Μην τάξεις σ'άγιο κερί..

και σε παιδί κουλούρι.. Βέβαια , όταν ήμουν παιδί δεν με ένοιαζε το κουλούρι που (δεν) μου τάζανε , αλλά με ενδιέφερε οι μεγάλοι να κάνουν πράξη αυτά που μου υπόσχονταν. Για παράδειγμα , όταν με βάζανε για ύπνο το μεσημέρι για να με πείσουν μου έλεγαν διάφορα όπως ότι το απόγευμα θα πάνε τον αδελφό μου κι εμένα βόλτα/ θα μας πάρουν παγωτό/ θα πάμε στα ξαδέλφια μας κλπ κλπ.
Αυτά τα ωραία τα έλεγε συνήθως η μητέρα μου γιατί έπρεπε με κάποιο τρόπο να μας βάλει σιγαστήρα για να ησυχάσει λίγο το κεφάλι της από τις συνεχείς φωνές/κραυγές μας που ακούγονταν στο σπίτι όλες τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας. Όταν λοιπόν η μητέρα μου δεν έκανε πράξη την υπόσχεσή της , φρόντιζα να δημιουργώ συνθήκες δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι να γίνει αυτό που μας υποσχέθηκε. Στο σπίτι επικρατούσε πανδαιμόνιο μέχρι να γίνει το δικό μου , κλασική συμπεριφορά κακομαθημένου παιδιού φαντάζομαι. Εγώ της έλεγα θυμωμένη να μην μας υπόσχεται κάτι που δεν μπορεί να τηρήσει κι εκείνη (χαμο)γέλαγε καλοσυνάτα και την ώρα που πήγαινε να με αγκαλιάσει έλεγε "αγάαααπη μου" . Και τότε μαλάκωνα και σκεφτόμουν ότι αφού είμαι η αγάπη της μαμάς δεν πειράζει πολύ που θα περνάγαμε το απόγευμα στο σπίτι, ο θυμός μου έφευγε και γρήγορα επιδιδόμασταν με τον αδελφό μου στην προσφιλή απασχόληση της πάλης (..ωραία χρόνια..).
Μεγαλώνοντας βέβαια συμφωνούσα όλο και περισσότερο με την παιδική αφελή (;) μου συμπεριφορά για ένα και μοναδικό λόγο. Γιατί είναι πολύ αποκαρδιωτικό και απογοητευτικό να περιμένεις κάτι με λαχτάρα και τελικά όταν έρχεται η στιγμή που θα το αποκτούσες (κι ας μην είναι υλικό) να διαπιστώνεις ότι άδικα το περίμενες. Συνεχίζω να πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να υποσχόμαστε μόνο ότι μπορούμε να τηρήσουμε, αλλιώς καλύτερα να μην λέμε τίποτα. Αν μας βγει να κάνουμε κάτι ,ας το κάνουμε , και θα είναι και έκπληξη και για τον άλλον.
Όχι, δεν απογοητεύτηκα από κάποιον, συνήθως ξέρω τι να περιμένω από τους γύρω μου . Σκέψεις κάνω ...