Αφιερωμένο εξαιρετικά

Όλα ξεκίνησαν ένα μεσημέρι, λίγες μέρες πριν την εξεταστική. Είμαστε στη βιβλιοθήκη και λιώνουμε πάνω από τα βιβλία ο Σ. , ο Χ. κι εγώ. Με τον Χ. ετοιμαζόμαστε για Βιολογία, ο Σ. για κάτι τρομακτικό, νομίζω φαρμακολογία.
Εκεί που έχω αρχίσει να σκέφτομαι πόση ώρα θα μου πάρει να κόψω τις φλέβες μου με χαρτί , διαπιστώνω ότι για αρκετή ώρα διαβάζω ένα κεφάλαιο και δεν καταλαβαίνω λέξη. Χμ. "Δεν είναι καλό αυτό" σκέφτομαι και ρωτάω τον φίλο συμμαθητή αν έχουμε κάνει φωτοσύνθεση. Τι το 'θελα;
Η απάντηση έρχεται από τον Σ. " μάνα μου, εμείς δεν κάνουμε φωτοσύνθεση!! Τα φυτά κάνουν".. Αφου μας άκουσαν και έβρισαν και σιχτίρισαν όλοι οι φοιτητές του ορόφου (sorry gyes), άρχισαμε να παίρνουμε μπρος και να το παρατραβάμε, αυτή τη φορά πιο ήσυχα με το θέμα της φωτοσύνθεσης στο ανθρώπινο είδος.
Η πλάκα συνεχίστηκε σε όλη την εξεταστική, έχει πάρει άλλες διαστάσεις, μπήκε και η Μ. στην όλη φάση, και συνεχίζουμε :). Στην ιστορία έχουν μπλεχτεί , ενδεικτικά αναφέρω, πρόβατα (μπε-ε-ε-ε), μεταλλάξεις, και προσφάτως, και μαϊμούδες. Όλα αυτά βέβαια μας έχουν χαρίσει άπειρες δόσεις γέλιου και πολλά λίτρα δακρύων απ'την πλευρά μου.
Την ημέρα που θα φεύγαμε για διακοπές, σχεδόν 3 εβδομάδες πριν, εκεί που πίναμε τον καφέ μας και κοιτάγαμε τα ρολόγια μας για το πότε θα περάσει η ώρα να έρθει το ταξί για το αεροδρόμιο, ο Σ. μου δωρίζει ένα κουκλάκι - προβατάκι. "Να το πάρεις μαζί σου για να μας θυμάσαι". Το προβατάκι ταξίδεψε μαζί μου, και γύρισε ξανά εδώ σώο και αβλαβές. Το είδα πριν λίγο δίπλα στο ξυπνητήρι και είναι εκεί για να μου θυμίζει κάθε πρωί πόσο τυχερή είμαι που δεν σπουδάζω στο πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης αλλά του Σέγκεντ (αα.μ.ν.κ.φ..).
Το τελευταίο βράδυ στην Ελλάδα και Κύπρο (για τα παιδιά), το πιο δύσκολο βράδυ της παρέας παμψηφί, μιλάγαμε στο τηλέφωνο με τις ώρες προσπαθώντας να κάνουμε ο ένας τον άλλον να νιώσει καλύτερα.. Δεν φοβάμαι αν αυτό χαλάσει. Άλλωστε, "ξέρουμε τις εξόδους μας" ;)).