Σήμερα το πρωί ξύπνησα λίγο περίεργα, ίσως φταίει ότι το βράδυ είδα μερικά αλλόκοτα όνειρα, με πρόσωπα αγαπημένα και οικεία. Πριν φτιάξω καφέ, άρχισα να σκέφτομαι τι κάνουν αυτοί που στον ύπνο μου με επισκέυτηκαν λίγες ώρες πριν.
Πίνοντας τον καφέ, μια διαπίστωση ήρθε και στρογγυλοκάθισε στο μυαλό μου, λίγο στενόχωρη μπορώ να πω..
Συνειδητοποίησα λοιπόν, πως τα πιο αξιόλογα πρόσωπα που έχω γνωρίσει μέχρι στιγμής, άτομα που μου έχουν ανοίξει δρόμους σκέψης, που μου έχουν διδάξει το σωστό με την ευρεία έννοια, που έχουν σταθεί στις πιο δύσκολες στιγμές μου, δεν έχουν παιδιά. Είναι άτομα σε ηλικία γάμου και τεκνοποίησης. Άτομα που ο πνευματικός τους ορίζοντας είναι τόσο ευρύς και πολυδιάστατος, οι παιδαγωγικές τους απόψεις τόσο σωστά δομημένες και τεκμηριωμένες, που είμαι σίγουρη πως αυτοί οι τόσο υπέροχοι άνθρωποι, θα γινόντουσαν και υπέροχοι γονείς.
Κι όμως. Οι περισσότεροι από αυτούς, ακόμα κυνηγάν πτυχία και τίτλους, παλεύουν με πανεπιστήμια και καταξίωση, για να προσθέσουν ένα ακόμα κάδρο στον τοίχο τους. Που είναι μεν απόλυτα σεβαστή επιθυμία, δεν παύει όμως να τους στερεί την χαρά της μητρότητας/πατρότητας.
Και λυπάμαι, γιατί σκέφτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι , θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στην κοινωνία των παιδιών. Όχι μόνο των παιδιών των άλλων, αλλά και των δικών τους παιδιών. Άνθρωποι με αρχές και ήθος, δεν πρέπει να μένουν "άπραγοι" σε έναν κόσμο που έχει σχεδόν σαπίσει ολάκερος.
Δεν έχω συζητήσει μαζί τους επ’αυτού, κυρίως γιατί δεν τολμάω να ξεκινήσω μια τέτοια κουβέντα. Το πιο πιθανό είναι να το έχουν σκεφτεί και οι ίδιοι, ίσως και να έχουν καταλήξει πως σε έναν τόσο μάταιο και διεφθαρμένο κόσμο, δεν έχει νόημα να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί. Το ίδιο παιδί που λίγα χρόνια αργότερα θα γυρίσει και θα τους πει «μαμά/μπαμπά, σε τι κόσμο με έφερες;», όπως έκανε ένα άλλο παιδάκι μερικά χρόνια πριν.
Απλά σκεφτομαι ότι μερικοί άνθρωποι γίνονται γονείς, μόνο και μόνο επειδή «έτυχε».
Κάποιοι άλλοι που «δεν έτυχε», ή «δεν ήθελαν» σίγουρα θα είχαν διδάξει στα παιδιά τους το φέρεσθαι και στο μέλλον, ίσως ο κόσμος αυτός να γινόταν καλύτερος.
6 comments:
είναι επιλογή τους ίσως. Το ότι είσαι αξιόλογος άνθρωπος με φοβερές γνώσεις, ήθος, αξιοπρέπεια κτλ κτλ δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως θα σε κάνει και super γονιό. Έχω δει τέτοιους ανθρώπους να μετατρέπουν την ζωή των παιδιών τους σε κόλαση μεταφέροντας και μεταδίδοντας τους άγχη και όνειρα που δεν έγιναν ποτέ δικά τους.
είναι αλήθεια οτι κανείς δεν έχει οδηγό ως προς το πως να'ναι ο τέλειος γονιός.
και όλοι, απο τον πιο αμόρφωτο ως τον πιο μορφωμένο, κάνουνε κάποια μικρά ή μεγάλα λάθη στην πορεία.
όμως μπορεί να είσαι μορφωμένος και να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και να καταπιέζεις με δικά σου κόμπλεξ το παιδί σου, όπως λεει και ο νικόλας,
ή μπορεί να μην έχεις ποτέ σου μάθει γράμματα αλλά το σωστό ένστικτο και η αγάπη που βγαίνει απο μέσα σου να σε κάνει ένα σωστό πατέρα, ή μια σωστή μάνα.
γενικά δεν πιστεύω οτι είναι θέμα μόνο παιδείας το πόσο σωστός γονιός είσαι,
αλλά και πάνω απ'όλα χαρακτήρα.
Νικόλα : δεν είπα πως είναι απαραιτητο.. Απλά μίλησα για 5-6 παραδείγματα που έχω σττ μυαλό μου, που απ'όσο τους ξέρω, νομίζω πως θα ήταν πολύ καλοί γονείς. Ούτε σούπερ, ούτε αλάνθαστοι, ούτε πρότυπα γονιών.
Προφανώς και είναι επιλογή τους :)
jojo : δεν το γενικεύω το θέμα. Σίγουρα δεν είναι μόνο η παιδεία οδηγός για το πόσο καλός γονιός είσαι, αλλά βέβαια χαρακτήρα και ενστίκτου. Ούτε και βάζω την μόρφωση στο ίδιο επίπεδο με την αγάπη και το ένστικτο του γονιού.
Όπως είπα και στον Νικόλα, μιλάω για πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους, που τους ξέρω αρκετά καλά. Και γι αυτούς πήγαινε ουσιαστικά το ποστ.
Φυσικά δεν λέω ότι είμαι 100% σίγουρη ότι ναι θα γίνουν οι άψογοι γονείς, αλλά κρίνοντας από τον χαρακτήρα τους και την συμπεριφορά τους απέναντί μου(και όχι μόνο), οι πιθανότητες αυξάνονται προς το καλύτερο. Τα παιδιά τους αν και όταν κάνουν, θα ξέρουν :)
εφόσον το θέτεις έτσι, συμφωνώ οτι κατα περιπτώσεις, βλέπουμε άτομα εντελώς ανάξια για γονείς να είναι και άλλα να δείχνουν τόσο ιδανικά και όμως να μην είναι...
είναι απλώς ένα ακόμα παράδοξο απο τα τόσα που συναντάμε γύρω μας.
κοίτα, εξαρτάται. ο σνικόλας, ας πούμε, που είναι σε ηλικία γάμου, καλά θα κάνει να αφήσει τα σάπια
εγώ πάλι που ακόμα είμαι μικρός (κοινό: ουουουουου), αναρωτιέμαι αν τελικά η τεκνοποίηση είναι η κατάλληλη λύση, ή μήπως απλά πρέπει να συνεχίσουμε στο δρόμο της υπογεννητικότητας, ώστε τελικά να εξαφανιστούμε. ούτως ή άλλως ό,τι ήταν να προσφέρουμε στην ανθρωπότητα το κάναμε προ 2000 ετών :)
gel, καλό θα ήταν κι εσύ κι ο νικόλας να αφήσετε τα πολλά πολλά και να βάλετε την κουλούρα στο κεφάλι. Άντε βρε, κι εγώ κουμπάρα!!
Post a Comment