η δεύτερη είναι χοντρουλή και δεν χωράει να περάσει από το φράχτηMε τους γείτονες κάνουμε κρυφό διαγωνισμό σε καθημερινή βάση ποιος θα κάνει περισσότερη φασαρία. Αυτοί έχουν δυο πατσαβουροσκυλάκια που ουρλιάζουν υστερικά όλη μέρα και τα ακούω από τα ντουβάρια αλλά ΚΑΙ τον απορροφητήρα, κι εγώ όταν συμβαίνει αυτό, βγάζω προς τα έξω τον αδαμάντινο μου χαρακτήρα και τους κερνάω γλυκά κι εδέσματα υψηλής θερμιδικής αξίας (insert σαρδόνιο χαμόγελο) και αναρωτιέμαι με φουσκίτσα που φαίνεται πάνω από το κεφάλι μου, πόσο ακόμα θα αντέξουν τ'αυτιά τους και οι τοίχοι τα μπάσα μου.
Να, ας πούμε πριν από λίγο που γάβγιζαν (πάλι) οι σφουγγαρίστρες υστερικά "ιιιφφφ, ιιιφφφ, ΙΙΙΙΙΙΦΦΦΦΦΦΦΦΦ" και εγώ διάβαζα, σταμάτησα και τους κέρασα αυτό και όταν τρομάξαν τα γλυκούλια μου και σταμάτησαν (δόξα σοι) τους χάρισα με αγάπη ααααυτό!
Στον διάδρομο, χαιρετιόμαστε με χαμόγελο.
Μια σχέση αγαστή, μια ώριμη σχέση.
Update! κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια!
3 comments:
Χεχε! Τα σχόλιά σου όλα τα λεφτά!
έχω εκπαιδευτεί! αλήθεια, μισώ τη φωνή τους με ένα σπάνιο πάθος, που εξαφανίζει όλα τα άλλα φιλοζωικά μου αισθήματα.
η φωτογραφία στο τέλος δυστυχώς έχει γατάκι, αλλά στη θέση του μπαίνουν (και οι δύο κατα προτίμηση) φλοκάτες, για άμεσα αποτελέσματα.
πόνος.
Να σαι καλά, γέλασα. Μου θύμησες τις δικές μου περιπέτειες, σε τρία διαφορετικά σπίτια με παρόμοιους γείτονες (καθώς υπάρχουν παντού). Οι Wasp ήταν στο καθημερινό μου ρεπερτόριο.
Post a Comment