Don't sleep!!

Τον τελευταίο μήνα κάθε μα κάθε βράδυ βλέπω τα πιο δαιδαλώδη και ανεξέλεγκτα όνειρα που έχω δει ποτέ, όνειρα που τα ερεθίσματά τους δεν έχω ιδέα σε ποιο κομμάτι του υποσυνήδειτού μου είναι καταχωνιασμένα ούτε το πως βρέθηκαν εκεί.

Δεδομένου ότι τα όνειρά μας διαρκούν 1 δευτερόλεπτο στην φάση R.E.M. ( rapid eye movement, όχι το συγκρότημα) του ύπνου μας, νιώθω πως πραγματικά πρέπει να κόψω ότι παίρνω γιατί μου προκαλεί παραισθήσεις .

Μπλεγμένα πρόσωπα που μεταξύ τους δεν γνωρίζονται, αθλητικές επιδόσεις που δεν διαθέτω για παράδειγμα στο χόκεϋ , επαναλαμβανόμενα και σε συνέχειες όνειρα που με βρίσκουν να διαφωνώ μέχρι φόνου με τον σπιτονοικοκύρη μου που δεν με αφήνει να φέρω σκύλο στο διαμέρισμα ( θέλω σκύλοοοοοο) είναι μερικά από τα τελευταία παραδείγματα που έχω.

Το πιο πρόσφατο που έχω στο ενεργητικό μου (ή μήπως στο παθητικό μου;) συνέβη εχθές το βράδυ.
Ήμουν λέει σε ταξί που θα με πήγαινε στο αεροδρόμιο , με άγνωστο ταξιτζή Ούγγρο που μίλαγε Αγγλικά (!) . Λίγο πριν φτάσουμε διαπιστώνω ότι έχω ξεχάσει διαβατήριο και εισιτήριο στο σπίτι (μιλάμε για μένα που κοιτάζω 30 φορές πριν φύγω
για να σιγουρευτώ) και ζητώ από τον ταξιτζή να γυρίσουμε για να τα πάρω. Εκείνος βάζει τις φωνές ότι είμαι ανεύθυνη και ότι δεν μπορεί να γυρίσουμε γιατί δεν θα προλάβει να πάρει μέρος στον ιστιοπλοϊκό αγώνα που ξεκινά σε μία ώρα , και που όλως τυχαίως σε εκείνο το σημείο βρισκόμαστε και αγναντεύουμε τις βάρκες.(θυμίζω ότι βρισκόμαστε στην Ουγκάντα, εεμμ συγγνώμη Ουγγαρία ήθελα να πω, που απ όσο ξέρω θάλασσα δεν έχει.. ) Μου λέει λοιπόν πως μπορώ να γυρίσω με τα πόδια και βέβαια, εκείνη τη στιγμή ακριβώς θυμάμαι ότι είμαι 9 μηνών έγκυος (!!!!) και με την κοιλιά στο στόμα και με πιάνει μια κατάθλα που δεν θα προλάβω να πετάξω για Αθήνα και δεν θα είναι εκεί να με παραλάβει η οικογένεια για να πάμε στο νοσοκομείο να γεννήσω.

Ο καλός Θεούλης όμως έχει προνοήσει για μένα, και εκεί που αγναντεύουμε βλέπω θείο, θεία και ξαδέλφια που πέφτουν όλοι από τα σύννεφα μόλις αντικρίζουν την κοιλιά (δεν το ξεραν βλέπεις... Θα μου πεις, εδώ δεν το ‘ξερα εγώ..... ) αλλά προσεφέρονται να με πάνε σπίτι και μετά αεροδρόμιο. Αφού φτάνουμε στο έρμο το αεροδρόμιο, με πιάνει μια νύστα άνευ προηγουμένου και κοιμάμαι στην αίθουσα αναμονής και χάνω την πτήση με αποτέλεσμα, μόλις ξυπνήσω να με βρω με ένα μωρό (κοριτσάκι- μια γλύκα) στην αγκαλιά και στην Ελλάδα, σε κρεβάτι μαιευτηρίου. Και εδώ έρχεται η δεύτερη κατάθλα που έκανα κοριτσάκι και όχι αγοράκι όπως τόσο ήθελα και μαζί με αυτό και η ιδέα να πάω στα Jumbo σε κάτι κατσικόλοφους για να πάρω μωρουδιακά , χωρίς να έχω χρήματα επάνω μου .. Και βέβαια να μην ξεχάσω ότι πλάκωσε γύρω από το κρεβάτι η οικογένεια και κάτι άσχετοι μαζί για να δουν το κακάσχημο μωρό που είχα κάνει και κάτι δημοσιογράφοι για φωτογραφίες .. Κάπου εκεί ξύπνησα λίγο τρομοκρατημένη βέβαια , αλλά τουλάχιστον χωρίς μωρό (ούτε 20 δεν είμαι !! δε θέλω τώρα μωρό!!!!!) . Εκεί που αγκάλιαζα το μαξιλάρι, νόμιζα ότι αγκάλιαζα το σκύλο (που δεν έχω :-( ) μέχρι που επανήλθα εντελώς και σηκώθηκα για τον απαραίτητο καφέ.

Μη χειρότερα ....