Που λες..

σήμερα, σε λίγες ώρες πετάω για το σπίτι μου. Το δεύτερο σπίτι μου για να είμαι ειλικρινής. Μάλλον ανυπομονώ να δω οικογένεια, φίλους και συναυλίες.Μα πιο πολύ ανυπομονώ να δώσω μια μεγάλη αγκαλιά σε μια ψυχή που μου έχει λέιψει απεριόριστα, και να παίξω με τον σκύλο μου. Να λερώσει τα φρεσκοφορεμένα μου ρούχα και να με αγκαλιάσει με τον δικό του τρόπο: σακατεύοντας με με την φόρα που έρχεται και πέφτει πάνω μου (είναι πιτ μπουλ το γλυκό μου).
Θα του πω δήθεν εκνευρισμένη "Τώρα τα 'βαλαααα" αλλά στη συνέχεια θα του χαμογελάσω και θα τον αρχίσω στα χάδια.

Σήμερα λοιπόν αφού είχα ένα καταπληκτικό απόγευμα, το πρώτο από την αρχή του δεύτερου εξαμήνου, και ύστερα από 7 συνεχείς εβδομάδες εξετάσεων αποφάσισα να μην πάω στα αυριανά μαθήματα(κατα τα 2/3 τουλάχιστον). Νομίζω πως βαθειά μέσα μου έχω τύψεις, αλλά είναι τόσο βαθειά που δεν μπορώ να πνιγώ για να τις βγάλω στην επιφάνεια.

Ανυπομονούσα για αυτή τη στιγμή 2,5 μήνες:
Η βαλίτσα ανοιχτή στο πάτωμα, σχεδόν να μην ξεχωρίζει από το χαλί, και δεξιά-αριστερά να κείτονται ρούχα, δώρα και λίγα βιβλία (για τα μάτια του κόσμου :ρ). Τα φώτα στο σαλόνι, το δωμάτιο, το μπάνιο, όλα αναμμένα κι εγώ να πηγαίνω πέρα δώθε προσπαθώντας να θυμηθώ τι άλλο πρέπει να πάρω μαζί μου.

Την τελευταία φορά που ακολούθησα την ίδια διαδικασία όλα γίναν πολύ γρήγορα.Η ένταση ήταν τόσο μεγάλη (σκληρή εξεταστική) που σχεδόν ξέχασα να κλειδώσω την πόρτα φεύγοντας. Σήμερα τα πράγματα είναι καλύτερα. Σ'αυτό βέβαια βοήθησε και το υπέροχο απόγευμα που πέρασα με τους 3 στενότερους μου φίλους.Ξέρω πως κι αυτοί θα μου λείψουν.Τόσες μέρες θα περάσουν χωρίς να κάνουμε "αυτήν την ιστορία να μεγαλώνει".

Τι άλλο μένει; Μονάχα να δυναμώσω το ραδιόφωνο και να πάω να ετοιμαστώ.
"Ο γυρισμός είναι ταξίδι"...