Άτιτλο

[ Σημ.:Απαγορεύεται η ανάγνωση του παρακάτω κειμένου από άτομα ευαίσθητα ή με οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας. ]

Όταν έμαθα οτι θα μας πήγαιναν στην ογκολογική κλινική σήμερα χάρηκα πάρα πολύ , γιατί θα ερχόμασταν λίγο πιο κοντά με το αντικείμενο, θα μπαίναμε λίγο σε κλινική , κάτι που μου αρέσει πολύ.

Δυσκολευτήκαμε να βρούμε λίγο την κλινική λόγω κακής συνεννόησης , αλλά όταν τη βρήκαμε μου έφυγε η διάθεση μεμιάς.

Στην είσοδο ο θυρωρός μας είπε να κατέβουμε τα σκαλιά και οτι θα βρούμε τον καθηγητή να μας περιμένει.

"Να κατεβούμε τα σκαλιά; Στο υπόγειο γίνεται η θεραπεία; Μπα.. η φαντασία μου. Να δεις που θα ανέβουμε πάνω σε λίγο."

Αμέσως μας πήγανε στην πρώτη αίθουσα , να μας δείξουν το πρώτο μηχάνημα και πως δουλεύει . Πριν μπούμε, πρόσεξα ένα μικρό ενυδρείο με 3 ψαράκια.

Δωμάτιο χωρίς παράθυρα, με πολύ χοντρούς τοίχους, για να μην περνάει η ακτινοβολία «παραέξω».
Εκεί γίνονται λοιπόν οι θεραπείες καρκίνου.Σε ανήλιαγα δωμάτια, που τα βρίσκεις διασχίζοντας διαδρόμους με εικονικούς παραδείσους. Τοιχοκολλημένες αφίσες σε παραπέμπουν σε εξωτικές παραλίες με φοινικόδεντρα, σε μπαλκονόπορτες που τις βλέπεις από μέσα, με πολλές γλάστρες και όμορφα φυτά, σε γαλάζιους ουρανούς με έναν ήλιο λαμπερό και ζεστό.

Ο καθηγητής μιλώντας λίγο πιο δυνατά με «ξύπνησε» εμφανίζοντας ένα κίτρινο πλαστικό . Είχε πολλές τρύπες, και σχήμα την όψη προσώπου και λαιμού. «Είναι για να σταθεροποιούμε το ασθενή, όχι για προστασία.Φτιάχνουμε ένα τέτοιο για τον κάθε ασθενή». Αυτόματα μέτρησα 52 τέτοια ομοιόματα.

Μεταφερθήκαμε σε ένα άλλο δωμάτιο. Εκεί γίνεται θεραπεία για καρκίνο του μαστού. Το σκηνικό ίδιο, αφίσες πριν φτάσουμε , αλλά το δωμάτιο σκοτεινό και αφιλόξενο.
Ασυναίσθητα έψαξα να βρω αντίστοιχα ομοιόματα για το στήθος. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου. Μέτρησα 56. Το ίδιο μοτίβο όπου κι αν μας πήγαν.

Η κλινική δεν έμοιαζε με θεραπευτήριο, παρόλο τον εξειδικευμένο εξοπλισμό. Δεν μου θύμιζε αισιοδοξία, αλλά σίγουρο θάνατο. Σαν να έδειχναν στον ασθενή τοπία που δεν θα προλάβει να δει , σαν να είχε η ζωή του «μετρημένες μέρες» και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει .

Όσο μας εξηγούσε ο καθηγητής σκεφτόμουν τα ομοιόματα. 52 άτομα έχουν όγκο στον εγκέφαλο, 56 γυναίκες καρκίνο του μαστού. Κι αυτά σε μια μικρή πόλη, άντε και λίγο παραέξω. 108 οικογένειες έχουν ξεχάσει οποιαδήποτε χαρά και αγωνιούν νυχθημερόν για το μέλλον του κοντινού τους προσώπου. Πόσες από αυτές τις γυναίκες θα χρειαστούν την ύστατη θεραπεία , το χειρουργείο; Πόσοι από αυτούς τους ασθενείς συνεχίζουν τη ζωή τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα;Πόσοι από αυτους τελικά θα τα καταφέρουν και θα βγουν νικητές;

Πήρα το ποδηλατό μου, πέρασα τη γέφυρα και έφυγα για μια ώρα από την πόλη. Πήγα σε μέρη που δεν είχα ξαναδεί, πέρασα μέσα από το πάρκο, κατέβηκα στον ποταμό. Χάθηκα στις σκέψεις μου.

Εχθές το πρωί συνειδητοποίησα ότι έχει περάσει πάρα πολυς καιρός από την τελευταία φορά που γκρίνιαξα, μελαγχόλησα ή έπαθα κατάθλιψη. Σήμερα σε εκείνο το αποπνικτικό περιβάλλον μαύρισε η καρδιά μου, αλλά ταυτόχρονα πείσμωσα πάρα πολύ να τελειώσω γρήγορα και να δώσω πίσω το χαμόγελο που λείπει σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, εκεί έξω.

Χαίρομαι που δεν μιζεριάζω , που με ξυπνάει το τραγούδι των πουλιών το πρωί, που καλημερίζω τις γάτες στα ελληνικά, που όταν έχει ήλιο απλά τον απολαμβάνω, που με χτυπάει ένα δροσερό αεράκι το πρωί πάνω στο ποδήλατο και με ξυπνάει για τα καλά, που ο αδελφός μου έστειλε μια φωτογραφία από μια ανθισμένη αμυγδαλιά στην Ιαπωνία και καθόμουν και τη χάζευα. Τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή, καθημερινα πράγματα που όμως κάθε μέρα αποκτούν μεγαλύτερη αξία για μένα.

Χαίρομαι που οι φίλοι μου είναι καλά, που ξέρουν ότι τους αγαπώ -και τους το λεω- και δεν τους ξεχνώ, που χαμογελάω στα παιδάκια, που απολαμβάνω τον καφέ μου, που ξέρω ότι τον πίνω για να μείνω ξύπνια και να διαβάσω. Χαίρομαι που ζω και χαμογελάω. Και όποιος άντεξε να διαβάσει τις σκέψεις μου, εύχομαι να κάνει το ίδιο.