Μια ιστορία, μια συναυλία, μια φωτογραφία

Tω καιρώ εκείνω, ετών 15, ακούγοντας ραδιόφωνο ένα γλυκό απόγευμα του Σεπτέμβρη άκουσα πως 10 μήνες μετά, τον ερχόμενο Ιούλιο θα ερχόταν ο Eros Ramazzotti στην Ελλάδα για μία και μοναδική συναυλία στο ΟΑΚΑ, πριν του βάλει ο Καλατράβα(ς) την στέγη. Ενώ ποτέ δεν μου άρεσε ο Εros ιδιαιτ-έρως σαν να χάρηκα λιγάκι, και έσπευσα να μάθω Ιταλικά για να καταλαβαίνω τα τραγούδια του.
[Εκείνη τη χρονιά απορώ πως προλάβαινα να κάνω 3 γλώσσες στο φροντιστήριο, να έχω τέλειους βαθμούς σε όλα και να έχω και χρόνο για να αραάαζω, να πηγαίνω αδιαλείπτως σε χειμερινά και θερινά lives, θέατρο, σινεμά και τα τοιάυτα. Μάλλον θα είχα καλό time management, και αν είναι έτσι τώρα τι έγινε και δεν προλαβαίνω ούτε τα βασικά να κάνω; Ναι, για τον Eros έλεγα.]

Η καθηγήτρια που μου έκανε Ιταλικά ήταν μεγάλη θαυμάστρια του κυρ-Έρωτα, και αποφασίσαμε πως θα πηγαίναμε μαζί να τον δούμε όταν με το καλό ερχόταν. Μέσα σε μερικούς μήνες (γιατί μόλις πλησίαζαν οι εξετάσεις κλάταρα και τα παράτησα) έμαθα όλα του τα τραγούδια απ'έξω και τι σημαίνουν βεβαίως-βεβαίως, και ενώ μου άρεσαν ανεξαιρέτως όλα, 1 κάθε φορά που το άκουγα ανατρίχιαζα σύγκορμη (sic), παρά τα σχεδόν 10 του λεπτά. Το τραγούδι εξηγεί τι είναι η μουσική και ποια η επίδρασή του στους ανθρώπους, ο λόγος φυσικά για το Musica è.



Και οι στίχοι, για να καταλαβαινόμαστε. (Δεν τους μεταφράζω στα ελληνικά, γιατί υποθέτω πως όλοι μιλάτε αγγλικά, ναι; Ναι! )


music is
to look further and
to get lost in yourself
the light that revives
and that gathers the reflections
high azure plain open up
higher my thoughts range over
and I notice that everything
around me is music

music is
the regular dance
of all your breaths on me
the party of your eyes
you almost smile at me
you and the sound of your lips
you, always more
the harmony attained together
I'll listen to you because
you are music for me

I still hear the voices of
the street where I was born
my mother who called me
so many times but the scream
of liberty was louder
and under the sun that
lights the courtyards
I see the children's dusty runs
that by playing don't make it stop
I still hear singing in dialect
the lullabies of rain on the roof
for me this everything
this sweet appreciation
is music to remember
it's inside me...
it's part of me...
it runs with me...
it's music

music is
your friend who talks to you
when you feel lonely
you can always find a hand
it's music...
to conserve
to save together with you

listen
the more we are, the more a choir
in universal language advances
it says they also made a hole
in the skin of the sky
you can hear it
it's the howl of the stars

mentality might change
in people's heads
that listen but don't hear
before the silence
falls down on everthing
the big silence
after exploded air
because one cannot immagine
a world without music
because every single heart,
even the smallest one,
is a beating of life
and love that is
music


Στη συναυλία, που διήρκησε 3,5 ώρες, έγινε *ο χαμός* όπως ήταν αναμενόμενο, και τελείωσε με τον καλύτερο τρόπο, αφήνοντας το τραγούδι αυτό και το έταιρο κόλλημα Un altra te για το τέλος. Από αυτήν έφυγα κιόλας με τα χέρια γεμάτα.
Ένα κασκολάκι με το όνομά του, μισό καπέλο (το γείσο μόνο δυστυχώς, το άλλο μου το τραβήξαν και το έσκισαν κάτι λυσσάρες που έπεσαν επάνω μου μόλις το έπιασα :( ) τα οποία πετούσε στο κοινό και μια τεράααστια αφίσα-κειμήλιο την οποία αγόρασα απ'έξω απ'το στάδιο και μέχρι σήμερα κοσμεί τον τοίχο πάνω από το κρεβάτι μου στην Ελλάδα.



Υ.Γ.: Καιιιι μια φωτογραφία από το δωμάτιο μου για να δείτε και την αφίσα. Στην πάνω δεξιά γωνία κολλημένο και το εισιτήριο, το οποίο αν προσέξετε είναι ελάχιστα σκισμένο, γιατί από τότε που ήμουν μικρή είχα ένα πάρα πολύ κακό και αυστηρό βλέμμα που δεν άφήνε περιθώρια, και αυτό ο κυριούλης που έκοβε τα εισιτήρια το πρόσεξε και ..πρόσεξε να μην το παρασκίσει.
Τα καδράκια δεξιά του Έρωτα είναι το εξώφυλλο του δίσκου του Αλκίνοου Ιωαννίδη - Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή (επάνω) και μια μίνι καρδαρισμένη αφίσα για τις καλοκαιρινές συναυλίες του ιδίου - από το μακρινό 2004. (κάτω)
Σε όλο το υπόλοιπο δωμάτιο υπάρχουν κι άλλες αφίσες του Αλκινοάκου φυσικά, μια εκ των οποίων και υπογεγραμμένη από τον τρισμέγιστο Μίλτο Παπαστάμου! (τόσο καιρό έχω να μιλήσω για τον Ιωαννίδη, για σιλάνς, γιατί σε βλέπω που πας να παραπονεθείς!)

Υ.Γ.2: Τη συναυλία θυμήθηκα όταν σε πρόσφατο σουαρέ η παρέα ξεκίνησε να μιλάει για γαλλική και ιταλική μουσική, και ως εκ τούτου, το ποστ αφιερώνεται στο γειτονικό πλάσμα, μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ για τις αντοχές που μέχρι και σήμερα έχει επιδείξει, λαμβάνοντας υπ'όψην το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να είναι στο σπίτι μου για να ακούει τη μουσική που βάζω, γιατί γι'αυτό φροντίζουμε εγώ και οι κατασκευαστές του βιονικού χταποδιού! Χα!

Y.Γ.3: Την τρέλα για τον Έρος την έχω ξεπεράσει προ πολλού, η αφίσα όμως εξακολουθεί να στολίζει τον τοίχο μου, ως έλάχιστο φόρο τιμής μιας πάρα μα πάρα πολύ ωραίας και ως επί το πλείστον αθώας εποχής.