Dear blog,

ήρθα να σου εξομολογηθώ δυο πράγματα, σύντομα και περιεκτικά.
Το ένα είναι ότι μάλλον θα κάνεις να με δεις αρκετό καιρό γιατί διαβάζω για εξεταστική. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου κακό (το ότι θα με ξεφορτωθείς), ίσα ίσα που θα ησυχάσει και λίγο το κεφάλι σου.
Το άλλο είναι, ότι αποφάσισα να σταματήσω να ασχολούμαι με ανθρώπους που δεν τους καίγεται καρφί για μένα. Στο χωριό μου αυτό το λέμε "Ι can't be bothered", αν ξέρεις από χωριό.Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το είπα αυτό τελευταία φορά, και έφτασε ο καιρός να το ξαναπώ, για να επανέλθουν τα πράγματα σε ισορροπία και τάξη.
Α! Και κάτι άλλο (δεν είναι για σένα αυτό dear blog). To πολύ κουτσομπολιό βλάπτει. Βρείτε να ασχοληθείτε με κάτι πιο εποικοδομητικό, κοινώς, GET A LIFE!

Συγγνώμη..

Ήξερα γι'αυτήν την ημέρα τόσο καιρό πριν.Ήμουν σίγουρη πως εχθές θα γιόρταζες πραγματικά. Και δεν ήρθα στην τόσο ξεχωριστή γιορτή σου. Το μετάνιωσα, ξέρω πως είναι αργά, πως αυτή η μέρα δεν θα ξαναέρθει ποτέ. Όμως, ακόμα και τώρα, θέλω να σου ζητήσω μια μεγάλη, ειλικρινή και δακρυσμένη συγγνώμη.

House

Να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Τα τελευταία 2-3 χρόνια τηλεόραση δεν βλέπω. Δεν βλέπω σειρές ούτε ακούω ειδήσεις και ακουμπάω το τηλεκοντρόλ μόνο για να την κλείσω. Τα νέα ανά τον κόσμο έφταναν τα μικρά και τρυφερα αυτάκια μου, μέσω ραδιοφώνου και διαδικτύου (internet, connecting people). Μόνο άνιμε έβλεπα, τα οποία δεν κατατάσσονται στις σειρές, ούτε στις ταινίες, ούτε στα καρτούν (μακράν καλύτερα και των 3, αλλά δεν θα επεκταθώ), κι αυτά στο pc/laptop.
Επίσης, απέφευγα να δω σειρές όπως Desperate Housewives, Six Feet Under, Grays Anatomy, ER κλπ κλπ γνωρίζοντας πως είναι "ποτισμένες" με εθιστικές ουσίες, ευχάριστες κι ωραίες, που όμως θα μου έκλεβαν τον ωραιότατο χρόνο μου για 500 άλλα εξίσου ωραία πράγματα. Καλά ως εδώ; Μια χαρά!
Έλα μου όμως η τύχη/μοίρα/το πεπρωμένο (του δίνω σημασία Γιώργο μου, μην μου άγχεσαι), ήθελε να με κάνει να αναθεωρήσω τις απόψεις μου και μου έφερε στα χέρια (στον εξωτερικό σκληρό για την ακρίβεια) την σειρά House. Μια σειρά που έχει αλλάξει τον τρόπο σκέψης μου, που με έχει καθηλώσει μπροστά σε μια οθόνη, που η πρώτη σκέψη μου το πρωί και η τελευταία το βράδυ είναι πόσα επεισόδια μου έχουν απομείνει....
Αμερικάνικη σειρά ιατρικού περιεχομένου, κινείται γύρω από ιδιωτική κλινική με βασικό ήρωα έναν εκκεντρικό, διαφορετικό, μοναχικό, ενίοτε αγενή γιατρό, αλλά εξαιρετικό Παθολόγο/Νεφρολόγο, διευθυντή του τμήματος Διαγνωστικής Ιατρικής. Το τμήμα αυτό, και συγκεκριμένα ο dr Gregory House και η ομάδα του, καλούνται να διαγνώσουν μια σειρά από περιπτώσεις που άλλοι γιατροί αδυνατούν. Το κάθε επεισόδιο επικεντρώνεται σε ένα περιστατικό και με αυτό πετυχαίνεται οι ρυθμοί της σειράς να είναι έντονοι. Το μότο του γιατρού είναι "όλοι ψεύδονται". Διατυπώνει επίσης μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη..
“The great thing about telling somebody they’re dying is it tends to focus their priorities. You find out what matters to them. What they’re willing to die for. What they’re willing to lie for.”
Αξίζει κανείς να δει την σειρά, γιατί εστιάζει στις σχέσεις των ανθρώπων και στο πόσο ένας φαινομενικά σκληρός και αδιάφορος γιατρός, το μόνο που επιδιώκει είναι να κάνει το σωστό.
Ξεκίνησε το 2004 και ακόμα συνεχίζεται, ενώ έχει κερδίσει μια σειρά από βραβεία που την φέρνουν σε μια εξέχουσα θέση στην καρδιά του κοινού.
Στην Αμερική προβάλλεται από το κανάλι FOX , στην ελληνική τηλεόραση η πρώτη σεζόν από το κανάλι Star. Enjoy!

Is it only for winter,or is it everyday magic?

Τον τελευταίο καιρό, εκτός του ότι είμαι κουρασμένη, αγχωμένη, απογοητευμένη, ορεξάτη, ευδιάθετη, είμαι και καλά. Απόψε που με πιάσανε οι γλύκες μου, ανέβασα τρία αγαπημένα τραγουδάκια, έτσι, για να πάει καλά το Σ-Κ.
Φιλί μεγάλο!

No.1
Νο.2
Νο.3

9-10/12/06 Bazaar Δρόμων Ζωής

Οι Δρόμοι Ζωής είναι μια εθελοντική μη κυβερνητική οργάνωση, που στηρίζει τα παιδιά των δρόμων και τις οικογένειές τους.
Μέσω της κυρίας Μάτζικας , έμαθα γι'αυτούς τους ανθρώπους που αφιερώνουν σε παιδιά χρόνο, θέληση, χαμόγελο, χρήματα και βοήθεια υπερβάλλοντας εαυτόν. Δεν είμαι καλή στις λέξεις. Το μόνο που θέλω να σας πω είναι πως, παρακάτω θα βρείτε μια πρόσκληση για το Μπαζαρ που διοργανώνει τα 3 τελευταία χρόνια η οργάνωση αυτή για την εξοικονόμηση πόρων.




Ο κόσμος αλλάζει!!Ας βοηθήσουμε όλοι!

Υ.Γ.: Η φωτογραφία, λόγω κάποιου προβλήματος του blogger, δεν ανοίγει. Για λεπτομέρειες, δείτε στο blog  της κ.Μάτζικας.

Aυτός ο κόσμος δεν θ'αλλάξει ποτέ (;)

Σήμερα το πρωί ξύπνησα λίγο περίεργα, ίσως φταίει ότι το βράδυ είδα μερικά αλλόκοτα όνειρα, με πρόσωπα αγαπημένα και οικεία. Πριν φτιάξω καφέ, άρχισα να σκέφτομαι τι κάνουν αυτοί που στον ύπνο μου με επισκέυτηκαν λίγες ώρες πριν.
Πίνοντας τον καφέ, μια διαπίστωση ήρθε και στρογγυλοκάθισε στο μυαλό μου, λίγο στενόχωρη μπορώ να πω..
Συνειδητοποίησα λοιπόν, πως τα πιο αξιόλογα πρόσωπα που έχω γνωρίσει μέχρι στιγμής, άτομα που μου έχουν ανοίξει δρόμους σκέψης, που μου έχουν διδάξει το σωστό με την ευρεία έννοια, που έχουν σταθεί στις πιο δύσκολες στιγμές μου, δεν έχουν παιδιά. Είναι άτομα σε ηλικία γάμου και τεκνοποίησης. Άτομα που ο πνευματικός τους ορίζοντας είναι τόσο ευρύς και πολυδιάστατος, οι παιδαγωγικές τους απόψεις τόσο σωστά δομημένες και τεκμηριωμένες, που είμαι σίγουρη πως αυτοί οι τόσο υπέροχοι άνθρωποι, θα γινόντουσαν και υπέροχοι γονείς.
Κι όμως. Οι περισσότεροι από αυτούς, ακόμα κυνηγάν πτυχία και τίτλους, παλεύουν με πανεπιστήμια και καταξίωση, για να προσθέσουν ένα ακόμα κάδρο στον τοίχο τους. Που είναι μεν απόλυτα σεβαστή επιθυμία, δεν παύει όμως να τους στερεί την χαρά της μητρότητας/πατρότητας.
Και λυπάμαι, γιατί σκέφτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι , θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά στην κοινωνία των παιδιών. Όχι μόνο των παιδιών των άλλων, αλλά και των δικών τους παιδιών. Άνθρωποι με αρχές και ήθος, δεν πρέπει να μένουν "άπραγοι" σε έναν κόσμο που έχει σχεδόν σαπίσει ολάκερος.
Δεν έχω συζητήσει μαζί τους επ’αυτού, κυρίως γιατί δεν τολμάω να ξεκινήσω μια τέτοια κουβέντα. Το πιο πιθανό είναι να το έχουν σκεφτεί και οι ίδιοι, ίσως και να έχουν καταλήξει πως σε έναν τόσο μάταιο και διεφθαρμένο κόσμο, δεν έχει νόημα να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί. Το ίδιο παιδί που λίγα χρόνια αργότερα θα γυρίσει και θα τους πει «μαμά/μπαμπά, σε τι κόσμο με έφερες;», όπως έκανε ένα άλλο παιδάκι μερικά χρόνια πριν.
Απλά σκεφτομαι ότι μερικοί άνθρωποι γίνονται γονείς, μόνο και μόνο επειδή «έτυχε».
Κάποιοι άλλοι που «δεν έτυχε», ή «δεν ήθελαν» σίγουρα θα είχαν διδάξει στα παιδιά τους το φέρεσθαι και στο μέλλον, ίσως ο κόσμος αυτός να γινόταν καλύτερος.

Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2006

Το τραγούδι που κέρδισε στον φετινό διαγωνισμό το ακούσατε; Είναι υπέροχο. Απολαύστε το εδώ  

Αναμονή, υπομονή*, διαμονή

Περιμένοντας τα παιδιά που θα ερχόντουσαν να με επισκευτούν, οι μέρες πέρασαν βασανιστικά αργά, ειδικά την εβδομάδα πριν την άφιξή τους. Όταν ήρθαν όμως όλα έγιναν τόσο γρήγορα, που δεν προλάβαμε να κάνουμε όλα όσα θέλαμε, ούτε και να πούμε όλα όσα θέλαμε βέβαια, αλλά τουλάχιστον πήραμε μια γερή δόση από έκδηλο ενθουσιασμό, ικανοποίηση και ευχαρίστηση από τα τεκτενόμενα.

Η Βουδαπέστη μας επιφύλασσε εκπλήξεις που κυμάνθηκαν από πολύ αστείες καταστάσεις, απρόσμενες συναντήσεις, έως spooky σενάρια για την επιβίωσή μας
(«...είμαστε ζωντανοί...»). Το ίδιο και το ταξίδι της επιστροφής (:ρ).

Μια εβδομάδα και μια μέρα πριν, τέτοια ώρα ήμουν στην Αθήνα και έπινα καφέ σε υποκατάστημα αμερικανικής εξαιρετικά δημοφιλούς εταιρείας ειδών κατανάλωσης (call me Αστροδολάρια) με απόλυτα διεφθαρμένο ανήλικο πρόσωπο, το οπόιο κυριολεκτικά με βούτηξε πριν καλά καλά βάλω το κλειδί στην πόρτα.

Το πρώτο γεύμα στην Αθήνα δεν ήταν ούτε γιουβαρλάκια, ούτε παστίτσιο, ούτε σουβλάκι. Ever green σαλάτα ήταν. [Να θυμηθώ να αφορίσω τον άγευστο χυμό βατόμουρου με κάτι άλλο που δεν θυμάμαι, που καθόλου δεν μου άρεσε. Αλλά η σαλάτα ήταν πολύ ωραία]

Οι μέρες πέρασαν πολύ ευχάριστα, αλλά (δυστυχέστατα) δραματικά γρήγορα, με αποτέλεσμα να χάσω μια θεατρική παράσταση και μια μουσική βραδιά που ήθελα να δω. Αλλά επειδή ο καλός Θεούλης με αγαπάει (μάλλον) , μου χάρισε μια τρομερή αποζημίωση το βράδυ Σαββάτου, όπου ενώ παρακολουθούσα ένα εξαιρετικό πρόγραμμα, με πολύ ιδιαίτερη παρέα, άκουγα dolby surround στ’αυτιά μου την Τάνια να μου/σου/του τραγουδάει «σ’εχω διαλέξει να σ’ανασταήσω, να σου μιλήσω και να σε πείσω να δραπετεύσουμε μαζί και δεν το ξέρεις».

Επιστροφή στην Ουγγαρία και πάλι, σωματικά, αλλά ψυχικά αφημένη (όχι απόλυτα) οικοιοθελώς σε καταλύτικά γεγονότα .
Ιn - προσπαθώ να μπω ξανά στην καθημερινότητά μου, φύγε από τη σκέψη μου - mode.

* έχε χάρη..