Βραβεία, κεριά και γέλια πολλά :)

Πρώτα απ'ολα , να δώσω ένα τεράστιο βραβείο στην Ελίζα που κατάφερε και ξεπέρασε τα αναρίθμητα εμπόδια και τελικά ( ΝΑΙ ΝΑΙ ) μου έστειλε το πολυπόθητο τραγούδι.Δε μασάμε λέμεεεεεεεεεεεε :D:D

Αλλάζω θέμα και συνεχίζω.
Η φίλη μου Νατάσα , μιξ Ουγγαρίας-Κροατίας , έκλεινε τα 30 την Παρασκευή , και αποφάσισε να κάνει πάρτυ για τα γενέθλιά της , στο σπίτι της, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Σέγκεντ. Την προηγούμενη, έχουμε πιάσει την συζήτηση περί του επικείμενου πάρτυ και μου λέει ότι δεν θέλει να έχει τούρτα γιατί αν δει τα κεράκια με το 3 και 0 θα συνειδητοποιήσει ότι είναι μεγάλη , και ότι γέρασε κλπ κλπ . Καταφέρνω λοιπόν να την πείσω να πάρει μία , "έτσι για το καλό" .Βέβαια, δεν μπορώ να καταλάβω το κόλλημά της, γιατί μόνο μυαλά τριαντάρας δεν κουβαλάει [ κάνει clubbing τόσο συχνά όσο εμείς, έχει τις ίδιες ιδέες -αντιλήψεις με μας, κάνει τρέλες, είναι "έξω καρδιά" ], αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Οπλιζόμαστε λοιπόν με δώρα, κάρτες, λουλούδια , ευχές , και το πιο φωτεινό μας χαμόγελο , και πάμε στο Dorozsma. Εκεί πάνω στο τζέρτζελο, σκουντάω (συνομωτικά φυσικά)τον κολλητό μου.
"Τι θα κάνουμε με την τούρτα; Δεν γίνεται να πάει να ανάψει τα κεράκια μόνη της!!"
Συμφωνούμε να βγω πρώτα εγώ, θα ακολουθούσε ο κολλητός , κι ένας άλλος φίλος θα φρόντιζε να μην την αφήσει να πάει στην κουζίνα. Βγαίνοντας από το δώματιο που είμασταν μαζεμένοι , θυμάμαι τον φίλο μας να λέει "Νατάσα, μίλησέ μας για τα παιδικά σου χρόνια" , οπότε έμεινα ήσυχη οτι θα έχουμε αρκετό χρόνο στη διάθεσή μας.

Στόχος πρώτος: Τούρτα. Ανοίγουμε το ψυγείο με τη βεβαιότητα ότι θα τη βρούμε μέσα. Έλα μου όμως που στο ψυγείο δεν ήταν... Δε μασάμε,ψάχνουμε στην αποθήκη - δίπλα στην κουζίνα. Η τούρτα ήταν εκεί , οπότε το ένα πρόβλημα λύθηκε. Να σημειώσω ότι 1) οι τούρτες εδώ είναι διαφορετικές από την Ελλάδα - δεν χρειάζονται οπωσδήποτε ψυγείο , 2)και να χρειάζονταν, δεν έχει και μεγάλη διαφορά να αφήσεις κάτι εκτός ψυγείου-στην αποθήκη καλή ώρα- ή να το βάλεις στο ψυγείο, γιατί εδώ ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι ο χιονάνθρωπος.

Στόχος δεύτερος: Κεράκια. Ψάξαμε παντού. Στην κουζίνα, στην αποθήκη,στο μπάνιο, στο σαλόνι, στα βάζα, όπου μπορούσε να πάει ο νους μας. Τα κεράκια πουθενά. Τώρα;; Ο κολλητός επιστρέφει στο δεύτερο σαλόνι που ήταν μαζεμένοι για να μην κινήσει υποψίες και μένω πίσω να συνεχίσω το ψάξιμο. Πάνω στην ώρα έρχεται ο Ντάνιελ - παιδί όλα τα λεφτά από κάθε άποψη . Του εκθέτω το πρόβλημα , και σκάει η βόμβα-ιδέα. "Θα φτιάξουμε μόνοι μας!"

Το σχέδιο έχει ώς εξής : Ο Ντάνιελ θα πήγαινε να πάρει δυο από τα κεράκια που καίγανε στο χώρο , κι εγώ στο μπάνιο για βαμβάκι. Αφού τα βρήκαμε, φτιάξαμε λωρίδες απο το βαμβάκι και ο φίλος μου θα έσταζε το κερί πάνω στο βαμβάκι, κατά μήκος και γύρω γύρω. Δοκιμάσαμε αν ανάβει , και ΝΑΙ ΝΑΙ ανάβει! Αφού φτιάξαμε 5-6 , σκέφτομαι "δεν ανοίγω την τούρτα;" . Και έρχομαι αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα : τα κεράκια ήταν μέσα στο κουτί............. Αρχικά κρεμάσαμε και οι δύο, μετά βάλαμε τα γέλια για κανά δεκάλεπτο.

Αφού γίναν οι απαραίτητες προετοιμασίες -του στυλ " Σβήσε τα φώτα και μη ρωτάς γιατί"- , και η τούρτα "δόθηκε"με το απαραιτητο Happy Birthday , έσβησε τα κεριά, ευχές , σαντιγύ, εξηγήσαμε στους παρεβρισκόμενους τι πάθαμε. Καλά έπεσε ΠΟΛΥ γέλιο. .. .. Εγώ κλασσικά πάλι άρχισα να κλαίω ( όσοι με ξέρουν, θα έχουν προσέξει ότι όταν γελάω , ταυτόχρονα κλαίω.Είναι αυτό που λέμε κλαυσίγελος), και γενικά μετά από αυτό το , τζέρτζελο συνεχίστηκε με πιο πολύ ένταση.

Το φοβερό είναι ότι σήμερα είχαμε τεστ , αδιαφορήσαμε κανονικά , και μια χαρά τα πήγαμε όλοι . Υπό κανονικές συνθήκες δεν υπήρχε περίπτωση να παρτάρουμε με επικείμενο τεστ, αλλά τελικά μας βγήκε σε καλό (να το καθιερώσουμε:ρ) !!

Εκτός από την Ελίζα λοιπόν,που δεν μασάει, βραβείο παίρνει και ο Ντάνιελ για την εφευρετικότητα αλλά και η Νατάσα , που μπορεί και είναι όπως είναι ;)

Και εις άλλα με υγεία παιδάκια ;))