Τα φτερά του Ίκαρου ταξίδια κάνουν

Ήταν από τις πρώτες φορές που θα πήγαινα να επισκευτώ τον αδελφό μου στο Βέλγιο.
Λίγες ώρες μετά το Δεκαπενταύγουστο και το γλυκό φιλί στη μαμά που γιόρταζε , μαζέψαμε μπόλικη καλοκαιρινή διάθεση καια βαλίτσες και επιβιβαστήκαμε στην πρωινή πτήση της Ολυμπιακής για Βρυξέλλες. Το ταξίδι έγινε μέσα σε έναν ουρανό γεμάτο μικρά πυκνά συννεφάκια, που αργότερα έγιναν ένα πουπουλένιο ολόλευκο στρώμα και αφορμή για πολύ γέλιο και ιστορίες για το πως μοιάζει ο Παράδεισος. Ήμασταν σίγουροι ότι εκεί βρισκόμασταν ( στην είσοδο εκεί δίπλα στον άγιο Πέτρο) αφού πετάγαμε αρκετή έως αδικαιολόγητα πολύ ώρα μέσα /πάνω τους.
Φτάσαμε γελαστοί, σώοι και αβλαβείς σε ένα Βέλγιο απίστευτα συννεφιασμένο αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο πολύ χαρούμενο και φωτεινό. Είχα ξεχάσει πόσο πολύ πρέπει να περπατήσεις μέσα στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών για να βρεις την έξοδο, αλλά μια γλυκιά μυρωδιά από πραλίνες ( την οποία μάλλον φαντασιωνόμουν γιατί δεν νομίζω να μύριζε πραλίνα εκεί μέσα) με έκανε να είμαι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν που περπάταγα ξανά στο βελγικό έδαφος. Λίγο αργότερα πηραμε λεωφορείο και μετρό και φτάσαμε στο σπίτι του, το οποίο αμέσως ένιωσα και σπίτι μου γιατί έχω αδελφό σπάνιο πλάσμα.
Αφού φάγαμε κάτι εκπληκτικά κρουασάν με ψημένη καραμέλα και πεκάν και ξεραθήκαμε στον ύπνο(μιας και το έχουμε έθιμο την ημέρα πριν από πτήσεις να μένουμε άυπνοι) , τις μέρες που ακολούθησαν, γνώρισα τους φίλους του, με πήγε σε μέρη όπου σύχναζε , φάγαμε υπέροχα πιάτα, βρώμικα ντουρούμ και ήπιαμε τραυματικές ποσότητες από Ice Tea grapefruit και ένα άλλο αναψυκτικό που λέει ότι λύνει όλα σου τα προβλήματα και δεν θυμάμαι τώρα το όνομά του.
Τριγυρίσαμε στην Grand Place, φάγαμε καταπληκτικές πραλίνες, πήγαμε σινεμά στην αγαπημένη μας τε – ρά-στια αίθουσα (ΠΕΛΩΡΙΑ σου λέω), γελάσαμε πολύ, πάρα πολύ, γενικά ήταν σαν να ζω σε ένα όνειρο.
Οι έτσι κι αλλιώς λίγες μέρες πέρασαν αέρας και μου χάρησαν καταπληκτικές αναμνήσεις και εντυπώσεις χαραγμένες ανεξίτηλα κι έτσι βρέθηκα να γυρίζω στην Αθήνα με τη θέση δίπλα μου άδεια και μια μαύρη στεναχώρια που θα έκανα τόσο καιρό να τον δω ...
Τον ουρανό καθόλου δεν τον είχα προσέξει μέχρι που μια ακτίνα ηλίου με στράβωσε και τότε μου ήρθε η ιδέα να μπω στο πιλωτήριο το οποίο από μικρή ονειρευόμουν να κατακτήσω ( έχω περάσει και από το στάδιο του Θέλω-να-γίνω-πιλότος-τώρα). Ζήτησα από μια αεροσυνοδό να μπω μέσα με μια γλυκιά φατσούλα και χίλια δύο παράπονα που είμαι μόνη και βαριέμαι και θέλω να γίνω και πιλότος . Οι δικαιολογίες της ότι μετά απο τις αεροπειρατίες της 11ης Σεπτεμβρίου δεν επιτρέπονται επισκέψεις δεν με πτόισαν ούτε στο ελάχιστο και 1,5 λεπτό αργότερα βρισκόμουν καθισμένη σε ένα σκαμπουδάκι ανάμεσα στους 2 ωραιότατους Έλληνες πιλότους . 2 ώρες συζητάγαμε κι εγώ δεν ξέρω τι, και λίγο πριν την προσγείωση επέστρεψα στη θέση μου για τη ζώνη μου. Λίγα λεπτά αργότερα μια Αθήνα που έβραζε με υποδέχτηκε...