ΞYΠΝΗΣΤΕ!!!!!

Δεν ξέρω τι πιστεύει ο καθένας για την Greenpeace, πάντως αυτή η διαφήμιση είναι ότι πιο σωστό έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.

:'(....

Λογαριασμός*

Τη σύσταση Ειδικού Ταμείου Εκτάκτων Αναγκών για την παράκαμψη χρονοτριβών και την άμεση στήριξη πληγέντων από καταστροφές ανακοίνωσε η Κυβέρνηση. Στο Ταμείο αυτό από το οποίο θα αποζημιωθούν όλοι όσοι επλήγησαν από την πύρινη λαίλαπα μέσα στο 2007, θα μπορούν να συνεισφέρουν και οι πολίτες.

Η Τράπεζα της Ελλάδας προχώρησε στο άνοιγμα σχετικού λογαριασμού με αριθμό IBAN:GR 9801000230000002341103053. Όσοι ιδιώτες ή επιχειρήσεις θέλουν να προσφέρουν χρηματική βοήθεια για τους πυροπαθείς και την αποκατάσταση των ζημιών μπορούν πραγματοποιούν τις καταθέσεις τους σε αυτό το λογαριασμό στα υποκαταστήματα των εμπορικών τραπεζών.

* κάποτε ήταν όλα μπλε και πράσινα.

Αίσχος!!

εκρηκτικός μηχανισμός

εκρηκτικός μηχανισμός






εκρηκτικός μηχανισμός









καμμένη ελιά

Ανακύκλωση

Δεν θα μιλήσω για αυτήν που πρέπει να κάνουμε όλοι, αλλά για των ποστ μου :ρ
Δε θυμάμαι πότε ακριβώς αλλά εδώ και αρκετό καιρό είχα ανεβάσει ένα βιντεάκι, το οποίο όμως το θεωρώ κλασσικό και γι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να το ξαναβάλω.
Έχει να κάνει με την μόνιμη εμμονή μου, τον καφέ φυσικά.
Δείτε κι απολαύστε, και αν δεν σας κάνει κόπο, φτιάξτε μου κι εμένα ένα τέτοιο.


Coffee Art - The funniest movie is here. Find it

της φυλακής μου πόρτα,εσύ και αντικλείδι

Απογευματινό επίτευγμα!

Ελλάδα, δειλινό, διαδραματίζεται το εξης σκηνικό:

-Εγω: Φανταστικέ αδελφέ, τόσες μέρες σου ζητάω να μου καταβάσεις το Office, και ακόμα...
Όλο με ξεχνας... σνιφ, κλαψ, λυγμ, σομπ σομπ.
-Αδελφός: Καλά καλά, σταμάτα..... θα στο κατεβάσω τώρα ..

Λίγο αργότερα:

-Α: Έτοιμο..
-Ε : Α!!! Ωραία!!! Τρέχω στον Αθήναιο.. ! Έχει βάλει κάτι ωραίες συνταγές και τις θέλω.
-Α. με απορία στο βλέμμα και τη φωνή : Καλά... γι’αυτό ήθελες το word? Εγώ νόμιζα για καμιά εργασία...
-Τι εργασία καλέ, τις συνταγές θέλω να κρατήσω...
‘Ελα έλα , μην κάνεις ότι δε σ’αρέσει, γιατί εσύ είσαι αυτός που διαλέγει από τη λίστα και ζητάει φαγητά και γλυκά!!!

-....


(γιες! πάλι το πέτυχα :D)

Είπαν όχι στις πλαστικές σακούλες

ΡΕΜΠΕΚΑ ΧΟΣΚΙΝ


Η γυναίκα που κινητοποίησε μια πόλη

Συνέντευξη στη Νατάσα Σινιώρη

Το Μόνμπερι, ένα χωριό στη Νοτιοδυτική Αγγλία, από την 1η Μαΐου έχει καταργήσει τις πλαστικές σακούλες. Πίσω από το επίτευγμα αυτό βρίσκεται μια νεαρή κινηματογραφίστρια, που έπεισε τους συμπατριώτες της, με όπλο ένα ντοκιμαντέρ και την αποφασιστικότητά της. Η Ρεμπέκα Χόσκιν εξηγεί στο ΟΙΚΟ πώς τα κατάφερε.

H ζωή κυλάει αργά στο Μόντμπερι των 1.500 κατοίκων στην περιοχή Ντέβον της Νοτιοδυτικής Αγγλίας. Η περιοχή έζησε ιστορικές στιγμές κατά τη διάρκεια του Αγγλικού Εμφυλίου, όταν πραγματοποιήθηκαν εκεί δύο μεγάλες μάχες. Από τότε, όμως, δεν έχει να υπερηφανευθεί για τίποτε άλλο.

Μέχρι πρόσφατα. Γιατί από την 1η Μαΐου, η αγροτική αυτή πόλη έχει γίνει η πρώτη κοινότητα της Ευρώπης που καταργεί τη χρήση της πλαστικής σακούλας. «Ηθικός αυτουργός» της ευρωπαϊκής αυτής πρωτιάς είναι η 33χρονη κινηματογραφίστρια της άγριας ζωής Ρεμπέκα Χόσκινγκ.

Η Ρεμπέκα, γύριζοντας ένα ντοκιμαντέρ για λογαριασμό του BBC με θέμα την καταστροφική επίδραση του πλαστικού στη ζωή των θαλάσσιων ειδών της Χαβάης, έγινε μάρτυρας του φρικτού θανάτου που βιώνουν τα ζώα και τα πουλιά. Είδε νεκρά δελφίνια, χελώνες, φώκιες αλλά και άλμπατρος να πεθαίνουν επειδή είχαν καταπιεί πλαστικές σακούλες. Επιστρέφοντας στο Μόντμπερι, πήγε για καταδύσεις με σκοπό να εξερευνήσει το βυθό της κοντινής ακτής. Οταν είδε ότι κι εκεί ο βυθός ήταν γεμάτος από πλαστικά, συνειδητοποίησε ότι πρόκειται για ένα παγκόσμιο φαινόμενο που έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις. Εκείνη τη στιγμή επέλεξε την επόμενη «αποστολή» της: να πείσει τη γενέτειρά της να ξεφορτωθεί τις πλαστικές σακούλες.

«Πολλά θαλάσσια είδη περνάνε τις πολύχρωμες πλαστικές σακούλες για μέδουσες και καλαμάρια και τις καταπίνουν. Σοκαρίστηκα βλέποντας τα ζώα της Χαβάης να πεθαίνουν αβοήθητα, από το πλαστικό. Και μιλάμε για τόσο σπάνια είδη ζώων που τα προστατεύει ο αμερικανικός νόμος: δεν μπορούσα να βοηθήσω μια χελώνα που πνιγόταν γιατί αν με έπιαναν, θα έπρεπε να πληρώσω 50.000 δολάρια πρόστιμο και πιθανότατα να πήγαινα έξι μήνες φυλακή. Μόνο οι επιστήμονες που έχουν άδεια μπορούν να τα αγγίξουν», εξηγεί η Ρεμπέκα.

Πρώτα έπεισε τους μικρούς εμπόρους

Ξεκίνησε την εκστρατεία κατά της πλαστικής σακούλας από τους ανεξάρτητους εμπόρους και όχι από τους τοπικούς φορείς, όπως πολλοί θα έκαναν στη θέση της. «Εκλεισα μια γκαλερί και κάλεσα όλους τους ανεξάρτητους εμπόρους για να τους δείξω το φιλμ που γύρισα. Και κάπως έτσι πείστηκαν οι 42 καταστηματάρχες, αλλά και ένα σούπερ μάρκετ που ανήκει σε αλυσίδα. Οσον αφορά τα μεγάλα σούπερ μάρκετ, πρέπει να ξέρεις να τα «παίζεις». Να ξεκαθαρίσεις ότι όταν ακολουθήσουν την ίδια πολιτική θα έχουν και καλές δημόσιες σχέσεις. Τα πάντα είναι θέμα δημοσίων σχέσεων, θετικής ή αρνητικής διαφήμισης. Το πράττει ένας και οι άλλοι ακολουθούν.» Και συμπληρώνει: «Οι πολίτες περιμένουν συνήθως από τους ανθρώπους που βρίσκονται στην κορυφή, τους πολιτικούς δηλαδή, να πάρουν τις αποφάσεις. Ομως οι πολιτικοί δεν παίρνουν αποφάσεις εάν δεν τους το ζητήσουν οι πολίτες. Οσοι έμπλεξαν με τους τοπικούς φορείς και τη γραφειοκρατία δεν πέτυχαν τίποτα».

Με διαβεβαιώνει ότι και η ίδια έκανε μεγάλη έρευνα για να είναι έτοιμη να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις που της τέθηκαν στην πορεία. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να αναζητήσει τους εμπόρους χονδρικής πώλησης τσάντας. «Παραγγείλαμε 2.000 τσάντες fair trade από καραβόπανο και τις πουλήσαμε σε τιμή κόστους. Στη συνέχεια ενημερώθηκα για τις στατιστικές. Οταν αρχίζεις και μιλάς με τα νούμερα, είναι ευκολότερο να πείσεις. Ολα έχουν να κάνουν με την πληροφόρηση. Εγώ πληροφόρησα τους εμπόρους κι εκείνοι τους πελάτες. Τώρα οι πελάτες έχουν τη γνώση και αυτοί με τη σειρά τους θα μεταφέρουν το μήνυμα έξω από τα στενά όρια της πόλης μας.»

Κάπως έτσι, οι πλαστικές σακούλες αντικαταστάθηκαν από χάρτινες, πάνινες και 100% βιοδιασπώμενες τσάντες από καλαμπόκι, αλλά και τσάντες από γιούτα τυπωμένες με βιολογικό μελάνι.

«Οταν άρχισα να ψάχνω για κάποια πόλη της Αγγλίας που να έχει κάνει το ίδιο, συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε καμία», λέει αναφερόμενη στις δυσκολίες του εγχγειρήματος. «Μετά άρχισα να ψάχνω στην Ευρώπη. Απογοήτευση. Βρήκα όμως μια πόλη της Αυστραλίας που κατάργησε τις πλαστικές σακούλες πριν από κάποια χρόνια. Αρχισα λοιπόν να αναφέρω ως παράδειγμα το Coles Bay, μέχρι που ανακάλυψα ότι η συγκεκριμένη περιοχή είχε μόνο οκτώ καταστήματα και όχι 43 όπως εμείς. Ευτυχώς όμως πείστηκαν.» Πώς νιώθει στ' αλήθεια ως πρωτοπόρος; «Είναι μεγάλη ευθύνη. Αυτοί οι μικροί έμποροι έκαναν το μεγάλο άλμα, όχι απλώς ένα βήμα. Οι πλαστικές σακούλες κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη κι εγώ τους ζητούσα να τις ξεφορτωθούν. Βασικά τους ζητούσα να ρισκάρουν γιατί κανένας μας δεν ήξερε τότε πώς θα το πάρουν οι πελάτες. Ανακατεύτηκα στη ζωή τους, στις επιχειρήσεις τους και εν τέλει στον βιοπορισμό τους, αλλά εκείνοι με εμπιστεύθηκαν απόλυτα. Είμαι πολύ περήφανη για όλους.» Οπως περήφανη είναι και για τους συμπατριώτες της. «Η πόλη μου απέχει πολύ από εκείνες που αποκαλούμε «πράσινες πόλεις». Οι περισσότεροι είναι αγρότες που οδηγούν τρακτέρ, τους αρέσει το κρέας και είναι υπέρ του κυνηγιού της αλεπούς. Και όμως πείστηκαν όλοι τους για το εγχείρημα αυτό», λέει με ενθουσιασμό η Ρεμπέκα. «Πρέπει να κάνετε το ίδιο και στην Ελλάδα όπου υπάρχουν πολλά θαλάσσια είδη, αρκετά από τα οποία είναι σπάνια. Αφού τα καταφέραμε εμείς, τότε μπορείτε κι εσείς. Γιατί και στη χώρα σας τα ζώα του θαλάσσιου οικοσυστήματος πεθαίνουν από την πείνα και την αφυδάτωση που προκαλεί το πλαστικό. Εάν θέλουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν τα είδη τότε οφείλουμε να φροντίσουμε το περιβάλλον μας, διαφορετικά εμείς θα πληρώσουμε το τίμημα». Και συνεχίζει: «Οι πλαστικές σακούλες είναι η επιτομή της αναλώσιμης κοινωνίας μας. Τις χρησιμοποιούμε κατά μέσο όρο για 12 λεπτά και μετά τις πετάμε. Κι έτσι, δισεκατομμύρια τόνοι πλαστικού επιπλέουν στους ωκεανούς και γίνονται τροφή των ζώων. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τη δύναμη για να αλλάξουμε τον κόσμο την έχουμε εμείς, οι απλοί πολίτες. Τίποτα στη ζωή δεν είναι εύκολο, πόσω μάλλον να αλλάξεις τη νοοτροπία των ανθρώπων. Ομως είναι απίστευτο αυτό που μπορούμε να καταφέρουμε εμείς οι άνθρωποι όταν έχουμε κοινούς στόχους».

«Πλαστικοί» αριθμοί

• 1,2 τρισεκατομμύρια πλαστικές σακούλες χρησιμοποιούνται κάθε χρόνο. Ο κάθε ενήλικας καταναλώνει 300 σακούλες το χρόνο, δηλαδή περίπου μία σακούλα κάθε μέρα.
• Ενα εκατομμύριο σακούλες χρησιμοποιούνται κάθε λεπτό.
• 100 δισεκατομμύρια τόνοι πλαστικού ρυπαίνουν τις θάλασσες και αποτελούν το 90% της θαλάσσιας ρύπανσης.
• Το πλαστικό παραμένει στο περιβάλλον για 500 έως 1.000 χρόνια.
• Ενα εκατομμύριο θαλασσοπούλια πεθαίνουν κάθε χρόνο από το πλαστικό.
• 267 είδη θαλάσσιων οργανισμών απειλούνται από την κατάποση πλαστικών.
• Το 98% των θαλασσοπουλιών της Ευρώπης έχει 35 κομμάτια πλαστικού στο στομάχι του.
• 4.175 εκατομμύρια είναι κατά μέσο όρο η «πλαστική κληρονομιά» σε τσάντες που αφήνει ο καθένας μας πίσω του.

Left of Right Brained??

To βρήκα στις Κόκκινες Νύχτες της Σοφίας, και το έκανα κι εγώ.

Ιδού τα αποτελέσματα!!

You Are 50% Left Brained, 50% Right Brained

The left side of your brain controls verbal ability, attention to detail, and reasoning.
Left brained people are good at communication and persuading others.
If you're left brained, you are likely good at math and logic.
Your left brain prefers dogs, reading, and quiet.

The right side of your brain is all about creativity and flexibility.
Daring and intuitive, right brained people see the world in their unique way.
If you're right brained, you likely have a talent for creative writing and art.
Your right brain prefers day dreaming, philosophy, and sports.


μισό μισό κερδίζει - ΕΛΕΟΣ :D


Are You Right or Left Brained?

Όταν σου χαμογελά η τύχη....

Η ξαδέλφη μου η Τζίνα, πέραν των άλλων διακοπών που έκανε με τους γονείς της φέτος το καλοκαίρι, αποφάσισε για ακόμα μια χρονιά να επισκεφτεί το χωριό της μητέρας της που βρίσκεται στη Μυτιλήνη.
Η Τζίνα έχει μεγάλη πέραση στο χωριό, γιατί αντικειμενικά είναι ένα πάρα πολύ όμορφο κορίτσι , με εξαίρετο χιούμορ και αλέγκρο χαρακτήρα.
Οι γαμπροί του χωριού, βλέποντας ένα τέτοιο κελεπούρι να συχνάζει στα κλαμπ της περιοχής όσο να πεις λιγουρεύτηκαν. Μικρούλα είναι, όμορφη είναι, τσουπωτή και χυμώδης οπωσδήποτε, ε, δε θέλει πολύ ο άνθρωπος...
Βάλθηκαν λοιπόν να την κάνουν νύφη δικιά τους, να το κρατήσουν το κορίτσι στο χωριό, να την έχουνε βασίλισσα.
Από τα μάτια της πέρασε όλος ο άκληρος και ανύπαντρος πληθυσμός του χωριού και της γύρω περιοχής, για να διαλέξει τον καλύτερο γαμπρό, άντρα θεριό και οικογενειάρχη.
Τι άντρακλες εργάτες στα χωράφια της δίνανε, τι κτηματούχους προύχοντες με φάρμες ολόκληρες, τι ιδιοκτήτες μαγαζιών, τι ταβερνιάρηδες, τι άβγαλτα ακόμα αγοράκια. Η Τζίνα όμως ανένδοτη, δεν ήθελε κανέναν.
Αφού είδαν και απόειδαν οι Χριστιανοί, άρχισε η οικογένεια του κάθε παιδιού να την πλησιάζει και να της παραθέτει τα προσόντα του με κάθε λεπτομέρεια.
Η πιο παραστατική οικογένεια ( και όπως αποδείχτηκε αργότερα έξυπνη και τυχερή) ακολούθησε τον δρόμο της περιουσίας.
-Τζίνα μου... το παλικάρι σε ποθεί,έχει προίκα, έχει σπαρτά, έχει σπίτι στο βουνό, φέτος το τελείωσε , αρχόντισσα θα σε έχει!
- Δεν ενδιαφέρομαι, ευχαριστώ.
-Τζίνα μου, έχει ταβέρνα , όλο το χωριό στον Κώστα μας πάει και τρώει, δεν θα πεινάσεις μουρέλι μ’ (σ.σ. μωρό μου) .
-Με βλέπετε να πεινάω και τώρα;
-Κοριτσάκι μου, είναι κελεπούρι..
-Δεν ενδιαφέρομαι... ευχαριστώ πάντως. 
-Έχει κι ένα γάδαρο!!
-!!!
-Έχει κι ένα κόκκινο βόδι!! ...
-....
- Μαζί με τον Κώστα μας, θα πάρεις προίκα και τη μάνα του, την κυρα-Γιαννούλα....
- [....]

Κι έτσι, το παντρεύουμε το κορίτσι μας στο χωριό, στο τέλος του χρόνου, γιατί είναι κι έξυπνη..
Ξέρει ότι τα καλύτερα βόδια είναι τα κόκκινα, άσε που θα έχει κι ένα γάδαρο να περιδιαβαίνει στα καλντερίμια του χωριού και να εποπτεύει την περιουσία.

Είναι να σε θέλει η τύχη όμως.. όχι αστεία....

Διαφήμιση

Όλο λέω ότι δεν θα την ανεβάσω, αλλά τελικά δεν άντεξα.
Παρόλο που όλοι την ξέρουμε, καλό είναι να την ξαναδούμε.
Όσο για τον αρνητισμό που ίσως υποστηρίξετε ότι το παιδί εκπέμπει, μάλλον είναι ο μόνος τρόπος για να καταλάβουμε ότι έχουμε αποτύχει ως είδος.





We are not just talking about the future, we are talking about my future. 

Mihalis vs Simon

Μήπως αυτό





μοιάζει λίγο με αυτό;

Άδειοι δρόμοι με σκουπίδια

Γιατί στο βιολί δεν ήταν ο Μίλτος; οέο;

Προπόνηση και bonus ηθικό δίδαγμα

Όταν ήμουν πιο μικρή, στο Γυμνάσιο, μαζί με τον αδελφό μου πηγαίναμε στίβο. Ο προπονητής μας, που ήταν τέρας και μας έκανε να μην θέλουμε να τον βλέπουμε στα μάτια μας και να σταματήσουμε τις προπονήσεις, κάθε φορά μας άλλαζε τον αδόξαστο.

Το σλόγκαν του ήταν στην αρχή της κάθε προπόνησης "θέλω να σας δω να λιποθυμάτε!" και το λιγότερο που κατάφερνε ήταν να τρέχουμε στην τουαλέτα για εμετό (και ένα μικρό διάλειμα...) άλλες φορές στα μέσα κι άλλες στο τέλος της 
προπόνησης.

Επειδή το γούσταρε τρελά όμως το επάγγελμά του, και από τα χέρια του έχουν περάσει πολλοί αθλητές, που είναι γνωστοί σήμερα, προσπαθούσε να μας δώσει κίνητρο για να καλύπτουμε κάθε φορά τα αμέτρητα χιλιόμετρα χωρίς πολλά παράπονα και με όσο το δυνατόν καλύτερες επιδόσεις.

Όταν όμως τα πνευμόνια μας κολλάγανε στην πλάτη και κοντεύαμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε, επειδή μας παρακολουθούσε πολύ στενά και με πολύ αγάπη πιστεύω, ερχότανε κοντά μας και μας έλεγε :" Όταν πιστεύεις ότι έχεις φτάσει στα όρια σου, και δεν μπορείς να τρέξεις άλλο, κάνε δέκα βήματα ακόμα και μετά σταματα."
Εκείνη τη στιγμή το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να πέσω στο χορτάρι και να πάρω τεράστιες βαθειές ανάσες, και σε δεύτερη μοίρα να του βάλω σιγαστήρα στο στόμα, γιατί φώναζε και πολύ (ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΛΑ ΕΝΑ ΓΥΡΟ ΑΚΟΜΑ ΛΕΕΕΕΜΕΕΕΕΕΕ), αλλά τα δέκα βήματα τα έκανα. 

Τον πρώτο καιρό, έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι ο άνθρωπος έχρηζε ιατρικής βοήθειας,
αργότερα όμως πρόσεξα, ότι ενώ πίστευα ότι θα αφήσω τα κοκκαλάκια μου στο χώμα, μπορούσα να περπατήσω λίγο ακόμα πριν μπω στο χορτάρι και σκύψω βήχοντας με τα χέρια στα γόνατα και την καρδιά στις πατούσες.

Όταν σταμάτησα το τρέξιμο όμως (παρόλο που εγώ για μήκος είχα ξεκινήσει, αλλά άλλο αυτό), και ήρθαν άλλα προβλήματα και όχι το πόσο κουράστηκα το απόγευμα, και πολλές φορές το μόνο που ήθελα ήταν να καταθέσω τα όπλα , άκουγα τη φωνή του ξανά και ξανά που έλεγε ότι " Όταν πιστεύεις ότι έχεις φτάσει στα όρια σου, και δεν μπορείς να τρέξεις άλλο, κάνε δέκα βήματα ακόμα και μετά σταματα." .
Κι έτσι κάπως τα κατάφερνα να κάνω αυτό που είχα βάλει στόχο, και από μια πλευρά, το χρωστάω σε εκείνο τον προπονητή.