It takes every breath

Μερικές φορές,νιώθεις πως από την κατά τα άλλα υπέροχη ζωή σου κάτι λείπει. Δεν μπορείς να το προσδιορίσεις ακριβώς ξέρεις όμως πως δεν είναι κομμάτι αχαριστίας. Σκέφτεσαι πως ναι μεν κάνεις πράγματα που σου αρέσουν, είσαι υγειής , έχεις φίλους και οικογένεια τριγύρω σου , κάτι όμως θα ήθελες να έχεις ακόμα. Κάτι για άλλους παντελώς ασήμαντο για σένα όμως ικανό να σου λύσει ακόμα και τις μεγαλύτερες στεναχώριες. Ή σε άλλες περιπτώσεις κάτι θα ήθελες να σου λείπει για να πεις με σιγουριά πως είσαι πλήρης.

Συνήθως, αν και όχι απαραίτητα, για τέτοιες σκέψεις η αιτία είναι μια μεγάλη απογοήτευση, πρόσφατη ή όχι, μεγαλύτερη ή μικρότερη δεν έχει σημασία, και σε παίρνει λίγο από κάτω (ή λίγο περισσότερο ) και οι σκέψεις σου εκεί που ήταν μια μικρή χιονόμπαλα, στο τέλος καταλήγουν μια χιονοστοιβάδα που σε παρασέρνει κι εσένα και σκάτε παρέα στη βάση του βουνού που βασιλικά κυριαρχούσες.

Σε αυτό καμιά φορά συνήγορος είναι η μουσική. Αυτή η εκπομπή για παράδειγμα που είναι στα χέρια εκείνου του πιτσιρικά, λίγο μεγαλύτερος από σένα, αλλά αρκετά έμπειρος στο χώρο έτσι ώστε ξέρει να χειρίζεται τη μουσική κι εσένα μαζί και σε πάει εν αγνοία σου όπου θέλει , σε μονοπάτια αρκετά μελό για να συνεχίζεις τις μπερδεμένες σκέψεις σου, όχι όμως τόσο ώστε να βάλεις τα κλάμματα, και σε έχει σε τέτοιο τέμπο σαν να ξέρει ακριβώς πως νιώθεις και τι σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή. Κι εκεί, όταν έχεις φτάσει σχεδόν στο αδιέξοδο, βάζει κάτι λίγο πιο δυναμικό, και λες, ώπα ρε γαμώτο, here I am , that’s what I do, έχω την κατάσταση στα χέρια μου, το’χω! ή ακούς το «I’ll be lying here by your side , don’t be afraid, you’re not alone» και κάαπως ηρεμείς. Αλλά είναι τσογλάνι ο πιτσιρικάς, και σε έχει μια χαρά και σου παίζει και κρυφτούλι άμα θέλει γιατί εκείνος βαριέται και είναι μόνος σε ένα στούντιο (αρκετά ευρύχωρο ομολογουμένως) και για 2-3 ώρες έχει ένα μικρόφωνο μπροστά του, ένα πισί και άπειρα τραγούδια, και έχει το χρόνο να τα συνδυάσει καταλλήλως και παίζει με τον πόνο σου..

Εν τέλει όμως, καταλήγεις πως ξέρεις τι είναι αυτό που θα ήθελες διακαώς για να νιώσεις ευτυχής. Αυτό το κατά άλλους ασήμαντο κι αδιάφορο τώρα φωσφορίζει πάνω από το κεφάλι σου και ξέρεις. Όμως.. τώρα μόνο αντιλαμβάνεσαι πόσο αδύνατο είναι.Ειρωνία. Από κάθε άποψη, όπως κι αν το δεις, δεν γίνεται. Δεν θα μπορέσεις να το καταφέρεις ποτέ των ποτών γιατί δυστυχώς δεν είναι προτεραιότητα, είναι λεπτομέρεια. Δεν θα μπορούσε να είναι δηλαδή. Γιατί ξέρεις ότι δεν είναι το αλεύρι για το κέικ αλλά η βανίλια. Κέικ χωρίς βανίλια γίνεται, χωρίς αλεύρι όμως; ..

Βέβαια, λένε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά. Θα ήθελα όμως εαν γίνεται, αυτή τη φορά όταν γελά πάνω από τα δικά μου σχέδια, να τα μπουρδουκλώσει , να τα ανακατέψει λιγουλάκι, να μόνο τόσο δα, και να χωρέσει μέσα και αυτό που τόσο πολύ θέλω.