Μα αν είναι δυνατόν!

Alert! Ακολουθεί μη αντικειμενικό ποστ!

Σαν μη φυσιολογικός άνθρωπας κι εγώ, έχω διάφορα κολλήματα καθόλου μικρού μήκους. Ένα από αυτά είναι η μουσική του Σωκράτη Μάλαμα (Μ. μη γελάς, σε βλέπω). Ένα από τα έπη που έχει γράψει είναι η Πριγκηπέσσα, ένα τραγούδι που για να σκεφτείς να το ακουμπήσεις χρειάζεσαι για αρχή μερικά κιλά περισσευούμενα κότσια, πόσο μάλλον να το τραγουδήσεις, το οποίο βλέπω τώρα τελευταία να έχουν "εκτελέσει" διάφοροι καλλιτέχνες, ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο.
Εξηγούμαι.

Πρώτη, εάν δεν απατώμαι, (if so, διορθώστε με) επίσημα έσυρε τον χορό η κυρία Πίτσα Παπαδοπούλου, και ένα αυθεντικό λαϊκό τραγούδι άρχισε να παίρνει την.. αχεμ..κατιούσα. H κατά τα άλλα αξιοπρεπέστατη Σωτηρία Λεονάρδου το προσέγγισε αλλά δεν το έκανε δικό της, ο Μπάμπης Στόκας, πέρασε και δεν ακούμπησε, όπως επίσης και οι Λιδάκης, Κότσιρας, εσχάτως η Ασλανίδου και φυσικά πολλοί άλλοι λιγότερο γνωστοί μεν (με την κιθάρα τους, σε κουτούκια - ιχχχ- σε μικρά μαγαζία, απ'το δωμάτιό τους με καμερα κλπ), εξίσου μη .. αποδεκτοί δε. Φωτεινή εξαίρεση ίσως, η αγαπημένη Ελένη Βιτάλη όπου το ερμηνεύει με σεβασμό, και μπορώ να το δεχτώ, αλλά αν συνεχιστεί αυτό το ..ακούρδιστο βιολί θα δούμε σε λίγο τον κατεστραμένο Οτεγιάννη να το τραγουδά στο Λυκαβηττό.

Δε λέω, όλοι αυτοί το αγαπούν και θέλουν να το παρουσιάσουν και να το κάνουν κτήμα τους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν κιόλας! Κι εγώ το λατρεύω.. αλλά με έχετε ακούσει να βγαίνω δεξά-ζερβά να το σιγοτραγουδώ; Όχι πείτε, με έχετε;

Επίδοξοι/ες τραγουδιστές/τριες, γνωστοί και γνωστότεροι, σας εκληπαρώ, αφήστε αυτό το ιερό τραγούδι στο μπαμπά Σωκράτη και πιάστε τίποτα άλλο.

Μερσί.