χμου...

Μόλις "αναβάθμισα" το μπλογκ μου στον νέο μπλόγκερ που είχε δεν είχε, μου 'κανε τα νεύρα κρόσια. Συνάνθρωποι συμπλόγκερς, βοήθεια. Τα λινκ μου που είναι γραμμένα στα ελληνικά, αλλά και τα ποστ εμφανίζονται στα σουαχίλι και δεν μπορώ να τα διαβάσω. Με explorer και opera έχω τα ίδια αποτελέσματα, έπαιξα λίγο με το encoding αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Κατέληξα στο συμπέρασμα , χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, πως τρία είναι τα τινά : ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε ή και τα δύο (λογικά για να απαντήσετε στο ποστ πρέπει να μπορείτε να το διαβάσετε πρώτα.... ). Καμιά ιδέα;;;

που είναι η διάθεση;οέο;

Κάπου σε κάποιο μπλογκ τις προάλλες βρήκα ένα πολύ όμορφο τραγούδι, από τον Ρωμαίο αλλά και την Ιουλιέττα, το οποίο σήμερα έπαιζε στο repeat για κανένα μισάωρο. Οι νορμάλ και υγιείς άνθρωποι, αντιλαμβάνονται ότι ακούν το ΙΔΙΟ τραγούδι για τόση ώρα, εγώ όμως επειδή δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία, δεν το κατάλαβα. Έτσι κάποια στιγμή, ενώ οργάνωνα το πεδίο μάχης (γραφείο με βιβλία/τραπέζι κουζίνας που εκεί είχα απλώσει τον τραχανά των σημειώσεων) νόμιζα ότι είχα πεθάνει και με ψέλνανε οι αγγέλοι. Ακούστε κι εσείς, αλλά όχι πάνω από 2 φορές στη σειρά:ρ.
Ανεβάζω κι άλλο ένα τραγουδάκι που πολύ το αγαπώ και είχα καιρό να το ακούσω και είναι ο τρόπος μου για να ξορκίσω κάτι ενοχλητικά δαιμόνια που βολεύτηκαν στα όνειρά μου.

Love theme from Romeo and Juliet
Semisonic - Secret Smile

Υ.Γ.: δεν θυμάμαι σε ποιο μπλογκ το βρήκα το τραγούδι, αλλά αν μου πείτε κι εμένα μεγάλη χάρη θα μου κάνετε...

Χαρούμενη χρυσή Πρωτοχρονιά..

Από την ημέρα των Χριστουγέννων που έκανα το πάρτυ, είχα αποφασίσει να μην κάνω τίποτα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, αφενός μεν γιατί 3 μέρες μετά το πάρτυ στο Βιλαμπάχο ακόμα έτριβαν, αφετέρου γιατί όλο αυτό μου τρώει χρόνο και ενέργεια και έχω και διάβασμα.

Παρόλο που κάποιοι φίλοι μου με κάλεσαν για να περάσουμε μαζί το σούπερ ντούπερ ιβέντ που λέγεται αλλαγή του χρόνου, εγώ αποφάσισα να μείνω σπίτι και να διαβάσω τα ατέλειωτα. Ήμουν και ευχαριστημένη με τον εαυτό μου και την απόφασή μου, εγκώμια όλη μέρα, «μπράβο παιδί μου, έδειξες σταθερό χαρακτήρα, δεν παρασύρεσαι από κρεπάλες, σφινάκια καρπούζι και τεκίλες , άξια, μπράβο κλπ κλπ» Μέχρι εδώ καλά.

Ξύπνησα ωραία και καλά 31 του μηνός, διάβασα ωραία και καλά, μέχρι που βράδυασε κι αρχίσαν οι ψυχασθενείς οι (λ)Ούγγροι τα πυροτεχνήματα (τεσσερισήμιση η ώρα το απόγευμα τώρα..) στο πάρκο δίπλα στο σπίτι μου.

[Αρχίζει ο διάλογος του παραλόγου:
-Άκου τους μαλ*κες μεσημεριάτικα!
-Ιωάννα είναι Παραμονή Πρωτοχρονιάς, ο κόσμος γιορτάζει..
-ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ!!! ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ!!!
-Ε, διάβασε!
-Μα δεν τους ακούς; Μπαμ και μπουμ, μεθύσανε κι όλας από τις 9, θα βάλουνε καμιά φωτιά στο πάρκο και θα μας κάψουνε.
-Υπερβολές. Οι άνθρωποι απλά διασκεδάζουν.
-Μη τους υποστηρίζεις, εσύ θα την πληρώσεις!!!
-Καλά...σκάω.. ]

Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε όοοολο το απόγευμα, και το βράδυ αισίως ήμουν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Είχα δύο επιλογές: ή θα έκλεινα τα βιβλία και θα έβγαινα έξω ή θα ξεκίναγα τα ναρκωτικά που έχω πάντα για τέτοιες περιπτώσεις. Επέλεξα το δεύτερο, πήρα τη δόση μου, έβαλα MTV και άνοιξα ένα μπουκάλι κόκκινο γλυκό κρασί. Αισίως αποχαυνώθηκα και έτσι σταμάτησα να ακούω μπαμ και μπουμ τις κουμπουριές, άνοιξα ξανά τα βιβλία και όλα καλά.

Στις 11 έστειλα και τα μηνύματα μου, πήρα και τα τηλέφωνά μου για "καλή χρονιά" στην Ελλάδα και όλα καλά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν μια χαρά ήρεμη. Στις 12, αλλαγή του χρόνου κι εδώ, της τρελής έξω από τα πυροτεχνήματα, πήγα να στείλω ευχές εντός Ουγγαρίας .. Mission impossible.. Και η ώρα να περνάει, ώσπου τα νεύρα μου γίνανε capellini και άρχισα τα γαμοκάντηλα προς το κινητό (η παιδεία που πήρα από τον Αθήναιο :D:D) .Ξάπλωσα, μαζί με τα πυροτεχνήματα άκουγα και μια συναυλία που γινόταν εδώ πιο δίπλα (άλλα καντήλια εκεί, «δεν θα κοιμηθούμε απόψε», «μικρή ήμουν πυρομανής..νοσταλγώ αυτήν την εποχή») και είχα συζήτηση επιπέδου με το λατρεμένο μου κινητό : «Στείλε το μήνυμα γιατί θα σου πάρει ο διάολος τον πατέρα (σ.σ. Sony Ericsson)» , «γαμ* τα δίκτυα, γαμ*» «θα φύγεις απ’το παράθυρο και ούτε οι ρέγγες δεν θα σε κλάψουν» και άλλα πολλά που η αστική μου ανατροφή δεν μου επιτρέπει να αναφέρω εδώ :ρ.
Τελικά για το δικό του καλό, τα έστειλε, τα νεύρα μου ηρέμησαν και μετά από τόσο κρασί, επιτέλους κοιμήθηκα....

Υ.Γ.: Χρειάζομαι ψυχανάλυση, και I'm looking forward to it..

Χρόνε που φεύγεις...

Αντιγράφοντας την ιδέα του Βροχοποιού, κάνω εδώ μια μικρή ανασκόπηση της χρονιάς που σε λίγες ώρες θα μας αφήσει, απαντώντας στην εξής ερώτηση : «Τι δεν μπορείτε να αφήσετε πίσω με την χρονιά που φεύγει; Τι δεν σας επιτρέπεται να ξεχάσετε;»

Πρώτα πρώτα δεν μπορώ να ξεχασω εκείνη τη συναυλία που την παρακολούθησα σχεδόν όλη κλαίγοντας.Το κάθε τραγούδι με γονάτιζε όλο και περισσότερο. Δεν έχω ξανανιώσει τόσο μα τόσο κουρασμένη μετά από μια συναυλία.
Την χαρά της επιτυχίας στο τέλος της πρώτης μου εξεταστικής.
Ένα τραγούδι σχεδόν ψυθιριστό, από φωνή αγγέλου.
Την φράση με δάκρυα «καλή αντάμωση».
Τους καφέδες , τις συζητήσεις και τις αγκαλιές με 2 παιδιά που με δέχτηκαν χωρίς όρους.
Τις στιγμές με τα άτομα που με επισκέφτηκαν εδώ.
Τις στιγμές με τα παιδιά που γίνανε καλοί μου φίλοι, τις μεταμεσονύκτιες συζητήσεις μας, τα γέλια και τις ιστορίες που ξεδιπλώθηκαν έναν χρόνο τώρα.
Το πράσινο φωτοσυνθετικό πρόβατάκι μου.
Το ηλιοβασίλεμα στην Ζάκυνθο, την νύχτα που είχε πανσέληνο.
Εκείνο το φάκελο με εκείνο αντίγραφο. Απίστευτο κόλλημα μέχρι και σήμερα.
Εκείνη την κατάθεση ψυχής κι από τις δύο σε ένα καφέ γεμάτο καπνό.Θυμάμαι πως έξω έπεφτε η πρώτη βροχή του χειμώνα.
Τις βόλτες με την μοναδική κοπέλα που με καταλαβαίνει τόσο ολοκληρωτικά.
Εκείνο το άρωμα, εκείνο το βλέμμα, εκείνο το χαμόγελο (nobody knows it, but you've got a secret smile, and you use it only for me)...
Εκείνη την εκπληκτική πτήση προς Βέλγιο, το πρώτο πρωινό εκεί, την λίμνη στις Βρυξέλλες. Την έκπληξη μου που τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Την γνωριμία μου με μερκούς από εσάς τους bloggers. Θέλω να γνωρίσω κι άλλους.. κι άλλους.. κι άλλους.. :)
Την κάθε μία συναύλία που παρακολούθησα φέτος. (update: Shakira 4ever sd μουυ)
Το μάθημα-σφαλιάρα που πήρα για το κατά πόσο οι άνθρωποι επιθυμούν την ειλικρίνεια.
Τον ενθουσιασμό που ένιωσα τότε. Και ξανά και ξανά. Και την απογοήτευση μαζί.
Εκείνα τα δύο όνειρα που κόπηκαν επειδή ξύπνησα. Αν συνεχίζονταν ίσως και να πέθαινα.
Την πρακτική μου στο νοσοκομείο, την αξέχαστη αυτή εμπειρία, τους ανθρώπους που με βοήθησαν τόσο. Το βλέμμα τους.
Τις συμβουλές και την αγάπη που έχω δεχτεί από τον δάσκαλό μου. Χωρίς αυτόν, όχι μόνο η χρονιά αυτή, αλλά και ολόκληρη η ζωή μου θα ήταν αλλιώς και σίγουρα όχι καλύτερη.
Κάθε αγκαλιά που δόθηκε στα άτομα που αγαπώ στο (εκάστοτε) αεροδρόμιο.

Θα συμφωνήσω με τον Βροχοποιό, μισώ κι εγώ τις λίστες, ξεχνάς τα μισά απ'όσα σκεφτόσουν να βάλεις. Ας είναι όμως, κι αυτά εδώ που θυμήθηκα, για την ώρα αρκούν..

Καλή χρονιά να έχουμε παιδάκια. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ο χρόνος που θα έρθει να είναι γεμάτος υγεία για εμάς και τα αγαπημένα μας πρόσωπα και πολλές πολλές ευτυχισμένες στιγμές.

after party reminder

Dear blog,

Μόλις έφυγαν οι τελευταίοι καλεσμένοι.
Αφού τριγύρισα λίγο μέσα στο σπίτι ,έβαλα στο μπάνιο ένα πόστ-ιτ :
"Φεύγοντας για τον Ν. , να μην περάσω από την κουζίνα."
Νομίζω με εννοείς.

Μαίρη Κρίσμας;

Καιρός να ξεμουρτζουφλιάσω (ya think?)
Το πήρα απόφαση ότι δεν θα δω χριστουγεννιάτικη Αθήνα για μερικά χρόνια ακόμα. Αλλά έχω μια απορία ρε παιδιά.
Ποια είναι αυτή η Μαίρη Κρίσμας που όλος ο κόσμος μιλάει γι'αυτήν κάθε Χριστούγεννα και γράφει και το όνομά της λάθος;
Άντε, καλές γιορτές σε όλους, με υγεία. Τα υπόλοιπα διορθώνονται.

Αχαριστία

Θέλω γιορτές. Θέλω Χριστούγεννα και φώτα και λαμπάκια και Αθήνα. Στολισμένη, λαμπερή και απαστράπτουσα. Θέλω και ζεστή σοκολάτα και κάστανα στα κάρβουνα , και αγκαλιές και τηλεόραση δίπλα στο τζάκι. Θέλω φίλους και μηνύματα και χρόνια πολλά και ευτυχισμένος ο νέος έτος (Μενεγάκη) και τραγούδια και μουσικές και καφέδες ζεστούς και κουβέντα και σουξου-μούξου. Και τα θέλω τώρα.
Αντ'αυτού έχω στολισμένο Σέγκεντ, βροχερό και κρύο, λίγο πριν χιονίσει που είναι σα γαμ* το κέρατό του, νεύρα, εξετάσεις, διάβασμα, και καθόλου μα καθόλου διάθεση.

Κατάθλιψη, μεγαλειώδης και γιορτινή. 

Μου τα 'λεγε και δεν άκουγα..

 

Πρόσφατες διαπιστώσεις

1. Έχω πολύ καιρό να ακούσω Γκαραβέλα, και ακόμα περισσότερο να πάω στο Ονόκιο. ( :-( )
2. Τα φορίνια (ουγγρικό νόμισμα) δεν χαλάνε στο πλυντήριο.
3. Η γειτόνισσα δίπλα μου, όσο καλή και να'ναι, έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητική.
4. Η βιολογική κάπαρη είναι το δεύτερο χειρότερο πράγμα που έχω φάει ποτέ. Το πρώτο είναι μια πίτα της γειτόνισσας με δύο δάχτυλα λίπος, κοτόπουλο, πάπρικα και σκόρδο. Πολύ σκόρδο.
5. Ο Tim Burton είναι θεός.
6. Το Ηουse είναι κλάααασεις ανώτερο από το Grey's Anatomy
7. Πάσχω από House-ism
8. O Johnny Depp είναι ο ομορφότερος άντρας που έχω δει ποτέ στη ζωή μου- please, AFTER Sebastian!

Tim Burton - Vincent

 

SOS!! SOS!!

Χρειάζομαι επειγόντως 2 εισιτήρια για αυτήν εδώ την παράσταση και 2 αεροπορικά εισιτήρια για Νέα Υόρκη. Τώρα που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα , και το Πνεύμα είναι παρόν, πλίιιιιιιιιιιιιιιζ κάντε μου τα δώροο...

πλίιιζ;
πρίτι πλίιιιιιιζ;;;...

Dear blog,

ήρθα να σου εξομολογηθώ δυο πράγματα, σύντομα και περιεκτικά.
Το ένα είναι ότι μάλλον θα κάνεις να με δεις αρκετό καιρό γιατί διαβάζω για εξεταστική. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου κακό (το ότι θα με ξεφορτωθείς), ίσα ίσα που θα ησυχάσει και λίγο το κεφάλι σου.
Το άλλο είναι, ότι αποφάσισα να σταματήσω να ασχολούμαι με ανθρώπους που δεν τους καίγεται καρφί για μένα. Στο χωριό μου αυτό το λέμε "Ι can't be bothered", αν ξέρεις από χωριό.Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το είπα αυτό τελευταία φορά, και έφτασε ο καιρός να το ξαναπώ, για να επανέλθουν τα πράγματα σε ισορροπία και τάξη.
Α! Και κάτι άλλο (δεν είναι για σένα αυτό dear blog). To πολύ κουτσομπολιό βλάπτει. Βρείτε να ασχοληθείτε με κάτι πιο εποικοδομητικό, κοινώς, GET A LIFE!

Συγγνώμη..

Ήξερα γι'αυτήν την ημέρα τόσο καιρό πριν.Ήμουν σίγουρη πως εχθές θα γιόρταζες πραγματικά. Και δεν ήρθα στην τόσο ξεχωριστή γιορτή σου. Το μετάνιωσα, ξέρω πως είναι αργά, πως αυτή η μέρα δεν θα ξαναέρθει ποτέ. Όμως, ακόμα και τώρα, θέλω να σου ζητήσω μια μεγάλη, ειλικρινή και δακρυσμένη συγγνώμη.

House

Να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Τα τελευταία 2-3 χρόνια τηλεόραση δεν βλέπω. Δεν βλέπω σειρές ούτε ακούω ειδήσεις και ακουμπάω το τηλεκοντρόλ μόνο για να την κλείσω. Τα νέα ανά τον κόσμο έφταναν τα μικρά και τρυφερα αυτάκια μου, μέσω ραδιοφώνου και διαδικτύου (internet, connecting people). Μόνο άνιμε έβλεπα, τα οποία δεν κατατάσσονται στις σειρές, ούτε στις ταινίες, ούτε στα καρτούν (μακράν καλύτερα και των 3, αλλά δεν θα επεκταθώ), κι αυτά στο pc/laptop.
Επίσης, απέφευγα να δω σειρές όπως Desperate Housewives, Six Feet Under, Grays Anatomy, ER κλπ κλπ γνωρίζοντας πως είναι "ποτισμένες" με εθιστικές ουσίες, ευχάριστες κι ωραίες, που όμως θα μου έκλεβαν τον ωραιότατο χρόνο μου για 500 άλλα εξίσου ωραία πράγματα. Καλά ως εδώ; Μια χαρά!
Έλα μου όμως η τύχη/μοίρα/το πεπρωμένο (του δίνω σημασία Γιώργο μου, μην μου άγχεσαι), ήθελε να με κάνει να αναθεωρήσω τις απόψεις μου και μου έφερε στα χέρια (στον εξωτερικό σκληρό για την ακρίβεια) την σειρά House. Μια σειρά που έχει αλλάξει τον τρόπο σκέψης μου, που με έχει καθηλώσει μπροστά σε μια οθόνη, που η πρώτη σκέψη μου το πρωί και η τελευταία το βράδυ είναι πόσα επεισόδια μου έχουν απομείνει....
Αμερικάνικη σειρά ιατρικού περιεχομένου, κινείται γύρω από ιδιωτική κλινική με βασικό ήρωα έναν εκκεντρικό, διαφορετικό, μοναχικό, ενίοτε αγενή γιατρό, αλλά εξαιρετικό Παθολόγο/Νεφρολόγο, διευθυντή του τμήματος Διαγνωστικής Ιατρικής. Το τμήμα αυτό, και συγκεκριμένα ο dr Gregory House και η ομάδα του, καλούνται να διαγνώσουν μια σειρά από περιπτώσεις που άλλοι γιατροί αδυνατούν. Το κάθε επεισόδιο επικεντρώνεται σε ένα περιστατικό και με αυτό πετυχαίνεται οι ρυθμοί της σειράς να είναι έντονοι. Το μότο του γιατρού είναι "όλοι ψεύδονται". Διατυπώνει επίσης μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη..
“The great thing about telling somebody they’re dying is it tends to focus their priorities. You find out what matters to them. What they’re willing to die for. What they’re willing to lie for.”
Αξίζει κανείς να δει την σειρά, γιατί εστιάζει στις σχέσεις των ανθρώπων και στο πόσο ένας φαινομενικά σκληρός και αδιάφορος γιατρός, το μόνο που επιδιώκει είναι να κάνει το σωστό.
Ξεκίνησε το 2004 και ακόμα συνεχίζεται, ενώ έχει κερδίσει μια σειρά από βραβεία που την φέρνουν σε μια εξέχουσα θέση στην καρδιά του κοινού.
Στην Αμερική προβάλλεται από το κανάλι FOX , στην ελληνική τηλεόραση η πρώτη σεζόν από το κανάλι Star. Enjoy!

Is it only for winter,or is it everyday magic?

Τον τελευταίο καιρό, εκτός του ότι είμαι κουρασμένη, αγχωμένη, απογοητευμένη, ορεξάτη, ευδιάθετη, είμαι και καλά. Απόψε που με πιάσανε οι γλύκες μου, ανέβασα τρία αγαπημένα τραγουδάκια, έτσι, για να πάει καλά το Σ-Κ.
Φιλί μεγάλο!

No.1
Νο.2
Νο.3

9-10/12/06 Bazaar Δρόμων Ζωής

Οι Δρόμοι Ζωής είναι μια εθελοντική μη κυβερνητική οργάνωση, που στηρίζει τα παιδιά των δρόμων και τις οικογένειές τους.
Μέσω της κυρίας Μάτζικας , έμαθα γι'αυτούς τους ανθρώπους που αφιερώνουν σε παιδιά χρόνο, θέληση, χαμόγελο, χρήματα και βοήθεια υπερβάλλοντας εαυτόν. Δεν είμαι καλή στις λέξεις. Το μόνο που θέλω να σας πω είναι πως, παρακάτω θα βρείτε μια πρόσκληση για το Μπαζαρ που διοργανώνει τα 3 τελευταία χρόνια η οργάνωση αυτή για την εξοικονόμηση πόρων.




Ο κόσμος αλλάζει!!Ας βοηθήσουμε όλοι!

Υ.Γ.: Η φωτογραφία, λόγω κάποιου προβλήματος του blogger, δεν ανοίγει. Για λεπτομέρειες, δείτε στο blog  της κ.Μάτζικας.

Aυτός ο κόσμος δεν θ'αλλάξει ποτέ (;)

Σήμερα το πρωί ξύπνησα λίγο περίεργα, ίσως φταίει ότι το βράδυ είδα μερικά αλλόκοτα όνειρα, με πρόσωπα αγαπημένα και οικεία. Πριν φτιάξω καφέ, άρχισα να σκέφτομαι τι κάνουν αυτοί που στον ύπνο μου με επισκέυτηκαν λίγες ώρες πριν.
Πίνοντας τον καφέ, μια διαπίστωση ήρθε και στρογγυλοκάθισε στο μυαλό μου, λίγο στενόχωρη μπορώ να πω..
Συνειδητοποίησα λοιπόν, πως τα πιο αξιόλογα πρόσωπα που έχω γνωρίσει μέχρι στιγμής, άτομα που μου έχουν ανοίξει δρόμους σκέψης, που μου έχουν διδάξει το σωστό με την ευρεία έννοια, που έχουν σταθεί στις πιο δύσκολες στιγμές μου, δεν έχουν παιδιά. Είναι άτομα σε ηλικία γάμου και τεκνοποίησης. Άτομα που ο πνευματικός τους ορίζοντας είναι τόσο ευρύς και πολυδιάστατος, οι παιδαγωγικές τους απόψεις τόσο σωστά δομημένες και τεκμηριωμένες, που είμαι σίγουρη πως αυτοί οι τόσο υπέροχοι άνθρωποι, θα γινόντουσαν και υπέροχοι γονείς.
Κι όμως. Οι περισσότεροι από αυτούς, ακόμα κυνηγάν πτυχία και τίτλους, παλεύουν με πανεπιστήμια και καταξίωση, για να προσθέσουν ένα ακόμα κάδρο στον τοίχο τους. Που είναι μεν απόλυτα σεβαστή επιθυμία, δεν παύει όμως να τους στερεί την χαρά της μητρότητας/πατρότητας.
Και λυπάμαι, γιατί σκέφτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι , θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στην κοινωνία των παιδιών. Όχι μόνο των παιδιών των άλλων, αλλά και των δικών τους παιδιών. Άνθρωποι με αρχές και ήθος, δεν πρέπει να μένουν "άπραγοι" σε έναν κόσμο που έχει σχεδόν σαπίσει ολάκερος.
Δεν έχω συζητήσει μαζί τους επ’αυτού, κυρίως γιατί δεν τολμάω να ξεκινήσω μια τέτοια κουβέντα. Το πιο πιθανό είναι να το έχουν σκεφτεί και οι ίδιοι, ίσως και να έχουν καταλήξει πως σε έναν τόσο μάταιο και διεφθαρμένο κόσμο, δεν έχει νόημα να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί. Το ίδιο παιδί που λίγα χρόνια αργότερα θα γυρίσει και θα τους πει «μαμά/μπαμπά, σε τι κόσμο με έφερες;», όπως έκανε ένα άλλο παιδάκι μερικά χρόνια πριν.
Απλά σκεφτομαι ότι μερικοί άνθρωποι γίνονται γονείς, μόνο και μόνο επειδή «έτυχε».
Κάποιοι άλλοι που «δεν έτυχε», ή «δεν ήθελαν» σίγουρα θα είχαν διδάξει στα παιδιά τους το φέρεσθαι και στο μέλλον, ίσως ο κόσμος αυτός να γινόταν καλύτερος.

Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2006

Το τραγούδι που κέρδισε στον φετινό διαγωνισμό το ακούσατε; Είναι υπέροχο. Απολαύστε το εδώ  

Αναμονή, υπομονή*, διαμονή

Περιμένοντας τα παιδιά που θα ερχόντουσαν να με επισκευτούν, οι μέρες πέρασαν βασανιστικά αργά, ειδικά την εβδομάδα πριν την άφιξή τους. Όταν ήρθαν όμως όλα έγιναν τόσο γρήγορα, που δεν προλάβαμε να κάνουμε όλα όσα θέλαμε, ούτε και να πούμε όλα όσα θέλαμε βέβαια, αλλά τουλάχιστον πήραμε μια γερή δόση από έκδηλο ενθουσιασμό, ικανοποίηση και ευχαρίστηση από τα τεκτενόμενα.

Η Βουδαπέστη μας επιφύλασσε εκπλήξεις που κυμάνθηκαν από πολύ αστείες καταστάσεις, απρόσμενες συναντήσεις, έως spooky σενάρια για την επιβίωσή μας
(«...είμαστε ζωντανοί...»). Το ίδιο και το ταξίδι της επιστροφής (:ρ).

Μια εβδομάδα και μια μέρα πριν, τέτοια ώρα ήμουν στην Αθήνα και έπινα καφέ σε υποκατάστημα αμερικανικής εξαιρετικά δημοφιλούς εταιρείας ειδών κατανάλωσης (call me Αστροδολάρια) με απόλυτα διεφθαρμένο ανήλικο πρόσωπο, το οπόιο κυριολεκτικά με βούτηξε πριν καλά καλά βάλω το κλειδί στην πόρτα.

Το πρώτο γεύμα στην Αθήνα δεν ήταν ούτε γιουβαρλάκια, ούτε παστίτσιο, ούτε σουβλάκι. Ever green σαλάτα ήταν. [Να θυμηθώ να αφορίσω τον άγευστο χυμό βατόμουρου με κάτι άλλο που δεν θυμάμαι, που καθόλου δεν μου άρεσε. Αλλά η σαλάτα ήταν πολύ ωραία]

Οι μέρες πέρασαν πολύ ευχάριστα, αλλά (δυστυχέστατα) δραματικά γρήγορα, με αποτέλεσμα να χάσω μια θεατρική παράσταση και μια μουσική βραδιά που ήθελα να δω. Αλλά επειδή ο καλός Θεούλης με αγαπάει (μάλλον) , μου χάρισε μια τρομερή αποζημίωση το βράδυ Σαββάτου, όπου ενώ παρακολουθούσα ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, με πολύ ιδιαίτερη παρέα, άκουγα dolby surround στ’αυτιά μου την Τάνια να μου/σου/του τραγουδάει «σ’εχω διαλέξει να σ’ανασταήσω, να σου μιλήσω και να σε πείσω να δραπετεύσουμε μαζί και δεν το ξέρεις».

Επιστροφή στην Ουγγαρία και πάλι, σωματικά, αλλά ψυχικά αφημένη (όχι απόλυτα) οικοιοθελώς σε καταλύτικά γεγονότα .
Ιn - προσπαθώ να μπω ξανά στην καθημερινότητά μου, φύγε από τη σκέψη μου - mode.

* έχε χάρη..