Adieu

Απόψε, λίγη ώρα πριν γύρισα από διακοπές, με διάθεση βαριά, όχι τόσο γιατί επέστρεψα,
αλλά κυρίως γιατί ξέρω τι θα ακολουθήσει από δω και πέρα. Δεν έχω διάθεση για πολλά λόγια
έτσι κι αλλιώς δεν κατέχω και το άθλημα. Απλά το μπλογκ θα κλείσει για αρκετό καιρό, από
επιλογή και ανάγκη. Καλές διακοπές , καλό υπόλοιπο καλοκαίρι, και κάποια στιγμή πιθανόν
να τα ξαναπούμε.

Krax krax

Einai panw apo tis dunameis mou, prepei na to omologiso...


Loipon... 



......latreuo to Zaharato..... 



Osoi pistoi deite to video, tha ekplageite ^_^

:'(

Mην καπνίζεις τόσο.. σ'αγαπώ..

Τα φτερά του Ίκαρου ταξίδια κάνουν

Ήταν από τις πρώτες φορές που θα πήγαινα να επισκευτώ τον αδελφό μου στο Βέλγιο.
Λίγες ώρες μετά το Δεκαπενταύγουστο και το γλυκό φιλί στη μαμά που γιόρταζε , μαζέψαμε μπόλικη καλοκαιρινή διάθεση καια βαλίτσες και επιβιβαστήκαμε στην πρωινή πτήση της Ολυμπιακής για Βρυξέλλες. Το ταξίδι έγινε μέσα σε έναν ουρανό γεμάτο μικρά πυκνά συννεφάκια, που αργότερα έγιναν ένα πουπουλένιο ολόλευκο στρώμα και αφορμή για πολύ γέλιο και ιστορίες για το πως μοιάζει ο Παράδεισος. Ήμασταν σίγουροι ότι εκεί βρισκόμασταν ( στην είσοδο εκεί δίπλα στον άγιο Πέτρο) αφού πετάγαμε αρκετή έως αδικαιολόγητα πολύ ώρα μέσα /πάνω τους.
Φτάσαμε γελαστοί, σώοι και αβλαβείς σε ένα Βέλγιο απίστευτα συννεφιασμένο αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο πολύ χαρούμενο και φωτεινό. Είχα ξεχάσει πόσο πολύ πρέπει να περπατήσεις μέσα στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών για να βρεις την έξοδο, αλλά μια γλυκιά μυρωδιά από πραλίνες ( την οποία μάλλον φαντασιωνόμουν γιατί δεν νομίζω να μύριζε πραλίνα εκεί μέσα) με έκανε να είμαι τρεις λαλούν και δυο χορεύουν που περπάταγα ξανά στο βελγικό έδαφος. Λίγο αργότερα πηραμε λεωφορείο και μετρό και φτάσαμε στο σπίτι του, το οποίο αμέσως ένιωσα και σπίτι μου γιατί έχω αδελφό σπάνιο πλάσμα.
Αφού φάγαμε κάτι εκπληκτικά κρουασάν με ψημένη καραμέλα και πεκάν και ξεραθήκαμε στον ύπνο(μιας και το έχουμε έθιμο την ημέρα πριν από πτήσεις να μένουμε άυπνοι) , τις μέρες που ακολούθησαν, γνώρισα τους φίλους του, με πήγε σε μέρη όπου σύχναζε , φάγαμε υπέροχα πιάτα, βρώμικα ντουρούμ και ήπιαμε τραυματικές ποσότητες από Ice Tea grapefruit και ένα άλλο αναψυκτικό που λέει ότι λύνει όλα σου τα προβλήματα και δεν θυμάμαι τώρα το όνομά του.
Τριγυρίσαμε στην Grand Place, φάγαμε καταπληκτικές πραλίνες, πήγαμε σινεμά στην αγαπημένη μας τε – ρά-στια αίθουσα (ΠΕΛΩΡΙΑ σου λέω), γελάσαμε πολύ, πάρα πολύ, γενικά ήταν σαν να ζω σε ένα όνειρο.
Οι έτσι κι αλλιώς λίγες μέρες πέρασαν αέρας και μου χάρησαν καταπληκτικές αναμνήσεις και εντυπώσεις χαραγμένες ανεξίτηλα κι έτσι βρέθηκα να γυρίζω στην Αθήνα με τη θέση δίπλα μου άδεια και μια μαύρη στεναχώρια που θα έκανα τόσο καιρό να τον δω ...
Τον ουρανό καθόλου δεν τον είχα προσέξει μέχρι που μια ακτίνα ηλίου με στράβωσε και τότε μου ήρθε η ιδέα να μπω στο πιλωτήριο το οποίο από μικρή ονειρευόμουν να κατακτήσω ( έχω περάσει και από το στάδιο του Θέλω-να-γίνω-πιλότος-τώρα). Ζήτησα από μια αεροσυνοδό να μπω μέσα με μια γλυκιά φατσούλα και χίλια δύο παράπονα που είμαι μόνη και βαριέμαι και θέλω να γίνω και πιλότος . Οι δικαιολογίες της ότι μετά απο τις αεροπειρατίες της 11ης Σεπτεμβρίου δεν επιτρέπονται επισκέψεις δεν με πτόισαν ούτε στο ελάχιστο και 1,5 λεπτό αργότερα βρισκόμουν καθισμένη σε ένα σκαμπουδάκι ανάμεσα στους 2 ωραιότατους Έλληνες πιλότους . 2 ώρες συζητάγαμε κι εγώ δεν ξέρω τι, και λίγο πριν την προσγείωση επέστρεψα στη θέση μου για τη ζώνη μου. Λίγα λεπτά αργότερα μια Αθήνα που έβραζε με υποδέχτηκε...

bloggogame

 Η πρόσκληση έφτασε πριν μερικές ημέρες από τον Ίκαρο

H ιδέα έχει ως εξής. Ο μπλόγγερ προτίνει μια ή περισσότερες φωτογραφίες και τις στέλνει σε άλλους μπλόγγερ με σκοπό να γράψουν μια ιστορία εμπνευσμένη από τη φωτογραφία.
Αν και δεν έχω έμπνευση αυτές τις μέρες, στέλνω τις φωτογραφίες και αφήνω τη δικιά μου ιστορία σε εκκρεμότητα.
Τρείς φωτογραφίες λοιπόν με αγάπη από μένα για σένα..


Η πρώτη πάει στις ταξιδιάρες ψυχές
sd54 μου
Nικόλα τον βατραχάνθρωπο
Γιάννη Φιλιππίδη που τον περιμένουμε να γυρίσει
Κόκκινα βράδια της Σοφίας που όλο τριγυρίζει


Η δεύτερη πάει σε όσους έχουν επιθυμία άσβεστη να βρεθούν πίσω από μια τέτοια κονσόλα.
Η Σταλίτσα, η Έλενα κι εγώ νομίζω ανήκουμε σε αυτήν την κατηγορία. 

H τρίτη στον Νανάκο μου τον αγαπημένο που είναι γλυκός σαν μια πελώρια Sachertorte
Στην Μάτζικα που φτιάχνει υπέροχα γλυκά και είναι μια σκέτη γλύκα, 
στον αγαπητό Ίκαρο ο οποίος μας έκανε την πρόσκληση και τον κόβω για γλυκατζή
και φυσικά στον über αγαπημένο Αθήναιο που τα κείμενα του και οι εξαιρετικές συνταγές 
του με κάνουν να θέλω να σηκωθώ να μαγειρέψω ακόμα και από τον τάφο.

Την πάσα παίρνει και όποιος άλλος ενδιαφέρεται ^_^ !!!
Πείτε μας τη δικιά σας ιστορία...

Laugh or cry.. feels the same

Aπορία

Αύριο που ξεκινάν οι εκπτώσεις, λες να περιλαμβάνουν και τα (λογοτεχνικά)  βιβλία;
χμουυυ....

Κραυγή με δίχως ήχο

  

Πάλι για σένα γράφω = για σένα, για μένα και εσένα = κι εσένα για μένα = και πάλι χαμπάρι δε θα το πάρεις = φύλλο δε θα κουνηθεί, όπως τόσες άλλες φορές = φύλλο λέω = θα απομείνω μόνος μου = εγώ = εγώ και η σκέψη σου = εγώ και η μνήμη σου = εγώ και το μεγάλο σου ολόγραμμα = κι ο αδηφάγος κένσορας που αναβοσβήνει να καταπιεί λέξεις = το πάντα και το τίποτα = και πάλι η ίδια ψευδαίσθηση = ότι είσαι δω και με διαβάζεις = ότι είσαι δω και με ακούς = τίποτα, τίποτα, τίποτα = ούτε μια φωτογραφία σου δεν έχω να κοιτώ = μόνο η μνήμη = θολή κι απροσδιόριστη… = θολή και διεκδικητική = και μια δυνατή μυρωδιά = του κορμιού σου μυρωδιά = να με βασανίζει με την φλουταρισμένη εικόνα σου = στο πάντα = και στο τίποτα = Και παίρνω πάλι ένα δρόμο = μέσα στη ζέστη = να ψάξω τίποτα στο πουθενά = τρόλεϊ, σταθμοί = μετρό, ηλεκτρικός και ξανά μετρό = η πόλη ζέχνει από την ακαμψία της = και γω χειρότερα = μια φωτογραφία, λέω να ‘χα = μόνο = να ‘χουνε προορισμό τα λόγια μου = αναφορά οι σκέψεις = αφορμή οι σκόρπιες κουβέντες = μόνος εγώ = λιωμένο ρούχο κάτω απ’ τον ήλιο = ή κρυμμένος κάτω από πρόσκαιρους ίσκιους = μια μονάχα στάλα ιδρώτα στο ζεστό κορμί σου = και συ πουθενά = πουθενά μ’ ακούς; = κι απέναντί μου εσύ = εσύ = ένας θολός αριθμός που δε χτύπησε ποτέ = θα πετάξω το κινητό σ’ έναν κάδο = περπατάω γιατί δε μπορώ να σταματήσω = γράφω γιατί δε μπορώ να μη σκέφτομαι… = και συ = αχ, εσύ…= αχ, εσύ… = ούτε εικόνα, ούτε φωνή = απ’ τα χαράματα ως τη δύση = κι από τη δύση ως τα επόμενα χαράματα = κι ούτε ένα κουδούνισμα = ούτε ένα = κι εγώ = ένα όνομα που δεν πήρες ποτέ σου στα σοβαρά = κι εσύ = εσύ = ούτε στον ύπνο μου δεν ήρθες…. = σε φιλώ = σ’ αγαπάω = δε φτάνει…


(κείμενο παρμένο από τον αγαπητό Γιάννη Φιλιππίδη , τον ευχαριστώ θερμά για την άδεια.)

Τα μάτια του Μάγου

Πρώτα πρώτα θα πρέπει να πω ότι κάποιος από σας που διάβασε την αγάπη μου για τις συναυλίες με μούτζωσε διπλά και με καταράστηκε που πάω και ξαναπάω κι έτσι την προηγούμενη εβδομάδα έγινε κάτι που ακόμα και να το σκεφτώ ντρέπομαι. ( πρόβατε ματιάρη άμα σε περιλάβω σε τσάκισα)!

Θα πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή. Από τα μέσα του Μάη που ανακοινώνονται οι περισσότερες συναυλίες είχα σταμπάρει μερικές που ήξερα ότι την πρώτη εργάσιμη μερά που θα βρίσκομαι στην Αθήνα θα πήγαινα να πάρω εισιτήρια γι αυτές που μου γυάλιζαν. Όπερ και εγένετο.

Πήραμε εισιτήρια για Evanescence, Φ.Πλιάτσικα + Μαχαιρίτσα, Ojos de Brujo και πήγα για καφέ στα Αστροδολάρια (Σταρμπακσ ελληνιστί) και με στοργή και προδέρμ τα θαύμαζα και τους μιλούσα. Με τον αδελφό μου συζητούσαμε για το τι άλλο θα παίξει και οι προτάσεις μου για Κότσιρα (που απ΄ότι έμαθα καλύτερα που δεν πήγα γιατί ο Κότσιρας έκοψε το μαλλί - ποτέ δεν θα του το συγχωρέσω, ακούς Γιάννη, ΠΟΤΕ!!! ) και Μιλτάρα απορρίφθηκαν γιατί μπορεί να είμαστε νειάτα φρέσκα, ζουμερά και τρυφερά, (τρέμε τριαντάρη μπλόγκερ) αλλά μια κούραση μιας πιάνει όταν είμαστε 5-6 ώρες όρθιοι ( 2,5 ώρες τουλάχιστον πριν ανοίξουν οι πόρτες στηνόμαστε απ' έξω για να είμαστε οι πρώτοι στα κάγκελα μπροστά στη σκηνή, και 2 ++ ώρες συναυλίας) κι έτσι είπαμε να βάλουμε ένα φρένο.

Η πρώτη συναυλία πραγματοποιήθηκε με επιτυχία και ποταμούς ιδρώτα στο Καραϊσκάκη, το ίδιο και του Αλκίνοου με Μάλαμα που είχα εισιτήρια μιας και η μανούλα προμηθεύτηκε τα πολύτιμα χαρτάκια πολύ πριν φτάσουμε Ελλάδα , και σειρά είχε ο Φιλιππάκος, του οποίου η γιορτη στο Λυκαβηττό είχε πάρει παράταση εκτός από 29-30 Ιουνίου και για την 1η του Ιούλη (αυτήν διαλέξαμε).

Την Κυριακή το βράδυ εγώ ήμουν χαλαρή και άνετη μπροστά στο μωρό, και έκανα τσατ με μουσική υπόκρουση την Ελευθερία να επιμένει "ναιιιιιιιιι σεεε θέεεεελωωωωωωωω" και να είμαι σίγουρη ότι ολόκληρο το συμπαν είναι εναντίον μου. Το σπίτι βρισκόταν σε αναβρασμό, μιας και ο αδελφός μου με τον Ξάδελφο είχανε βαλθεί να γκρεμίσουν το σπίτι τα πουλάκια μου.
Κάαααποιαα στιγμή εκεί κοντά στις 21:40 μου έρχεται μια χαλαρή φλασιά ότι ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ ΙΟΥΛΙΟΥ ΕΧΕΙ Ο ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑ και μάλιστα έχει αρχίσει εδώ και 10 λεπτά. Σημειωτέον ότι ήμουν στο εξωτικό Bugs Bunny Island ( Λαγονήσι).

Φωνάζω από το μπαλκόνι στα παιδιά να μου πουν αν μπήκε ο μήνας ΟΝΤΩΣ. Και φυσικά είχε μπει, και βέβαια ξεχάσαμε τη συναυλία, και ένιωσα τόσο ελλεϊνά ηλίθια που δεν μπορώ να περιγράψω. Εντάξει, περιττό να πω ότι ξενέρωσα τη ζωή μου οικτρά.
Μου πήρε 3 μέρες να το ξεπεράσω, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι και τώρα που το σκέφτομαι ένα δάκρυ μαζεύεται στο δεξί μου μάτι.

Εχθές όμως είχαν σειρά Τα Μάτια του Μάγου ( Ojos de Brujo) ένα ισπανικό συγκρότημα εκ Βαρκελόνης ορμώμενο το οποίο το γνώρισα throught the hard way αλλά 'νταξ'. Κλασσικά στο Βράχων από τα χαράματα, με τα πόδια μου ήδη να πονάν από το ολοήμερο περπάτημα στο Παγκράτι για να βρω φόρεμα για το Γάμο. (όχι παιδάκι μου, δεν παντρεύομαι, κουνήσου από τη θέση σου!!!!) .

Το πρόγραμμα ανοίξαν το συγκρότημα Imam Baildi , μια χαρά αγοράκια, μια χαρά μουσική. Στη συνέχεια ρίξαμε πολύ γέλιο με τους Palliria και κάναμε διάφορα κακά σενάρια όσο τραγουδάγανε (;) , όχι απαραίτητα με το συγκρότημα.(ΠΟΛΥ ΓΕΛΙΟ). Και όταν με το καλό φύγανε, διαπιστώσαμε ότι ένα πρόβλημα στον φωτισμό θα έκανε το συγκρότημα να βγει 1 ώρα και 45 λεπτά αργότερα ( 23:15) . Αλλά επειδή ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη ( εμάς δηλαδίς) η Μαρίνα και ο Carlitos ξεπέρασαν κάθε προσδοκία μας. Τραδούδησαν 2,5 ώρες περίπου, εκρηκτικότατοι, πολύ κεφάτοι, πολύ καλός ήχος, πολύ ωραία ατμόσφαιρα, γενικά όλα τα καλά του Θεού είχανε τα παιδιά, και χίλια μπράβο. Καλά η χορεύτρια φλαμένκο που είχανε μαζί τους, δεν μας άφησε άφωνους, μας ισωπέδωσε κυριολεκτικά.

Εντάξει, μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι είχαμε γίνει 2.500 κομμάτια, τα πόδια μας σερνόντουσαν αλλά καθόλου δεν πειράζει γιατί περάσαμε πολύ γαμηστερά. Μπράβο μας.

(το σεντονάκι μου αφιερωμένο στον über αγαπημένο ματιάρη Πρόβατο για να μην γκρινιάζει ότι δεν κάνω πόστ και με ξαναγκαντεμιάσει. Ντάξει μπεμπέεεεε μουυ;;)