Ταξιδάκι ανα-ψυχής

ή πως μπορεί μια πτήση να σας τη βγάλει..

(ακολουθεί εξήγηση-σεντόνι, beware!!)

Στις αρχές του προηγούμενου μήνα, αφού ξεμπέρδεψα με κάποιες υποχρεώσεις στην Ουγγαρία, και αρκούντως μπαφιασμένη από τα γεγονότα, αποφάσισα να επισκεφτώ την μαμά πατρίδα για ολιγοήμερες διακοπές . Απώτερος σκοπός βέβαια ήταν να μάθω τα καθέκαστα του γάμου της ξαδέλφης, άρτιν αφιχθήσα από το χωριό. Στο πρόγραμμα, μετά την Ελλάδα σειρά είχαν οι Βρυξέλλες, επίσκεψη στο καμάρι της οικογένειας, για να δει το μάτι μας λίγο πολιτισμό, κόσμο, φασαρία, πανικό και βέβαια επειδή μου είχε τελειώσει το στοκ από σοκολάτες και brioche (υγειινή διατροφή, for the win!)

Το πρόγραμμα είχε ως εξής: Θα έβγαζα εισητήριο με την Malev Βουδαπέστη-Αθήνα-Boυδαπέστη , γιατί το one way προϋπόθετε πιάτσα σε παράδρομο της Συγγρού, και την ημέρα επιστροφής στην Βουδαπέστη, 2 ώρες αργότερα θα πέταγα από το μικρό αεροδρόμιο Ferihegy Terminal 1B με Wizz Air για το μικρό αεροδρόμιο των Βρυξελλών, Charleroi. ( O λόγος για τον οποίο η πτήση δεν θα γινόταν από τα «κανονικά» αεροδρόμια είναι γιατί η Wizz είναι μια συμπαθέστατη πάμφθηνη εταιρεία, που για να αποφύγει την υψηλή φορολογία των εκάστοτε αεροδρομίων, διαλέγει τα «εφεδρικά» των ίδιων πόλεων. )

Μετά από το άκρως ενδιαφέρον ταξίδι στην Ελλάδα, επέστρεψα στην Ούγκα-ρία , και πήγα με συνοπτικές διαδικασίες στο άλλο αεροδρόμιο, και ένα χαμόγελο που το έδενα φιογκάκι στο πάνω μέρος του κεφαλιού μου. Αρχικά όλα έδειχναν να πηγαίνουν ρολόι, αλλά όταν πλησίαζε η ώρα αναχώρησης για τις Μπρουσέλλες, 19:40, μας ενημέρωσαν για μικρή καθυστέρηση μισής ώρας.

Δε βαριέσαι λέω, μισή ωρίτσα είναι, θα περάσει. .

15 λεπτά αργότερα, δεύτερη ανακοίνωση , μισή ώρα καθυστέρηση επιπλέον. Αρχίζω και μιλάω στον εαυτό μου, προσπαθώντας να με ηρεμίσω, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Να μην τα πολυλογώ, κάθε 3 και λίγο έβγαινε καινούριο πόρισμα... με 20λεπτες και μισάωρες καθυστερήσεις, λόγω κάποιας βλάβης στο αεροπλάνο, ώσπου η ώρα πήγε σχεδόν 12 και αποφάσισαν να μας πουν ότι η πτήση ακυρώνεται.. Για δωράκι βέβαια μας έδωσαν κάτι φύλλα και καλά απολογίας, με κάποια τηλέφωνα για να αλλάξουμε την πτήση –δωρεάν.

Με νεύρα τσατάλια, και αφού είχα σπάσει και τα νεύρα του αδελφού μου, ο οποίος θα ερχόταν να με πάρει ααααν έφτανα ποτέ στον προορισμό μου, τον βάζω να μου βρει την πρώτη πρωινή πτήση με οποιαδήποτε εταιρεία. Η Malev έσπευσε να μας εξηπηρετήσει, αλλά τα γραφεία της άνοιγαν στις 5 το πρωί, κι έτσι η νύχτα με βρήκε να αλλάζω και πάλι αεροδρόμιο, και να κοιμάμαι σαν γνήσια άστεγη τουρίστρια στο πάτωμα του, δίπλα στις πόρτες που είχε μπρίζα για το κινητό . Πάλι καλά βέβαια.. γιατί το βασικό αεροδρόμιο της Βουδαπέστης έκλεινε τις πόρτες του 1 η ώρα το πρωί, και ίσα που είχα προλάβει να μπω μέσα.. ειδάλλως θα την έβγαζα σαν τον φτωχό συγγενή, έξω από το αεροδρόμιο! Περιττό να πω ότι εκείνη την ώρα μέσα ήμασταν οι συμπαθέστατες καθαρίστριες, οι οποίες καθόλου δεν με ενόχλησαν, κι εγώ.

Προσπάθησα να κοιμηθώ, με μαξιλάρι την βαλίτσα μου, και την πλάτη μου στις πόρτες που δόξα τον Πανάγαθο έμπαζαν άφθονο κρύο, μέχρι τις 5 παρά, που σηκώθηκα για να πάω να κλείσω το νέο μου εισιτήριο, για την πτήση που θα έφευγε 06:15. Δίπλα μου στην σειρά, ακόμα 4-5 άτομα από την ίδια ακυρωμένη πτήση, ψάχναν για μια θέση στον ήλιο (όπου ήλιος=αεροπλάνο). Όταν έφτασε η σειρά μου, επειδή κατά (πολύ) βάθος είμαι καλός άνθρωπος, άφησα το ζευγάρι δίπλα μου να μπει μπροστά μου, και έγινα μάρτυρας της εξής απάντησης από την υπάλληλο:

-Α, ωραία, και μόλις κλείνετε τις 2 τελευταίες θέσεις ...

Οποία χαρά....!! Επειδή όμως δεν μασάμε, και δεν ξενερώνουμε ποτέ, είπα να κάνω περατζάδα από τα γραφεία των Brussels και Austrian Airlines και Air France, που ήταν τόσο καλοί και ευγενικοί όλοι τους.. Μου έδιναν εισητήριο για 550 Ε μόνο! Μα τι προσφορά!!!

Προφανώς δεν πέταξα.. και το ξημέρωμα με βρήκε στον σταθμό των τρένων,κρυσταλλιασένη, με προορισμό το λατρεμένο Szeged και παρέα έναν οξύ πόνο στην μέση μου.. Γυρίζοντας στο σπίτι, αφού κοιμήθηκα για κάμποσες ώρες, ξύπνισα ορεξάτη και ευδιάθετη, και τον πόνο βέβαια να έχει κατσικωθεί! Μίλησα με την Wizz και μετέφερα το εισητήριο μου 3 μέρες αργότερα, οι οποίες πέρασαν πολύ γρήγορα και έφτασα πάλι να ζω ένα déjà vu, αφού η πτήση είχε και πάλι καθυστέρηση....

(συνεχίζεται)