Όταν ήμουν πιο μικρή, στο Γυμνάσιο, μαζί με τον αδελφό μου πηγαίναμε στίβο. Ο προπονητής μας, που ήταν τέρας και μας έκανε να μην θέλουμε να τον βλέπουμε στα μάτια μας και να σταματήσουμε τις προπονήσεις, κάθε φορά μας άλλαζε τον αδόξαστο.
Το σλόγκαν του ήταν στην αρχή της κάθε προπόνησης "θέλω να σας δω να λιποθυμάτε!" και το λιγότερο που κατάφερνε ήταν να τρέχουμε στην τουαλέτα για εμετό (και ένα μικρό διάλειμα...) άλλες φορές στα μέσα κι άλλες στο τέλος της
προπόνησης.
Επειδή το γούσταρε τρελά όμως το επάγγελμά του, και από τα χέρια του έχουν περάσει πολλοί αθλητές, που είναι γνωστοί σήμερα, προσπαθούσε να μας δώσει κίνητρο για να καλύπτουμε κάθε φορά τα αμέτρητα χιλιόμετρα χωρίς πολλά παράπονα και με όσο το δυνατόν καλύτερες επιδόσεις.
Όταν όμως τα πνευμόνια μας κολλάγανε στην πλάτη και κοντεύαμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε, επειδή μας παρακολουθούσε πολύ στενά και με πολύ αγάπη πιστεύω, ερχότανε κοντά μας και μας έλεγε :" Όταν πιστεύεις ότι έχεις φτάσει στα όρια σου, και δεν μπορείς να τρέξεις άλλο, κάνε δέκα βήματα ακόμα και μετά σταματα."
Εκείνη τη στιγμή το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να πέσω στο χορτάρι και να πάρω τεράστιες βαθειές ανάσες, και σε δεύτερη μοίρα να του βάλω σιγαστήρα στο στόμα, γιατί φώναζε και πολύ (ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΛΑ ΕΝΑ ΓΥΡΟ ΑΚΟΜΑ ΛΕΕΕΕΜΕΕΕΕΕΕ), αλλά τα δέκα βήματα τα έκανα.
Τον πρώτο καιρό, έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι ο άνθρωπος έχρηζε ιατρικής βοήθειας,
αργότερα όμως πρόσεξα, ότι ενώ πίστευα ότι θα αφήσω τα κοκκαλάκια μου στο χώμα, μπορούσα να περπατήσω λίγο ακόμα πριν μπω στο χορτάρι και σκύψω βήχοντας με τα χέρια στα γόνατα και την καρδιά στις πατούσες.
Όταν σταμάτησα το τρέξιμο όμως (παρόλο που εγώ για μήκος είχα ξεκινήσει, αλλά άλλο αυτό), και ήρθαν άλλα προβλήματα και όχι το πόσο κουράστηκα το απόγευμα, και πολλές φορές το μόνο που ήθελα ήταν να καταθέσω τα όπλα , άκουγα τη φωνή του ξανά και ξανά που έλεγε ότι " Όταν πιστεύεις ότι έχεις φτάσει στα όρια σου, και δεν μπορείς να τρέξεις άλλο, κάνε δέκα βήματα ακόμα και μετά σταματα." .
Κι έτσι κάπως τα κατάφερνα να κάνω αυτό που είχα βάλει στόχο, και από μια πλευρά, το χρωστάω σε εκείνο τον προπονητή.
8 comments:
αχ αχ τι τέλειο ρε μωρό μου αυτό που έγραψες. έπαθα 100% ταύτιση φάκτορ. 100%!
...θέλω και άλλα να σου πω, έχω την αίσθηση ότι κάτι σε ταλαιπωρεί αλλά δεν θέλω να γίνω αδιάκριτος. πάντως ξέρε ότι αν χρειάζεσαι κάτι είμαι εδώ, ναι;
μπεεεε φιλιά! πολλά.
είδες τελικά που τούτα τα δέκα -ή και περισσότερα- βήματα, χρειάστηκε τελικά να τα βαδίσεις σε άλλο στίβο;
στάσου, πάρε βαθειά ανάσα και συνέχισε!
;-))
Τελικά η συνταγή είναι μία. Υπομονή, επιμονή και βαθιές ανάσες ;-)
http://www.youtube.com/watch?v=jE0NOy4i_X0
παρτο σα δωρακι. μη ξενερωσεις ομως δες το απο την ...θετικη πλευρα....
Μακάρι να είχαμε όλοι έναν τέτοιο προπονητή.
Προπονητή για την ζωή.....
Φιλιά
πωωω......
Κι εγώ, αντί να φύγω, κάθομαι να σου στείλω δυο κουβέντες με αγάπη, κι ύστερα θα τρέξω
και θα προλάβω.
Όταν μπήκα στη δραματική σχολή, είχα έναν εξαιρετικό δάσκαλο,
και παλιό θεατράνθρωπο,
που ακόμα τον παρακαλάω, όταν ψάχνω σκηνοθέτη.
Αυτός μου είπε τότε:
«Ξέχνα ότι είσαι ένα εγώ,
είσαι απλώς το μηδέν.
Πάντα να ξεκινάς από κει
αν θες να φτάσεις κάπου.»
Από τότε δεν κάνω τίποτ’ άλλο,
γλυκά πολλά φιλιά, ο γιάννης
μισητό προβατίνι, ευχαριστώ πολύ.
τάυτιση φάκτορ, μ'αρεσε αυτό !!
ίκαρε, εεειιιισπνοή εεεκπνοήηη...
σοφάκι, yes indeed..
etalon, τέλειο,τέλειο, ευχαριστώ!! δεν ξενέρωσα ;)
bluesmartoulis: χεχεχε.. όντως... αλλά πίστεψέ με, καθόλου δεν το χαιρόμουν τότε..
beniamin μικρότερη απ'όλους.. τι εννοείς παιδί μου? :ρ
γιάννη μου.. εξαιρετικό αυτό που είπε ο δάσκαλος σου... θα το θυμάμαι.. καλές διακοπές καλό μου..
Post a Comment