Μπερδεμένα

Τετάρτη βράδυ, δύο μέρες έμειναν για την Παρασκευή.
Τίποτα δεν θα γίνει βέβαια τότε, εκτός αν έρθουν τα παιδιά να δούμε κανένα House, να ονειρευόμαστε πως ίσως γίνουμε σαν κι αυτόν, αλλά και μόνο που τελείωσε η εβδομάδα και το ατελείωτο cocooning πλησιάζει, είναι αρκετό.
Μέρες τώρα δεν κανονίζουμε τίποτα. Έχει αλλάξει βλέπεις ο καιρός, το κρύο είναι εδώ για τα καλά και κανένας μας δεν έχει διάθεση ούτε για βόλτες, ούτε για μεταμεσονύκτια δείπνα με ταινία, ούτε για λιωμένες σοκολάτες μέσα σε ζεστό γάλα. Ο καθένας απο μας έχει τα δικά του προβλήματα, και πάνω κάτω είμαστε εξίσου κουρασμένοι από το διάβασμα, τις απαιτήσεις, τα ψυχολογικά μας.
Έφυγε και ο Σωτήρης για Αγγλία, και αυτή η μικρή πόλη έγινε ακόμα πιο αδιάφορη. Θα επιστρέψει το Φεβρουάριο και όσο κι αν με κρατήσω απασχολημένη μέχρι τότε ξέρω ότι θα μου λείψει αφόρητα. Τι να λέμε, μου λείπει ήδη.
Σκέφτομαι ότι θα είναι η τελευταία χρονιά μαζί του στην πόλη, μιας και είναι εκτοετής και σε λίγους μήνες γιατρός. Στεναχωριέμαι αρκετά αλλά όχι πολύ γιατί έτσι κι αλλιώς το μέλλον είναι κοινό, και ο προορισμός μας το ίδιο.
Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, όλα καλά είναι. Τώρα που γνώρισα και τον συμπαθέστατο Γερμανό συμφοιτητή και γείτονα μου και έριξε τον μέσο όρο ηλικίας της πολυκατοικίας τα πράγματα είναι καλύτερα, πιο απλά. Αυτό το θείο πλάσμα έχει πολύ γέλιο και φαίνεται πολύ εντάξει παιδί.
Γίνομαι κι εγώ καλύτερα. Μέρα με τη μέρα δηλαδή συμβιβάζομαι όλο και περισσότερο με κάποια γεγονότα που ούτε ομαλά συνέβησαν, ούτε με τον καλύτερο τρόπο. Γίνομαι καλύτερα για μένα, με μένα, με τους γύρω μου.
Συνήθως το ποτήρι μου είναι μισοάδειο, αλλά αυτή τη φορά το γέμισα και δεν σκοπεύω να το αδειάσω..