Sunday, June 08, 2008

Απελπισία


Long time no see, αλλά λίγο το διάβασμα, λίγο οι απαγορευμένες βόλτες, ε, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος,χάθηκα λίγο από το μπλογκ αλλά όχι από τα δικά σας ,όλα κι όλα!

Τις τελευταίες εβδομάδες, τα νεύρα μου κρόσια. Οι γείτονες μου που λείπουν όλη την ημέρα, έχουν ένα λατρεμένο καφετί σκυλάκι ,από αυτά τα μικρά και κακιασμένα με ροζ φιογκάκι στη φράντζα και άσπρο-ροζ καρό φορεματάκι, το οποίο είναι στον κήπο τους (που συνορεύει με τον δικό μου) και ΟΛΗ την ημέρα μιξοκλαίει γαβγίζοντας. Αυτός ο δαίμονας όταν γκρινιάζει έχει τόσο διαπεραστική φωνή που χτυπάει κατ’ευθείαν τον εγκέφαλό μου πίσω, λίγο πάνω από το σβέρκο (όσοι έχετε ανάλογη εμπειρία καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ,οι υπόλοιποι είστε απλά πολύ πολύ τυχεροί). Και μιας και δεν έχω air condition, οι μπαλκονόπορτες είναι μονίμως ανοιχτές, με αποτέλεσμα να είμαι φρικαρισμένη και να μην ξέρω τι να κάνω να σωπάσει. Σκεφτείτε πως ούτε οι ωτασπίδες δεν καλύπτουν πλήρως το σόου.

Θα μου πείτε,σκυλάκι είναι, τι θα κάνει,θα γαβγίσει. Και θα σας πω, α ναι ε; Κι εγώ τι φταίω που κοντεύω να σκαρφαλώσω στους τοίχους; ΕΕΕΕ;

Πολλές βρώμικες σκέψεις έχουν περάσει από το μυαλουδάκι μου, και όλες αφορούν πως θα βγάλω από τη μέση το βρωμόσκυλο, εσείς έχετε να προτείνετε καμία αποτελεσματική; Ζητώ συγγνώμη από τους φιλόζωους αναγνώστες, κι εγώ αγαπώ τα ζωάκια και ιδιαίτερα τα σκυλιά, αλλά δεν παλεύεται αυτό το πλάσμα. Απλά δεν παλεύεται.

Παρόλο που δεν είμαι ο τύπος που θα παραπονεθεί στους γείτονες για το ένα ή το άλλο, κυριώς επειδή κάνω κι εγώ τις ατασθαλείες μου (βλέπε, δυνατή μουσική σε ακατάλληλες ώρες, παρτάκι με τα παιδιά και μια ηλεκτρική κιθάρα μεταμεσονύκτια, ηχηρή συναρμολόηση επίπλων ΙΚΕΑ,κλπ,κλπ) και κανένας μέχρι τώρα δεν μου έχει χτυπήσει το κουδούνι να μου πει λέξη (αν και θα έπρεπε), σκέφτομαι πως την επόμενη φορά που ο σκύλος θα έχει κέφια, θα τους κάνω μια επίσκεψη, για την ψυχική μου υγεία βασικά, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να προσαρμοστώ ακούγοντας μουσική σε άλλους τόνους.

Δύσκολη η ζωή σε πολυκατοικίες.Πολύ δύσκολη.

5 comments:

Hfaistiwnas said...

Εντάξει μπορεί να έχεις κάνει και εσύ φασαρία άλλες φορές αλλά τώρα έχεις διάβασμα. Δεν θα είναι καλύτερα να πας να τους πεις: ξέρετε μπορείται να κάνετε κάτι με το σκυλάκι, όχι για κανένα άλλο λόγο, απλά έχω εξεταστική, αλλιώς δεν με πειράζει καθόλου.. ή κάπως έτσι! :) Είναι σπαστικό όντως! Που να είχες και κυνηγόσκυλα όλο το βράδυ που έχω εγώ! λολ!

Unknown said...

Σε νοιώθω...
Είχα μια παρόμοια περίπωση μέχρι που... μετά από 2 χρόνια ταλαιπωρίας η φιλοζωική με παρότρινση εισαγγελέα κινητοποιήθηκε και τους απαγόρευσε να αφήνουν τα σκυλιά στην ταράτσα. Από τότε βέβαια έπαψαν να έχουν σκυλί και ησυχάσαμε...

Σοφία said...

Δεν έχω καμία καλή ιδέα, ήθελα μόνο να σου πω ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα! Μήπως να δοκίμαζες αυτό που προτείνει ο Ηφαιστίωνας;

Αλλιώς, παρακάλα να πέσει η θερμοκρασία για να μπορείς να κλείνεις τις πόρτες!

Είδωλο said...

δυσκολη ειναι η ζωη σε παλιες και κακο-ηχονομονωμενες πολυκατοικιες, σε ξυλινα κουφωματα.

Ολα τα αλλα διορθωνονται

Αληθεια εσυ δεν ειχες μετακομισει σε καινουρια πολυκατοικια τοτε που εριχνες τα καντηλια σου για το DSL?

alienlover said...

Ηφαιστίωνα, αν πάω να τους μιλήσω ευγενικά θα το κάνω,είπαμε,δεν θα πάω με το shotgun για επίσκεψη:ρ
Κυνηγόσκυλα; Άσε,ξέρουμε κι απ'αυτά...

Darthiir the Abban,ωχ λες κι εγώ να πρέπει να βάλω τα μεγάλα μέσα για να ηρεμήσω;.....

Σοφία,μάλλον έτσι το βλέπω...επισκεψούλα γιατί Ιούνιος+κρύο = 2 δρόμοι παράλληλοι...

Χ-οyranoy,βεβαίως είχα μετακομίσει, και τα κουφώματα είναι μια χαρα, αλουμινίου, αλλά βλέπεις είναι καλοκαίρι,και οι πόρτες είναι ανοιχτές....Μετά από όσα έχουν συμβεί εδώ μέσα είμαι πεποισμένη ότι το σπίτι ή/και κάποιος άλλος με έχει μουτζώσει..δεν εξηγείται αλλιώς..