχετε;

Επίδοξοι/ες τραγουδιστές/τριες, γνωστοί και γνωστότεροι, σας εκληπαρώ, αφήστε αυτό το ιερό τραγούδι στο μπαμπά Σωκράτη και πιάστε τίποτα άλλο.

Μερσί.

Σκόρπιες παρατηρήσεις

Έχω να γράψω κανονικά κάτι αιώνες και από την τελευταία φορά που ασχολήθηκα έχουν συμβεί σημεία&τέρατα. Γιές.
Ας το πάρουμε από την αρχή, αλλά όχι και από την πολλή αρχή.. γιατί θα γίνει σεντόνι Πειραϊκή-Πατραϊκή και έχετε και δουλειές. Ντεπόοοον...

-Στο Ελλάντα πέρασα πολύ πολύ καλά, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό, γι'αυτό πετάχτηκα μέχρι το λατρεμένο Βέλγιο στον μικρό Αϊνστάιν και από 'κει στη γειτονική Ολλανδία να δω 1/3 της μικρής μας παρέας. Και στις δύο χώρες επεράσαμ' όμορφα-όμορφα-όμορφα αλλά αυτό δεν ξέρω αν ισχύει και για τους οικοδεσπότες μου, δεδομένου ότι στον ένα κάθησα πάααρα πολύ (και δεν έλεγα να φύγω) και στον άλλον συνέβησαν κουλεμανσόν για κλάμματα. (:D)

-Στο ενδιάμεσο Ελλάδας-Βελγίου, όπου είχα επιστρέψει στην βάση, είδα ολόκληρο το απογοητευτικότατο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καλλιτεχνικού Πατινάζ που φέτος έγινε στο Ελσίνκι, και έχω να πω τα εξής:

• Ο μεγάλος απών της διοργάνωσης ήτο ο έρωτας μου ο αγιάτρευτος, ο τρισμέγιστος Stephane Lambiel. Γιατί Στέφανε μου το'κανες αυτό; Σε φάγαν οι Αμερικές κι εσένα; Κλαψ λυγμ, πολύ με στεναχώρησες, να το ξέρεις.
• Παρόλο που τα ζευγάρια δεν με ενθουσιάζουν, ομολογώ πως φέτος παρουσιάστηκαν πολλά αξιόλογα προγράμματα και τα παιδιά που πήραν την πρώτη θέση ( Jana Khokhlova/Sergei Novitski) ήταν απολαυστικά και είχαν διαλέξει και εξαιρετικότατη μουσική. Βέβαια, τα κοστούμια τους.. κάτι παραπάνω από τραγικά, αλλά έτσι είναι κερδίζεις μετάλλιο, χάνεις styling. Xαλλλλάαλλλι
• Στους άνδρες αφού έλειπε ο Στεφανάκος μεγάλη σημασία δεν έδωσα, εκτός από το γεγονός ότι όλοι οι (άντρες) αθλητές ήταν ντυμένοι με φριχτή ενδυμασία. ΟΛΟΙ όμως. Ρούχα με τόνους γκλίττερ, ροζ φτερών και πίπουλων, τυραννία για τα ωραία και μεγάλα μου μάτια.
• Ο χρυσός με μπλε στρασάκια Brian Joubert πέρασε και δεν ακούμπησε, ο κούκλος Ιταλός Samuel Contesti ήτο συμπαθέστατος και με οκ ενδυμασία (και κρίμας που δεν πρώτευσε), το Βελγάκι Kevin van den Perren ανήκει στην ..αξιοζήλευτη κατηγορία της.. τρισχιδούς προσωπικότητας. Με ολόσωμο φορμάκι που είχε την νυχτερίδα του Batman, τον ιστό του Spiderman και.. κινήσεις αερόμπικ δεν είναι να απορεί κανείς που πήρε την τρίτη θέση.
• Οι γυναίκες με άφησαν παγερά αδιάφορη, δεν θα ασχοληθώ τώρα, αν θέλετε να μάθετε πως τα πήγαν μπλα μπλα googlήστε
• Σε 1.5 μήνα έχουμε το Παγκόσμιο στο Los Angeles όπου ελπίζω να βγουν από το καβούκι τους α. ο έρωτας και β. ο Ευγένιος. Άντε μπας και δούμε λίγο πατινάζ της προκοπής... άααααιιιντεεεε!!!
  

Κάτι κάνει ίου ίου

"Γαμώτο μου, ο διάολος να με πάρει, πάλι πέρασα ένα βαθύ κόκκινο φανάρι.."



Είναι η Μάρω Μαρκέλλου από τον πρώτο της δίσκο "Κορίτσι για σπίτι".
Ενδιαφέρων δίσκος, τηρουμένων των αναλογιών (δυνατό promotion μέσω tv - πρωτοεμφανιζόμενη/μικρή/με δική της μουσική κ στίχους)

Άλλο ένα, διαφορετικό εδώ

Κούραση

Αν ισχύει το ρητό που λέει ό λαός πως "όπως μπει η χρονιά, έτσι θα κυλήσει κιόλας"...τα πιάσαμε τα λεφτά μας!!
Η νέα χρονιά με βρήκε στο πιο ανεπιθύμητο μέρος που θα μπορούσε αλλά θέλω να πιστεύω πως όλα από δω και πέρα θα εξελιχθούν καλύτερα, με υψηλά για την εποχή επίπεδα χιούμορ, υγεία και καλή καρδιά.
Φέτος είναι η πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια που τέτοιες μέρες δεν έχω να διαβάσω απολύτως τίποτα, δεν έχω ανειλημμένες υποχρεώσεις, και το να κάθομαι σερί για τόοοοοοσες μέρες μου είναι πολύ περίεργη και άβολη κατάσταση.. που ωστόσο προσπαθώ να συνηθίσω και να απολαύσω.
Στα συν των ημερών οι άπειροι καφέδες με απίστευτες φιλικές υπάρξεις, διάφορες συναυλίες που η αφεντιά μου παρακολούθησε, το ανηλεές ξεσάλωμα και η ντόλτσε βίτα που με τόση επιτυχία κάνω.
Στα πλην κάτι ψιλά που είχαν να κάνουν με νοσοκομεία, αλλά ξεπεράστηκαν!

Φωτογραφίες δεν θα σας δείξω, καθώς έχω μια ασθένεια που δε θυμάμαι πως τη λένε και όλο ξεχνάω την φωτογραφική, θα σας βάλω δυο φαινομενικά ανόμοια μεταξύ τους βιντεάκια όμως, έτσι για το καλό.







Y.Γ.1: Η φώτο απεικονίζει δυο μεγάλες αγάπες - καφέ και μηλαράκια! Όποιος μου φτιάξει τέτοιο καφέ θα τον αφήσω να κάνει ποστ από το macbook μου!!! (μη γελάς, it's the apple of my eye!)
Υ.Γ.2: Καλή χρονιά!!
Υ.Γ.3:Κι αέρα στα πανιά μας!!