Επιτέλους

τρεηλεράκι από την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, του Tim Burton!

Ιδού:

Αφιερωμένο Εξαιρετικά

Μερικές φορές η ευγνωμοσύνη και η αγάπη που νιώθεις για κάποια αυτόφωτα αστέρια της ζωής σου πρέπει να εκφράζονται εκτός από την καθημερινή αγάπη και με ένα λίγο πιο μελωδικό και ποιητικό τρόπο, με ένα τραγούδι δηλαδή, από αυτά που νιώθεις πως γράφτηκαν για τ'αστέρια αυτά.
Για τη Νίνα λοιπόν, τη γειτονοπούλα της καρδιάς μου, την *αδελφή* ψυχή μου και για όλες τις κοινές αληθινές στιγμές μας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου λέει:

Κάτω απ' το μαξιλάρι

είναι ένα βαθύ πηγάδι

που μέσα κατοικούν

οι ψυχές που σ' αγαπούν.

Παλεύουν κάθε βράδυ

με τα κιούγκια στο σκοτάδι

να φτάσουν στα ψηλά,

πλάι στο μαχαραγιά.

Να σου μιλάν στον ύπνο,

να σε μπάζουνε σε κήπο

με αϊ-γιάννη και λωτούς,

με χειμωνανθούς.

Κι όταν σ' αναταράσσει

-για τα σκάρτα που 'χεις πράξει-

κύμα φαρμακερό,

να σου δίνουν φυλαχτό.

Χαϊμαλί από μετάξι,

που 'χουν μέσα του φυλάξει

άχυρο απ' τη γη,

που 'χει μείνει απάτητη.

Έρχονται και σε μένα

πρόσωπα λησμονημένα,

άδεια και χλωμά

από πριν κι από μετά.

Μου κρατάν το χέρι

στο ταξίδι, στο καρτέρι,

στον ύπνο το βαθύ.

Είναι λίγοι, είναι πολλοί.

Μέσα στο πηγάδι,

κάτω απ' το μαξιλάρι

ρίχνονται οι ψυχές.

Ήλιε μου τώρα βγες!

Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Τραγούδι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου,

Β' φωνή: Σωκράτης Μάλαμας

Σωκράτης Μάλαμας: (κιθάρα, μαντολίνο)

Κώστας Θεοδώρου: (μπάσο, κρουστά)

Κώστας Βελλής: (βιολί)

Γιώργος Δεληγιάννης: (κλαρίνο)

Δημήτρης Μυστακίδης: (λαούτο)

Εδώ το τραγούδι

Η Ροδιά και η Βατομουριά

"...Είμαι της λογικής ότι άμα δεν καείς εσύ, ζεστασιά στη ψυχή του άλλου δεν θα φτάσει. Έτσι τραγουδάω..."*


Τις διακοπές του Πάσχα, φέτος, μετά από γκουχ γκουχ αρκετά χρόνια, τις πέρασα στην Ελλάδα. Συνήθως κανονίζω πότε θα κατέβω σύμφωνα με το νυχτερινό καλλιτεχνικό πρόγραμμα των Αθηνών, και όχι με τις ελληνικές γιορτές. Ο πρωταρχικός λόγος φέτος, δεν ήταν φυσικά οι διακοπές αλλά οι παραστάσεις του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (για τις οποίες όμως δεν θα σας πω σε αυτό το ποστ) και η σύμπραξη δύο πολύ μεγάλων κυριών, για τις οποίες σας είχα μιλήσει και λίγο καιρό πριν.







Μιλώ βεβαίως για την Τάνια Τσανακλίδου και τη Μάρθα Φριντζήλα, τις προθιέρειες του πτωχού πλην τίμιου τούτου μπλογκ, που εμφανίζονται τα Δευτερότριτα στην μουσική σκηνή Μετρό. Την Τάνια την γνώρισα μέσα από το ραδιόφωνο Μελωδία όπου στα μαρτυρικά χρόνια του σχολείου μου έκανε παρέα, και σταδιακά απέκτησα τους δίσκους της έναν προς έναν, αγαπώντας την όλο και πιο πολύ. Την Μάρθα, τη Μαρθούλα, μέσα από την μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου, λίγα χρόνια πριν, και η παράξενα κρυστάλλινη φωνή της καρφώθηκε άπαξ και διαπαντώς στην καρδιά μου. Η συμπραξή τους λοιπόν ήταν σχεδόν αδύνατο να μην γίνει πόλος έλξης για μένα.

Στην μικρή σκηνή δεν υπήρχαν νούμερα και μπαλέτα, παρά μόνο όσα χρειάζονταν,οι δύο μουσικοί που συνόδευσαν τα κορίτσια, ο πιανίστας Τάκης Φαραζής και ο ακορντεονίστας Παναγιώτης Τσεβάς, κι ένας φούξια διθέσιος καναπές, ταιριαστός με τα γοβάκια της Τάνιας. Ένα κουαρτέτο που έκανε πολλά περάσματα από την ελληνική παράδοση μέχρι την σύγχρονη ξένη μουσική σκηνή και μας χάρισε ένα τρίωρο αστρικό ταξίδι γεμάτο δύναμη και παιδικότητα, έναν συνδυασμό σπάνιο, αφήνοντας όλους εμάς..άφωνους. Έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές με το στόμα κρεμασμένο, άλλες ανατριχιασμένη και άναυδη με την ερμηνεία ή την μουσική, μα διαρκώς ευτυχισμένη και συγκινημένη.







Ήμουν σίγουρη εξ'αρχής πως το πρόγραμμα δεν θα με απογοήτευε, βαθειά μέσα μου όμως πήγα για ένα και μόνο τραγούδι, ευελπιστώντας δηλαδή να ακούσω από τα χείλη της Μάρθας το τραγούδι "Θα με δικάσει", που πρώτη η Σωτηρία Μπέλλου ερμήνευσε. Έχοντας όμως ξεχάσει τον φορτιστή της φωτογραφικής στα ξένα, και αδυνατώντας να σας δείξω φωτογραφικό υλικό, δανείζομαι από παλαιότερη παράστασή της το τραγούδι αυτό, και σας το παρουσιάζω.







Η Μάρθα και η Τάνια βρίσκονται στο Μετρό (Γκύζη και Κάλβου), τις Δευτέρες και τις Τρίτες για να περάσουν πρώτα από όλους εκείνες καλά και ύστερα για να κάνουν σε μας το ίδιο, και λαμβάνοντας υπ'όψιν την παράταση των παραστάσεών τους, υποπτεύομαι πως το καταφέρνουν στο έπακρο!










*Τάνια Τσανακλίδου

Και τέλειωσα με άριστα, αλλά...

Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, κάτω από αστείες συνθήκες, βρέθηκε στα χέρια μου μια διπλή πρόσκληση για την παράσταση του λατρεμένου Σταμάτη Κραουνάκη All that buzz. Παρόλο που ενθουσιάζομαι με την μουσική του, η παράσταση ήταν μια έκπληξη, γιατί είναι εντελώς διαφορετικό να έχεις περάσει άπειρες ώρες σιγοτραγουδώντας κομμάτια του από το να τον βλέπεις μπροστά σου, μερικά μέτρα μακριά σου, πίσω από ένα πιάνο να μετατρέπει μια ασφυκτικά μικρή αίθουσα σε μια τεράστια ενεργή σκηνή.

Όταν κάποιος λέει το όνομα Κραουνάκης, βέβαια, είναι συνειρμικά αναπόφευκτο να μην σκεφτεί την ιέρεια Τάνια Τσανακλίδου και σαφώς την Λίνα Νικολακοπούλου και το πως οι 3 αυτοί καλλιτέχνες όταν κάθησαν και δούλεψαν σοβαρά, άφησαν ένα τόσο ανεξήτηλο σημάδι στην ελληνική μουσική σκηνή..

Στην Αθήνα από την προηγούμενη Δευτέρα η Τάνια υποδέχεται την πολυτάλαντη Μάρθα Φριτζήλα, την Μούσα του Θ.Παπακωνσταντίνου, για μια θεατρική σύμπραξη στο Μετρό.
Επειδή όμως δεν τα πάω και τόσο καλά με τα λόγια και αρκετά φλυάρησα, σας στέλνω στον αγαπημένο μου Γιάννη Φιλιππίδη, να σας ξεναγήσει στην βραδιά των κοριτσιών.
Α!! και..κάτι άλλο..πριν φύγετε.. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και αφού διαβάσετε τι έχει να σας πει, ακολουθήστε την συμβουλή του και πηγαίνετε να τις δείτε.. Σας το υπόσχομαι, δεν θα χάσετε...:)




Υ.Γ.: Προλαβαίνετε να δείτε και την Σπείρα Σπείρα! Θα γελάσετε, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!
Υ.Γ.2: Πάλι θα λείπω γμτ από τέτοιες παραστάσεις. Καταραμένη ξενητιά, άι χέιτ γιου!!