Τα πρωινά της Κυριακής

Εχθές το βράδυ , κατόπιν παρότρινσης ,έβαλα Λαβ (97.5 για τους λάτρεις του ραδιοφώνου) , διαδικτυακά βέβαια, λόγω απόστασης. Την εκπομπή έκανε ο δεύτερος πιο αγαπημένος μου παραγωγός, Μάκης Μανιάτης.Το τραγούδι που έπαιζε , λατρεμένο, χιλιοακουσμένο , ταξιδιάρικο, με γύρισε πίσω πάρα πολύ καιρό .

Μου θύμισε αρχικά πόσο καιρό έχω να το ακούσω, πόσο μου έλειψε ,και τι σκεφτόμουν κάθε φορά που το άκουγα .Αργότερα, συνειρμικά σκέφτηκα τους ατέλειωτους, βαρετούς, πιεστικούς χειμώνες που το μόνο που μου έδεινε χαρά ήταν τα 20άρια σαν σχολικοί βαθμοί και μια μουσική βραδιά στο "Ονόκιο".To "Ονόκιο" είναι καφετέρια στο Παγκράτι, που ακούγεται αυστηρά Country μουσική , ίδια με αυτή που παίζει ο αγαπημένος μου ,τώρα πια, παραγωγός Νίκος Γκαραβέλας τα βράδια (καθημερινές 10-1 ), συνιδιοκτησία αυτού και του αδελφού του.

Οι μουσικές αυτές βραδιές ήταν από τα πράγματα που κυνηγούσα σαν τρελή.Βράδια που ο Νίκος καλούσε εξαίρετους μουσικούς, αφοσιωμένους στην τέχνη τους . Οι γονείς μου, μη έχοντας παράπονο από το καλό, διαβαστερό παιδί τους , χατίρια δεν χαλάγαν , οπότε όταν ζήταγα τέτοιου είδους έξοδο την είχα.Τολμώ να πω πως για μια εποχή τέτοιες βραδιές ήταν σχεδόν εβδομαδιαίες. Δεν θα ξεχάσω τον τύπο που με μια κιθάρα έπαιξε και τραγούδησε άψογα ένα κομμάτι της δισκογραφίας του Έλβις!!

Σκέφτηκα πόσο καιρό είχα να πάω σε μια τέτοια βραδιά, σε μια συναυλία, σε κάτι τέλος πάντων που να μου δίνει χαρά και προσορινή έστω πληρότητα. Μελαγχόλισα γιατί αναλογίστηκα πόσο ακόμα θα αργήσω να έχω μια τέτοια, και πόσο θα αργήσω να πάω ξανά στον συγκεκριμένο χώρο ,έστω και για έναν πρωινό ινδιάνικο καφέ ( το μαστ του μαγαζιού) , να ακούσω μουσικές που αγαπώ και να μιλήσω με τον Νίκο, συνήθεια αγαπημένη τα πρωινά της Κυριακής.