Τα μανιτάρια

 Μερικοί από εσάς γνωρίζετε ότι μέχρι και πριν από μερικές μέρες βρισκόμουν στην Ελλάδα και έκανα τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές που δεν είχα κάνει λόγω του πανεπιστημίου και του ιδιόρρυθμου προγράμματος που ακολουθεί για την εξεταστική. Την παραμονή μου εκεί στιγμάτισαν όχι μόνο οι υπέροχες στιγμές που έζησα με τους φίλους μου, αλλά και ένα δεμάτιο άχυρα, με το οποίο έπαθα την πλάκα μου. Εξηγώ.
Ο μπαμπάς μου εκτός από μεγάλη αγάπη για τα παιδιά του και τη δουλειά του έχει και πολύ μεγάλη αγάπη για τη φύση, τον κήπο μας, τα δέντρα, το περιβάλλον και όλα αυτά.
Την πρώτη μέρα των διακοπών με πήρε από το χέρι και με τη χαρά μικρού παιδιού και λίγο συνωμοτικά μου λέει «έλα να σου δείξω κάτι!! Θα τρελαθείς!!!»
Τον ακολούθησα στον κήπο, μέχρι που φτάσαμε μπροστά σε ένα μεγάλο παραλληλόγραμμο τεμάχιο με άχυρα, σανό και δεν ξέρω και τι άλλο , τυλιγμένο με χοντρό σελοφάν. Μερικές τρύπες υπήρχαν εδώ κι εκεί, μέσα από τις οποίες ξεφύτρωναν αληθινά και υγιέστατα μανιτάρια. Και όχι μανιτάρια για κονσέρβες! Παρακαλώ! Μανιτάρια πλευρώτους!
Στην αρχή νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα, είχα μείνει άφωνη...
«Τι ‘ναι αυτό......» του λέω;
«Μανιταράκια» μου λέει με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και σκύβει να τα χαϊδέψει..
Το "σεντούκι" όπως έμαθα αργότερα, το είδε μια Κυριακή πρωί, στην γνωστή του μανάβισσα, ενώ έκανε τα ψώνια του. Η έλξη ήταν αμοιβαία, υπήρξε αυτό που λέμε love at first sight!
Περιττό να πω ότι η μνήμη της ψηφιακής μου σχεδόν γέμισε με φωτογραφίες από τα
μανιτάρια ..  









Μα δεν είναι υπέροχα ;;;;

To know us bettah

Παίρνοντας την σκυτάλη από τον Νανάκο, παραθέτω εδώ μερικά γεγονότα που θα βοηθήσουν στο να αρχίσει να καταλάβαίνει κανείς τον πλούσιο ψυχισμό μου (μη γελάς).

1) Όταν ήμουν ακόμα Ελλάδα, για μια περίοδο 2,5 ετών ακολουθούσα τον Αλκίνοο σε όσο το δυνατόν περισσότερες συναυλίες του μπορούσα. Τον έχω δει σε Αθήνα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Επίδαυρο και θα ήθελα να τον δω και αλλού. Αυτό το κυνηγητό έχει δυστυχώς σταματήσει επειδή άλλαξα χώρα διαμονής. Η αγαπημένη μου συναυλία του ήταν τον Ιούνιο του 2005 στην Θεσσαλονίκη, με ένα καταπληκτικό κοινό και τον Αλκίνοο σε απίστευτη φόρμα. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, με περίμενε στην κουζίνα ο φάκελος με τα αποτελέσματα των εξετάσεων για το παν/μιο. Πήρα τον φάκελο και πήγα στην τραπεζαρία,με τον μπαμπά και τον αδελφό μου να κοιτάζουν τις κινησεις μου εναγωνίως πίσω από τους ώμους μου. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα παγάκια να κατρακυλάνε στην πλάτη μου. Η πρώτη λέξη “congratulations” στο γράμμα με έκανε να μην μπορώ να διαβάσω το υπόλοιπο κείμενο. Ένιωθα πια πλήρης.

2) Τα χειρότερα γενέθλια της ζωής μου ήταν τα 19α, στην Ουγγαρία. Το πρωί είχα διαλέξει με έναν φίλο μου μια πολύ ωραία τούρτα παγωτό για το βράδυ, την οποία και πήγαμε στο εστιατόριο αμέσως. Το ιδιο βράδυ το φαγητό ήρθε 2 ώρες μετά την παραγγελία και η τούρτα λιωμένη καθώς είχε μπεί στην συντήρηση και όχι στην κατάψυξη. Κεριά δεν έσβησα, η μέρα είχε ήδη αλλάξει, και από τα νεύρα μου ένιωθα το αίμα στα ακρδάχτυλά μου να χτυπάει ασταμάτητα.

3) Δεν έχω μείνει ξύπνια παραπάνω από 40 ώρες , αν εξαιρέσουμε τους μισάωρους ύπνους στο λεωφορείο στην πενταήμερη (ναι, ναι,το σωστό είναι πενθήμερη, αλλά δεν μ’αρέσει). Το πιο πρόσφατο ξενύχτι έγινε στο σπίτι στην Ελλάδα μαζί με τα παιδιά στην κουζίνα. Το πήγαμε ξεροσφύρι όλη νύχτα και κατά τις 6 το πρωί γεννήθηκε η ανάγκη να αρχίσουμε τους καφέδες. Η παρέα, αφού ξημέρωσε, μεταφέρθηκε στον κήπο όπου 1 σκούπα και 1 σφουγγαρίστρα ήταν ότι χρειαζόμασταν για να κάνουμε καινούρια πνευμόνια από το γέλιο.Η άλλη κοπέλα της παρέας και εγώ, αφού τα αγόρια πήγαν για ύπνο, αποφασίσαμε ότι πρέπει να πάμε στην Γλυφάδα για ψώνια. Το μόνο νούμερο των τζιν που βρήσκαμε ήταν το 24, και έκτοτε το σλόγκαν που με ακολουθεί είναι «ΠΟΤΕ ΑΝΟΡΕΞΙΚΗ»!

4) Το πιο πρόσφατο ξεκαρδιστικό σοκ που έπαθα ήταν την προηγούμενη εβδομάδα καθώς ανέβαινα την Βας. Σοφίας με τα πόδια. Με σταμάτησε ένας νεαρός να με ρωτήσει αν το κινητό του βγάζει ωραίες φωτογραφίες. Επειδή ψιλοβαριόμουν, του είπα «αμέ» χωρίς να έχω καταλάβει τι ακριβώς έβλεπα στην οθόνη. Τελικά έβλεπα το πέος του σε μεγέθυνση. Γέλαγα μέχρι να φτάσω στο Παγκράτι.

5) Το πιο ενδιαφέρον μάθημα στο φροντιστήριο της Γ' Λυκείου ήταν τα Μαθηματικά Κατεύθυνσης επειδή ο καθηγητής μας ήταν όλα τα λεφτά. Το πιο κουλ περιστατικό ήταν ένα βράδυ που είχε μπει "φορτωμένος" για μάθημα. Νόμιζε λοιπόν ότι η διπλανή μου μου μιλούσε, και επειδή τον νευρίασε (λίγο ακόμα) κλότησε τον κάδο για τα σκουπίδια,με αποτέλσμα να σπάσει, και τα κομματια του να πετάνε στον αέρα πάνω από τα θρανία μας. 
Ο καθηγητής να βγάζει καπνούς από τα αυτιά κι εμείς να έχουμε
 ψοφήσει από τα γέλια. Πολύ σουρεάλ σκηνικό.
Ο καθηγητής έλεγε εκφράσεις του τύπου " Αντρέα θα σε εκτοξεύσω. Και ξέρεις τι εκτοξεύονται μόνο.. Τα βλήματα.." ή " όταν ο Θεός έπλασε τον Θανάση, τον Ερμή του Πραξιτέλη είχε στο μυαλό του" , οι οποίες διαδίδονταν την επόμενη σε ολόκληρο το σχολείο.

Τη σκυτάλη δίνω στον Άλεξ, το Πρόβατο, τον Yo!reeka , τη Μαριλίνα και τον iblog!

Dreamgirls

Την ιδέα μου την έδωσε ο Νανάκος μου ο αγαπημένος όταν πριν από μερικές μέρες ανέβασε ένα τραγούδι από το Musical Dreamgirls , πρώτη προβολή το 1982. To τραγούδι μου άρεσε τόσο πολύ που έψαξα και βρήκα και την πρόσφατη βερσιόν (για γαλλικό πήγαινε αυτό :ρ) της ταινίας με τον Eddie Murphie και την Bejonce. Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα πολλά από την ταινία, αλλά μόλις την είδα άλλαξα γνώμη. Φταίει μάλλον που μου αρέσουν τα musical (η πρώτη μου επαφή με το είδος ήταν με το Fame στο Λονδίνο για να καταλάβεις). Μερικά από τα τραγούδια μου άρεσαν πάρα πολύ. Ανεβάζω 3 από αυτά και μια σύγκριση του παλιού «And I am telling you I’m not going» με το καινούριο.
(bonus:Η σκηνή πριν από το Listen νομίζω πως είναι πάρα πολύ καλή!)
Enjoy!!

One night only - Jennifer Hudson 
And I am telling you I'm not going - Jennifer Holliday (παλιό)
And I am telling you I’m not going - Jennifer Hudson (καινούριο)
Listen - Bejonce