Tαξιδάκι ανα-ψυχής 2

(Συνέχεια από το προηγούμενο )

Φυσικά φρόντισα να κάνω τις υπαλλήλους άνω κάτω , να ρωτήσω τουλάχιστον 30 φορές για το αν σκοπεύουν να πετάξουμε ή να φύγουμε για τα σπίτια μας μια ώρα αρχίτερα .. Μέχρι να μας επιβεβαιώσουν ότι η πτήση θα γίνει, να επιβιβαστούμε και να απογειωθούμε με ζώναν τα φίδια και ανησυχούσα για την έκβαση αυτής της .. ενδιαφέρουσας ιστορίας...Ευτυχώς, παρά την μικρή καθυστέρηση, όλα πήγαν βάσει προγράμματος και φτάσαμε να πετάμε ! ΟΟΟΟΟΛΕ!!!! Τα υπόλοιπα δεν ξέρω πως ακριβώς έγιναν..

Πότε μπήκαμε, πότε βγήκαμε, πότε έφτασα στο Gare du Midi και βρήκα τον αδελφό μου, αποτελεί ένα μυστήριο.. Οι μέρες εκεί πέρασαν πάρα πολύ γρήγορα, αλλά πολύ όμορφα, παρόλο που μια κούραση την είχαμε... Βλέπεις, έπρεπε να κάνουμε και μια μετακόμιση, καθώς το καμάρι της οικογένειας άλλαζε πόλη διαμονής και είχα πάει με σκοπό να βάλω ένα χεράκι . Όχι ότι βρίσκω δικαιολογίες να πηγαίνω στο Βέλγιο, όχι όχι...

Αυτή τη φορά, επειδή είχαμε ένα άλφα χρονικό περιθώριο , κάναμε περισσότερα πράγματα από τις προηγούμενες φορές, για μεγαλύτερη διάρκεια και χωρίς να είμαστε με την ψυχή στο στόμα..

Φάγαμε καταπληκτικό βιετναμέζικο, σε ενα mini εστιατόριο μέσα στην Grand Place, που σέρβιρε μερίδες ικανές να ταϊσουν ένα λόχο, θαυμάσαμε την εσωτερική διακόσμιση, γίναμε φίλοι με τον ευγενέστατο σερβιτόρο, ο οποίος σκοτωνόταν να μας περιποιείται, και να ενδιαφέρεται για την άποψη μας για το φαγητό , και φυσικά μείναμε κατενθουσιασμένοι από την εξαιρετική βραδια η οποία έκλεισε με ένα χωνευτικό τσάι μέντας.
Δοκιμάσαμε ταυλανδέζικη κουζίνα και φύγαμε περίπου 5 κιλά βαρύτεροι από το εστιατόριο, το οποίο ένας Θεός ξέρει πως το βρήκαμε αφού ακολουθήσαμε πορεία λανθάνουσα.
Κάναμε γνωστές διαδρομές, αλλά εξερευνήσαμε καινούρια μέρη, καινούριες γεύσεις, καινούριες μάρκες σοκολάτας ,είδαμε το Ratatouille ( o Ego είχε reaction… αχ δεν το πιστέυω... είχε reaction..- για τους μυημένους στα anime αυτο), μιλήσαμε και γελάσαμε πολύ, και επιβεβαιώθηκε για ακόμα μια φορά ότι όσες φορές κι αν πας στο ίδιο μέρος υπάρχουν άπειροι τρόποι αν το θες, να περνάς όλο και καλύτερα.
Επισκευτήκαμε τη Leuven, μια πόλη 20’ με το τρένο από τις Βρυξέλλες , η οποία είναι πραγματικά ένα κόσμημα, είδαμε τυρολέζικα λειβάδια στην διαδρομή και πολλά, πάρα πολλά ποδήλατα, παντού. Αν βρεθείτε στo Βέλγιο να επιδιώξετε να τη δείτε, είναι μια καλοσχεδιασμένη και φροντισμένη πόλη, μια Λιλιπούπολη!

Αυτό που δεν σταματά να μας εκπλήσσει είναι το ότι οι Βέλγοι μονίμως επισκεάζουν κατασκευές.Οι σταθμοί των τρένων και μετρό είναι με σιδεριές συνέχεια, ξηλώνουν δρόμους, πεζοδρόμια και γκρεμίζουν τοίχους χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, ανακατασκευάζουν προσόψεις κτηρίων, και γενικά δημιουργούν μια αίσθηση καταστροφής που μάλλον τους ιντριγκάρει. Σταθμούς όπως Gare Centrale, Petillon, Maalbeek, Schuman, Hankar, Delta καημό το’χω να τους δω χωρίς γκρεμίσματα και σιδεριές μια φορά, δηλαδή έλεος πια!! :p



O κεντρικός σταθμός των τρένων, για τις γύρω πόλεις, Gare Centrale / Station Centraal, παρέα με το patchwork!

Οι μέρες πάντοτε όταν περνάς καλά φεύγουν χωρίς να το καταλάβεις.. δυστυχώς κι έτσι αναγκάστηκα να γυρίσω με μια υπέρβαρη βαλίτσα από αναμνήσεις και σοκολάτες. Η επιστροφή στην Ούγκα-ρια είναι πάντα επώδυνη αλλά το επόμενο ταξίδι είναι μόλις δυο εβδομάδες μακριά! Beware !!! :)