Αν ο Παναγιώτης είχε παντρευτεί τη Χριστίνα..

.... θα πήγαιναν τις Κυριακές το πρωί βόλτα με τη μηχανή στη θάλασσα, θα καθόντουσαν στο "βράχο τους" στο Καβούρι, εκείνος θα της χάιδευε τα μακριά ξανθά μαλλιά της κι εκείνη θα τον αγκάλιαζε σφιχτά. Εκείνος μετά το εργαστήριο θα δούλευε στο σουβλατζίδικο για να μαζέψει πιο γρήγορα τα χρήματα για το γάμο, εκείνη μετά το γραφείο στο βίντεο κλάμπ.
Το νυφικό που σχεδιάζαμε μαζί στο τραπέζι της κουζίνας θα έκανε το πρόσωπό της να λάμπει τη νύχτα του γάμου τους. Εκείνο το βράδυ, όταν πήγαν στον ξενώνα να κοιμηθούν, βρήκα δίπλα στο τραπέζι πεσμένη μια φωτογραφία τους. Ήταν όρθιοι σε μια παραλία με βότσαλα, αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί. Το πρωί ξέχασα να τους τη δώσω. Ήταν η τελευταία φορά που ήρθαν μαζί στο σπίτι μας.
Λίγο καιρό αργότερα, λίγες μέρες μετά τον χωρισμό, εκείνη έπαθε κατάθλιψη, εκείνος σχεδόν τρελάθηκε. Την είδα 2 χρόνια μετά , στο ίδιο βίντεο κλαμπ. Την αγκάλιασα σφιχτά και δάκρυσε. "Πως είσαι;" , "Τώρα καλά.." . Δεν την ξαναείδα.
Θυμήθηκα την ιστορία και την αγάπη τους, όταν πριν λίγο άνοιξα ένα βιβλίο που πήρα από τη βιβλιοθήκη μου , από την Ελλάδα πέρυσι. Την φωτογραφία την είχα μέσα "από τότε". Ποτέ δεν έμαθα τι τους χώρισε, τι τους έκανε να απαρνηθεί ο ένας την αγάπη του άλλου.
Ο Παναγιώτης, ακόμα και σήμερα δεν είναι εντελώς καλά. Όταν χώρισαν, πήρε ένα λυκόσκυλο ολόμαυρο. "Για να ξεχάσω τα ξανθά της μαλλιά"