Κατάθλιψη, μεγαλειώδης και γιορτινή. 

Μου τα 'λεγε και δεν άκουγα..

 

Πρόσφατες διαπιστώσεις

1. Έχω πολύ καιρό να ακούσω Γκαραβέλα, και ακόμα περισσότερο να πάω στο Ονόκιο. ( :-( )
2. Τα φορίνια (ουγγρικό νόμισμα) δεν χαλάνε στο πλυντήριο.
3. Η γειτόνισσα δίπλα μου, όσο καλή και να'ναι, έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητική.
4. Η βιολογική κάπαρη είναι το δεύτερο χειρότερο πράγμα που έχω φάει ποτέ. Το πρώτο είναι μια πίτα της γειτόνισσας με δύο δάχτυλα λίπος, κοτόπουλο, πάπρικα και σκόρδο. Πολύ σκόρδο.
5. Ο Tim Burton είναι θεός.
6. Το Ηουse είναι κλάααασεις ανώτερο από το Grey's Anatomy
7. Πάσχω από House-ism
8. O Johnny Depp είναι ο ομορφότερος άντρας που έχω δει ποτέ στη ζωή μου- please, AFTER Sebastian!

Tim Burton - Vincent

 

SOS!! SOS!!

Χρειάζομαι επειγόντως 2 εισιτήρια για αυτήν εδώ την παράσταση και 2 αεροπορικά εισιτήρια για Νέα Υόρκη. Τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα , και το Πνεύμα είναι παρόν, πλίιιιιιιιιιιιιιιζ κάντε μου τα δώροο...

πλίιιζ;
πρίτι πλίιιιιιιζ;;;...

Dear blog,

ήρθα να σου εξομολογηθώ δυο πράγματα, σύντομα και περιεκτικά.
Το ένα είναι ότι μάλλον θα κάνεις να με δεις αρκετό καιρό γιατί διαβάζω για εξεταστική. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου κακό (το ότι θα με ξεφορτωθείς), ίσα ίσα που θα ησυχάσει και λίγο το κεφάλι σου.
Το άλλο είναι, ότι αποφάσισα να σταματήσω να ασχολούμαι με ανθρώπους που δεν τους καίγεται καρφί για μένα. Στο χωριό μου αυτό το λέμε "Ι can't be bothered", αν ξέρεις από χωριό.Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το είπα αυτό τελευταία φορά, και έφτασε ο καιρός να το ξαναπώ, για να επανέλθουν τα πράγματα σε ισορροπία και τάξη.
Α! Και κάτι άλλο (δεν είναι για σένα αυτό dear blog). To πολύ κουτσομπολιό βλάπτει. Βρείτε να ασχοληθείτε με κάτι πιο εποικοδομητικό, κοινώς, GET A LIFE!

Συγγνώμη..

Ήξερα γι'αυτήν την ημέρα τόσο καιρό πριν.Ήμουν σίγουρη πως εχθές θα γιόρταζες πραγματικά. Και δεν ήρθα στην τόσο ξεχωριστή γιορτή σου. Το μετάνιωσα, ξέρω πως είναι αργά, πως αυτή η μέρα δεν θα ξαναέρθει ποτέ. Όμως, ακόμα και τώρα, θέλω να σου ζητήσω μια μεγάλη, ειλικρινή και δακρυσμένη συγγνώμη.

House

Να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Τα τελευταία 2-3 χρόνια τηλεόραση δεν βλέπω. Δεν βλέπω σειρές ούτε ακούω ειδήσεις και ακουμπάω το τηλεκοντρόλ μόνο για να την κλείσω. Τα νέα ανά τον κόσμο έφταναν τα μικρά και τρυφερα αυτάκια μου, μέσω ραδιοφώνου και διαδικτύου (internet, connecting people). Μόνο άνιμε έβλεπα, τα οποία δεν κατατάσσονται στις σειρές, ούτε στις ταινίες, ούτε στα καρτούν (μακράν καλύτερα και των 3, αλλά δεν θα επεκταθώ), κι αυτά στο pc/laptop.
Επίσης, απέφευγα να δω σειρές όπως Desperate Housewives, Six Feet Under, Grays Anatomy, ER κλπ κλπ γνωρίζοντας πως είναι "ποτισμένες" με εθιστικές ουσίες, ευχάριστες κι ωραίες, που όμως θα μου έκλεβαν τον ωραιότατο χρόνο μου για 500 άλλα εξίσου ωραία πράγματα. Καλά ως εδώ; Μια χαρά!
Έλα μου όμως η τύχη/μοίρα/το πεπρωμένο (του δίνω σημασία Γιώργο μου, μην μου άγχεσαι), ήθελε να με κάνει να αναθεωρήσω τις απόψεις μου και μου έφερε στα χέρια (στον εξωτερικό σκληρό για την ακρίβεια) την σειρά House. Μια σειρά που έχει αλλάξει τον τρόπο σκέψης μου, που με έχει καθηλώσει μπροστά σε μια οθόνη, που η πρώτη σκέψη μου το πρωί και η τελευταία το βράδυ είναι πόσα επεισόδια μου έχουν απομείνει....
Αμερικάνικη σειρά ιατρικού περιεχομένου, κινείται γύρω από ιδιωτική κλινική με βασικό ήρωα έναν εκκεντρικό, διαφορετικό, μοναχικό, ενίοτε αγενή γιατρό, αλλά εξαιρετικό Παθολόγο/Νεφρολόγο, διευθυντή του τμήματος Διαγνωστικής Ιατρικής. Το τμήμα αυτό, και συγκεκριμένα ο dr Gregory House και η ομάδα του, καλούνται να διαγνώσουν μια σειρά από περιπτώσεις που άλλοι γιατροί αδυνατούν. Το κάθε επεισόδιο επικεντρώνεται σε ένα περιστατικό και με αυτό πετυχαίνεται οι ρυθμοί της σειράς να είναι έντονοι. Το μότο του γιατρού είναι "όλοι ψεύδονται". Διατυπώνει επίσης μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη..
“The great thing about telling somebody they’re dying is it tends to focus their priorities. You find out what matters to them. What they’re willing to die for. What they’re willing to lie for.”
Αξίζει κανείς να δει την σειρά, γιατί εστιάζει στις σχέσεις των ανθρώπων και στο πόσο ένας φαινομενικά σκληρός και αδιάφορος γιατρός, το μόνο που επιδιώκει είναι να κάνει το σωστό.
Ξεκίνησε το 2004 και ακόμα συνεχίζεται, ενώ έχει κερδίσει μια σειρά από βραβεία που την φέρνουν σε μια εξέχουσα θέση στην καρδιά του κοινού.
Στην Αμερική προβάλλεται από το κανάλι FOX , στην ελληνική τηλεόραση η πρώτη σεζόν από το κανάλι Star. Enjoy!

Is it only for winter,or is it everyday magic?

Τον τελευταίο καιρό, εκτός του ότι είμαι κουρασμένη, αγχωμένη, απογοητευμένη, ορεξάτη, ευδιάθετη, είμαι και καλά. Απόψε που με πιάσανε οι γλύκες μου, ανέβασα τρία αγαπημένα τραγουδάκια, έτσι, για να πάει καλά το Σ-Κ.
Φιλί μεγάλο!

No.1
Νο.2
Νο.3

9-10/12/06 Bazaar Δρόμων Ζωής

Οι Δρόμοι Ζωής είναι μια εθελοντική μη κυβερνητική οργάνωση, που στηρίζει τα παιδιά των δρόμων και τις οικογένειές τους.
Μέσω της κυρίας Μάτζικας , έμαθα γι'αυτούς τους ανθρώπους που αφιερώνουν σε παιδιά χρόνο, θέληση, χαμόγελο, χρήματα και βοήθεια υπερβάλλοντας εαυτόν. Δεν είμαι καλή στις λέξεις. Το μόνο που θέλω να σας πω είναι πως, παρακάτω θα βρείτε μια πρόσκληση για το Μπαζαρ που διοργανώνει τα 3 τελευταία χρόνια η οργάνωση αυτή για την εξοικονόμηση πόρων.




Ο κόσμος αλλάζει!!Ας βοηθήσουμε όλοι!

Υ.Γ.: Η φωτογραφία, λόγω κάποιου προβλήματος του blogger, δεν ανοίγει. Για λεπτομέρειες, δείτε στο blog  της κ.Μάτζικας.

Aυτός ο κόσμος δεν θ'αλλάξει ποτέ (;)

Σήμερα το πρωί ξύπνησα λίγο περίεργα, ίσως φταίει ότι το βράδυ είδα μερικά αλλόκοτα όνειρα, με πρόσωπα αγαπημένα και οικεία. Πριν φτιάξω καφέ, άρχισα να σκέφτομαι τι κάνουν αυτοί που στον ύπνο μου με επισκέυτηκαν λίγες ώρες πριν.
Πίνοντας τον καφέ, μια διαπίστωση ήρθε και στρογγυλοκάθισε στο μυαλό μου, λίγο στενόχωρη μπορώ να πω..
Συνειδητοποίησα λοιπόν, πως τα πιο αξιόλογα πρόσωπα που έχω γνωρίσει μέχρι στιγμής, άτομα που μου έχουν ανοίξει δρόμους σκέψης, που μου έχουν διδάξει το σωστό με την ευρεία έννοια, που έχουν σταθεί στις πιο δύσκολες στιγμές μου, δεν έχουν παιδιά. Είναι άτομα σε ηλικία γάμου και τεκνοποίησης. Άτομα που ο πνευματικός τους ορίζοντας είναι τόσο ευρύς και πολυδιάστατος, οι παιδαγωγικές τους απόψεις τόσο σωστά δομημένες και τεκμηριωμένες, που είμαι σίγουρη πως αυτοί οι τόσο υπέροχοι άνθρωποι, θα γινόντουσαν και υπέροχοι γονείς.
Κι όμως. Οι περισσότεροι από αυτούς, ακόμα κυνηγάν πτυχία και τίτλους, παλεύουν με πανεπιστήμια και καταξίωση, για να προσθέσουν ένα ακόμα κάδρο στον τοίχο τους. Που είναι μεν απόλυτα σεβαστή επιθυμία, δεν παύει όμως να τους στερεί την χαρά της μητρότητας/πατρότητας.
Και λυπάμαι, γιατί σκέφτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι , θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στην κοινωνία των παιδιών. Όχι μόνο των παιδιών των άλλων, αλλά και των δικών τους παιδιών. Άνθρωποι με αρχές και ήθος, δεν πρέπει να μένουν "άπραγοι" σε έναν κόσμο που έχει σχεδόν σαπίσει ολάκερος.
Δεν έχω συζητήσει μαζί τους επ’αυτού, κυρίως γιατί δεν τολμάω να ξεκινήσω μια τέτοια κουβέντα. Το πιο πιθανό είναι να το έχουν σκεφτεί και οι ίδιοι, ίσως και να έχουν καταλήξει πως σε έναν τόσο μάταιο και διεφθαρμένο κόσμο, δεν έχει νόημα να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί. Το ίδιο παιδί που λίγα χρόνια αργότερα θα γυρίσει και θα τους πει «μαμά/μπαμπά, σε τι κόσμο με έφερες;», όπως έκανε ένα άλλο παιδάκι μερικά χρόνια πριν.
Απλά σκεφτομαι ότι μερικοί άνθρωποι γίνονται γονείς, μόνο και μόνο επειδή «έτυχε».
Κάποιοι άλλοι που «δεν έτυχε», ή «δεν ήθελαν» σίγουρα θα είχαν διδάξει στα παιδιά τους το φέρεσθαι και στο μέλλον, ίσως ο κόσμος αυτός να γινόταν καλύτερος.

Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2006

Το τραγούδι που κέρδισε στον φετινό διαγωνισμό το ακούσατε; Είναι υπέροχο. Απολαύστε το εδώ  

Αναμονή, υπομονή*, διαμονή

Περιμένοντας τα παιδιά που θα ερχόντουσαν να με επισκευτούν, οι μέρες πέρασαν βασανιστικά αργά, ειδικά την εβδομάδα πριν την άφιξή τους. Όταν ήρθαν όμως όλα έγιναν τόσο γρήγορα, που δεν προλάβαμε να κάνουμε όλα όσα θέλαμε, ούτε και να πούμε όλα όσα θέλαμε βέβαια, αλλά τουλάχιστον πήραμε μια γερή δόση από έκδηλο ενθουσιασμό, ικανοποίηση και ευχαρίστηση από τα τεκτενόμενα.

Η Βουδαπέστη μας επιφύλασσε εκπλήξεις που κυμάνθηκαν από πολύ αστείες καταστάσεις, απρόσμενες συναντήσεις, έως spooky σενάρια για την επιβίωσή μας
(«...είμαστε ζωντανοί...»). Το ίδιο και το ταξίδι της επιστροφής (:ρ).

Μια εβδομάδα και μια μέρα πριν, τέτοια ώρα ήμουν στην Αθήνα και έπινα καφέ σε υποκατάστημα αμερικανικής εξαιρετικά δημοφιλούς εταιρείας ειδών κατανάλωσης (call me Αστροδολάρια) με απόλυτα διεφθαρμένο ανήλικο πρόσωπο, το οπόιο κυριολεκτικά με βούτηξε πριν καλά καλά βάλω το κλειδί στην πόρτα.

Το πρώτο γεύμα στην Αθήνα δεν ήταν ούτε γιουβαρλάκια, ούτε παστίτσιο, ούτε σουβλάκι. Ever green σαλάτα ήταν. [Να θυμηθώ να αφορίσω τον άγευστο χυμό βατόμουρου με κάτι άλλο που δεν θυμάμαι, που καθόλου δεν μου άρεσε. Αλλά η σαλάτα ήταν πολύ ωραία]

Οι μέρες πέρασαν πολύ ευχάριστα, αλλά (δυστυχέστατα) δραματικά γρήγορα, με αποτέλεσμα να χάσω μια θεατρική παράσταση και μια μουσική βραδιά που ήθελα να δω. Αλλά επειδή ο καλός Θεούλης με αγαπάει (μάλλον) , μου χάρισε μια τρομερή αποζημίωση το βράδυ Σαββάτου, όπου ενώ παρακολουθούσα ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, με πολύ ιδιαίτερη παρέα, άκουγα dolby surround στ’αυτιά μου την Τάνια να μου/σου/του τραγουδάει «σ’εχω διαλέξει να σ’ανασταήσω, να σου μιλήσω και να σε πείσω να δραπετεύσουμε μαζί και δεν το ξέρεις».

Επιστροφή στην Ουγγαρία και πάλι, σωματικά, αλλά ψυχικά αφημένη (όχι απόλυτα) οικοιοθελώς σε καταλύτικά γεγονότα .
Ιn - προσπαθώ να μπω ξανά στην καθημερινότητά μου, φύγε από τη σκέψη μου - mode.

* έχε χάρη..

Φλασιά

Σου 'χω πει ότι σκοτώνω για να μάθω Αραβικά; 
Που ακούω τον κολλητό μου να τα μιλάει στο τηλ. και τρώω τα λυσσακά μου;
Δεν στο χω πει ε; Κακώς.

And I'm happy, oh so happy..

Πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που φιλοξένησα κάποιον στο σπίτι που ήρθε από άλλη χώρα; Που μέτραγα τις μέρες ανάποδα και οργάνωνα το που θα τον πάω, τι θα δει, που θα φάμε, σε ποιον θα τον γνωρίσω; ‘Οχι πάρα πολύς, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτός ο χαρούμενος αναβρασμός μου έχει λείψει.

Ο Ξένιος Δίας μέσα μου κάνει πάρτυ αυτές τις μέρες, γιατί αυτήν την εβδομάδα 3 αγαπημένα μου πρόσωπα θα έρθουν εδώ. Και είμαι τόσο χαρούμενη, που σχεδόν έχω αποσυντονιστεί.

Επίσης, σε μία εβδομάδα περίπου επιστρέφω Ελλάδα, όπου εκεί θα έχουμε άλλους αναβρασμούς (νίχιχι).

Mode – έχω τρελή διάθεση, αγαπώ σχεδόν όλον τον κόσμο- in.
 

Awkward feeling..

Μερικές φορές τα πιο περίεργα γεγονότα συμβαίνουν στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Σε κάνουν να νιώθεις άβολα και όσο διαρκεί η σκέψη όσων συνέβησαν τον τελευταίο καιρό, νιώθεις παγάκια να κατρακυλάνε στην πλάτη σου. Ένα περίεργο μούδιασμα και μια ανατριχίλα άνευ προηγουμένου ειλικρινά, σε κάνουν να σκέφτεσαι ξανά και ξανά τον λόγο που όλα αυτά γίνονται. Για να μην μιλήσω την συχνότητα και την γοργή εξέλιξη..

Ο λόγος δεν βρέθηκε, στην αναζήτηση ακόμα λοιπόν. Ότι πέρασε, καλώς πέρασε λένε. Ελπίζω τουλάχιστον..

Απόψε ήθελα να σε ακούσω. Περίεργα πράγματα σου λέω...

.......

Βοήθεια συνάνθρωποι!!

Φίλοι φιλόμουσοι και διαβασμένοι,

Ψάχνω εδώ και καιρό ένα τραγούδι του Αλέξανδρου Χατζή (γιός του μεγάλου Κώστα Χατζή) με τίτλο "Να μην με περιμένεις" , Μουσική/Στίχοι: Χρηστίδης Γιώργος. 

Pleeeeease όποιος το έχει ας μου στείλει mail ή ας αφήσει comment!!!!

Ιδού η απορία!

Τον τελευταίο καιρό, πέρα από τα κουλά σκηνικά που μου συμβαίνουν μέσα στο σπίτι, γίνονται και μερικά άλλα εκτός σπιτιού που με κάνουν να αυτοαμφισβητούμαι. Την εβδομάδα που μας πέρασε μερικά σκηνικά έδωσαν μια νότα χαράς στην μουντή ρουτινιάρικη καθημερινότητά μου, εκ των οποίων παραθέτω εδώ δύο (2).

Σκηνικό πρώτο

Είμαστε στο αμφιθέατρο του τμήματος της Ανατομίας. Πάντοτε στην συγκεκριμένη αίθουσα είμαστε πολύ ήσυχοι, δεν ενοχλούμε κανέναν και παρακολουθούμε αφοσιωμένοι τον αγαπημένο καθηγητή. Από το πουθενά ακούγονται κάτι επαναλαμβανόμενες γυναικείες κραυγές. Μετά το απαραίτητο «WTF?????» , σκέφτομαι: «Γιατί φωνασκεί η γυνή;; Μην ξύπνησαν τα σώματα; Μην είναι καθηγήτρια που την κυνηγάνε να «δωρίσει το σώμα της στην επιστήμη;» Παγωμάρα στην αίθουσα, χαμογελάκι ο καθηγητής και συνεχίζουμε το μάθημα.

Σκηνικό δεύτερο

[Ιntro: Εδώ στην Άνω Ραχούλα, ένας από τους τρόπους να βάλει κανείς μονάδες στο κινητό του, αν δεν χρησιμοποιεί σύνδεση, αλλά κάρτα, είναι να πάει σε ένα οποιοδήποτε ΑΤΜ και με την πιστοτική του κάρτα να επιλέξει το ποσό που επιθυμεί να βάλει στο κινητό του και να πληκτρολογήσει 2 φορές για επιβεβαίωση τον αριθμό του.Όταν η συναλλαγή ολοκληρωθεί, η γαμ*εταιρεία ( μου έχει βγάλει την ψυχή με όλους τους πιθανούς τρόπους συνδυασμένους, γι αυτό και τα καντήλια) σου στέλνει ένα μηνυματάκι με το υπόλοιπο του λογαριασμό σου, τους συχτηρίζεις και συνεχίζεις την ημέρα σου κανονικά.]

Είμαι στο σπίτι, βράδυ, πάνω στο κρεβάτι με 252 βιβλία, και 2 ντάνες (sic) σημειώσεις γύρω μου και διαβάζω. Μήνυμα στο κινητό. «Τα παιδιά» σκέφτομαι. Κοιτάζω, μήνυμα από την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Το υπόλοιπό μου είναι λέει 6.723 φορίνια (26 Ε περίπου). Self- slapping (sic). Πότε σηκώθηκα και πήγα και έβαλα κάρτα; Εγώ εδώ δεν καθόμουν; Δεν ήμουν αφοσιωμένη;

Πιθανές εκδοχές: 

1) Στραβός είναι ο γυαλός;
2) Στραβά αρμενίζουμε;
3)Και στραβός είναι ο γυαλός και στραβά αρμενίζουμε;

Ιδού η απορία. 

ΠιΕς: Τραγουδάκι ξεσηκωτικό. Καλή εβδομάδα!!!
 

Tribute to a beloved teacher

Όποτε ακούω Harley να περνά ή τις βλέπω στο δρόμο θυμάμαι τον Αργύρη. Ο Αργύρης ήταν Μαθηματικός στο φροντιστήριο και καθηγητής μου Β’ και Γ’ Λυκείου. Μετρίου αναστήματος με βαθιά γαλάζια μάτια (ίδια ακριβώς με της μαμάς μου τώρα που το σκέφτομαι), απίστευτα γλυκός (baby face), τέλειο πισινό και μόλις 30 χρονών.

Όταν είχε καλό καιρό ερχόταν στο φροντ. με τη Harley. Στη Β’ Λυκείου, τις Τρίτες πηγαίναμε για μάθημα την ίδια ώρα, οπότε φρόντιζα να φεύγω από το σπίτι νωρίτερα για να κάτσω στις σκάλες και να τον δω να έρχεται – με τη μηχανή, τα μαύρα Ray Ban και το απαραίτητο Diesel τζιν. Η γκαρνταρόμπα του αποτελούνταν αποκλειστικά από κομμάτια Moschino, Diesel, ενώ είχε όλη τη σειρά από τα Harley που κυκλοφορούσε (από μαύρα δερμάτινα παντελόνια μέχρι ζώνες και μπότες).

Η πιο αγαπημένη του στάση που μας έκανε να ρίχνουμε αγκωνιές ο ένας στον άλλο ήταν να κάθεται στην επιφάνεια του πρώτου θρανίου (που σκοπίμως αφήναμε πάντα κενό), να ακουμπάει πλάτη στον τοίχο και να απλώνει το ένα πόδι στο θρανίο έτσι ώστε να φαίνεται το σηματάκι ΗD από τα παπούτσια του. Θεός.

Με τον Αργύρη κορίτσια κι αγόρια είχαν φοβερή σχέση. Τον φωνάζαμε με τον όνομά του
(όποτε ξεκινούσα μια ερώτηση με τη φράση «Κύριε καθηγητά» χαμογέλαγε και έλεγε « τι κύριε καθηγητά μωρέ, Αργύρη με λένε!!» ), κάναμε φοβερές πλάκες και γελάγαμε πολύ. (Ενδεικτικά αναφέρω σκηνικό : Ο Αντρέας, πολύ καλός μου φίλος, ψωνάρα του κερατά αλλά με πηγαίο humour (sic), σηκώνεται να λύσει άσκηση στον πίνακα. Μόλις έφτασε στον πίνακα, στάθηκε δίπλα στον καθηγητή ,και λέει «παιδιά συγκρίνετε!!» – και δείχνει τον κ*λο του!! Λιώσαμε στο γέλιο .. )

Ο Αργύρης δεν ήταν ο αγαπημένος μας καθηγητής επειδή ήταν κούκλος και ντυνόταν φοβερά (είχε ψώνιο με τις μάρκες αλλά καθόλου ψώνιο στην συμπεριφορά), ούτε επειδή είχε πάει μερικούς από εμάς βόλτα με τη μηχανή, ούτε επειδή τον φωνάζαμε με το όνομά του. Ήταν επειδή για ‘κείνον δεν υπήρχαν μαθητές 2 ταχυτήτων. Όλοι οι μαθητές ήταν ίσοι και έδεινε στον καθένα ξεχωριστά τον καλύτερό του εαυτό. Και γι’αυτό τον αγαπούσαμε πολύ.  

Σκιάχτηκα!!!