Εμπειρία

Δεν ξέρω αν μπορώ αυτή τη στιγμή να κάνω ολοκληρωμένο ποστ, αλλά θα προσπαθήσω να ξαταγράψω ότι είδα σήμερα.

Τρεις μέρες πριν, πρωί. Είμαι στη στάση του τραμ και περιμένω. Το τραμ έρχεται και από την μπροστινή πόρτα , από εκεί που θα έμπαινα , κατεβαίνει μια αρκετά εμφανίσιμη κυρία που παρόλο που δεν είχε ήλιο φόραγε γυαλιά ηλίου. Κράταγε ένα κοριτσάκι από το χέρι ,κοντά στα 6, με πολύ λαμπερό πρόσωπο. Πίσω της ένας κύριος που είχε ένα κάπως περίεργο βλέμμα , κράταγε από το χέρι ένα μικρό αγοράκι, γύρω στα 2.5, με πολύ όμορφα γαλάζια μάτια. Έσκυβε για να το κρατήσει και με παραξένεψε το γεγονός που δεν πήρε το μωρό αγκαλιά. Περίμενα να κατεβούν κι ύστερα ανέβηκα. Η εικόνα του ζευγαριού για κάποιο λόγο ήταν κολλημένη στο μυαλό μου για όλη την ημέρα μέχρι που πήγα για ύπνο το βράδυ.

Σήμερα το μεσημέρι ανεβαίνω στο τραμ. Στην επόμενη στάση το ίδιο ζευγάρι επιβιβάζεται. Τα παιδάκια μαζί τους. Ίδιο μοτίβο: καλοντυμένη ,εμφανίσιμη η κυρία, περιποιημένος ο κύριος, γυαλιά η κυρία , ο κύριος όχι, τα παιδάκια σφιχτά στα χέρια τους. Τα αφήνουν να ανέβουν πρώτα στο τραμ κι ακολουθούν.

Για πρώτη φορά παρατήρησα ότι και οι δύο κράταγαν στο άλλο χέρι τους ένα άσπρο μπαστούνι. Ήταν ζευγάρι τυφλών. Έμεινα και τους κοίταζα για πολλή ώρα, δεν ξέρω γιατί. Βρήκαν στα παιδιά κάθισμα, όχι ιδιαίτερα δύσκολα μιας και υπήρχαν αρκετές καινές θέσεις. Έμειναν όρθιοι.Κάποια στιγμή το κοριτσάκι σηκώνεται και απομακρύνεται από τη θέση της. Η μητέρα το καταλαβαίνει και με αγωνία απλώνει το χέρι της , σε μια προσπάθεια να την ψάξει, και ταυτόχρονα φωνάζει " Άννυ; ". -¨ Εδώ είμαι ¨ απαντά η μικρή και το πρόσωπο της μητέρας ηρεμεί.

Μέσα στην ίδια μέρα για δεύτερη φορά μία σκέψη μου έρχεται στο μυαλό. Πόσο δύσκολο είναι να μην ζεις μια "φυσιολογική ζωή". Το πρωί διάβαζα Βολογία και Μεταλλάξεις και το σκέφτόμουν για ώρα. Μετά ήρθε το ζευγάρι.

Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο. Να έχεις κάτι και να το χάσεις, ή να μην το είχες ποτέ οπότε δεν νιώθεις την απώλειά του τόσο έντονη; Νομίζω το πρώτο είναι πιο οδυνηρό.

Αργότερα, αφού κατέβηκα μιά στάση πιο μετά από αυτή που ήθελα ,γιατί η εικόνα αυτή με καθήλωσε, προσπαθούσα να φανταστώ τη ζωή αυτού του ζευγαριού.

Ξυπνάνε το πρωί και δεν μπορούνε να δούνε ο ένας τον άλλον στο κρεβάτι. Ετοιμάζουν πρωινό ενστικτωδώς. Ξυπνάνε τα παιδιά και δεν μπορούνε να δούνε το αγουροξυπνημένο προσωπάκι τους. Να ξέρουνε άραγε τι όμορφα παιδάκια που έχουν;Πόσο επίπονο πρέπει να είναι να μην μπορούν να τα βλέπουν να μεγαλώνουν; Να ξέρουν τι είναι η ομορφιά; Να ξέρουν πως μοιάζει το γαλάζιο;

Όταν γύρισα στο σπίτι έκανα ένα πείραμα. Έδεσα μια πετσέτα γύρω από τα μάτια μου, γνωρίζοντας πως αν απλά τα έκλεινα σίγουρα θα τα άνοιγα ξανά πολύ σύντομα. Προσπάθησα να καθαρίσω τον φούρνο μικροκυμάτων. Στην αρχή ήταν δύσκολο. Άρχισα να βάζω τη φαντασία μου να δουλέψει και το ένστικτο να λειτουργήσει. Έβγαλα το γυάλινο δίσκο που έχει μέσα και τον άφησα στο νεροχύτη. Δεν υπολόγισα την απόσταση κι έτσι τον χτύπησα κάπως δυνατά, ευτυχώς χωρίς να σπάσει. Πήρα σφουγγάρι και σαπούνι κι άρχισα να τον καθαρίζω. Μου πήρε σχεδόν 15 λεπτά . Μετά έπλυνα το δίσκο. Τον έβαλα να στραγγίξει κι έψαξα να βρω την πετσέτα να τον σκουπίσω. Δεν ήταν στη θέση της και προσπάθησα να θυμιθώ που την άφησα. Μετά από λίγο τη βρήκα, σκούπισα το δίσκο και τον έβαλα στη θέση του. Έλυσα την πετσέτα και διαπίστωσα πως ο φούρνος ήταν πολύ πιο καθαρός από ότι αν τον έπλενα με ανοιχτά μάτια.

Δεν μπορώ ακριβώς να περιγράψω τι ένιωσα..

Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο που μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση αυτό το ζευγάρι. Δεν ήταν η πρώτη φορά πού έβλεπα τυφλό, αλλά για κάποιο λόγο "πληγώθηκα" πολύ...