Nothing special

Αφού με πρόδωσε ο Νικόλας , ας το κάνω και επίσημο ποστ .
Σήμερα έχω γενέθλια. Ο Νικόλας πιστεύει πως γίνομαι 18 ,εγώ πάλι προτιμώ το 19 :ρ:ρ !

Τι άλλαξε από πέρυσι μέχρι φέτος;

1. Τελείωσα το χαζοσχολείο . ΟΟΟΟΛΕΕΕΕΕ!! Μόνο μια καταπληκτική 5ήμερη μου χάρισε. Οι καλύτερες φιλίες έγιναν λόγω φροντιστηρίου (δε θέλω σχόλια για το τι καλό που κάνει το σημερινό "σχολείο" στην μαθητική κοινότητα). Παραδέχομαι ευθαρσώς ότι δεν μου λείπει καθόλου.

2. Πέρασα στο παν/μιο οπότε και μετακόμισα. ( Οh, yeah!! )

3. Έγινα πιο αισιόδοξη και νομίζω οφείλεται στο ότι κάνω κάτι που πραγματικά με γεμίζει.

Αυτά.

Αφιερωμένο εξαιρετικά

Όλα ξεκίνησαν ένα μεσημέρι, λίγες μέρες πριν την εξεταστική. Είμαστε στη βιβλιοθήκη και λιώνουμε πάνω από τα βιβλία ο Σ. , ο Χ. κι εγώ. Με τον Χ. ετοιμαζόμαστε για Βιολογία, ο Σ. για κάτι τρομακτικό, νομίζω φαρμακολογία.
Εκεί που έχω αρχίσει να σκέφτομαι πόση ώρα θα μου πάρει να κόψω τις φλέβες μου με χαρτί , διαπιστώνω ότι για αρκετή ώρα διαβάζω ένα κεφάλαιο και δεν καταλαβαίνω λέξη. Χμ. "Δεν είναι καλό αυτό" σκέφτομαι και ρωτάω τον φίλο συμμαθητή αν έχουμε κάνει φωτοσύνθεση. Τι το 'θελα;
Η απάντηση έρχεται από τον Σ. " μάνα μου, εμείς δεν κάνουμε φωτοσύνθεση!! Τα φυτά κάνουν".. Αφου μας άκουσαν και έβρισαν και σιχτίρισαν όλοι οι φοιτητές του ορόφου (sorry gyes), άρχισαμε να παίρνουμε μπρος και να το παρατραβάμε, αυτή τη φορά πιο ήσυχα με το θέμα της φωτοσύνθεσης στο ανθρώπινο είδος.
Η πλάκα συνεχίστηκε σε όλη την εξεταστική, έχει πάρει άλλες διαστάσεις, μπήκε και η Μ. στην όλη φάση, και συνεχίζουμε :). Στην ιστορία έχουν μπλεχτεί , ενδεικτικά αναφέρω, πρόβατα (μπε-ε-ε-ε), μεταλλάξεις, και προσφάτως, και μαϊμούδες. Όλα αυτά βέβαια μας έχουν χαρίσει άπειρες δόσεις γέλιου και πολλά λίτρα δακρύων απ'την πλευρά μου.
Την ημέρα που θα φεύγαμε για διακοπές, σχεδόν 3 εβδομάδες πριν, εκεί που πίναμε τον καφέ μας και κοιτάγαμε τα ρολόγια μας για το πότε θα περάσει η ώρα να έρθει το ταξί για το αεροδρόμιο, ο Σ. μου δωρίζει ένα κουκλάκι - προβατάκι. "Να το πάρεις μαζί σου για να μας θυμάσαι". Το προβατάκι ταξίδεψε μαζί μου, και γύρισε ξανά εδώ σώο και αβλαβές. Το είδα πριν λίγο δίπλα στο ξυπνητήρι και είναι εκεί για να μου θυμίζει κάθε πρωί πόσο τυχερή είμαι που δεν σπουδάζω στο πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης αλλά του Σέγκεντ (αα.μ.ν.κ.φ..).
Το τελευταίο βράδυ στην Ελλάδα και Κύπρο (για τα παιδιά), το πιο δύσκολο βράδυ της παρέας παμψηφί, μιλάγαμε στο τηλέφωνο με τις ώρες προσπαθώντας να κάνουμε ο ένας τον άλλον να νιώσει καλύτερα.. Δεν φοβάμαι αν αυτό χαλάσει. Άλλωστε, "ξέρουμε τις εξόδους μας" ;)).

Γιατί ρε γαμώτο;

Κι ενώ εγώ περνούσα ανέμελα τις διακοπές μου , Μ. Πέμπτη ένας 27χρονος πεμπτοετής φοιτητής Ιατρικής , φίλος πολύ καλού μου φίλου, άφηνε την τελεύταία του πνοή στην κλινική του Σέγκεντ. Τα αίτια ακόμα άγνωστα. Δεν έπαιρνε ναρκωτικά, δεν έπινε και όλα τα τεστ που έγιναν βγήκαν αρνητικά. Ανακοπή καρδιάς το πιο πιθανό. Και λες.. ειναι δυνατόν ρε γαμώτο... ; ......

Και σαν να μην έφτανε αυτό...

Η αδελφή μιας φίλης μας.. 27 χρονών κι αυτή , με δυο μικρά παιδάκια, έχασε τη μάχη με τον κωλοκαρκίνο.

......

Μπιρι-μπι-μπλομ !

Θελω να γράψω διάαααφορα αλλά δεν ξέρω πως να αρχίσω. Μάλλον φταίει το ότι δεν έχουν καμία συνοχή μεταξύ τους. Ξεκινάω κι όπου βγάλει.

Πέρασα τέλεια. Όχι, δεν υπερβάλω, πέρασα τόσο καλά που ειλικρινά, καλύτερα δεν γίνεται. Δηλαδή, όχι, νταξ, γίνεται αν είχα 2 ακόμα άτομα μαζί μου , αλλά επειδή είμαι ολιγαρκής, θα αρκεστώ σε αυτά που έχω και δεν θα ζητήσω περισσότερα.

Του μπιγκίν γουίθ, είδα την κολλητή μου , που ενώ την αγαπάω (πολύ) ώρες ώρες μου 'ρχόταν να την πνίξω. Και την είδα και λίγο, φαντάσου :ρ( σόρρυ μικρούλα, φιλάκι-σμουτς).

Πήγα στον Μίλτο. Τι ποιo Μίλτο; Τον Πασχαλίδη φυσικά, γιατί ο Παπαστάμου δεν κάνει μόνος του συναυλίες. Τι θεϊκή βραδιά ήταν αυτή;.. Ο άνθρωπος δεν παίζεται....Συμπαθητικός και ο Λειβαδάς , παρόλο που δεν το περίμενα. Πολλά βραβεία σε sd54, Hubba-bubba και Ιωάννα!

Γνώρισα και κόσμο , ανάμεσα στους οποίους έλαμψε η παρουσία του Πίρι και του Νικόλα. Φοβερά παιδιά και τα δύο, χάρηκα πάρα πολύ!!!

Πήγα και στο πολυσυζητημένο μπλογκοπάρτυ, και αν μη τι άλλο, γέλασα πολύ.Πάρα πολύ. Εδώ να καταθέσω τα σέβη μου στον sd54 και τη Χ. , το Πίρι και τον Κίλλογκ , και φυσικά τον Αλέξανδρο. Να 'στε καλά παιδάκια ;) . Εκεί η γνωριμία με τον Νανάκο θα μου μείνει αξέχαστη. Να ξαναγίνει για να γνωρίσουμε κι άλλους!! :)))

Πήγα και μια γρήγορη βόλτα στην Θεσ/νίκη , πέρασα πάαρα πολύ ωραία , προφανώς γιατί η παρέα ήταν καραμώ. Εις το επανειδείν με τους βόρειους που σνομπάρουν επιδεικτικά την Αθήνα :ρ. Αλλά επειδή είμαι καλός άνθρωπος τις Τετάρτες, τους συγχωρώ και συνεχίζω :) .

Αγόρασα και το πολυαναμενόμενο cd του Αλκίνοου και ευφράνθηκαν η καρδούλα μου και τα αυτάκια μου. Καιρός ήταν να ανανεωθεί η λίστα των τραγουδιών που με συνόδευαν πάνω στο ποδηλατούι μου :).

Θέλω να σας ξαναδώ όλους. Δεν έρχεστε καμιά βόλτα από δω; :D

love at first sight (?)

"Δεν περίμενες να ενθουσιαστείς τόσο πολύ από τη γνωριμία σας. Δεν μπορείς να κρίνεις αντικειμενικά ακόμα, αλλά η γοητεία του είναι ακαταμάχητη- αυτό είναι το μόνο σίγουρο.Η φωνή του από το τηλέφωνο είναι αρκετά ελκυστική , παίζει μαζί σου ένα παιγνίδι φαντασίας αργό και βασανιστικό. Από κοντά η διαφορά σε σκοτώνει. Φωνή ζεστή και -ναι- σέξυ. Όταν σου μιλάει σε κοιτάει στα μάτια και νιώθεις να χάνεις τα λόγια σου . Μοιάζει να ξέρει τι θέλει και δρα σαν τον κυνηγό που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να επιτεθεί στο θήραμά του. Κι εύ ξέρεις τι θέλεις. Αυτόν θέλεις! Του το δείχνεις και κάνει πως δεν καταλαβαίνει.
Και τώρα τι κάνεις; Μια ευχή ξανά και ξανά.. Να κρατήσεις εκείνη την ελπίδα που σε καίει και σε λυτρώνει ή να πάρεις ξανά το δρόμο της λήθης; Δεν ξέρεις "αν είναι αργά να τον κερδίσεις" , σίγουρα όμως "είναι νωρίς να κάνεις πίσω". "

Που λες..

σήμερα, σε λίγες ώρες πετάω για το σπίτι μου. Το δεύτερο σπίτι μου για να είμαι ειλικρινής. Μάλλον ανυπομονώ να δω οικογένεια, φίλους και συναυλίες.Μα πιο πολύ ανυπομονώ να δώσω μια μεγάλη αγκαλιά σε μια ψυχή που μου έχει λέιψει απεριόριστα, και να παίξω με τον σκύλο μου. Να λερώσει τα φρεσκοφορεμένα μου ρούχα και να με αγκαλιάσει με τον δικό του τρόπο: σακατεύοντας με με την φόρα που έρχεται και πέφτει πάνω μου (είναι πιτ μπουλ το γλυκό μου).
Θα του πω δήθεν εκνευρισμένη "Τώρα τα 'βαλαααα" αλλά στη συνέχεια θα του χαμογελάσω και θα τον αρχίσω στα χάδια.

Σήμερα λοιπόν αφού είχα ένα καταπληκτικό απόγευμα, το πρώτο από την αρχή του δεύτερου εξαμήνου, και ύστερα από 7 συνεχείς εβδομάδες εξετάσεων αποφάσισα να μην πάω στα αυριανά μαθήματα(κατα τα 2/3 τουλάχιστον). Νομίζω πως βαθειά μέσα μου έχω τύψεις, αλλά είναι τόσο βαθειά που δεν μπορώ να πνιγώ για να τις βγάλω στην επιφάνεια.

Ανυπομονούσα για αυτή τη στιγμή 2,5 μήνες:
Η βαλίτσα ανοιχτή στο πάτωμα, σχεδόν να μην ξεχωρίζει από το χαλί, και δεξιά-αριστερά να κείτονται ρούχα, δώρα και λίγα βιβλία (για τα μάτια του κόσμου :ρ). Τα φώτα στο σαλόνι, το δωμάτιο, το μπάνιο, όλα αναμμένα κι εγώ να πηγαίνω πέρα δώθε προσπαθώντας να θυμηθώ τι άλλο πρέπει να πάρω μαζί μου.

Την τελευταία φορά που ακολούθησα την ίδια διαδικασία όλα γίναν πολύ γρήγορα.Η ένταση ήταν τόσο μεγάλη (σκληρή εξεταστική) που σχεδόν ξέχασα να κλειδώσω την πόρτα φεύγοντας. Σήμερα τα πράγματα είναι καλύτερα. Σ'αυτό βέβαια βοήθησε και το υπέροχο απόγευμα που πέρασα με τους 3 στενότερους μου φίλους.Ξέρω πως κι αυτοί θα μου λείψουν.Τόσες μέρες θα περάσουν χωρίς να κάνουμε "αυτήν την ιστορία να μεγαλώνει".

Τι άλλο μένει; Μονάχα να δυναμώσω το ραδιόφωνο και να πάω να ετοιμαστώ.
"Ο γυρισμός είναι ταξίδι"...

"Αγάπης φως,της γης ταξίδια,μαύρα παράξενα παιγνίδια.."

Μόλις σηκωθώ θα πάω αμέσως στο παράθυρο να κοιτάξω τον ουρανό. Σήμερα μουντός, συννεφιασμένος και βροχερός, μου θύμισε ένα τραγούδι που είχα πάρα πολύ καιρό να ακούσω. Το βρήκα στα αρχεία μου και το έβαλα να παίζει.Κάθισα στην πολυθρόνα πίσω από το γραφείο, έκλεισα τα μάτια και...

Απ' το παράθυρο έρχεται η εικόνα του χειμώνα
βροχή που πέφτει δέντρα που λυγίζουν στο βοριά
κι εσύ σκυμμένος πάντα εδώ με χέρια ματωμένα
συζήτηση αρχινάς με τον καθρέφτη σιωπηλά

Γύρω σου κάποιες κίτρινες παλιές φωτογραφίες
Την εποχή που ήσουνα παιδί
Το ραδιόφωνο απ' τα χρόνια του '60
Στην μοναξιά σου παρηγοριάς φωνή

Τι σου 'δωσ' η ζωή καλό για να θυμάσαι
Σε πότισε με χάπια ηδονής
Παραμυθένια χρώματα και γεύσεις του θανάτου
Σε κάθε βήμα σου σε κάθε σου στιγμή

Τώρα ο καθρέφτης έμεινε μονάχος μαρτυράς σου
Σύμμαχος με τα άθλια τα χρόνια που μισείς
Σ' ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τα όνειρά σου
Σ' ένα μπουκάλι με ποτό η ίδια σου η ζωή

Σ' ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τα όνειρά σου
Σ' ένα μπουκάλι με ποτό η ίδια σου η ζωή

Πυξ Λαξ , "Η εικόνα του χειμώνα"

Aν δε το πω θα σκάσω!!!

Ο ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ

7-8/4/2006
και
14-15/4/2006

ΘΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ.

Τιμή εισιτηρίου : 11 Ε
Λάμπρου Κατσώνη 189, Αγ. Ανάργυροι

210-2610444
210-2610438

Θα προλάβω μόνο το δεύτερο διήμερο.Εννοείται οτι θα πάω και τις δύο μέρες ακόμα κι αν δε βρεθεί κανένας να μου κάνει παρέα.
Ύστερα από τοσες συναυλίες που έχασα, συν αυτές που θα χάσω στη Θεσ/νίκη (αν ερχόμουν δυο μέρες νωρίτερα θα τις προλάβαινα γκρρρ), επιτέλους έγινε το θαύμα που τόσο πολύ ήθελα!!

Όπως κι αν λέγεσαι, σ'ευχαριστώ.Θα το θυμάμαι.....

Άτιτλο

[ Σημ.:Απαγορεύεται η ανάγνωση του παρακάτω κειμένου από άτομα ευαίσθητα ή με οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας. ]

Όταν έμαθα οτι θα μας πήγαιναν στην ογκολογική κλινική σήμερα χάρηκα πάρα πολύ , γιατί θα ερχόμασταν λίγο πιο κοντά με το αντικείμενο, θα μπαίναμε λίγο σε κλινική , κάτι που μου αρέσει πολύ.

Δυσκολευτήκαμε να βρούμε λίγο την κλινική λόγω κακής συνεννόησης , αλλά όταν τη βρήκαμε μου έφυγε η διάθεση μεμιάς.

Στην είσοδο ο θυρωρός μας είπε να κατέβουμε τα σκαλιά και οτι θα βρούμε τον καθηγητή να μας περιμένει.

"Να κατεβούμε τα σκαλιά; Στο υπόγειο γίνεται η θεραπεία; Μπα.. η φαντασία μου. Να δεις που θα ανέβουμε πάνω σε λίγο."

Αμέσως μας πήγανε στην πρώτη αίθουσα , να μας δείξουν το πρώτο μηχάνημα και πως δουλεύει . Πριν μπούμε, πρόσεξα ένα μικρό ενυδρείο με 3 ψαράκια.

Δωμάτιο χωρίς παράθυρα, με πολύ χοντρούς τοίχους, για να μην περνάει η ακτινοβολία «παραέξω».
Εκεί γίνονται λοιπόν οι θεραπείες καρκίνου.Σε ανήλιαγα δωμάτια, που τα βρίσκεις διασχίζοντας διαδρόμους με εικονικούς παραδείσους. Τοιχοκολλημένες αφίσες σε παραπέμπουν σε εξωτικές παραλίες με φοινικόδεντρα, σε μπαλκονόπορτες που τις βλέπεις από μέσα, με πολλές γλάστρες και όμορφα φυτά, σε γαλάζιους ουρανούς με έναν ήλιο λαμπερό και ζεστό.

Ο καθηγητής μιλώντας λίγο πιο δυνατά με «ξύπνησε» εμφανίζοντας ένα κίτρινο πλαστικό . Είχε πολλές τρύπες, και σχήμα την όψη προσώπου και λαιμού. «Είναι για να σταθεροποιούμε το ασθενή, όχι για προστασία.Φτιάχνουμε ένα τέτοιο για τον κάθε ασθενή». Αυτόματα μέτρησα 52 τέτοια ομοιόματα.

Μεταφερθήκαμε σε ένα άλλο δωμάτιο. Εκεί γίνεται θεραπεία για καρκίνο του μαστού. Το σκηνικό ίδιο, αφίσες πριν φτάσουμε , αλλά το δωμάτιο σκοτεινό και αφιλόξενο.
Ασυναίσθητα έψαξα να βρω αντίστοιχα ομοιόματα για το στήθος. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου. Μέτρησα 56. Το ίδιο μοτίβο όπου κι αν μας πήγαν.

Η κλινική δεν έμοιαζε με θεραπευτήριο, παρόλο τον εξειδικευμένο εξοπλισμό. Δεν μου θύμιζε αισιοδοξία, αλλά σίγουρο θάνατο. Σαν να έδειχναν στον ασθενή τοπία που δεν θα προλάβει να δει , σαν να είχε η ζωή του «μετρημένες μέρες» και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει .

Όσο μας εξηγούσε ο καθηγητής σκεφτόμουν τα ομοιόματα. 52 άτομα έχουν όγκο στον εγκέφαλο, 56 γυναίκες καρκίνο του μαστού. Κι αυτά σε μια μικρή πόλη, άντε και λίγο παραέξω. 108 οικογένειες έχουν ξεχάσει οποιαδήποτε χαρά και αγωνιούν νυχθημερόν για το μέλλον του κοντινού τους προσώπου. Πόσες από αυτές τις γυναίκες θα χρειαστούν την ύστατη θεραπεία , το χειρουργείο; Πόσοι από αυτούς τους ασθενείς συνεχίζουν τη ζωή τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα;Πόσοι από αυτους τελικά θα τα καταφέρουν και θα βγουν νικητές;

Πήρα το ποδηλατό μου, πέρασα τη γέφυρα και έφυγα για μια ώρα από την πόλη. Πήγα σε μέρη που δεν είχα ξαναδεί, πέρασα μέσα από το πάρκο, κατέβηκα στον ποταμό. Χάθηκα στις σκέψεις μου.

Εχθές το πρωί συνειδητοποίησα ότι έχει περάσει πάρα πολυς καιρός από την τελευταία φορά που γκρίνιαξα, μελαγχόλησα ή έπαθα κατάθλιψη. Σήμερα σε εκείνο το αποπνικτικό περιβάλλον μαύρισε η καρδιά μου, αλλά ταυτόχρονα πείσμωσα πάρα πολύ να τελειώσω γρήγορα και να δώσω πίσω το χαμόγελο που λείπει σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, εκεί έξω.

Χαίρομαι που δεν μιζεριάζω , που με ξυπνάει το τραγούδι των πουλιών το πρωί, που καλημερίζω τις γάτες στα ελληνικά, που όταν έχει ήλιο απλά τον απολαμβάνω, που με χτυπάει ένα δροσερό αεράκι το πρωί πάνω στο ποδήλατο και με ξυπνάει για τα καλά, που ο αδελφός μου έστειλε μια φωτογραφία από μια ανθισμένη αμυγδαλιά στην Ιαπωνία και καθόμουν και τη χάζευα. Τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή, καθημερινα πράγματα που όμως κάθε μέρα αποκτούν μεγαλύτερη αξία για μένα.

Χαίρομαι που οι φίλοι μου είναι καλά, που ξέρουν ότι τους αγαπώ -και τους το λεω- και δεν τους ξεχνώ, που χαμογελάω στα παιδάκια, που απολαμβάνω τον καφέ μου, που ξέρω ότι τον πίνω για να μείνω ξύπνια και να διαβάσω. Χαίρομαι που ζω και χαμογελάω. Και όποιος άντεξε να διαβάσει τις σκέψεις μου, εύχομαι να κάνει το ίδιο.

.-

Αγάπη

Πόσο πολύ, πόσο πολύ, πόσο πολύ σ’ αγάπησα
Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις
Απ’ τη ζωή, απ’ τη ζωή
Απ’ τη ζωή μου πέρασες κι αλάργεψες κι εχάθης
Καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι αν δεν προσμένεις να με δεις κι εγώ πως θα ξανάρθεις
Εσύ, του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή
Αιώνια θα το τραγουδώ
Αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δε θα το μάθεις
Πως οι στιγμές που μου ‘δωσες αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις
καλέ που δεν εχάρηκες στα χείλη μου φιλιά
Απ’ τη ζωή μου επέρασες κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά

Τα χέρια μου δεν έδεσα τριγύρω στο λαιμό σου
Δεν έσταξε απ’ τα μάτια μου το δάκρυ μου θολό
Κουνούσα το μαντίλι μου αλαφρά στο μισεμό σου
και σιωπηλά σου ευχότανε η ψυχή μου στο καλό

Δεν είδες το τρεμούλιασμα των κουρασμένων μου ώμων
Δε μάντεψες τη θύελλα που εκλειούσα στην ψυχή
Μήτε πως ήμουν σύντροφος των μακρινών σου δρόμων
κι όλη μου η σκέψη ανέκφραστη σ’ άγγιζε προσευχή
Κι αν ήρθαν μέρες πένθιμες και νύχτες θολωμένες
που η μοναξιά με τρόμαζε και μου ‘παιρνε το νου
τώρα κρατώ στη θύμηση στιγμές ευτυχισμένες
κάποιου καιρού αλησμόνητου ωραίου κι αληθινού

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις κι εγώ πως θα ξανάρθεις
ω εσύ, του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή
αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δε θα το μάθεις
πως οι στιγμές που μου ‘δωσες αξίζουν μια ζωή

Ψυχραιμίααααααα

Οι γονείς μου μου κλείνουν εισιτήριο για Ελλάδα και μου δίνουν έναν κωδικό με τον οποίο θα πήγαινα σήμερα να το πάρω από ένα ταξιδιωτικό γραφείο.
Αφου έχω διαβάσει αρκέτα στη βιβλιοθήκη από το πρωί, κατά το μεσημεράκι αποφασίζω να κάνω διάλειμμα για φαγητό και να πάω να το πάρω.

Πάω λοιπόν σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο, τους δίνω τον κωδικό , τους εξηγώ ότι το εισιτήριο κλείστηκε από Ελλάδα, είναι πληρωμένο και οτι απλά ήρθα να το πάρω. (Απλά πράγματα)
Η υπάλληλος με κοιτάει καλά καλά και μου ζητάει να επαναλάβω όσα είπα.
Μου φάνηκε λίγο κάπως , αλλά το έκανα. Μου λέει ότι δεν μπορεί να μου το δώσει γιατί η κράτηση δεν έγινε σε αυτούς. Συγχίζομαι λίγο, μάλλον το κατάλαβε, και μου λέει να περιμένω. Τα λέει στη διπλανή της, κάτι της απαντάει, η διπλανή γυρίζει στον πελάτη που εξυπηρετούσε και η δικία μου σηκώνεται και πάει στην κουζίνα , που ήταν ακριβώς από πίσω της, χωρίς να μου απαντήσει. Τα παίρνω λίγο, δε μιλάω, και περιμέεεεεεεεενω.

Αφού δεήθηκε να επιστρέψει στη θέση της, μου λέει ότι δε γίνεται να μου το δώσει, γιατί αυτοί δεν είναι Malev (ουγγρικές αερογραμμές). Εμφανώς τουρμπισμένη , ξεκινάω τον παρακάτω διάλογο :
- Με έχετε και περιμένω ένα τέταρτο, για να πάτε στην κουζίνα και τελικά να μου πείτε ότι δεν μπορώ να πάρω το εισιτήριό μου;
-Δεν φταίω εγώ που δεν μπορείτε να το πάρετε!
-Φταίτε όμως που πάτε στην κουζίνα και με αφήνετε να περιμένω χωρίς λόγο!!
-...
-Αν πάω στα γραφείο της Malev στο εμπορικό θα το πάρω;
-Εμμμ.. δεν ξέρω... μπορεί όχι! (Δεν θα τα πάμε καλά..)
-Μα μόλις είπατε ότι δεν είστε Malev! Άρα , αν πάω στα γραφεία της, θα το πάρω. ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ;
- Δεν ξέρω..
-Δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Καλημέρα σας!
-Καλημέρα.

Παίρνω λοιπόν το ποδηλατούι μου και πάω στο εμπορικό. Πριν μπω στο γραφείο, κοιτάζω το όνομα στην ταμπέλα : MALEV Air Tours.
"Ωραία!" σκέφτομαι.
Μπαίνω μέσα λοιπόν , καλημερίζω άπαντες παρόντες ,τους ξαναλέω τα ίδια, τους δίνω τον κωδικό και περιμένω.
- Δεν μπορούμε να σας δώσουμε το εισητήριό σας.
-ΓΙΑΤΙ;
-Δεν είμαστε Malev, είμαστε Malev Air Tours.
-Τι; (Ι beg your pardon ???)
-Είναι δυο διαφορετικές εταιρείες!
-Είστε όμως ΚΑΙ Μalev.
-Ναι, αλλά λυπάμαι, δεν μπορώ.
-Μάλιστα.. Και ΠΟΥ μπορώ να πάω να το πάρω; (για να 'χουμε καλό ρώτημα..)
-Στο Σέγκεντ πουθενά. Να πάτε στη Βουδαπέστη να το πάρετε.
-Δηλαδή μου λέτε να πάρω το τρένο και να πάω στη Βουδαπέστη;!
-Ναι.
-Είστε σοβαρή; Ας πούμε ότι πάω. Πού ακριβώς στη Βουδαπέστη μπορώ να το πάρω;
-Η πόλη δεν έχει Μalev.
-Α! Ωραία! Δηλαδή μου λέτε να πάω , κι ας μην έχει τα γραφεία!!Καλή ιδέα να πάω για βόλτα!ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΩ;;;;;;
-Πηγαίνετε στο αεροδρόμιο να το πάρετε!
-Και γιατί δεν μου το λέτε αυτό από την αρχή ;
-Δεν με ρωτήσατε!

Αφού δεν έκανα φόνο εκείνη τη στιγμή , νομίζω δεν θα κάνω ποτέ! Ο φίλος μου ο Χ. έχει δίκιο που τους γκαντεμιάζει! Φυσικά και ήξερα ότι μπορώ να το πάρω στο αεροδρόμιο, αλλά...

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ, Μ' ΑΚΟΥΥΥΥΥΥΥΣ;;;

"Θες να πάμε Βουδαπέστη;" "Μπαα...άσε.. βαριέμαι!"

Μετά από 1 μήνα συνεχών εξετάσεων, το πανεπιστήμιο μας έδωσε την ευκαιρία να πάμε εκδρομή στη Βουδαπέστη ,σχεδόν δωρεάν , το παρ/σ/κ που μας πέρασε. Θεωρητικά ο σκοπός ήταν να παρακολουθήσουμε μπάσκετ /ποδόσφαιρο /χάντμπολ αντρών και γυναικών μεταξύ των ιατρικών ομάδων των πόλεων της Ουγγαρίας που διαθέτουν ιατρικά πανεπιστήμια. Στην αρχή δίσταζα να πάω γιατί σκεφτόμουν να κάτσω στο σπιτάκι μου να ξεκουραστώ (και να διαβάσω-χαχαχα), αλλά για άλλη μια φορά έβαλα την χαλάρωση σε δεύτερη μοίρα και μαζί με τα καμάρια, τους φίλους μου την κάναμε προς Βουδαπέστην μεριά.
Η εκδρομή ξεκίνησε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό , ιδιαίτερα για μας τα μικρά που δεν είχαμε ξαναδεί τίποτα από την πιο όμορφη πόλη της Ευρώπης (όλοι το λένε , δε θέλω αντιρρήσεις!!)πέρα από το αεροδρόμιο (ααααχ.....).
Αργότερα ξενερώσαμε ομαδικά όταν 1 άτομο κατάφερε να κάνει άλλους 10 άνω κάτω με το "έτσι θέλω". Την επόμενη απλά απομακρυνθήκαμε από το εν λόγω άτομο και περάσαμε καραμώ.Έχουμε και λέμε λοιπόν :

Τα συν:
Η παρέα . Θυμήθηκα καταστάσεις 5ήμερης ( εντάξει, όχι τόσο απίστευτα /καταπληκτικά /μοναδικά /μαγευτικα /ανεπανάληπτα /αξέχαστα αλλά πλησίαζε).
Η πόλη την ημέρα. Πανέμορφη.Με παλιά κτίρια καλοδιατηρημένα, το κάστρο, τις γέφυρες που ενώνουν την Βούδα με την Πέστη, τις σκαλιστές βρυσούλες που βγάζαν παγωμένο νερό.
Η πόλη τη νύχτα. Μαγευτική, ρομαντικότατη, κάστρο λαμπερό, γέφυρες κατάφωτες να καθρεφτίζονται στα νερά του Δούναβη. Αυτή η πόλη σε μαγνητίζει ακόμα κι αν την κοιτάς από ψηλά.
Ο καιρός . 16 βαθμοί δηλαδή ουυυφφφφ ζέεστη! Ήλιος παντού! Συνθέσαμε βιταμινούλα D.
Η συζήτηση με την συγκάτοικο . Έφερε πολλες αναμνήσεις στην επιφάνεια.
Τα γέλια. Πόπο γέλια... πολλά γέλια..
Το ουγγρικό κρασί.-
To "ποκ-ποκ-ποοοοοκ" που κάνουν οι κότες όταν γεννάνε. Τι να λέμε τώρα..
Η φάση με την φίλη μου και τον παγωτατζή. Κοκκίνησε σαν παντζάρι μέσα σε δευτερόλεπτα ο δόλιος. Το σκηνικό διαδραματίστηκε στα ουγγρικά ( είναι μισή Ουγγαρέζα), αλλά όταν μας το μετάφρασε γελάγαμε περίπου για 30'.
Η άλλη φάση που διαρκεί περίπου 7 μήνες και περιλαμβάνει πρόβατα, φυτά, μπανάνες, μεταλλάξεις, μαϊμούδες, φωτοσύνθεση, σύκα, γιασεμιά και ηλιοροφές.Όσο πάει και μεγαλώνει η οικογένεια.Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου.. (ένας μικρός θεός επί γης).
Έξοδος κινδύνου.-
Η φώτο με την πατούσα στο παράθυρο του λεωφορείου, ακριβως απο πίσω μου.Ιδιοκτήτρια ένα πτώμα που κοιμόταν στην γαλαρία και πάνω σε ξένη ιδιοκτησία :ρ.
Τα γέλια κατά τη διάρκεια της σάλσα.

Τα πλην:
Η κοπελιά που έστω και για λίγο κατάφερε να μας τη χαλάσει.
Οι τιμές. Σχεδόν 50% παραπάνω από το Σέγκεντ. Πρωτεύουσα βλέπεις.
Ο χρόνος. Λιγοστός και δεν προλάβαμε να δούμε μερικά Αξιοθέατα.

Το σώμα δεν ξεκουράστηκε καθόλου, αλλά το πνεύμα αναζωογονήθηκε πλήρως.Ήταν τόσο ωραία που θα το θυμόμαστε για αρκετό καιρό.
Καλά να 'μαστε και θα ξαναπάμε ( σίγουρα πράγματα):). 5,5 χρόνια ακόμα θα βρεθούνε πολλέεεες ευκαιρίες;))))

λες;

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

είναι φυσιολογικό που βαριέμαι αφόρητα να διαβάσω Φυσική για το τεστ αύριο; Είναι φυσιολογικό που δεν μ'αρέσει η Φυσική ; Λες να μη γίνω καλή ψυχίατρος άμα δεν ξέρω την παλιά και νέα μονάδα της ενεργότητας( δεν θυμάμαι αν τη λέγαμε έτσι πέρυσι στο σχολείο) και άλλα παρόμοια;
Επίσης , είναι φυσιολογικό που τσαντίζομαι με τη Χημεία, παρόλο που την αγαπώ; Είναι υγιές να ανυπομονώ για τις τελικές εξετάσεις για να κάνω διακοπές; Μήπως έχει αρχίσει να μου στρίβει αγαπημένο μου ημερολόγιο;

Βραβεία, κεριά και γέλια πολλά :)

Πρώτα απ'ολα , να δώσω ένα τεράστιο βραβείο στην Ελίζα που κατάφερε και ξεπέρασε τα αναρίθμητα εμπόδια και τελικά ( ΝΑΙ ΝΑΙ ) μου έστειλε το πολυπόθητο τραγούδι.Δε μασάμε λέμεεεεεεεεεεεε :D:D

Αλλάζω θέμα και συνεχίζω.
Η φίλη μου Νατάσα , μιξ Ουγγαρίας-Κροατίας , έκλεινε τα 30 την Παρασκευή , και αποφάσισε να κάνει πάρτυ για τα γενέθλιά της , στο σπίτι της, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Σέγκεντ. Την προηγούμενη, έχουμε πιάσει την συζήτηση περί του επικείμενου πάρτυ και μου λέει ότι δεν θέλει να έχει τούρτα γιατί αν δει τα κεράκια με το 3 και 0 θα συνειδητοποιήσει ότι είναι μεγάλη , και ότι γέρασε κλπ κλπ . Καταφέρνω λοιπόν να την πείσω να πάρει μία , "έτσι για το καλό" .Βέβαια, δεν μπορώ να καταλάβω το κόλλημά της, γιατί μόνο μυαλά τριαντάρας δεν κουβαλάει [ κάνει clubbing τόσο συχνά όσο εμείς, έχει τις ίδιες ιδέες -αντιλήψεις με μας, κάνει τρέλες, είναι "έξω καρδιά" ], αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Οπλιζόμαστε λοιπόν με δώρα, κάρτες, λουλούδια , ευχές , και το πιο φωτεινό μας χαμόγελο , και πάμε στο Dorozsma. Εκεί πάνω στο τζέρτζελο, σκουντάω (συνομωτικά φυσικά)τον κολλητό μου.
"Τι θα κάνουμε με την τούρτα; Δεν γίνεται να πάει να ανάψει τα κεράκια μόνη της!!"
Συμφωνούμε να βγω πρώτα εγώ, θα ακολουθούσε ο κολλητός , κι ένας άλλος φίλος θα φρόντιζε να μην την αφήσει να πάει στην κουζίνα. Βγαίνοντας από το δώματιο που είμασταν μαζεμένοι , θυμάμαι τον φίλο μας να λέει "Νατάσα, μίλησέ μας για τα παιδικά σου χρόνια" , οπότε έμεινα ήσυχη οτι θα έχουμε αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας.

Στόχος πρώτος: Τούρτα. Ανοίγουμε το ψυγείο με τη βεβαιότητα ότι θα τη βρούμε μέσα. Έλα μου όμως που στο ψυγείο δεν ήταν... Δε μασάμε,ψάχνουμε στην αποθήκη - δίπλα στην κουζίνα. Η τούρτα ήταν εκεί , οπότε το ένα πρόβλημα λύθηκε. Να σημειώσω ότι 1) οι τούρτες εδώ είναι διαφορετικές από την Ελλάδα - δεν χρειάζονται οπωσδήποτε ψυγείο , 2)και να χρειάζονταν, δεν έχει και μεγάλη διαφορά να αφήσεις κάτι εκτός ψυγείου-στην αποθήκη καλή ώρα- ή να το βάλεις στο ψυγείο, γιατί εδώ ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι ο χιονάνθρωπος.

Στόχος δεύτερος: Κεράκια. Ψάξαμε παντού. Στην κουζίνα, στην αποθήκη,στο μπάνιο, στο σαλόνι, στα βάζα, όπου μπορούσε να πάει ο νους μας. Τα κεράκια πουθενά. Τώρα;; Ο κολλητός επιστρέφει στο δεύτερο σαλόνι που ήταν μαζεμένοι για να μην κινήσει υποψίες και μένω πίσω να συνεχίσω το ψάξιμο. Πάνω στην ώρα έρχεται ο Ντάνιελ - παιδί όλα τα λεφτά από κάθε άποψη . Του εκθέτω το πρόβλημα , και σκάει η βόμβα-ιδέα. "Θα φτιάξουμε μόνοι μας!"

Το σχέδιο έχει ώς εξής : Ο Ντάνιελ θα πήγαινε να πάρει δυο από τα κεράκια που καίγανε στο χώρο , κι εγώ στο μπάνιο για βαμβάκι. Αφού τα βρήκαμε, φτιάξαμε λωρίδες απο το βαμβάκι και ο φίλος μου θα έσταζε το κερί πάνω στο βαμβάκι, κατά μήκος και γύρω γύρω. Δοκιμάσαμε αν ανάβει , και ΝΑΙ ΝΑΙ ανάβει! Αφού φτιάξαμε 5-6 , σκέφτομαι "δεν ανοίγω την τούρτα;" . Και έρχομαι αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα : τα κεράκια ήταν μέσα στο κουτί............. Αρχικά κρεμάσαμε και οι δύο, μετά βάλαμε τα γέλια για κανά δεκάλεπτο.

Αφού γίναν οι απαραίτητες προετοιμασίες -του στυλ " Σβήσε τα φώτα και μη ρωτάς γιατί"- , και η τούρτα "δόθηκε"με το απαραιτητο Happy Birthday , έσβησε τα κεριά, ευχές , σαντιγύ, εξηγήσαμε στους παρεβρισκόμενους τι πάθαμε. Καλά έπεσε ΠΟΛΥ γέλιο. .. .. Εγώ κλασσικά πάλι άρχισα να κλαίω ( όσοι με ξέρουν, θα έχουν προσέξει ότι όταν γελάω , ταυτόχρονα κλαίω.Είναι αυτό που λέμε κλαυσίγελος), και γενικά μετά από αυτό το , τζέρτζελο συνεχίστηκε με πιο πολύ ένταση.

Το φοβερό είναι ότι σήμερα είχαμε τεστ , αδιαφορήσαμε κανονικά , και μια χαρά τα πήγαμε όλοι . Υπό κανονικές συνθήκες δεν υπήρχε περίπτωση να παρτάρουμε με επικείμενο τεστ, αλλά τελικά μας βγήκε σε καλό (να το καθιερώσουμε:ρ) !!

Εκτός από την Ελίζα λοιπόν,που δεν μασάει, βραβείο παίρνει και ο Ντάνιελ για την εφευρετικότητα αλλά και η Νατάσα , που μπορεί και είναι όπως είναι ;)

Και εις άλλα με υγεία παιδάκια ;))

"Δεν έχω τι να τραγουδήσω, τι να πω.."

και δεν μπορώ να αποφασίσω και τι θα κάνω απόψε.
Αυρίο είναι αργία,οι Ούγγροι γιορτάζουνε την επανάσταση τους κατά των Αυστριακών -νομίζω( βλ. Αυστροουγγρική αυτοκρατορία) . Και απόψε κάνουμε πάρτυ σε κλαμπ. Αλλά νυστάζω και είμαι κουρασμένη.
Δύο λοιπόν τα τινά.
1. Θα βγω, θα μου φύγει η κούραση , αύριο θα ξυπνήσω μεσημέρι και θα ξενερώσω την υπόλοιπη μέρα με την ιδέα οτι την Πέμπτη έχω τεστ Λατινικών ( 2 μήνες ακόμα μείνανε, άιντε να περάσουνε, άαααϊντε) και θα καταλήξω να διαβάσω το βράδυ, 15' πριν αρχίσω να βαριέμαι----->ύπνος.
2.Θα κάτσω μέσα , θα καθαρίσω το μισό σπίτι, θα ξυπνήσω χαράματα πριν χτυπήσει το επαναλαμβανόμενο ξυπνητήρι του κινητού , θα τσαντιστώ που μια φορά μπορώ να κοιμηθώ πρωί και ξύπνησα νωρίς, θα καθαρίσω το υπόλοιπο σπίτι , δεν θα διαβάσω κατά τη διάρκεια της μέρας ,ούτε της νύχτας και θα πάω να γράψω ότι θυμάμαι - στρατηγική που τις τελευταίες δύο φορές έπιασε και με το παραπάνω ( αυτό δυστυχώς συμβαίνει μόνο στα Λατινικά).
Με την πρώτη εκδοχή θα εκμεταλλευτώ την σπάνια ευκαιρία να βγω με τους φίλους μου , να χαλαρώσω για να αρχίσω , και καλά, με όρεξη το διάβασμα για τον δεύτερο κύκλο διαγωνισμάτων.
Με την δευτερη απλά θα ξεκουραστώ , και καλά, στο σπίτι.
Ζητώ βοήθεια.

Mα είναι δυνατόν...

....εχθές το πρωί να έχει 7 βαθμούς , ήλιο και ένα δροσερό αεράκι, και εχθές το βραδυ -7 , με χιονοθύελλα; Η οποία συνεχίζεται μέχρι και τώρα... Δηλαδή, με ότι όρεξη να βγω από το σπίτι πρωί πρωι ,για να κάνω το αγαπημένο μου πρακτικό;..

Και σαν να μην έφτανε αυτό , έχουμε και τους καθηγητές της Βιολογίας να μην μπορούν να συμφωνήσουν για ένα απλό τεστ. Εκθέτω την περίπτωση που έχει κάνει τα νεύρα μου κρόσια.

Για αρκετά χρόνια και μέχρι πέρυσι, διευθυντής του τμήματος της Βιολογίας ήταν ένας φοβερός καθηγητής , με ειδικότητα στη Γενετική , τον οποίο όμως τον διώξανε από διευθυντή γιατί έκοβε το 80% των φοιτητών , με αποτέλεσμα να φτάνουν 4ο-5ο έτος και να χρωστάνε ακόμα Βιολογία (αυτό συνεπάγεται και 500 $ επιπλέον κάθε εξάμηνο για την μεταφορά του μαθήματος, γεγονός απαράδεκτο, αλλά δεν είναι επί της παρούσης). Έλεγε στους φοιτητές στα μαθήματα "ΠΡΩΤΑ θα γίνετε Βιολόγοι και ΜΕΤΑ γιατροί" , και γενικά την είχε δει Θεός. Και φυσικά πήρε πόδι . Βέβαια, του διατηρήθηκε το δικαίωμα να κάνει τα μαθήματα Γενετικής , αλλά μόνο ως απλός λέκτορας. Δηλαδή ούτε δικαίωμα εξέτασης, ούτε διόρθωσης γραπτών ούτε τίποτα.
Διευθυντής έγινε ένας απίστευτος Βιολόγος , του οποίου το μαστερ μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, αλλά σίγουρα δεν είναι Γενετική. Κάνει καταπληκτικό μάθημα, μας δίνει τις παρουσιάσεις του (power point presentations-ppp) , εξηγεί τέλεια και γενικά τον πάω τρελά και πολύ περισσότερο από τον άλλον (:ρ).
Βέβαια, όπως είναι λογικό , υπάρχει κόντρα μεταξύ τους . Με αποτέλεσμα , αυτό να βγαίνει πρόσφατα ως ασυνενοησία για την εξεταστέα ύλη. Ο ένας έλεγε "διαβάστε μόνο το βιβλιαράκι που έχω γράψει ΕΓΩ (ο μέγας και μοναδικός Γενετιστής) ", ο άλλος λόγια μασημένα .Η λογική έλεγε ότι το τεστ θα έχει πιο πολύ από αυτό που διδάχτηκε πιο πολύ, άααααρα γενετική. Κι εχθές το απογευματάκι, βγαίνει και μια ανεπίσημη ανακοίνωση ότι οι ορμόνες είναι SOS (το θέμα που έχει διδάξει ο διευθυντής δηλαδή)......
Και έρχεται η αποφράδα ώρα του τεστ. Και λεω, οκ , είμαι διαβασμένη, όλα καλά, για να δούμε τι θα μας πέσει...

Αποτέλεσμα: 80% ορμόνες , 20% γενετική. Και μένω στήλη άλατος. Τι να πρωτοθυμηθείς από τις ορμόνες ; ........
Νόμιζα ότι τα φαινόμενα αυτά είναι αποκλειστικά ελληνικά.. αλλά γελάστηκα. Νομίζω ήρθε η ώρα να εξοικιώνομαι με την ιδέα της μονάδας... .. (1/5 = fail).. .... .

Καλημέρα με συνταγές μαγειρικής!

Διασχίζοντας το πρωί, βιαστική ( όπως πάντα) , μια πλατεία γεμάτη κόσμο , βλέπω από μακριά έναν νεαρό που κράταγε κάτι διαφημιστικά περιοδικά.Δεν δίνω σημασία , συνεχίζω το δρόμο μου προς το πανεπιστήμιο, και περνώντας από δίπλα του , με σταματάει (φυσικά).
-Καλημέρα, &*))(*&^%%^^&*&^*&***)
μου λέει σε άπταιστα ακαταλαβίστηκα (= ουγγρικά). Παρατηρώ πως είναι αρκετά περίεργα ντυμένος και φοράει κάτι τεράστια γυαλιά (οράσεως), που του προσέθεταν τουλάχιστον δέκα χρόνια.
-Καλημέρα, δεν καταλαβαίνω ουγγρικά,
του λέω , και σκέφτομαι πως Αγγλικά χλωμό να μιλάει, κρίνοντας από την μικρή πείρα μου.
-"Αγγλικά μιλάτε;"
αμ δε.. που θα γλιτώσεις έτσι εύκολα ...
-"Ναι , μιλάω"
-"Είμαστε φοιτητές-μοναχοί ( student-monk, dual class) , και θέλουμε φαγητό για την οργάνωσή μας. Υπερασπιζόμαστε την "μπλα μπλα κάτι" θρησκεία και εκδίδουμε αυτά τα περιοδικά μαγειρικής (?!?!?!?!) . Τα πουλάμε σε καταπληκτικές τιμές, είμαι σίγουρος πως ενδιαφέρεστε!
-..Εεεε... ξέρετε βιάζομαι..
-Είστε φοιτήτρια εδώ; Δεν μαγειρεύετε; Είμαι σίγουρος πως μαγειρεύετε!!
-Μαγειρεύω, αλλά ξέρετε βιάζομαι..
-Ναι, αλλά πεινάμε!!FOOD FOR LIFE! FOOD FOR LIFE! FOOD FOR LIFE!!
μου λέει κοιτώντας με στα μάτια και κουνώντας πάνω-κάτω τα φρύδια του..
-Καταλαβαίνω...αλλά... κάποια άλλη στιγμή , γιατί... ΒΙΑΖΟΜΑΙ!!Γειά σας .
-ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑΑΑΑ!!!
τον άκουσα να μου φωνάζει καθώς έτρεχα να προλάβω το μάθημα..

Ειλικρίνεια βρε παιδιά...

Ένα από τα πράγματα που απεχθάνομαι είναι το ψέμα ή έστω η μισή αλήθεια. Οι γύρω μου κάνουν κατάχρηση της ανειλικρίνειας και δυστυχως δεν μπορώ να κάνω κάτι να το αλλάξω.
Η μία είχε λέει όλο το Σαββατοκύριακο πυρετό και δεν μπορούσε να διαβάσει,ήταν σχεδόν αδιάβαστη , και απορεί πως πήρε 5/5 στο τεστ..λες και μπορείς να πάρεις 5άρι στην Ανατομία αν δεν έχεις λιώσει , και ειδικά στο θέμα που εξεταζόμασταν.
Ο άλλος δεν μπορεί μέρες να συγκεντρωθεί , διαβάζει ελάχιστα, βγαίνει όλο βόλτες, αλλά θα πάει να γράψει το λιγότερο 3 .
Ο τρίτος λέει είναι συνέχεια κουρασμένος και όταν γυρίζει σπίτι από το μάθημα δεν διαβάζει ποτέ και κοιμάται. Επίσης το Σαβ/κο κάνει τρελό clubbing και ξυπνάει μεσημέρι οπότε ούτε τοτε διαβάζει ικανοποιητικά. Στα τεστ ομως τα 4άρια κάνουν παρέλαση.
Από την άλλη , η καλή σου, διάβασε ατέλειωτες ώρες , έλιωσε πάνω από τους Άτλαντες , αλλά ο καθηγητής ήτανε "άδικος μαζί της και ενώ του τα πε όλα την έκοψε". Τι μας λες; Δηλαδή περίμενες να σε περάσει όταν δεν του λες τίποτα.. Λες και είναι χθεσινός και δεν βλέπει αν ξέρεις ή όχι..
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλα αυτά.. Αν δηλαδή πεις ότι δε διάβασες αλλά περάσεις με αρκετά καλό βαθμό ή με άριστα θα φανείς έξυπνος/κουλ/μάγκας; Και ο άλλος θα νιώσει τι; Βλάκας; Κι εσύ χαίρεσαι γι' αυτό; ΄
Κι εσύ καλή μου μας περνάς για χαζούς ; Τι νομίζεις ; Οτι πιστεύουμε ότι το σύμπαν τα έβαλε μαζί σου και περιμένεις να συμμεριστούμε τον πόνο σου;
Περισσότερο θα σεβαστώ να μου πεις οτι ναι , διάβασα πολύ και ευτυχώς τα θυμήθηκα όλα και τα είπα , ή ότι δεν διάβασα, έκατσα και κοιμήθηκα , και λογικό είναι να κοπώ.
Να μάθουμε ήρθαμε εδώ , όχι να πάρουμε το κύπελλο. Ο καθένας να παίρνει αυτό που του αξίζει..Και λίγη ειλικρίνεια δε βλάπτει...

θέλω θέλω θέλω

ΘΕΛΩ ΚΑΡΑΜΕΛ ΦΡΑΠΟΥΤΣΙΝΟ ΜΕ ΕΞΤΡΑ ΚΑΡΑΜΕΛ ΣΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΑΡΜΠΑΞ . ΤΩΡΑ! και που να το βρω που η Ουγγαρία δεν έχει Στάρμπαξ; :'-(:'-(

Στο αεροδρόμιο

Έχω κατέβει Ελλάδα για διακοπές και ανάμεσα στα απαραίτητα ψώνια είναι και ηχεία για το λάπτοπ. Οταν ήρθε η (μααααύρη :ρ) ώρα να φύγω, μου γεννήθηκε η απορία "και πως θα τα μεταφέρω;". Στη βαλίτσα φυσικά δεν μπαίνανε, δεν χωράγανε κιόλας (ε που να μπει το γουφερ στη βαλίτσαα;;), αλλά και για λόγους ασφαλείας (έχουνε ήδη ανοίξει μια φορά τη βαλίτσα μου εν αγνοία μου στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης). Έτσι λοιπόν αποφασίζω να τα πάρω μαζί μου ως χειραποσκευές (ήταν λίγο βαριά , αλλά εντάξει) . Σκεφτόμουν ότι ίσως δεν μου επιτρέπανε να τα πάρω μέσα, ίσως τα περνάγανε και για κλεμμένα ( ξέρω ΄γω... μ'αυτούς που έχουμε μπλέξει..)..
Έχω παραδώσει λοιπόν βαλίτσες και τα σχετικά και είμαι με το κουτί με τα ηχεία και την θήκη του λάπτοπ, στον έλεγχο χειραποσκευών. Έρχεται η σειρά μου. Λέω στον ελεγκτή οτι έχω λάπτοπ μέσα , μου ζητάει να το βγάλω ,οκ , το κάνω , και το βάζω στο καλαθάκι. Κοιτάει λίγο περίεργα τα ηχεία, σκέφτομαι εγώ " να το!!, όπως το φαντάστηκα , δεν θα με αφήσουν να τα πάρω, δεν έχω και την απόδειξη αγοράς, ααχ κρίμα και δεν πρόλαβα ούτε να τα δοκιμάσω... " , ανοίγει το στόμα του μετά από μερικά δευτερόλεπτα , και ακολουθεί ο εξής διάλογος :

Ελεγκτής : Τι έχει μέσα; (δείχνοντας το κουτί)
Εγώ : Ηχεία.
Ελεγκτής: Για το λάπτοπ;
Εγώ: (!!) Ναι...
Ελεγκτής: Πόσο τα πήρες;