Ζύγισμα

Μια ζυγαριά έχει δυο πιατάκια, στο ένα μπαίνουν τα καλά, αυτά που η ανάμνησή τους σε γεμίζει χαρά μόνο και μόνο που αξιώθηκες και τα έζησες και στο άλλο οι δαίμονές σου, τα κακά, αυτά που με μια ρομφαία σε τρυπάν και σε σκίζουν, και αυτά τα δύο τα τυλίγεις με το χρόνο που διήρκησε το καθένα.
Μου πήρε πολύ καιρό να τοποθετήσω το καθένα στο πιατάκι του, κυρίως γιατί αρνούμουν να πιστέψω πως η φαντασία μου δρούσε εναντίον μου, πως έντυσα εγώ τους δαίμονές μου με όμορφα ρούχα, με φανταχτερά πέπλα, τους έκανα όμορφους και τους αγάπησα για όλα τους τα χαρακτηριστικά.
"Face your fears" δε λένε;
Με καθαρό μυαλό πια, και αυξημένες αντιστάσεις, όχι μόνο αντιμετώπισα τους δαίμονες μου, πρόσωπο με πρόσωπο, τους έγδυσα και τους άφησα όπως ακριβώς είναι, αλλά τους έδωσα να καταλάβουν πως δεν με αγγίζουν πια, και τους έστειλα έξω από το προσωπικό μου σύμπαν μια για πάντα.
Don't get me wrong, δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές, άμυνες και κυρίως τις ίδιες αντιλήψεις, μια κατάσταση εμένα μπορεί να μου πάρει μήνες να την ξεπεράσω, εσένα λίγα μόνο δευτερόλεπτα.
Σημασία έχει πως τους άφησα να με αφήσουν, και αυτό είναι κάτι για το οποίο μπορώ πια να είμαι περήφανη.


[υγ.: Η παρομοίωση με τα ρούχα ανήκει σε ένα κορίτσι που γνωρίζω καλά πως με αγαπά και με νοιάζεται βαθιά, γι'αυτό που είμαι. Το κείμενο αφιερώνεται ολόψυχα σε εκείνην, μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ που με βοήθησε να συνειδητοποιήσω οδυνηρά πράγματα και καταστάσεις.]