Φλασιά

Σου 'χω πει ότι σκοτώνω για να μάθω Αραβικά; 
Που ακούω τον κολλητό μου να τα μιλάει στο τηλ. και τρώω τα λυσσακά μου;
Δεν στο χω πει ε; Κακώς.

And I'm happy, oh so happy..

Πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά που φιλοξένησα κάποιον στο σπίτι που ήρθε από άλλη χώρα; Που μέτραγα τις μέρες ανάποδα και οργάνωνα το που θα τον πάω, τι θα δει, που θα φάμε, σε ποιον θα τον γνωρίσω; ‘Οχι πάρα πολύς, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτός ο χαρούμενος αναβρασμός μου έχει λείψει.

Ο Ξένιος Δίας μέσα μου κάνει πάρτυ αυτές τις μέρες, γιατί αυτήν την εβδομάδα 3 αγαπημένα μου πρόσωπα θα έρθουν εδώ. Και είμαι τόσο χαρούμενη, που σχεδόν έχω αποσυντονιστεί.

Επίσης, σε μία εβδομάδα περίπου επιστρέφω Ελλάδα, όπου εκεί θα έχουμε άλλους αναβρασμούς (νίχιχι).

Mode – έχω τρελή διάθεση, αγαπώ σχεδόν όλον τον κόσμο- in.
 

Awkward feeling..

Μερικές φορές τα πιο περίεργα γεγονότα συμβαίνουν στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Σε κάνουν να νιώθεις άβολα και όσο διαρκεί η σκέψη όσων συνέβησαν τον τελευταίο καιρό, νιώθεις παγάκια να κατρακυλάνε στην πλάτη σου. Ένα περίεργο μούδιασμα και μια ανατριχίλα άνευ προηγουμένου ειλικρινά, σε κάνουν να σκέφτεσαι ξανά και ξανά τον λόγο που όλα αυτά γίνονται. Για να μην μιλήσω την συχνότητα και την γοργή εξέλιξη..

Ο λόγος δεν βρέθηκε, στην αναζήτηση ακόμα λοιπόν. Ότι πέρασε, καλώς πέρασε λένε. Ελπίζω τουλάχιστον..

Απόψε ήθελα να σε ακούσω. Περίεργα πράγματα σου λέω...

.......

Βοήθεια συνάνθρωποι!!

Φίλοι φιλόμουσοι και διαβασμένοι,

Ψάχνω εδώ και καιρό ένα τραγούδι του Αλέξανδρου Χατζή (γιός του μεγάλου Κώστα Χατζή) με τίτλο "Να μην με περιμένεις" , Μουσική/Στίχοι: Χρηστίδης Γιώργος. 

Pleeeeease όποιος το έχει ας μου στείλει mail ή ας αφήσει comment!!!!

Ιδού η απορία!

Τον τελευταίο καιρό, πέρα από τα κουλά σκηνικά που μου συμβαίνουν μέσα στο σπίτι, γίνονται και μερικά άλλα εκτός σπιτιού που με κάνουν να αυτοαμφισβητούμαι. Την εβδομάδα που μας πέρασε μερικά σκηνικά έδωσαν μια νότα χαράς στην μουντή ρουτινιάρικη καθημερινότητά μου, εκ των οποίων παραθέτω εδώ δύο (2).

Σκηνικό πρώτο

Είμαστε στο αμφιθέατρο του τμήματος της Ανατομίας. Πάντοτε στην συγκεκριμένη αίθουσα είμαστε πολύ ήσυχοι, δεν ενοχλούμε κανέναν και παρακολουθούμε αφοσιωμένοι τον αγαπημένο καθηγητή. Από το πουθενά ακούγονται κάτι επαναλαμβανόμενες γυναικείες κραυγές. Μετά το απαραίτητο «WTF?????» , σκέφτομαι: «Γιατί φωνασκεί η γυνή;; Μην ξύπνησαν τα σώματα; Μην είναι καθηγήτρια που την κυνηγάνε να «δωρίσει το σώμα της στην επιστήμη;» Παγωμάρα στην αίθουσα, χαμογελάκι ο καθηγητής και συνεχίζουμε το μάθημα.

Σκηνικό δεύτερο

[Ιntro: Εδώ στην Άνω Ραχούλα, ένας από τους τρόπους να βάλει κανείς μονάδες στο κινητό του, αν δεν χρησιμοποιεί σύνδεση, αλλά κάρτα, είναι να πάει σε ένα οποιοδήποτε ΑΤΜ και με την πιστοτική του κάρτα να επιλέξει το ποσό που επιθυμεί να βάλει στο κινητό του και να πληκτρολογήσει 2 φορές για επιβεβαίωση τον αριθμό του.Όταν η συναλλαγή ολοκληρωθεί, η γαμ*εταιρεία ( μου έχει βγάλει την ψυχή με όλους τους πιθανούς τρόπους συνδυασμένους, γι αυτό και τα καντήλια) σου στέλνει ένα μηνυματάκι με το υπόλοιπο του λογαριασμό σου, τους συχτηρίζεις και συνεχίζεις την ημέρα σου κανονικά.]

Είμαι στο σπίτι, βράδυ, πάνω στο κρεβάτι με 252 βιβλία, και 2 ντάνες (sic) σημειώσεις γύρω μου και διαβάζω. Μήνυμα στο κινητό. «Τα παιδιά» σκέφτομαι. Κοιτάζω, μήνυμα από την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Το υπόλοιπό μου είναι λέει 6.723 φορίνια (26 Ε περίπου). Self- slapping (sic). Πότε σηκώθηκα και πήγα και έβαλα κάρτα; Εγώ εδώ δεν καθόμουν; Δεν ήμουν αφοσιωμένη;

Πιθανές εκδοχές: 

1) Στραβός είναι ο γυαλός;
2) Στραβά αρμενίζουμε;
3)Και στραβός είναι ο γυαλός και στραβά αρμενίζουμε;

Ιδού η απορία. 

ΠιΕς: Τραγουδάκι ξεσηκωτικό. Καλή εβδομάδα!!!
 

Tribute to a beloved teacher

Όποτε ακούω Harley να περνά ή τις βλέπω στο δρόμο θυμάμαι τον Αργύρη. Ο Αργύρης ήταν Μαθηματικός στο φροντιστήριο και καθηγητής μου Β’ και Γ’ Λυκείου. Μετρίου αναστήματος με βαθιά γαλάζια μάτια (ίδια ακριβώς με της μαμάς μου τώρα που το σκέφτομαι), απίστευτα γλυκός (baby face), τέλειο πισινό και μόλις 30 χρονών.

Όταν είχε καλό καιρό ερχόταν στο φροντ. με τη Harley. Στη Β’ Λυκείου, τις Τρίτες πηγαίναμε για μάθημα την ίδια ώρα, οπότε φρόντιζα να φεύγω από το σπίτι νωρίτερα για να κάτσω στις σκάλες και να τον δω να έρχεται – με τη μηχανή, τα μαύρα Ray Ban και το απαραίτητο Diesel τζιν. Η γκαρνταρόμπα του αποτελούνταν αποκλειστικά από κομμάτια Moschino, Diesel, ενώ είχε όλη τη σειρά από τα Harley που κυκλοφορούσε (από μαύρα δερμάτινα παντελόνια μέχρι ζώνες και μπότες).

Η πιο αγαπημένη του στάση που μας έκανε να ρίχνουμε αγκωνιές ο ένας στον άλλο ήταν να κάθεται στην επιφάνεια του πρώτου θρανίου (που σκοπίμως αφήναμε πάντα κενό), να ακουμπάει πλάτη στον τοίχο και να απλώνει το ένα πόδι στο θρανίο έτσι ώστε να φαίνεται το σηματάκι ΗD από τα παπούτσια του. Θεός.

Με τον Αργύρη κορίτσια κι αγόρια είχαν φοβερή σχέση. Τον φωνάζαμε με τον όνομά του
(όποτε ξεκινούσα μια ερώτηση με τη φράση «Κύριε καθηγητά» χαμογέλαγε και έλεγε « τι κύριε καθηγητά μωρέ, Αργύρη με λένε!!» ), κάναμε φοβερές πλάκες και γελάγαμε πολύ. (Ενδεικτικά αναφέρω σκηνικό : Ο Αντρέας, πολύ καλός μου φίλος, ψωνάρα του κερατά αλλά με πηγαίο humour (sic), σηκώνεται να λύσει άσκηση στον πίνακα. Μόλις έφτασε στον πίνακα, στάθηκε δίπλα στον καθηγητή ,και λέει «παιδιά συγκρίνετε!!» – και δείχνει τον κ*λο του!! Λιώσαμε στο γέλιο .. )

Ο Αργύρης δεν ήταν ο αγαπημένος μας καθηγητής επειδή ήταν κούκλος και ντυνόταν φοβερά (είχε ψώνιο με τις μάρκες αλλά καθόλου ψώνιο στην συμπεριφορά), ούτε επειδή είχε πάει μερικούς από εμάς βόλτα με τη μηχανή, ούτε επειδή τον φωνάζαμε με το όνομά του. Ήταν επειδή για ‘κείνον δεν υπήρχαν μαθητές 2 ταχυτήτων. Όλοι οι μαθητές ήταν ίσοι και έδεινε στον καθένα ξεχωριστά τον καλύτερό του εαυτό. Και γι’αυτό τον αγαπούσαμε πολύ.  

Σκιάχτηκα!!!