Nothing special

Αφού με πρόδωσε ο Νικόλας , ας το κάνω και επίσημο ποστ .
Σήμερα έχω γενέθλια. Ο Νικόλας πιστεύει πως γίνομαι 18 ,εγώ πάλι προτιμώ το 19 :ρ:ρ !

Τι άλλαξε από πέρυσι μέχρι φέτος;

1. Τελείωσα το χαζοσχολείο . ΟΟΟΟΛΕΕΕΕΕ!! Μόνο μια καταπληκτική 5ήμερη μου χάρισε. Οι καλύτερες φιλίες έγιναν λόγω φροντιστηρίου (δε θέλω σχόλια για το τι καλό που κάνει το σημερινό "σχολείο" στην μαθητική κοινότητα). Παραδέχομαι ευθαρσώς ότι δεν μου λείπει καθόλου.

2. Πέρασα στο παν/μιο οπότε και μετακόμισα. ( Οh, yeah!! )

3. Έγινα πιο αισιόδοξη και νομίζω οφείλεται στο ότι κάνω κάτι που πραγματικά με γεμίζει.

Αυτά.

Αφιερωμένο εξαιρετικά

Όλα ξεκίνησαν ένα μεσημέρι, λίγες μέρες πριν την εξεταστική. Είμαστε στη βιβλιοθήκη και λιώνουμε πάνω από τα βιβλία ο Σ. , ο Χ. κι εγώ. Με τον Χ. ετοιμαζόμαστε για Βιολογία, ο Σ. για κάτι τρομακτικό, νομίζω φαρμακολογία.
Εκεί που έχω αρχίσει να σκέφτομαι πόση ώρα θα μου πάρει να κόψω τις φλέβες μου με χαρτί , διαπιστώνω ότι για αρκετή ώρα διαβάζω ένα κεφάλαιο και δεν καταλαβαίνω λέξη. Χμ. "Δεν είναι καλό αυτό" σκέφτομαι και ρωτάω τον φίλο συμμαθητή αν έχουμε κάνει φωτοσύνθεση. Τι το 'θελα;
Η απάντηση έρχεται από τον Σ. " μάνα μου, εμείς δεν κάνουμε φωτοσύνθεση!! Τα φυτά κάνουν".. Αφου μας άκουσαν και έβρισαν και σιχτίρισαν όλοι οι φοιτητές του ορόφου (sorry gyes), άρχισαμε να παίρνουμε μπρος και να το παρατραβάμε, αυτή τη φορά πιο ήσυχα με το θέμα της φωτοσύνθεσης στο ανθρώπινο είδος.
Η πλάκα συνεχίστηκε σε όλη την εξεταστική, έχει πάρει άλλες διαστάσεις, μπήκε και η Μ. στην όλη φάση, και συνεχίζουμε :). Στην ιστορία έχουν μπλεχτεί , ενδεικτικά αναφέρω, πρόβατα (μπε-ε-ε-ε), μεταλλάξεις, και προσφάτως, και μαϊμούδες. Όλα αυτά βέβαια μας έχουν χαρίσει άπειρες δόσεις γέλιου και πολλά λίτρα δακρύων απ'την πλευρά μου.
Την ημέρα που θα φεύγαμε για διακοπές, σχεδόν 3 εβδομάδες πριν, εκεί που πίναμε τον καφέ μας και κοιτάγαμε τα ρολόγια μας για το πότε θα περάσει η ώρα να έρθει το ταξί για το αεροδρόμιο, ο Σ. μου δωρίζει ένα κουκλάκι - προβατάκι. "Να το πάρεις μαζί σου για να μας θυμάσαι". Το προβατάκι ταξίδεψε μαζί μου, και γύρισε ξανά εδώ σώο και αβλαβές. Το είδα πριν λίγο δίπλα στο ξυπνητήρι και είναι εκεί για να μου θυμίζει κάθε πρωί πόσο τυχερή είμαι που δεν σπουδάζω στο πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης αλλά του Σέγκεντ (αα.μ.ν.κ.φ..).
Το τελευταίο βράδυ στην Ελλάδα και Κύπρο (για τα παιδιά), το πιο δύσκολο βράδυ της παρέας παμψηφί, μιλάγαμε στο τηλέφωνο με τις ώρες προσπαθώντας να κάνουμε ο ένας τον άλλον να νιώσει καλύτερα.. Δεν φοβάμαι αν αυτό χαλάσει. Άλλωστε, "ξέρουμε τις εξόδους μας" ;)).

Γιατί ρε γαμώτο;

Κι ενώ εγώ περνούσα ανέμελα τις διακοπές μου , Μ. Πέμπτη ένας 27χρονος πεμπτοετής φοιτητής Ιατρικής , φίλος πολύ καλού μου φίλου, άφηνε την τελεύταία του πνοή στην κλινική του Σέγκεντ. Τα αίτια ακόμα άγνωστα. Δεν έπαιρνε ναρκωτικά, δεν έπινε και όλα τα τεστ που έγιναν βγήκαν αρνητικά. Ανακοπή καρδιάς το πιο πιθανό. Και λες.. ειναι δυνατόν ρε γαμώτο... ; ......

Και σαν να μην έφτανε αυτό...

Η αδελφή μιας φίλης μας.. 27 χρονών κι αυτή , με δυο μικρά παιδάκια, έχασε τη μάχη με τον κωλοκαρκίνο.

......

Μπιρι-μπι-μπλομ !

Θελω να γράψω διάαααφορα αλλά δεν ξέρω πως να αρχίσω. Μάλλον φταίει το ότι δεν έχουν καμία συνοχή μεταξύ τους. Ξεκινάω κι όπου βγάλει.

Πέρασα τέλεια. Όχι, δεν υπερβάλω, πέρασα τόσο καλά που ειλικρινά, καλύτερα δεν γίνεται. Δηλαδή, όχι, νταξ, γίνεται αν είχα 2 ακόμα άτομα μαζί μου , αλλά επειδή είμαι ολιγαρκής, θα αρκεστώ σε αυτά που έχω και δεν θα ζητήσω περισσότερα.

Του μπιγκίν γουίθ, είδα την κολλητή μου , που ενώ την αγαπάω (πολύ) ώρες ώρες μου 'ρχόταν να την πνίξω. Και την είδα και λίγο, φαντάσου :ρ( σόρρυ μικρούλα, φιλάκι-σμουτς).

Πήγα στον Μίλτο. Τι ποιo Μίλτο; Τον Πασχαλίδη φυσικά, γιατί ο Παπαστάμου δεν κάνει μόνος του συναυλίες. Τι θεϊκή βραδιά ήταν αυτή;.. Ο άνθρωπος δεν παίζεται....Συμπαθητικός και ο Λειβαδάς , παρόλο που δεν το περίμενα. Πολλά βραβεία σε sd54, Hubba-bubba και Ιωάννα!

Γνώρισα και κόσμο , ανάμεσα στους οποίους έλαμψε η παρουσία του Πίρι και του Νικόλα. Φοβερά παιδιά και τα δύο, χάρηκα πάρα πολύ!!!

Πήγα και στο πολυσυζητημένο μπλογκοπάρτυ, και αν μη τι άλλο, γέλασα πολύ.Πάρα πολύ. Εδώ να καταθέσω τα σέβη μου στον sd54 και τη Χ. , το Πίρι και τον Κίλλογκ , και φυσικά τον Αλέξανδρο. Να 'στε καλά παιδάκια ;) . Εκεί η γνωριμία με τον Νανάκο θα μου μείνει αξέχαστη. Να ξαναγίνει για να γνωρίσουμε κι άλλους!! :)))

Πήγα και μια γρήγορη βόλτα στην Θεσ/νίκη , πέρασα πάαρα πολύ ωραία , προφανώς γιατί η παρέα ήταν καραμώ. Εις το επανειδείν με τους βόρειους που σνομπάρουν επιδεικτικά την Αθήνα :ρ. Αλλά επειδή είμαι καλός άνθρωπος τις Τετάρτες, τους συγχωρώ και συνεχίζω :) .

Αγόρασα και το πολυαναμενόμενο cd του Αλκίνοου και ευφράνθηκαν η καρδούλα μου και τα αυτάκια μου. Καιρός ήταν να ανανεωθεί η λίστα των τραγουδιών που με συνόδευαν πάνω στο ποδηλατούι μου :).

Θέλω να σας ξαναδώ όλους. Δεν έρχεστε καμιά βόλτα από δω; :D

love at first sight (?)

"Δεν περίμενες να ενθουσιαστείς τόσο πολύ από τη γνωριμία σας. Δεν μπορείς να κρίνεις αντικειμενικά ακόμα, αλλά η γοητεία του είναι ακαταμάχητη- αυτό είναι το μόνο σίγουρο.Η φωνή του από το τηλέφωνο είναι αρκετά ελκυστική , παίζει μαζί σου ένα παιγνίδι φαντασίας αργό και βασανιστικό. Από κοντά η διαφορά σε σκοτώνει. Φωνή ζεστή και -ναι- σέξυ. Όταν σου μιλάει σε κοιτάει στα μάτια και νιώθεις να χάνεις τα λόγια σου . Μοιάζει να ξέρει τι θέλει και δρα σαν τον κυνηγό που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να επιτεθεί στο θήραμά του. Κι εύ ξέρεις τι θέλεις. Αυτόν θέλεις! Του το δείχνεις και κάνει πως δεν καταλαβαίνει.
Και τώρα τι κάνεις; Μια ευχή ξανά και ξανά.. Να κρατήσεις εκείνη την ελπίδα που σε καίει και σε λυτρώνει ή να πάρεις ξανά το δρόμο της λήθης; Δεν ξέρεις "αν είναι αργά να τον κερδίσεις" , σίγουρα όμως "είναι νωρίς να κάνεις πίσω". "

Που λες..

σήμερα, σε λίγες ώρες πετάω για το σπίτι μου. Το δεύτερο σπίτι μου για να είμαι ειλικρινής. Μάλλον ανυπομονώ να δω οικογένεια, φίλους και συναυλίες.Μα πιο πολύ ανυπομονώ να δώσω μια μεγάλη αγκαλιά σε μια ψυχή που μου έχει λέιψει απεριόριστα, και να παίξω με τον σκύλο μου. Να λερώσει τα φρεσκοφορεμένα μου ρούχα και να με αγκαλιάσει με τον δικό του τρόπο: σακατεύοντας με με την φόρα που έρχεται και πέφτει πάνω μου (είναι πιτ μπουλ το γλυκό μου).
Θα του πω δήθεν εκνευρισμένη "Τώρα τα 'βαλαααα" αλλά στη συνέχεια θα του χαμογελάσω και θα τον αρχίσω στα χάδια.

Σήμερα λοιπόν αφού είχα ένα καταπληκτικό απόγευμα, το πρώτο από την αρχή του δεύτερου εξαμήνου, και ύστερα από 7 συνεχείς εβδομάδες εξετάσεων αποφάσισα να μην πάω στα αυριανά μαθήματα(κατα τα 2/3 τουλάχιστον). Νομίζω πως βαθειά μέσα μου έχω τύψεις, αλλά είναι τόσο βαθειά που δεν μπορώ να πνιγώ για να τις βγάλω στην επιφάνεια.

Ανυπομονούσα για αυτή τη στιγμή 2,5 μήνες:
Η βαλίτσα ανοιχτή στο πάτωμα, σχεδόν να μην ξεχωρίζει από το χαλί, και δεξιά-αριστερά να κείτονται ρούχα, δώρα και λίγα βιβλία (για τα μάτια του κόσμου :ρ). Τα φώτα στο σαλόνι, το δωμάτιο, το μπάνιο, όλα αναμμένα κι εγώ να πηγαίνω πέρα δώθε προσπαθώντας να θυμηθώ τι άλλο πρέπει να πάρω μαζί μου.

Την τελευταία φορά που ακολούθησα την ίδια διαδικασία όλα γίναν πολύ γρήγορα.Η ένταση ήταν τόσο μεγάλη (σκληρή εξεταστική) που σχεδόν ξέχασα να κλειδώσω την πόρτα φεύγοντας. Σήμερα τα πράγματα είναι καλύτερα. Σ'αυτό βέβαια βοήθησε και το υπέροχο απόγευμα που πέρασα με τους 3 στενότερους μου φίλους.Ξέρω πως κι αυτοί θα μου λείψουν.Τόσες μέρες θα περάσουν χωρίς να κάνουμε "αυτήν την ιστορία να μεγαλώνει".

Τι άλλο μένει; Μονάχα να δυναμώσω το ραδιόφωνο και να πάω να ετοιμαστώ.
"Ο γυρισμός είναι ταξίδι"...

"Αγάπης φως,της γης ταξίδια,μαύρα παράξενα παιγνίδια.."

Μόλις σηκωθώ θα πάω αμέσως στο παράθυρο να κοιτάξω τον ουρανό. Σήμερα μουντός, συννεφιασμένος και βροχερός, μου θύμισε ένα τραγούδι που είχα πάρα πολύ καιρό να ακούσω. Το βρήκα στα αρχεία μου και το έβαλα να παίζει.Κάθισα στην πολυθρόνα πίσω από το γραφείο, έκλεισα τα μάτια και...

Απ' το παράθυρο έρχεται η εικόνα του χειμώνα
βροχή που πέφτει δέντρα που λυγίζουν στο βοριά
κι εσύ σκυμμένος πάντα εδώ με χέρια ματωμένα
συζήτηση αρχινάς με τον καθρέφτη σιωπηλά

Γύρω σου κάποιες κίτρινες παλιές φωτογραφίες
Την εποχή που ήσουνα παιδί
Το ραδιόφωνο απ' τα χρόνια του '60
Στην μοναξιά σου παρηγοριάς φωνή

Τι σου 'δωσ' η ζωή καλό για να θυμάσαι
Σε πότισε με χάπια ηδονής
Παραμυθένια χρώματα και γεύσεις του θανάτου
Σε κάθε βήμα σου σε κάθε σου στιγμή

Τώρα ο καθρέφτης έμεινε μονάχος μαρτυράς σου
Σύμμαχος με τα άθλια τα χρόνια που μισείς
Σ' ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τα όνειρά σου
Σ' ένα μπουκάλι με ποτό η ίδια σου η ζωή

Σ' ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τα όνειρά σου
Σ' ένα μπουκάλι με ποτό η ίδια σου η ζωή

Πυξ Λαξ , "Η εικόνα του χειμώνα"

Aν δε το πω θα σκάσω!!!

Ο ΜΙΛΤΟΣ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ

7-8/4/2006
και
14-15/4/2006

ΘΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ.

Τιμή εισιτηρίου : 11 Ε
Λάμπρου Κατσώνη 189, Αγ. Ανάργυροι

210-2610444
210-2610438

Θα προλάβω μόνο το δεύτερο διήμερο.Εννοείται οτι θα πάω και τις δύο μέρες ακόμα κι αν δε βρεθεί κανένας να μου κάνει παρέα.
Ύστερα από τοσες συναυλίες που έχασα, συν αυτές που θα χάσω στη Θεσ/νίκη (αν ερχόμουν δυο μέρες νωρίτερα θα τις προλάβαινα γκρρρ), επιτέλους έγινε το θαύμα που τόσο πολύ ήθελα!!

Όπως κι αν λέγεσαι, σ'ευχαριστώ.Θα το θυμάμαι.....

Άτιτλο

[ Σημ.:Απαγορεύεται η ανάγνωση του παρακάτω κειμένου από άτομα ευαίσθητα ή με οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας. ]

Όταν έμαθα οτι θα μας πήγαιναν στην ογκολογική κλινική σήμερα χάρηκα πάρα πολύ , γιατί θα ερχόμασταν λίγο πιο κοντά με το αντικείμενο, θα μπαίναμε λίγο σε κλινική , κάτι που μου αρέσει πολύ.

Δυσκολευτήκαμε να βρούμε λίγο την κλινική λόγω κακής συνεννόησης , αλλά όταν τη βρήκαμε μου έφυγε η διάθεση μεμιάς.

Στην είσοδο ο θυρωρός μας είπε να κατέβουμε τα σκαλιά και οτι θα βρούμε τον καθηγητή να μας περιμένει.

"Να κατεβούμε τα σκαλιά; Στο υπόγειο γίνεται η θεραπεία; Μπα.. η φαντασία μου. Να δεις που θα ανέβουμε πάνω σε λίγο."

Αμέσως μας πήγανε στην πρώτη αίθουσα , να μας δείξουν το πρώτο μηχάνημα και πως δουλεύει . Πριν μπούμε, πρόσεξα ένα μικρό ενυδρείο με 3 ψαράκια.

Δωμάτιο χωρίς παράθυρα, με πολύ χοντρούς τοίχους, για να μην περνάει η ακτινοβολία «παραέξω».
Εκεί γίνονται λοιπόν οι θεραπείες καρκίνου.Σε ανήλιαγα δωμάτια, που τα βρίσκεις διασχίζοντας διαδρόμους με εικονικούς παραδείσους. Τοιχοκολλημένες αφίσες σε παραπέμπουν σε εξωτικές παραλίες με φοινικόδεντρα, σε μπαλκονόπορτες που τις βλέπεις από μέσα, με πολλές γλάστρες και όμορφα φυτά, σε γαλάζιους ουρανούς με έναν ήλιο λαμπερό και ζεστό.

Ο καθηγητής μιλώντας λίγο πιο δυνατά με «ξύπνησε» εμφανίζοντας ένα κίτρινο πλαστικό . Είχε πολλές τρύπες, και σχήμα την όψη προσώπου και λαιμού. «Είναι για να σταθεροποιούμε το ασθενή, όχι για προστασία.Φτιάχνουμε ένα τέτοιο για τον κάθε ασθενή». Αυτόματα μέτρησα 52 τέτοια ομοιόματα.

Μεταφερθήκαμε σε ένα άλλο δωμάτιο. Εκεί γίνεται θεραπεία για καρκίνο του μαστού. Το σκηνικό ίδιο, αφίσες πριν φτάσουμε , αλλά το δωμάτιο σκοτεινό και αφιλόξενο.
Ασυναίσθητα έψαξα να βρω αντίστοιχα ομοιόματα για το στήθος. Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου. Μέτρησα 56. Το ίδιο μοτίβο όπου κι αν μας πήγαν.

Η κλινική δεν έμοιαζε με θεραπευτήριο, παρόλο τον εξειδικευμένο εξοπλισμό. Δεν μου θύμιζε αισιοδοξία, αλλά σίγουρο θάνατο. Σαν να έδειχναν στον ασθενή τοπία που δεν θα προλάβει να δει , σαν να είχε η ζωή του «μετρημένες μέρες» και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει .

Όσο μας εξηγούσε ο καθηγητής σκεφτόμουν τα ομοιόματα. 52 άτομα έχουν όγκο στον εγκέφαλο, 56 γυναίκες καρκίνο του μαστού. Κι αυτά σε μια μικρή πόλη, άντε και λίγο παραέξω. 108 οικογένειες έχουν ξεχάσει οποιαδήποτε χαρά και αγωνιούν νυχθημερόν για το μέλλον του κοντινού τους προσώπου. Πόσες από αυτές τις γυναίκες θα χρειαστούν την ύστατη θεραπεία , το χειρουργείο; Πόσοι από αυτούς τους ασθενείς συνεχίζουν τη ζωή τους σαν να μην συμβαίνει τίποτα;Πόσοι από αυτους τελικά θα τα καταφέρουν και θα βγουν νικητές;

Πήρα το ποδηλατό μου, πέρασα τη γέφυρα και έφυγα για μια ώρα από την πόλη. Πήγα σε μέρη που δεν είχα ξαναδεί, πέρασα μέσα από το πάρκο, κατέβηκα στον ποταμό. Χάθηκα στις σκέψεις μου.

Εχθές το πρωί συνειδητοποίησα ότι έχει περάσει πάρα πολυς καιρός από την τελευταία φορά που γκρίνιαξα, μελαγχόλησα ή έπαθα κατάθλιψη. Σήμερα σε εκείνο το αποπνικτικό περιβάλλον μαύρισε η καρδιά μου, αλλά ταυτόχρονα πείσμωσα πάρα πολύ να τελειώσω γρήγορα και να δώσω πίσω το χαμόγελο που λείπει σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, εκεί έξω.

Χαίρομαι που δεν μιζεριάζω , που με ξυπνάει το τραγούδι των πουλιών το πρωί, που καλημερίζω τις γάτες στα ελληνικά, που όταν έχει ήλιο απλά τον απολαμβάνω, που με χτυπάει ένα δροσερό αεράκι το πρωί πάνω στο ποδήλατο και με ξυπνάει για τα καλά, που ο αδελφός μου έστειλε μια φωτογραφία από μια ανθισμένη αμυγδαλιά στην Ιαπωνία και καθόμουν και τη χάζευα. Τίποτα το ιδιαίτερο δηλαδή, καθημερινα πράγματα που όμως κάθε μέρα αποκτούν μεγαλύτερη αξία για μένα.

Χαίρομαι που οι φίλοι μου είναι καλά, που ξέρουν ότι τους αγαπώ -και τους το λεω- και δεν τους ξεχνώ, που χαμογελάω στα παιδάκια, που απολαμβάνω τον καφέ μου, που ξέρω ότι τον πίνω για να μείνω ξύπνια και να διαβάσω. Χαίρομαι που ζω και χαμογελάω. Και όποιος άντεξε να διαβάσει τις σκέψεις μου, εύχομαι να κάνει το ίδιο.

.-

Αγάπη

Πόσο πολύ, πόσο πολύ, πόσο πολύ σ’ αγάπησα
Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις
Απ’ τη ζωή, απ’ τη ζωή
Απ’ τη ζωή μου πέρασες κι αλάργεψες κι εχάθης
Καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι αν δεν προσμένεις να με δεις κι εγώ πως θα ξανάρθεις
Εσύ, του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή
Αιώνια θα το τραγουδώ
Αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δε θα το μάθεις
Πως οι στιγμές που μου ‘δωσες αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δε θα το μάθεις
καλέ που δεν εχάρηκες στα χείλη μου φιλιά
Απ’ τη ζωή μου επέρασες κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα κι αγύριστα πουλιά

Τα χέρια μου δεν έδεσα τριγύρω στο λαιμό σου
Δεν έσταξε απ’ τα μάτια μου το δάκρυ μου θολό
Κουνούσα το μαντίλι μου αλαφρά στο μισεμό σου
και σιωπηλά σου ευχότανε η ψυχή μου στο καλό

Δεν είδες το τρεμούλιασμα των κουρασμένων μου ώμων
Δε μάντεψες τη θύελλα που εκλειούσα στην ψυχή
Μήτε πως ήμουν σύντροφος των μακρινών σου δρόμων
κι όλη μου η σκέψη ανέκφραστη σ’ άγγιζε προσευχή
Κι αν ήρθαν μέρες πένθιμες και νύχτες θολωμένες
που η μοναξιά με τρόμαζε και μου ‘παιρνε το νου
τώρα κρατώ στη θύμηση στιγμές ευτυχισμένες
κάποιου καιρού αλησμόνητου ωραίου κι αληθινού

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις κι εγώ πως θα ξανάρθεις
ω εσύ, του πρώτου ονείρου μου γλυκύτατη πνοή
αιώνια θα το τραγουδώ κι εσύ δε θα το μάθεις
πως οι στιγμές που μου ‘δωσες αξίζουν μια ζωή