Ψυχραιμίααααααα

Οι γονείς μου μου κλείνουν εισιτήριο για Ελλάδα και μου δίνουν έναν κωδικό με τον οποίο θα πήγαινα σήμερα να το πάρω από ένα ταξιδιωτικό γραφείο.
Αφου έχω διαβάσει αρκέτα στη βιβλιοθήκη από το πρωί, κατά το μεσημεράκι αποφασίζω να κάνω διάλειμμα για φαγητό και να πάω να το πάρω.

Πάω λοιπόν σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο, τους δίνω τον κωδικό , τους εξηγώ ότι το εισιτήριο κλείστηκε από Ελλάδα, είναι πληρωμένο και οτι απλά ήρθα να το πάρω. (Απλά πράγματα)
Η υπάλληλος με κοιτάει καλά καλά και μου ζητάει να επαναλάβω όσα είπα.
Μου φάνηκε λίγο κάπως , αλλά το έκανα. Μου λέει ότι δεν μπορεί να μου το δώσει γιατί η κράτηση δεν έγινε σε αυτούς. Συγχίζομαι λίγο, μάλλον το κατάλαβε, και μου λέει να περιμένω. Τα λέει στη διπλανή της, κάτι της απαντάει, η διπλανή γυρίζει στον πελάτη που εξυπηρετούσε και η δικία μου σηκώνεται και πάει στην κουζίνα , που ήταν ακριβώς από πίσω της, χωρίς να μου απαντήσει. Τα παίρνω λίγο, δε μιλάω, και περιμέεεεεεεεενω.

Αφού δεήθηκε να επιστρέψει στη θέση της, μου λέει ότι δε γίνεται να μου το δώσει, γιατί αυτοί δεν είναι Malev (ουγγρικές αερογραμμές). Εμφανώς τουρμπισμένη , ξεκινάω τον παρακάτω διάλογο :
- Με έχετε και περιμένω ένα τέταρτο, για να πάτε στην κουζίνα και τελικά να μου πείτε ότι δεν μπορώ να πάρω το εισιτήριό μου;
-Δεν φταίω εγώ που δεν μπορείτε να το πάρετε!
-Φταίτε όμως που πάτε στην κουζίνα και με αφήνετε να περιμένω χωρίς λόγο!!
-...
-Αν πάω στα γραφείο της Malev στο εμπορικό θα το πάρω;
-Εμμμ.. δεν ξέρω... μπορεί όχι! (Δεν θα τα πάμε καλά..)
-Μα μόλις είπατε ότι δεν είστε Malev! Άρα , αν πάω στα γραφεία της, θα το πάρω. ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ;
- Δεν ξέρω..
-Δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Καλημέρα σας!
-Καλημέρα.

Παίρνω λοιπόν το ποδηλατούι μου και πάω στο εμπορικό. Πριν μπω στο γραφείο, κοιτάζω το όνομα στην ταμπέλα : MALEV Air Tours.
"Ωραία!" σκέφτομαι.
Μπαίνω μέσα λοιπόν , καλημερίζω άπαντες παρόντες ,τους ξαναλέω τα ίδια, τους δίνω τον κωδικό και περιμένω.
- Δεν μπορούμε να σας δώσουμε το εισητήριό σας.
-ΓΙΑΤΙ;
-Δεν είμαστε Malev, είμαστε Malev Air Tours.
-Τι; (Ι beg your pardon ???)
-Είναι δυο διαφορετικές εταιρείες!
-Είστε όμως ΚΑΙ Μalev.
-Ναι, αλλά λυπάμαι, δεν μπορώ.
-Μάλιστα.. Και ΠΟΥ μπορώ να πάω να το πάρω; (για να 'χουμε καλό ρώτημα..)
-Στο Σέγκεντ πουθενά. Να πάτε στη Βουδαπέστη να το πάρετε.
-Δηλαδή μου λέτε να πάρω το τρένο και να πάω στη Βουδαπέστη;!
-Ναι.
-Είστε σοβαρή; Ας πούμε ότι πάω. Πού ακριβώς στη Βουδαπέστη μπορώ να το πάρω;
-Η πόλη δεν έχει Μalev.
-Α! Ωραία! Δηλαδή μου λέτε να πάω , κι ας μην έχει τα γραφεία!!Καλή ιδέα να πάω για βόλτα!ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΩ;;;;;;
-Πηγαίνετε στο αεροδρόμιο να το πάρετε!
-Και γιατί δεν μου το λέτε αυτό από την αρχή ;
-Δεν με ρωτήσατε!

Αφού δεν έκανα φόνο εκείνη τη στιγμή , νομίζω δεν θα κάνω ποτέ! Ο φίλος μου ο Χ. έχει δίκιο που τους γκαντεμιάζει! Φυσικά και ήξερα ότι μπορώ να το πάρω στο αεροδρόμιο, αλλά...

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ, Μ' ΑΚΟΥΥΥΥΥΥΥΣ;;;

"Θες να πάμε Βουδαπέστη;" "Μπαα...άσε.. βαριέμαι!"

Μετά από 1 μήνα συνεχών εξετάσεων, το πανεπιστήμιο μας έδωσε την ευκαιρία να πάμε εκδρομή στη Βουδαπέστη ,σχεδόν δωρεάν , το παρ/σ/κ που μας πέρασε. Θεωρητικά ο σκοπός ήταν να παρακολουθήσουμε μπάσκετ /ποδόσφαιρο /χάντμπολ αντρών και γυναικών μεταξύ των ιατρικών ομάδων των πόλεων της Ουγγαρίας που διαθέτουν ιατρικά πανεπιστήμια. Στην αρχή δίσταζα να πάω γιατί σκεφτόμουν να κάτσω στο σπιτάκι μου να ξεκουραστώ (και να διαβάσω-χαχαχα), αλλά για άλλη μια φορά έβαλα την χαλάρωση σε δεύτερη μοίρα και μαζί με τα καμάρια, τους φίλους μου την κάναμε προς Βουδαπέστην μεριά.
Η εκδρομή ξεκίνησε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό , ιδιαίτερα για μας τα μικρά που δεν είχαμε ξαναδεί τίποτα από την πιο όμορφη πόλη της Ευρώπης (όλοι το λένε , δε θέλω αντιρρήσεις!!)πέρα από το αεροδρόμιο (ααααχ.....).
Αργότερα ξενερώσαμε ομαδικά όταν 1 άτομο κατάφερε να κάνει άλλους 10 άνω κάτω με το "έτσι θέλω". Την επόμενη απλά απομακρυνθήκαμε από το εν λόγω άτομο και περάσαμε καραμώ.Έχουμε και λέμε λοιπόν :

Τα συν:
Η παρέα . Θυμήθηκα καταστάσεις 5ήμερης ( εντάξει, όχι τόσο απίστευτα /καταπληκτικά /μοναδικά /μαγευτικα /ανεπανάληπτα /αξέχαστα αλλά πλησίαζε).
Η πόλη την ημέρα. Πανέμορφη.Με παλιά κτίρια καλοδιατηρημένα, το κάστρο, τις γέφυρες που ενώνουν την Βούδα με την Πέστη, τις σκαλιστές βρυσούλες που βγάζαν παγωμένο νερό.
Η πόλη τη νύχτα. Μαγευτική, ρομαντικότατη, κάστρο λαμπερό, γέφυρες κατάφωτες να καθρεφτίζονται στα νερά του Δούναβη. Αυτή η πόλη σε μαγνητίζει ακόμα κι αν την κοιτάς από ψηλά.
Ο καιρός . 16 βαθμοί δηλαδή ουυυφφφφ ζέεστη! Ήλιος παντού! Συνθέσαμε βιταμινούλα D.
Η συζήτηση με την συγκάτοικο . Έφερε πολλες αναμνήσεις στην επιφάνεια.
Τα γέλια. Πόπο γέλια... πολλά γέλια..
Το ουγγρικό κρασί.-
To "ποκ-ποκ-ποοοοοκ" που κάνουν οι κότες όταν γεννάνε. Τι να λέμε τώρα..
Η φάση με την φίλη μου και τον παγωτατζή. Κοκκίνησε σαν παντζάρι μέσα σε δευτερόλεπτα ο δόλιος. Το σκηνικό διαδραματίστηκε στα ουγγρικά ( είναι μισή Ουγγαρέζα), αλλά όταν μας το μετάφρασε γελάγαμε περίπου για 30'.
Η άλλη φάση που διαρκεί περίπου 7 μήνες και περιλαμβάνει πρόβατα, φυτά, μπανάνες, μεταλλάξεις, μαϊμούδες, φωτοσύνθεση, σύκα, γιασεμιά και ηλιοροφές.Όσο πάει και μεγαλώνει η οικογένεια.Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου.. (ένας μικρός θεός επί γης).
Έξοδος κινδύνου.-
Η φώτο με την πατούσα στο παράθυρο του λεωφορείου, ακριβως απο πίσω μου.Ιδιοκτήτρια ένα πτώμα που κοιμόταν στην γαλαρία και πάνω σε ξένη ιδιοκτησία :ρ.
Τα γέλια κατά τη διάρκεια της σάλσα.

Τα πλην:
Η κοπελιά που έστω και για λίγο κατάφερε να μας τη χαλάσει.
Οι τιμές. Σχεδόν 50% παραπάνω από το Σέγκεντ. Πρωτεύουσα βλέπεις.
Ο χρόνος. Λιγοστός και δεν προλάβαμε να δούμε μερικά Αξιοθέατα.

Το σώμα δεν ξεκουράστηκε καθόλου, αλλά το πνεύμα αναζωογονήθηκε πλήρως.Ήταν τόσο ωραία που θα το θυμόμαστε για αρκετό καιρό.
Καλά να 'μαστε και θα ξαναπάμε ( σίγουρα πράγματα):). 5,5 χρόνια ακόμα θα βρεθούνε πολλέεεες ευκαιρίες;))))

λες;

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

είναι φυσιολογικό που βαριέμαι αφόρητα να διαβάσω Φυσική για το τεστ αύριο; Είναι φυσιολογικό που δεν μ'αρέσει η Φυσική ; Λες να μη γίνω καλή ψυχίατρος άμα δεν ξέρω την παλιά και νέα μονάδα της ενεργότητας( δεν θυμάμαι αν τη λέγαμε έτσι πέρυσι στο σχολείο) και άλλα παρόμοια;
Επίσης , είναι φυσιολογικό που τσαντίζομαι με τη Χημεία, παρόλο που την αγαπώ; Είναι υγιές να ανυπομονώ για τις τελικές εξετάσεις για να κάνω διακοπές; Μήπως έχει αρχίσει να μου στρίβει αγαπημένο μου ημερολόγιο;

Βραβεία, κεριά και γέλια πολλά :)

Πρώτα απ'ολα , να δώσω ένα τεράστιο βραβείο στην Ελίζα που κατάφερε και ξεπέρασε τα αναρίθμητα εμπόδια και τελικά ( ΝΑΙ ΝΑΙ ) μου έστειλε το πολυπόθητο τραγούδι.Δε μασάμε λέμεεεεεεεεεεεε :D:D

Αλλάζω θέμα και συνεχίζω.
Η φίλη μου Νατάσα , μιξ Ουγγαρίας-Κροατίας , έκλεινε τα 30 την Παρασκευή , και αποφάσισε να κάνει πάρτυ για τα γενέθλιά της , στο σπίτι της, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Σέγκεντ. Την προηγούμενη, έχουμε πιάσει την συζήτηση περί του επικείμενου πάρτυ και μου λέει ότι δεν θέλει να έχει τούρτα γιατί αν δει τα κεράκια με το 3 και 0 θα συνειδητοποιήσει ότι είναι μεγάλη , και ότι γέρασε κλπ κλπ . Καταφέρνω λοιπόν να την πείσω να πάρει μία , "έτσι για το καλό" .Βέβαια, δεν μπορώ να καταλάβω το κόλλημά της, γιατί μόνο μυαλά τριαντάρας δεν κουβαλάει [ κάνει clubbing τόσο συχνά όσο εμείς, έχει τις ίδιες ιδέες -αντιλήψεις με μας, κάνει τρέλες, είναι "έξω καρδιά" ], αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Οπλιζόμαστε λοιπόν με δώρα, κάρτες, λουλούδια , ευχές , και το πιο φωτεινό μας χαμόγελο , και πάμε στο Dorozsma. Εκεί πάνω στο τζέρτζελο, σκουντάω (συνομωτικά φυσικά)τον κολλητό μου.
"Τι θα κάνουμε με την τούρτα; Δεν γίνεται να πάει να ανάψει τα κεράκια μόνη της!!"
Συμφωνούμε να βγω πρώτα εγώ, θα ακολουθούσε ο κολλητός , κι ένας άλλος φίλος θα φρόντιζε να μην την αφήσει να πάει στην κουζίνα. Βγαίνοντας από το δώματιο που είμασταν μαζεμένοι , θυμάμαι τον φίλο μας να λέει "Νατάσα, μίλησέ μας για τα παιδικά σου χρόνια" , οπότε έμεινα ήσυχη οτι θα έχουμε αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας.

Στόχος πρώτος: Τούρτα. Ανοίγουμε το ψυγείο με τη βεβαιότητα ότι θα τη βρούμε μέσα. Έλα μου όμως που στο ψυγείο δεν ήταν... Δε μασάμε,ψάχνουμε στην αποθήκη - δίπλα στην κουζίνα. Η τούρτα ήταν εκεί , οπότε το ένα πρόβλημα λύθηκε. Να σημειώσω ότι 1) οι τούρτες εδώ είναι διαφορετικές από την Ελλάδα - δεν χρειάζονται οπωσδήποτε ψυγείο , 2)και να χρειάζονταν, δεν έχει και μεγάλη διαφορά να αφήσεις κάτι εκτός ψυγείου-στην αποθήκη καλή ώρα- ή να το βάλεις στο ψυγείο, γιατί εδώ ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι ο χιονάνθρωπος.

Στόχος δεύτερος: Κεράκια. Ψάξαμε παντού. Στην κουζίνα, στην αποθήκη,στο μπάνιο, στο σαλόνι, στα βάζα, όπου μπορούσε να πάει ο νους μας. Τα κεράκια πουθενά. Τώρα;; Ο κολλητός επιστρέφει στο δεύτερο σαλόνι που ήταν μαζεμένοι για να μην κινήσει υποψίες και μένω πίσω να συνεχίσω το ψάξιμο. Πάνω στην ώρα έρχεται ο Ντάνιελ - παιδί όλα τα λεφτά από κάθε άποψη . Του εκθέτω το πρόβλημα , και σκάει η βόμβα-ιδέα. "Θα φτιάξουμε μόνοι μας!"

Το σχέδιο έχει ώς εξής : Ο Ντάνιελ θα πήγαινε να πάρει δυο από τα κεράκια που καίγανε στο χώρο , κι εγώ στο μπάνιο για βαμβάκι. Αφού τα βρήκαμε, φτιάξαμε λωρίδες απο το βαμβάκι και ο φίλος μου θα έσταζε το κερί πάνω στο βαμβάκι, κατά μήκος και γύρω γύρω. Δοκιμάσαμε αν ανάβει , και ΝΑΙ ΝΑΙ ανάβει! Αφού φτιάξαμε 5-6 , σκέφτομαι "δεν ανοίγω την τούρτα;" . Και έρχομαι αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα : τα κεράκια ήταν μέσα στο κουτί............. Αρχικά κρεμάσαμε και οι δύο, μετά βάλαμε τα γέλια για κανά δεκάλεπτο.

Αφού γίναν οι απαραίτητες προετοιμασίες -του στυλ " Σβήσε τα φώτα και μη ρωτάς γιατί"- , και η τούρτα "δόθηκε"με το απαραιτητο Happy Birthday , έσβησε τα κεριά, ευχές , σαντιγύ, εξηγήσαμε στους παρεβρισκόμενους τι πάθαμε. Καλά έπεσε ΠΟΛΥ γέλιο. .. .. Εγώ κλασσικά πάλι άρχισα να κλαίω ( όσοι με ξέρουν, θα έχουν προσέξει ότι όταν γελάω , ταυτόχρονα κλαίω.Είναι αυτό που λέμε κλαυσίγελος), και γενικά μετά από αυτό το , τζέρτζελο συνεχίστηκε με πιο πολύ ένταση.

Το φοβερό είναι ότι σήμερα είχαμε τεστ , αδιαφορήσαμε κανονικά , και μια χαρά τα πήγαμε όλοι . Υπό κανονικές συνθήκες δεν υπήρχε περίπτωση να παρτάρουμε με επικείμενο τεστ, αλλά τελικά μας βγήκε σε καλό (να το καθιερώσουμε:ρ) !!

Εκτός από την Ελίζα λοιπόν,που δεν μασάει, βραβείο παίρνει και ο Ντάνιελ για την εφευρετικότητα αλλά και η Νατάσα , που μπορεί και είναι όπως είναι ;)

Και εις άλλα με υγεία παιδάκια ;))

"Δεν έχω τι να τραγουδήσω, τι να πω.."

και δεν μπορώ να αποφασίσω και τι θα κάνω απόψε.
Αυρίο είναι αργία,οι Ούγγροι γιορτάζουνε την επανάσταση τους κατά των Αυστριακών -νομίζω( βλ. Αυστροουγγρική αυτοκρατορία) . Και απόψε κάνουμε πάρτυ σε κλαμπ. Αλλά νυστάζω και είμαι κουρασμένη.
Δύο λοιπόν τα τινά.
1. Θα βγω, θα μου φύγει η κούραση , αύριο θα ξυπνήσω μεσημέρι και θα ξενερώσω την υπόλοιπη μέρα με την ιδέα οτι την Πέμπτη έχω τεστ Λατινικών ( 2 μήνες ακόμα μείνανε, άιντε να περάσουνε, άαααϊντε) και θα καταλήξω να διαβάσω το βράδυ, 15' πριν αρχίσω να βαριέμαι----->ύπνος.
2.Θα κάτσω μέσα , θα καθαρίσω το μισό σπίτι, θα ξυπνήσω χαράματα πριν χτυπήσει το επαναλαμβανόμενο ξυπνητήρι του κινητού , θα τσαντιστώ που μια φορά μπορώ να κοιμηθώ πρωί και ξύπνησα νωρίς, θα καθαρίσω το υπόλοιπο σπίτι , δεν θα διαβάσω κατά τη διάρκεια της μέρας ,ούτε της νύχτας και θα πάω να γράψω ότι θυμάμαι - στρατηγική που τις τελευταίες δύο φορές έπιασε και με το παραπάνω ( αυτό δυστυχώς συμβαίνει μόνο στα Λατινικά).
Με την πρώτη εκδοχή θα εκμεταλλευτώ την σπάνια ευκαιρία να βγω με τους φίλους μου , να χαλαρώσω για να αρχίσω , και καλά, με όρεξη το διάβασμα για τον δεύτερο κύκλο διαγωνισμάτων.
Με την δευτερη απλά θα ξεκουραστώ , και καλά, στο σπίτι.
Ζητώ βοήθεια.

Mα είναι δυνατόν...

....εχθές το πρωί να έχει 7 βαθμούς , ήλιο και ένα δροσερό αεράκι, και εχθές το βραδυ -7 , με χιονοθύελλα; Η οποία συνεχίζεται μέχρι και τώρα... Δηλαδή, με ότι όρεξη να βγω από το σπίτι πρωί πρωι ,για να κάνω το αγαπημένο μου πρακτικό;..

Και σαν να μην έφτανε αυτό , έχουμε και τους καθηγητές της Βιολογίας να μην μπορούν να συμφωνήσουν για ένα απλό τεστ. Εκθέτω την περίπτωση που έχει κάνει τα νεύρα μου κρόσια.

Για αρκετά χρόνια και μέχρι πέρυσι, διευθυντής του τμήματος της Βιολογίας ήταν ένας φοβερός καθηγητής , με ειδικότητα στη Γενετική , τον οποίο όμως τον διώξανε από διευθυντή γιατί έκοβε το 80% των φοιτητών , με αποτέλεσμα να φτάνουν 4ο-5ο έτος και να χρωστάνε ακόμα Βιολογία (αυτό συνεπάγεται και 500 $ επιπλέον κάθε εξάμηνο για την μεταφορά του μαθήματος, γεγονός απαράδεκτο, αλλά δεν είναι επί της παρούσης). Έλεγε στους φοιτητές στα μαθήματα "ΠΡΩΤΑ θα γίνετε Βιολόγοι και ΜΕΤΑ γιατροί" , και γενικά την είχε δει Θεός. Και φυσικά πήρε πόδι . Βέβαια, του διατηρήθηκε το δικαίωμα να κάνει τα μαθήματα Γενετικής , αλλά μόνο ως απλός λέκτορας. Δηλαδή ούτε δικαίωμα εξέτασης, ούτε διόρθωσης γραπτών ούτε τίποτα.
Διευθυντής έγινε ένας απίστευτος Βιολόγος , του οποίου το μαστερ μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, αλλά σίγουρα δεν είναι Γενετική. Κάνει καταπληκτικό μάθημα, μας δίνει τις παρουσιάσεις του (power point presentations-ppp) , εξηγεί τέλεια και γενικά τον πάω τρελά και πολύ περισσότερο από τον άλλον (:ρ).
Βέβαια, όπως είναι λογικό , υπάρχει κόντρα μεταξύ τους . Με αποτέλεσμα , αυτό να βγαίνει πρόσφατα ως ασυνενοησία για την εξεταστέα ύλη. Ο ένας έλεγε "διαβάστε μόνο το βιβλιαράκι που έχω γράψει ΕΓΩ (ο μέγας και μοναδικός Γενετιστής) ", ο άλλος λόγια μασημένα .Η λογική έλεγε ότι το τεστ θα έχει πιο πολύ από αυτό που διδάχτηκε πιο πολύ, άααααρα γενετική. Κι εχθές το απογευματάκι, βγαίνει και μια ανεπίσημη ανακοίνωση ότι οι ορμόνες είναι SOS (το θέμα που έχει διδάξει ο διευθυντής δηλαδή)......
Και έρχεται η αποφράδα ώρα του τεστ. Και λεω, οκ , είμαι διαβασμένη, όλα καλά, για να δούμε τι θα μας πέσει...

Αποτέλεσμα: 80% ορμόνες , 20% γενετική. Και μένω στήλη άλατος. Τι να πρωτοθυμηθείς από τις ορμόνες ; ........
Νόμιζα ότι τα φαινόμενα αυτά είναι αποκλειστικά ελληνικά.. αλλά γελάστηκα. Νομίζω ήρθε η ώρα να εξοικιώνομαι με την ιδέα της μονάδας... .. (1/5 = fail).. .... .

Καλημέρα με συνταγές μαγειρικής!

Διασχίζοντας το πρωί, βιαστική ( όπως πάντα) , μια πλατεία γεμάτη κόσμο , βλέπω από μακριά έναν νεαρό που κράταγε κάτι διαφημιστικά περιοδικά.Δεν δίνω σημασία , συνεχίζω το δρόμο μου προς το πανεπιστήμιο, και περνώντας από δίπλα του , με σταματάει (φυσικά).
-Καλημέρα, &*))(*&^%%^^&*&^*&***)
μου λέει σε άπταιστα ακαταλαβίστηκα (= ουγγρικά). Παρατηρώ πως είναι αρκετά περίεργα ντυμένος και φοράει κάτι τεράστια γυαλιά (οράσεως), που του προσέθεταν τουλάχιστον δέκα χρόνια.
-Καλημέρα, δεν καταλαβαίνω ουγγρικά,
του λέω , και σκέφτομαι πως Αγγλικά χλωμό να μιλάει, κρίνοντας από την μικρή πείρα μου.
-"Αγγλικά μιλάτε;"
αμ δε.. που θα γλιτώσεις έτσι εύκολα ...
-"Ναι , μιλάω"
-"Είμαστε φοιτητές-μοναχοί ( student-monk, dual class) , και θέλουμε φαγητό για την οργάνωσή μας. Υπερασπιζόμαστε την "μπλα μπλα κάτι" θρησκεία και εκδίδουμε αυτά τα περιοδικά μαγειρικής (?!?!?!?!) . Τα πουλάμε σε καταπληκτικές τιμές, είμαι σίγουρος πως ενδιαφέρεστε!
-..Εεεε... ξέρετε βιάζομαι..
-Είστε φοιτήτρια εδώ; Δεν μαγειρεύετε; Είμαι σίγουρος πως μαγειρεύετε!!
-Μαγειρεύω, αλλά ξέρετε βιάζομαι..
-Ναι, αλλά πεινάμε!!FOOD FOR LIFE! FOOD FOR LIFE! FOOD FOR LIFE!!
μου λέει κοιτώντας με στα μάτια και κουνώντας πάνω-κάτω τα φρύδια του..
-Καταλαβαίνω...αλλά... κάποια άλλη στιγμή , γιατί... ΒΙΑΖΟΜΑΙ!!Γειά σας .
-ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑΑΑΑ!!!
τον άκουσα να μου φωνάζει καθώς έτρεχα να προλάβω το μάθημα..

Ειλικρίνεια βρε παιδιά...

Ένα από τα πράγματα που απεχθάνομαι είναι το ψέμα ή έστω η μισή αλήθεια. Οι γύρω μου κάνουν κατάχρηση της ανειλικρίνειας και δυστυχως δεν μπορώ να κάνω κάτι να το αλλάξω.
Η μία είχε λέει όλο το Σαββατοκύριακο πυρετό και δεν μπορούσε να διαβάσει,ήταν σχεδόν αδιάβαστη , και απορεί πως πήρε 5/5 στο τεστ..λες και μπορείς να πάρεις 5άρι στην Ανατομία αν δεν έχεις λιώσει , και ειδικά στο θέμα που εξεταζόμασταν.
Ο άλλος δεν μπορεί μέρες να συγκεντρωθεί , διαβάζει ελάχιστα, βγαίνει όλο βόλτες, αλλά θα πάει να γράψει το λιγότερο 3 .
Ο τρίτος λέει είναι συνέχεια κουρασμένος και όταν γυρίζει σπίτι από το μάθημα δεν διαβάζει ποτέ και κοιμάται. Επίσης το Σαβ/κο κάνει τρελό clubbing και ξυπνάει μεσημέρι οπότε ούτε τοτε διαβάζει ικανοποιητικά. Στα τεστ ομως τα 4άρια κάνουν παρέλαση.
Από την άλλη , η καλή σου, διάβασε ατέλειωτες ώρες , έλιωσε πάνω από τους Άτλαντες , αλλά ο καθηγητής ήτανε "άδικος μαζί της και ενώ του τα πε όλα την έκοψε". Τι μας λες; Δηλαδή περίμενες να σε περάσει όταν δεν του λες τίποτα.. Λες και είναι χθεσινός και δεν βλέπει αν ξέρεις ή όχι..
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλα αυτά.. Αν δηλαδή πεις ότι δε διάβασες αλλά περάσεις με αρκετά καλό βαθμό ή με άριστα θα φανείς έξυπνος/κουλ/μάγκας; Και ο άλλος θα νιώσει τι; Βλάκας; Κι εσύ χαίρεσαι γι' αυτό; ΄
Κι εσύ καλή μου μας περνάς για χαζούς ; Τι νομίζεις ; Οτι πιστεύουμε ότι το σύμπαν τα έβαλε μαζί σου και περιμένεις να συμμεριστούμε τον πόνο σου;
Περισσότερο θα σεβαστώ να μου πεις οτι ναι , διάβασα πολύ και ευτυχώς τα θυμήθηκα όλα και τα είπα , ή ότι δεν διάβασα, έκατσα και κοιμήθηκα , και λογικό είναι να κοπώ.
Να μάθουμε ήρθαμε εδώ , όχι να πάρουμε το κύπελλο. Ο καθένας να παίρνει αυτό που του αξίζει..Και λίγη ειλικρίνεια δε βλάπτει...

θέλω θέλω θέλω

ΘΕΛΩ ΚΑΡΑΜΕΛ ΦΡΑΠΟΥΤΣΙΝΟ ΜΕ ΕΞΤΡΑ ΚΑΡΑΜΕΛ ΣΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΤΑΡΜΠΑΞ . ΤΩΡΑ! και που να το βρω που η Ουγγαρία δεν έχει Στάρμπαξ; :'-(:'-(

Στο αεροδρόμιο

Έχω κατέβει Ελλάδα για διακοπές και ανάμεσα στα απαραίτητα ψώνια είναι και ηχεία για το λάπτοπ. Οταν ήρθε η (μααααύρη :ρ) ώρα να φύγω, μου γεννήθηκε η απορία "και πως θα τα μεταφέρω;". Στη βαλίτσα φυσικά δεν μπαίνανε, δεν χωράγανε κιόλας (ε που να μπει το γουφερ στη βαλίτσαα;;), αλλά και για λόγους ασφαλείας (έχουνε ήδη ανοίξει μια φορά τη βαλίτσα μου εν αγνοία μου στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης). Έτσι λοιπόν αποφασίζω να τα πάρω μαζί μου ως χειραποσκευές (ήταν λίγο βαριά , αλλά εντάξει) . Σκεφτόμουν ότι ίσως δεν μου επιτρέπανε να τα πάρω μέσα, ίσως τα περνάγανε και για κλεμμένα ( ξέρω ΄γω... μ'αυτούς που έχουμε μπλέξει..)..
Έχω παραδώσει λοιπόν βαλίτσες και τα σχετικά και είμαι με το κουτί με τα ηχεία και την θήκη του λάπτοπ, στον έλεγχο χειραποσκευών. Έρχεται η σειρά μου. Λέω στον ελεγκτή οτι έχω λάπτοπ μέσα , μου ζητάει να το βγάλω ,οκ , το κάνω , και το βάζω στο καλαθάκι. Κοιτάει λίγο περίεργα τα ηχεία, σκέφτομαι εγώ " να το!!, όπως το φαντάστηκα , δεν θα με αφήσουν να τα πάρω, δεν έχω και την απόδειξη αγοράς, ααχ κρίμα και δεν πρόλαβα ούτε να τα δοκιμάσω... " , ανοίγει το στόμα του μετά από μερικά δευτερόλεπτα , και ακολουθεί ο εξής διάλογος :

Ελεγκτής : Τι έχει μέσα; (δείχνοντας το κουτί)
Εγώ : Ηχεία.
Ελεγκτής: Για το λάπτοπ;
Εγώ: (!!) Ναι...
Ελεγκτής: Πόσο τα πήρες;

Πόσο μακριά μπορεί να πάει η καρδιά σου;

Πόσα θέλει η καρδιά και πόσα μπορείς να της δώσεις;
Πόσο μακριά μπορεί να πάει για να εκπληρώσει τα "θέλω" σου;
Πόσο διατεθειμένος είσαι να θυσιαστείς για χάρη του ίδιου σου του εαυτού;
Είναι εγωιστικό να θυσιάζεσαι για το καλό σου και όχι για το καλό κάποιου άλλου;
Πότε η καρδιά πρέπει να πισωπατεί και να αφήνει την λογική να επικρατήσει;
Τι χρειάζεται ώστε να νιώσει πλήρης ;

Τραγουδάκι :):):)

Τα καβουράκια - Δώρος Δημοσθένους
Από το δίσκο του Γιώργου Χατζηπιερρή "Ένας τεμπέλης δράκος"

Δέκα καβουράκια βρήκαν δέκα καραμέλες
και καθήσανε στο βράχο να τις φάνε
Μα ήρθαν τα χταπόδια , τα τραβήξαν απ'τα πόδια ,
και τους πήραν τα γλυκά και στο φινάλε
έμειναν μονάχα τα κοιτάν το κύμα
αχ τα καβουράκια είναι κρίμαα

Ριαλαριλαριλαριλαλοοοο ριαλαλιλαλεε
ριαλαριλαριλαριλαλοο ριαλαριλαλιλαροοο

Να και μια χελώνα που τα βλέπει να 'ναι μόνα
και τα παίρνει στη σπηλιά μεσ' τη φωλιά της
Βγάζει απ'τις ντουλάπες γλυφιτζούρια , σοκολάτες ,
παγωτά , γρανίτες, φράουλες και τάρτες
και τα καβουράκια μας θα κάνουν πάρτυ
κάτω απ' το σπασμένο το κατάρτι x2

Ριαλαριλαριλαλιλαλοοοοο ριαλιλαλεεε
ριαλαριλαριλαλιλαλοοοοο ριαλαριλαλιλαροο x2

Δεν είναι υπέργλυκο ;; :D:D:D

Χαμόγελα παντού!!

Λατρεύω τα χαμόγελα.Από μικρούς ή μεγάλους, μικρά, μεγάλα, αμυδρά , φωτεινά, ευτυχισμένα, όλα μ'αρέσουν! Μα πιο πολύ μ'αρέσουν τα χαμόγελα των παιδιών. Μ' αρέσει που (χαμο)γελάν εύκολα, χωρίς ενδοιασμούς . Τρελένομαι όμως να τα κάνω εγώ να γελάνε. Τα πιο πολλά αρκούνται να τους δώσεις ένα νροπαλό χαμόγελο και σου ανταποδίδουν το ίδιο , ίσως και μεγαλύτερο. Στο τραμ , όσο διαρκεί μια στάση , στο κοριτσάκι στο βαγόνι προς την αντίθετη κατεύθυνση, στον πιτσιρικά που κρατάει το χέρι της μαμάς του και γυρίζει το κεφάλι του προς τα πίσω και το βλέμμα του πέφτει πάνω μου, στην μικρούλα με το ροζ σκούφο που παίζει με το χιόνι στο παρκάκι απέναντι από το σπίτι, χαμογέλασε ακόμα και το κατσούφικο αγοράκι μέσα στο λεωφορείο. Επίσης λατρεύω τα πιτσιρίκια που γαργαλιούνται - Η απόλαυση ( έχουνε γίνει απίστευτα παιγνίδια με τον τετράχρονο ξάδελφο μου πάνω σε κρεβάτια, καναπέδες, στο πάτωμα...σκέτη απόλαυση το γέλιο του..) !!
Νομίζω είναι από τα πιο όμορφα συναισθήματα η χαρά να κάνουμε κάποιον να χαίρεται και να χαμογελά και είναι τόσο εύκολο να το πετύχουμε! :)

Χιλιόχρονη..

Εχθές είχε γενέθλια. Έκλεινε τα είκοσι. Έλαβε ένα δεματάκι από τον αδελφό της : ένα γράμμα, μια σοκολάτα από τη χώρα της κι ένα cd που ήθελε πολύ. Την σοκολάτα την άνοιξε στο τραμ, ακούμπησε το κεφάλι της στο τζάμι , έκλεισε τα μάτια και έβαλε στο στόμα το πρώτο κομμάτι. "Μμμμμμμ" , η απόλαυση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Κι ένα δάκρυ κύλλησε στα ροζ μάγουλά της .
Της κάναμε πάρτυ έκλπηξηστο αγαπημένο της εστιατόριο, με την αγαπημένη της μουσική να παίζει από τα ηχεία. Παρόλη την έκπληξη και χαρά της, δεν έφαγε φαγητό, μόνο από την τούρτα της. Είχε ένα θλιμμένο βλέμμα , κι ένα αμυδρο χαμόγελο, σαν να της έλειπε κάτι. Ή μάλλον, κάποιος.Οικόγένεια; Φιλος; Κανένας δεν μπόρεσε να ρωτήσει. Στο τέλος της δώσαμε μια τεράστια κάρτα, ζωγραφισμένη από μια φίλη της , με αφιερώσεις από όλους τους παρευρισκόμενους. Το δώρο κι αυτό στο τέλος. Ήταν κάτι που το ήθελε πολύ και που δεν την αφήσαμε να το αγοράσει μόνη της , πείθοντας της με την δικαιολογία πως είναι ακριβό. Δεν πίστευε στα μάτια της όταν κατάλαβε τι είναι. Με την κάρτα ταράχτηκε. Προσπάθησε να κρύψει τη συγκίνησή της αλλά δεν τα κατάφερε. Πρέπει να χάρηκε πάρα πολύ με όλα.. και από την συμπεριφορά της φάνηκε πως ξέρει να εκτιμά..

μην ασχολείστε,προσπεράστε το

Δεν έχω τι να τραγουδήσω , τι να πω, και βαριέμαι και να διαβάσω, οπότε τι μένει; Μπλογκί. Πολύ δυναμικά άρχισε το εξάμηνο και δε μ'αρέσει :ρ. Έχω αρχίσει να μισώ τη Χημεία, πλήγμα πολύ μεγάλο για μένα , καθώς ήταν από τα αγαπημένα μου.
Και τι δεν έχουνε δει τα ματάκια μου σ'εκείνη την αίθουσα των πρακτικών της Ανατομίας.. με αποκορύφωμα την Δευτέρα που μας πέρασε (ρωτήστε τον Παναγή να σας πει :ρ:ρ:ρ) .Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί πληρώνονται αδρά οι γιατροί :ρ.

Έχω και τα νεύρα μου, δε δουλεύει και το dc++ , έχω να πληρώνω και αμαρτίες που δεν ξέρω πότε τις έκανα.. χρωστάω της Μιχαλούς φαίνεται.

Έφαγα και μια ονειρεμένη σάρδα πρωί πρωί από αυτές που καραδοκεί στην γωνία ο πιτσιρικάς της γειτονίας με την κάμερα για να τις ανεβάσει στο νετ... ε που να φανταστώ ότι το χιόνι είχε γίνει πάγος στην επιφάνεια; Αφού εχθές ήταν αφράτο- αφράτο (χρρρρ).. Φαίνεται πιάνουν οι κατάρες του Σταύρου - να προσέχω τις παρέες μου πιο πολύ στο εξής.

Και το αίσθημα του ανικανοποίητου καλά κρατεί. Με τις υγείες μας.

τίποτα

ιστορίες γραμμένες στην κάθε ευκαιρία , διηγήματα, ποιήματα,όλα καταλήγουν στον κάδο. "γράφω μόνο δυο λέξεις , κι είναι πάλι πολλά". μ' έπιασε πάλι το αίσθημα του ανικανοποίητου.

Τα αμύγδαλα

Άσπρισαν οι σκέψεις, σαν τα σύννεφα που είχε σήμερα ο ουρανός , και με τον αέρα έφυγαν μακριά. Η μυρωδιά από κανέλλα και τριαντάφυλλο θύμιζε γιορτή και η διάθεση απογειώθηκε όταν το άσπρο τοπίο ξεπρόβαλε από το παράθυρο.
Κι όμως. Η χαρτοπετσέτα με τη μυρωδιά από το ούζο που χύθηκε πάνω της και το κομμάτι από μπλου τακ από εκείνη την ανεξήτηλα βαμμένη ανάμνηση χάθηκαν. Η χαρτοπετσέτα ξεμύρισε και το μπλου τακ σκονίστηκε και λερώθηκε.
Τα αμύγδαλα όμως πάντα εκεί, σαν τη σταθερά στο κάθε πρόβλημα . Ααχ.. θυμάσαι την αμυγδαλιά δίπλα στο φράχτη; Που κάθε άνοιξη μόλις που ντυνόταν στο ροζ νυφικό της ο πάγος έσπευδε να το κάψει; Και που τον άλλο χρόνο πάλι εκείνη άνθιζε; Και που καθόμασταν στο χώμα και τη χαζεύαμε; Και τότε , που έπιασε φωτιά και τρέχαμε να τη σώσουμε, και τα καταφέραμε; Θυμάσαι τους πρώτους καρπούς που φάγαμε από αυτήν; Τη χαρά στα μάτια σου θυμάμαι μόνο. Και το ρετσίνι της που πάντα μου φάνταζε σαν δάκρυ κι εσένα σαν μέλι.

Αφορισμός

Αφορίζω την απόσταση , για όλα όσα μας εμποδίζει να κάνουμε και να πούμε :(:(:(:(:(

Διακοπές

Ταξιδεύοντας προς τα νότια..

-Αυτή η επίσκεψη δεν συμπεριλάμβανε συναντήσεις με συγγενικά πρόσωπα, πέραν της κολλητής-ξαδέλφης μου , προς μεγάλη απογοήτευση της μητρός και του πατρός.
-Ο Αντρέας αναπτύσει το χιούμορ του ΚΑΙ βελτιώνει τις απόψεις του. Γουάου.Τι συζήτηση ήταν αυτήηηη;;;;;
-Το κρεβάτι μου με βαρέθηκε 2 μέρες ξαπλωμένη πάνω του , λόγω αμιγδαλίτιδας και πυρετού , τα οποία ήταν η αιτία που δεν είδα λίγους ακόμα και δεν έκανα λίγα ακόμα.
- Έκανα δυο πιτσιρίκια χαρούμενα, και σφηνώθηκε στο μυαλό μου η ιδέα να γίνω παιδίατρος, για καμιά βδομάδα, μετά ήρθα στα ίσα μου πάλι.
-Γέλασα απίστευτα , είδα τα πράγματα με άλλο μάτι κι έκανα ένα φόνο να μοιάζει ατύχημα.
-Ξενέρωσα απίστευτα που την Τρίτη ακυρώθηκε η εμφάνιση της Τάνιας λόγω του χιονιού. (ΕΛΕΟΣ χιόνι έριχνε , όχι πέτρες , να πάρει ευχή , να πάρει)
-Περίμενα πως και πως να δω τη Βανέσσα Μέι , μετά το ξενέρωμα της Τρίτης και .. τολμώ να πω πως καλύτερα να μην πήγαινα. Αηδία. Μόνο βιολί δεν άκουσες, ΟΥΥΣΤ. Βέβαια με πιάσαν κάτι ζήλειες, κάτι σκέψεις του τύπου ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΒΙΟΛΙ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ , ΓΙΑΑΑΑΑΑΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ :(:(:( , αλλά ιτς οκ .
- Είδα τα παιδάκια του φόρουμ και χάρηκα.
-Πιο πολύ είδα την Έλενα και τη Μαίρη, παρά όλους τους άλλους :ρ
-Ο Σταύρος έχει απίστευτη παρατηρητικότητα!!!!!!!!
- Άλλαξε ο Μανωλιός κι έγινε σερβιτόρος στο Παλμιέ στη Σόλωνος . Α-πα-πααααααα ένα χάλι το παιδί, ένα χάλι....

Tις τελευταίες μέρες..

νιώθω πολύ κουρασμένη,κυρίως επειδή δεν κοιμάμαι. Αυτό όχι μόνο γιατί δεν προλαβαίνω, που είναι μια πραγματικότητα, αλλά και γιατί όταν ξαπλώνω δεν με πιάνει ύπνος. Ποιος; Εγώ!!Που είχα καταπληκτική σχέση με τον Μορφέα, τώρα πια με έχει εγκαταλείψει. Και είμαι της άποψης πως όλα τα καλά του κόσμου να 'χει κάποιος, αν δεν μπορεί να κοιμηθεί δεν μπορεί να λέγεται ευτυχισμένος( κάπου το 'χα διαβάσει αυτό). Κρίμα δηλαδή, κι έχω και καταπληκτικό κρεβάτι ( με μεγάλα φοβερά μαξιλάρια, για να χάνεσαι μέσα τους- gaap, gaap, gaap ) ...:ρ
Βέβαια, σήμερα που πέρασα με flying colours (ναι ναι μπράβο μου)(επιτέλους,με τους κομπλεξικούς καθηγητές που 'χω μπλέξει..) , νομίζω θα κοιμηθώ ήρεμη και γαλήνια.

Έκλεισα και το εισητήριο μου για Ελλάδα (κλέφτεεεεεεες) , και ελπίζω να μην χρειαστεί να το ξαναλλάξω..Hopefully επιστρέφω στα πάτρια εδάφη στις 22 , για μια μόνο εβδομάδα , αλλά δεν πειράζει. Ο Π. έχει δίκιο, θέλει θυσίες. Ας είναι λοιπόν. (οι ενδιαφερόμενοι ας στείλουν μήνυμα και θα αναλάβω δράση :) )

Σήμερα , μετά από την επιτυχία , πήγαμε με την Μαρία στο tea house. Θα μπορούσα να περνάω ώρες ατέλειωτες εκεί.... Μουσική χαλαρωτική, τσάγια από όλον τον κόσμο, ξύλινα έπιπλα, και άσπρες αφίσες με κινέζικα γράμματα στους τοίχους, μυρωδιά μεθυστική (όχι, δεν μαστουρώσαμε :Ρ) Μα τιιιι ωραία που ήταν... Βρήκα και τσάι καραμέλα, μετά από πάαααρα πολύ καιρό..

Πάλι πέρασε η ώρα, γι' αυτό ασπάζομαι τα μαγουλάκια σας και σας χαιρετώ. Σμουυυυυυτς!