Εδώ και 3 μέρες είμαι συναχωμένη..Δεν ξέρω πού και πως κρύωσα δεδομένου ότι πριν βγω από το σπίτι ταμπουρώνομαι με κασκόλ, γάντια, και μπουφάν. Έτσι κι αλλιώς όμως τον τελευταίο καιρό δεν έβγαινα και πολύ από το σπίτι, μόνο για τα απαραίτητα ψώνια (κέτσαπ/τυρί του τοστ/ψωμί του τοστ). Σοκολάτες και brioche ευτυχώς έχω ακόμα από το Βέλγιο (συνεχής ανανέωση από τον προσωπικό μου Άη Βασίλη/ τα κονέ βλέπεις..) οπότε δεν χρειάστηκε να αγοράσω εδώ και ένα σεβαστό χρονικό διάστημα. Έτσι κι αλλιώς οι Milka είναι οι μόνες που αξίζουν εδώ πέρα, και ευτυχώς το τελευταίο πακέτο από Ελλάδα είχε και Lacta και Ιον αμυγδάλου.
[Φανταστηκέε Άγιεεεε τελειώνει το brioooooocheee – κάνε κάτιιιιι]
Και είμαστε τώρα στην εξής κατάσταση. Είναι πρωί, δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι γιατί με πονάνε τα κόκκαλά μου. Με το ζόρι σηκώνομαι αλλά μετά από λίγη ώρα κρυώνω.Έχω δέκατα και το νιώθω, αλλά δεν θέλω να το πιστέψω, γιατί αυτό θα σημαίνει ότι ο πυρετός έρχεται με ελαφριά πηδηματάκια και μου κάνει τοκ-τοκ στην πορτα – και I hate τοκ-τοκ γιατί έχω κανονικό κουδούνι. Νιώθω τις κλασσικές κομάρες, αλλά προσπαθώ να δικαιολογηθώ ότι είμαι απλά κουρασμένη από την εξεταστική που μου έχει σπάσει τα νεύρα.
Μερικές ώρες αργότερα νιώθω αρκετά κουρασμένη, αλλά είναι μόλις μεσημέρι , και δεν δικαιολογείται γιατί εγώ το μεσημέρι έβγαινα για τρέξιμο, άαρα είναι η καλύτερή μου ώρα, κανονικά.
Όσο περνάει η ώρα, έχω αφήσει το τραπέζι της κουζίνας και τον τραχανά που έχω απλώσει εκεί με τα βιβλία και έχω πάει στον καναπέ με κουβερτούλα με ένα ντοσιέ μόνο. Καμιά ώρα αργότερα έχω αρχίζει να νυστάζω αλλά δεν πάω για ύπνο (δεν θα με νικήσεις εσύ πυρετέ!!)
Με συνοπτικές διαδικασίες είμαι στο κρεβάτι πριν τις 8 το βράδυ.
Την επόμενη, ξύπνησα στις 6:30 γιατί έβηχα. Προσπάθησα να κοιμηθώ κι άλλο αλλά μάταια [shit]. Είχα δυσκολία μέχρι και στο να στριφογυρίσω στο κρεβάτι γιατί τα κοκκαλάκια μου έτριζαν και πόναγαν. Μέσα σε μισή ώρα από την ώρα που σηκώθηκα, και αφού έβηχα σαν μεσήλικας λιμενεργάτης που καπνίζει περίπου 42 χρόνια (sic), αποφάσισα να βγω για αντιβηχικό σιροπάκι και τα λοιπά σχετικά σιχαμερά φάρμακα (ναι, παρόλο που θα γίνω γιατρός μισώ τα φάρμακα και τα παίρνω μόοοονο όταν είναι μεγάλη ανάγκη).Ο πυρετός είχε στρογγυλοκάτσει στο σπίτι ΜΟΥ.
Απόσταση από το σπίτι μέχρι το φαρμακείο: περίπου 100 μ και νόμισα ότι έκανα χιλιόμετρα ολόκληρα.
Αφού κατανάλωσα την προμήθεια της Ουγγαρίας για τα αντιβηχικά σιρόπια, μερικά αντιπυρετικά και ταμπλέτες VitC και ασβεστίου, οι μέρες κύλησαν με ακριβώς τον ίδιο ρυθμό, με το πάπλωμα αγκαλιά από κρεβάτι σε καναπέ και τανάπαλιν και ένα βιβλίο ή ντοσιέ (my ass) στο χέρι το οποίο χρησιμοποιήθηκε και ως μαξιλάρι. Τώρα μην με ρωτήσεις πως κοιμήθηκα πάνω στο βιβλίο (1115 σελίδων), πάντως κοιμήθηκα....
Το καλό είναι πως γίνομαι καλύτερα, δεδομένου ότι ο πυρετός σήμερα (από το 38 των τελευταίων 2 ημερών) έπεσε στα δέκατα, και το ακόμα καλύτερο είναι ότι μεθαύριο τέτοια ώρα θα βρίσκομαι στο αεροδρόμιο της Βουδαπέστης και θα διαβάζω το βιβλίο της Susan Sontag , Regarding the pain of the others περιμένοντας την πτήση μου.
