latest news

Τι ωραία πράγματα μπορούν να συμβούν από τη μια στιγμή στην άλλη..

Η αρχική ιδέα ήταν να πάω στο σπίτι της Θεάς εχθές το απόγευμα, η οποία θα έχει βρει μια δικαιολογία για να πείσει τον απόλυτο δάσκαλο να πάει κι εκείνος σπίτι της κι έτσι να του κάνουμε έκπληξη, δηλαδή να ξανασυναντηθούμε μετά από ένα χρόνο. Έτσι κι έγινε. Η Ε. Είπε στον δάσκαλο ότι της ήρθε η όρεξη να παίξει και ότι θέλει να την ακούσει, πράγμα σπάνιο, γι’αυτό κι εκείνος έσπευσε σπίτι της για το θαύμα. Η συνάντηση είχε πλάκα αλλά αντί να του κάνουμε εμείς έκπληξη μου έκανε εκείνος ..
Συζητήσαμε λίγο τα περι βιολιών, μάτωσε η καρδιά μου για άλλη μια φορά που δεν προλαβαίνω να ασχολούμαι με τον αγιάτρευτο έρωτά μου το χειμώνα, και παραδέχτηκα ότι άφησα το βιολί μου στην Ουγγαρία (είμαι αδικαιολόγητη, το ξέρω). Ο δάσκαλος με ρώτησε αν θα ήθελα να ξαναρχίσω μαθήματα.. προφανώς ήθελα σαν τρελή κι εκείνος προσεφέρθηκε να μου δαανείσει ένα από τα δικά του για το καλοκαίρι.. Τι απίστευτη χαρά.. τι έκπληξη.. τι ευφορία..
Από εχθές το βράδυ ασχολούμαι συνέχεια μαζί του και προσπαθώ να κάνω τα δάχτυλα μου να υπακούσουν ξανά στις νότες.. Βέβαια δεν είναι το δικό μου βιολί που μου χαρίζει την απόλυτη συγκίνηση , αλλά η κίνηση του δασκάλου είναι ανεκτίμητη. Το καλοκαίρι μου λοιπόν θα κυλήσει με νότες και είμαι πολύ πολύ χαρούμενη γι’αυτό ^^..

Μην τάξεις σ'άγιο κερί..

και σε παιδί κουλούρι.. Βέβαια , όταν ήμουν παιδί δεν με ένοιαζε το κουλούρι που (δεν) μου τάζανε , αλλά με ενδιέφερε οι μεγάλοι να κάνουν πράξη αυτά που μου υπόσχονταν. Για παράδειγμα , όταν με βάζανε για ύπνο το μεσημέρι για να με πείσουν μου έλεγαν διάφορα όπως ότι το απόγευμα θα πάνε τον αδελφό μου κι εμένα βόλτα/ θα μας πάρουν παγωτό/ θα πάμε στα ξαδέλφια μας κλπ κλπ.
Αυτά τα ωραία τα έλεγε συνήθως η μητέρα μου γιατί έπρεπε με κάποιο τρόπο να μας βάλει σιγαστήρα για να ησυχάσει λίγο το κεφάλι της από τις συνεχείς φωνές/κραυγές μας που ακούγονταν στο σπίτι όλες τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας. Όταν λοιπόν η μητέρα μου δεν έκανε πράξη την υπόσχεσή της , φρόντιζα να δημιουργώ συνθήκες δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι να γίνει αυτό που μας υποσχέθηκε. Στο σπίτι επικρατούσε πανδαιμόνιο μέχρι να γίνει το δικό μου , κλασική συμπεριφορά κακομαθημένου παιδιού φαντάζομαι. Εγώ της έλεγα θυμωμένη να μην μας υπόσχεται κάτι που δεν μπορεί να τηρήσει κι εκείνη (χαμο)γέλαγε καλοσυνάτα και την ώρα που πήγαινε να με αγκαλιάσει έλεγε "αγάαααπη μου" . Και τότε μαλάκωνα και σκεφτόμουν ότι αφού είμαι η αγάπη της μαμάς δεν πειράζει πολύ που θα περνάγαμε το απόγευμα στο σπίτι, ο θυμός μου έφευγε και γρήγορα επιδιδόμασταν με τον αδελφό μου στην προσφιλή απασχόληση της πάλης (..ωραία χρόνια..).
Μεγαλώνοντας βέβαια συμφωνούσα όλο και περισσότερο με την παιδική αφελή (;) μου συμπεριφορά για ένα και μοναδικό λόγο. Γιατί είναι πολύ αποκαρδιωτικό και απογοητευτικό να περιμένεις κάτι με λαχτάρα και τελικά όταν έρχεται η στιγμή που θα το αποκτούσες (κι ας μην είναι υλικό) να διαπιστώνεις ότι άδικα το περίμενες. Συνεχίζω να πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να υποσχόμαστε μόνο ότι μπορούμε να τηρήσουμε, αλλιώς καλύτερα να μην λέμε τίποτα. Αν μας βγει να κάνουμε κάτι ,ας το κάνουμε , και θα είναι και έκπληξη και για τον άλλον.
Όχι, δεν απογοητεύτηκα από κάποιον, συνήθως ξέρω τι να περιμένω από τους γύρω μου . Σκέψεις κάνω ...