Απελπισία

Long time no see, αλλά λίγο το διάβασμα, λίγο οι απαγορευμένες βόλτες, ε, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος,χάθηκα λίγο από το μπλογκ αλλά όχι από τα δικά σας ,όλα κι όλα!

Τις τελευταίες εβδομάδες, τα νεύρα μου κρόσια. Οι γείτονες μου που λείπουν όλη την ημέρα, έχουν ένα λατρεμένο καφετί σκυλάκι ,από αυτά τα μικρά και κακιασμένα με ροζ φιογκάκι στη φράντζα και άσπρο-ροζ καρό φορεματάκι, το οποίο είναι στον κήπο τους (που συνορεύει με τον δικό μου) και ΟΛΗ την ημέρα μιξοκλαίει γαβγίζοντας. Αυτός ο δαίμονας όταν γκρινιάζει έχει τόσο διαπεραστική φωνή που χτυπάει κατ’ευθείαν τον εγκέφαλό μου πίσω, λίγο πάνω από το σβέρκο (όσοι έχετε ανάλογη εμπειρία καταλαβαίνετε ακριβώς τι εννοώ,οι υπόλοιποι είστε απλά πολύ πολύ τυχεροί). Και μιας και δεν έχω air condition, οι μπαλκονόπορτες είναι μονίμως ανοιχτές, με αποτέλεσμα να είμαι φρικαρισμένη και να μην ξέρω τι να κάνω να σωπάσει. Σκεφτείτε πως ούτε οι ωτασπίδες δεν καλύπτουν πλήρως το σόου.

Θα μου πείτε,σκυλάκι είναι, τι θα κάνει,θα γαβγίσει. Και θα σας πω, α ναι ε; Κι εγώ τι φταίω που κοντεύω να σκαρφαλώσω στους τοίχους; ΕΕΕΕ;

Πολλές βρώμικες σκέψεις έχουν περάσει από το μυαλουδάκι μου, και όλες αφορούν πως θα βγάλω από τη μέση το βρωμόσκυλο, εσείς έχετε να προτείνετε καμία αποτελεσματική; Ζητώ συγγνώμη από τους φιλόζωους αναγνώστες, κι εγώ αγαπώ τα ζωάκια και ιδιαίτερα τα σκυλιά, αλλά δεν παλεύεται αυτό το πλάσμα. Απλά δεν παλεύεται.

Παρόλο που δεν είμαι ο τύπος που θα παραπονεθεί στους γείτονες για το ένα ή το άλλο, κυριώς επειδή κάνω κι εγώ τις ατασθαλείες μου (βλέπε, δυνατή μουσική σε ακατάλληλες ώρες, παρτάκι με τα παιδιά και μια ηλεκτρική κιθάρα μεταμεσονύκτια, ηχηρή συναρμολόηση επίπλων ΙΚΕΑ,κλπ,κλπ) και κανένας μέχρι τώρα δεν μου έχει χτυπήσει το κουδούνι να μου πει λέξη (αν και θα έπρεπε), σκέφτομαι πως την επόμενη φορά που ο σκύλος θα έχει κέφια, θα τους κάνω μια επίσκεψη, για την ψυχική μου υγεία βασικά, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να προσαρμοστώ ακούγοντας μουσική σε άλλους τόνους.

Δύσκολη η ζωή σε πολυκατοικίες.Πολύ δύσκολη.