Κύριε καθηγητά..

Ακολουθεί σεντόνι-αφιέρωμα σε έναν απαίσιο καθηγητή.

Ως μαθήτρια, θυμάμαι, ήμουν από τα αγαπημένα παιδιά των καθηγητών όχι μόνο γιατί ήμουν επιμελής αλλά κυρίως γιατί στην ώρα του μαθήματος ήμουν ήσυχη και πρόσεχα στο μάθημα (ή έτσι τους έκανα να πιστεύουν). Ιδιαίτερα προβλήματα δεν είχα μαζί τους, ίσα ίσα που οι συμμαθητές μου με έβαζαν να ζητήσω διάφορες χάρες από αυτούς γιατί είχα και "κύρος" (τρομάρα μου). Σπάνια αντιμιλούσα, γελούσα με αστεία εις βάρος τους, ή τους την έλεγα (δεν ξέρω πως κρατιόμουν..). Επίσης αν και αρκετές φορές μίλαγα/έκανα την τάξη άνω κάτω/ πέταγα στυλό με το απαραίτητο σημείωμα από τη μια άκρη της αίθουσας στην άλλη, το καλό μου παρελθόν με γλίτωνε από ωριαίες αποβολές και λοιπές ασυμβατότητες (c).

Την εικόνα του καλού παιδιού αποφάσισα να αλλάξω στην τρίτη Λυκείου, από την πολύ αρχή της μάλιστα, όταν τα σχέδια μου περί επαγγελματικού προσανατολισμού μετακόμισαν στην Ουγγαρία. Κοινώς, αφού δεν είχα σκοπό να κάνω τον κόπο να περάσω Ελλάδα, αποφάσισα να γλεντίσω λίγο παραπάνω την τελευταία μου χρονιά στον φορέα κοινωνικοποίησης που ονομάζεται "σχολείο".

Όσοι άφησαν τα δημόσια θρανία σχετικά πρόσφατα θα θυμούνται ότι το σχολικό έτος δεν ξεκινά μέσα Σεπτέμβρη αλλά τέλη Οκτώβρη, όταν πια έχουν πάει όλοι οι καθηγητές στις θέσεις τους. Το δικό μας σχολείο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, παρόλο που η υποδιευθύντρια (ή αλλιώς διευθύντρια στην θέση του διευθυντή) προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά της, και αυτή του διευθυντή επίσης, όσο το δυνατόν καλύτερα.

Και ενώ η σχολική χρονιά έχει αρχίσει με πολλά κέφια και λίγες ώρες, στο ημερήσιο πρόγραμμα προστίθεται και η Φυσική. Έχοντας διαλέξει Θετική Κατεύθυνση, ήμουν υποχρεωμένη να διδαχτώ και Φυσική κατ/σης εκτός από Γενικής Παιδείας (να σημειώσω ότι η Φυσική είναι το πραγματικά μισητό μου μάθημα).
Φτάνει λοιπόν η μέρα που ο νέος καθηγητής θα μας έκανε Φυσ.Γ.Π. . Μόλις είχαμε τελειώσει τη δεύτερη ώρα και η βαρεμάρα είχε αρχίσει να ξεπερνάει τα επιτρεπτά όρια. Τριτη ώρα το πρόγραμμα έλεγε Φυσική και εγώ ανυπομονούσα να γνωρίσω τον νέο καθηγητή. Κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι φέτος θα μείνω πολύ ικανοποιημένη.

Μεσήλικας, με μεγάλα γυαλία που είχαν γλιστρίσει χαμηλά στη μύτη του, γκρίζα μαλλιά και γυαλιστερή καραφλίτσα, παντελόνι και πουκάμισο περιποιημένα , με ανοιχτά τα 3 πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου του και χωρίς δασύτριχο στήθος, εισβάλλει φουριόζος στην τάξη. Η πρώτη φράση που απέσπασαν όσοι βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα (οι υπόλοιποι παίζαν ποδοσφαιράκι στον διάδρομο έξω από την τάξη- Φάνη αγόρι μου τα σέβη μου) ήταν η αγωνιώδης: "Εδώ είναι το Γ1 ;". Η φαντασία μου δεν άργησε να πάρει μπροστά, αλλά προσπαθούσα να τη συγκρατίσω για να πάρω όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για το νέο μου θύμα. Ήμουν αποφασισμένη πως αυτή η χρονιά θα είναι φανταστική από κάθε άποψη.
Αφού έκλεισε η πόρτα (και άνοιξε άλλες 15 για να μπουν και αυτοί που έπαιζαν/έτρεχαν έξω), ξεκινάει το πάρτυ.

Ο καθηγητής μας , είχε κι αυτός πλούσια φαντασία όπως μας απόδειξε κατά τη διάρκεια του έτους, εκτός από αυτό όμως είχε και πολλές απορίες για την ζωή, τα σχέδιά μας και την περιοχή όπου ήταν και είναι το σχολείο. Αφού μας ρώτησε το όνομά μας, ακολούθησε που θέλουμε να περάσουμε, από που καταγόμαστε, με ανάλογο σχολιασμό για το κάθε μέρος.
Παραθέτω παράδειγμα.

-Και είσαι η...
-Μ. Γ..
-Ωραίο όνομα! Χαίρω πολύ !!! Από που είσαι;
-Η μητέρα μου από την Αθήνα και ο πατέρας μου από την Ύδρα .
-Ααααααααα... πάρα πολύ ωραία... Όμορφη η Αθήνα , αλλά τότε που η μητέρα σου ήταν παιδάκι ήταν ακόμα πιο όμορφη. Και η Ύδρα.. ααααχ η Ύδρα, όμορφο νησί, γραφικό πολύ. Θυμάμαι είχα πάει με τους συμφοιτητές μου το '74 εκδρομή και είχαμε πάει σε μια ταβέρνα όπου ο ταβερνιάρης αποδείχτηεκε λάτρης της κλασσικής μουσικής- εγώ ξέρετε λατρεύω την κλασσική μουσική ( μπλα μπλαααα). Ο μπαμπάς ασχολείται με τη θάλασσα;
-Εε.....ναι...
-Καπετάνιος;
-......ναι....
- Αααχ πουλάκι μου, θα σου λείπει πολύ...
-...... .... ....

Αυτό γινόταν με όλους τους μαθητές. Αφού τον αφήσαμε να τελειώσει (είμαστε και ευγενείς), οι συμμαθητές μου έλαβαν δράση. Το θέμα μας ο στρατός, θέμα με άπειρο feedback για όλο το χρόνο, όπως αποδείχτηκε αργότερα.

Ο καθηγητής μας ήταν 53 χρονών (μας έδειξε και ταυτότητα στο μάθημα της κατ/ης την ίδια μέρα) είχε λέει κρατήσει την φόρμα και την αντοχή του, το τέρας, από τότε ! Και κάθε πρωί κάνει τα ίδια πηδηματάκια , να έτσι , χοπ-χοπ-χοπ ( χοροπηδάει μέσα στην τάξη), και κάνει και πους-απς, πάντα με πρόσωπο προς το παράθυρο του δωματίου του , για να πέρνει ενέργεια από τον ήλιο (!!) .

Εγώ, εδώ και ώρα να έχω αρχίσει να γελάω διακριτικά , αλλά τα πρώτα δάκρια δεν άργησαν να φανούν . Και αυτός να έχει πάρει μπρος και να μην σταματάει. Το τι άκουσα εκείνη τη μέρα τα λόγια δεν είναι αρκετά για να το μεταφέρω εδώ. Οι συμμαθητές μου βοήθησαν αρκετά με ερωτήσεις του στύλ "κύριε σας αρέσει το θέατρο;" , "κύριε, τι γνώμη έχετε για τον Μπους;" , "αθλείστε; " , "ποιο είναι το αγαπημένο σας χρώμα; " (απ: το γαλάζιο γιατί φωτίζει την επιδερμίδα μου) κλπ .

Δεν θα ξεχάσω την φράση κλειδί " μετακόμισα στην περιοχή σας γιατί λατρεύω τα βουνά σας και ξέρω απ'έξω την ιστορία του τρένου" που με έκανε να εκραγώ από τα γέλια.
Και κλάααμμααα... κλάααααμμα.. τόσο που κόντεψαν να μου φύγουν οι φακοί επαφής. Εκείνη τη μέρα κέρδισα 3-4 χρόνια ζωής , εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Ξανάνοιωσα!! Ξέχασα να αναφέρω , ότι η διπλανή μου-όλα κι όλα! βράχος- δεν γέλαγε όσο εγώ , έτσι της αρκούσε η κάλυψη από τη μπροστινή της κι έτσι εγώ χρησιμοποιούσα την πλάτη της για να εκφραστώ με την ησυχία μου.

Ο τύπος, καταχαρούμενος που οι μαθήτές του διψούσαν για τα ενδιαφέροντα του, μας υποσχόταν ότι θα τα περάσουμε "υπέροχα" όλη τη χρονιά, και όντως, έτσι έγινε. Δεν πήρε χαμπάρι ότι είχε αρχίσει να με πονάει το στομάχι μου από το γέλιο , τό ίδιο και για τους περισσότερους του τμήματος. Ζούσε στον δικό του πλανήτη και φαινόταν ότι εκεί περνάει θαυμάσια.

Κάποια στιγμή χτύπησε το κουδούνι. Με την κολλητή μου αναφωνήσαμε ταυτόχρονα "ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ!!!!" , ενώ λυπημένος και με κατεβασμένα μούτρα ο καθηγητής μας χαιρέτησε απειλώντας μας " θα τα πούμε την επόμενη εβδομάδα, εκτός από τους τυχερούς της Θετικής που θα τους δω σε 2 ώρες".

Μάθημα φυσικά δεν έγινε, ούτε στη ώρα της κατ/σης, όπου εκεί έπρεπε να γνωρίσει και τους υπόλοιπους τυχερούς που δεν ανήκαν στο Γ1 αλλά στα Γ2 και Γ3. Το σκηνικό ήταν ακριβώς το ίδιο. Οι μισοί να αρκούνται στο να σκύβουν για να καλύψουν τα γέλια τους και οι άλλοι μισοί να κρυβόμαστε από πίσω τους για να το ευχαριστηθούμε. Κατά τη διάρκεια του χρόνου, Φυσ.Γ.Π. τελικά μας έκανε μια άλλη καθηγήτρια (έχω και για τη γούνα της πολλά ράματα, αλλά σε άλλο ποστ) , αλλά η κατ/ση παρέμεινε στα χέρια του.

Από αυτόν τον καθηγητή μάθαμε πολλά χρήσιμα και ενδιαφέροντα πράγματα, εκτός από Φυσική (σσ. πάντα εμείς λύναμε ασκήσεις, δεν ήξερε να μας λύσει απορίες, ακόμα και όταν επίτηδες λύναμε ασκήσεις λάθος δεν μπορούσε καν να το παρατηρήσει). Μάθαμε για παράδειγμα κάθε πότε να κουρεύουμε το γκαζόν(το γκαζόν προτιμά τις Τετάρτες, για να προετοιμάζεται ψυχολογικά που το Σ/Κ θα ξαπλώσουν πάνω του και/ή θα το πατίσουν), πότε είναι η πιο γόνιμη μέρα και ώρα της γυναίκας ( κάθε Τετάρτη 7-8) , ότι κάθε Τετάρτη το κάνει με τη γυναίκα του, ότι έχει μια τεράστια βιβλιοθήκη στο σπίτι του με βιβλία από όλες τις επιστήμες, ότι επειδή είναι παντογνώστης στο Υπουργείο Παιδείας τον φωνάζουν μικρό Φιλόσοφο, ότι τον είχε ζητήσει η ΝΑΣΑ αλλά αρνήθηκε... Μας έμαθε πως να χρησιμοποιούμε το handsfree (στο ένα αυτί το handsfree και στο άλλο το κινητό), έπαιξε με έναν συμμαθητή μας μπραντ ε φερ ( έτσι γράφετε αυτό το πράμα; ) από τον οποίο έχασε, έκανε πους-απς στην Τεχνολογική με το κεφάλι προς το παράθυρο για ενέργεια όπως είπαμε, (υπάρχει και αποδεικτικό βιντεάκι το οποίο κατέβηκε αμέσως στον διευθυντή), μας έλουζε με τα σάλια του σε κάθε μάθημα , με αποτέλεσμα κάθε φορά να μπαίνουμε ολόκληροι στον κλίβανο για απολύμανση, μάθαμε ότι κάνει τέλειους κύκλους και με τα δύο χέρια και άλλα πάρα πολλά τα οποία δε θυμάμαι αλλά βρίσκονται καταχωρημένα στο τετράδιό μου (βρίσκεται στην Ελλάδα δυστυχώς) .

Σε ένα πράγμα όλοι οι μαθητές του θα συμφωνήσουν. Ότι το μάθημά του ήταν πολύ επικοιδομητικό, καθώς εκείνες τις ώρες ο καθένας διεκπερέωνε ανειλημένες υποχρεώσεις. Για παράδειγμα η κολλητή μου έκανε ασκήσεις για το φροντιστήριο το ίδιο και οι υπόλοιποι, εγώ διάβαζα Φυσιολογία και Βιολογία για το Ουγγρικό παν/μιο ή έκανα κι εγώ ασκήσεις φροντιστηρίου.

Στο τέλος της χρονιάς τότε που κανείς δεν πάταγε στο σχολείο πετυχαίνει την κολλητή μου κι εμένα στους διαδρόμους (για μια ερώτηση είχαμε πάει στο Λύκειο...). Και επειδή δεν είχε σε ποιον να κλαφτεί ,(αγαπημένη του συνήθεια) για πολύ καιρό, αποφάσισε να βγάλει τα αποθημένα του επάνω μας. Με μάτια βουρκωμένα μας είπε πως κανένας δεν προτιμά το μάθημά του, ότι δεν είμαστε εντάξει με τις υποχρεώσεις μας και ότι μάθημα δε γίνεται και εκεί ένα κύμα θυμού ανέβηκε από το στομάχι ως το στόμα μου.

'Οπως είπα στην αρχή, επειδή είχα αλλάξει ως μαθήτρια, αποφάσισα να αντιμιλήσω για πρώτη και τελευταία φορά στην μαθητική μου ζωή, σκεπτόμενη τη στάση του όλο το χρόνο (και τις πλάτες από τους υπόλοιπους καθηγητές και συμμαθητές μου :ρ - έτσι κι αλλιώς και αποβολή να έπαιρνα - που δεν υπήρχε περίπτωση- οι γονείς μου δεν θα είχαν πρόβλημα , γιατί όλο το χρόνο μάθαιναν τι γινόταν στο μάθημά του. Μιλάμε για άνθρωπο που καθόλου δεν αμφιβάλλω που θα τον βρίσκουμε σε μερικά χρόνια..)

Μας λέει λοιπόν ότι μάθημα δεν γινόταν για ένα μήνα ...
-Συγγνώμη, πιστεύετε ότι όλο το χρόνο γινόταν μάθημα;
-Τι εννοείς Β. παιδί μου ;
-Πρώτον, δεν είμαι παιδί σας, και δεύτερον, όλο το χρόνο ασχοληθήκαμε με το στρατό, την βιβλιοθήκη σας και τη ΝΑΣΑ. Ότι μάθαμε, το μάθαμε από τα φροντιστήρια.
Ε ρε γλέντια..
-ΠΩΣ ΜΙΛΑΣ ΕΤΣΙ ΣΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΟΥ; ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΧΑΤΕ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ!!!
-Μα ποιο μάθημα;; Αφού δεν γινόταν μάθημα...
-ΑΝΕΔΑΙΣΤΑΤΗ !!!!
-Εγώ; Ευτυχώς που υπάρχουν και τα φροντιστήρια κύριε καθηγητά γιατί αλλιώς θα πατώναμε όλοι. Σκεφτείτε όμως ότι δεν έχουν όλοι οι γονείς την άνεση να στείλουν τα παιδιά τους φροντ. και περιμένουν να μάθουν από εσάς. Τι θα γράψουν αυτά τα παιδιά;
- ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΝΑ ΜΙΛΑΣ ΕΤΣΙ;
-Ακούτε τόση ώρα τι λέω;;
-ΕΜ ΒΕΒΑΙΑ! ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΠΑΙΔΙΑ. ΚΑΝΕΝΑ ΣΕΒΑΣ ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ!!!!!!, με γέμιζε σάλια.
-Καλό καλοκαίρι κύριε καθηγητά....

Με την κολλητή μου (που ως εκείνη την ώρα απλά παρακολουθούσε), βάλαμε κάτι γέλια..
Ωστόσο οι φωνές του είχαν φτάσει ως τα γραφεία, στο ισόγειο, όπου και η υποδιευθύντρια μας ρώτησε ποιος φώναζε. "Ο κ.Ν. κυρία.." . "Α , καλά, κατάλαβα. Σας κλαιγόταν πάλι; " . Η κύρωση που δέχτηκα ήταν μια μονάδα κάτω από το πρώτο τετράμηνο, πολύ σοβαρό πλήγμα δηλαδή... :ρ
Στον πατέρα μου είπε τα καλύτερα λόγια μπροστά μου και πίσω μου. Ο διευθυντής δε ούτε που ανέφερε τίποτα για το συμβάν...

Το καλοκαίρι , μόλις μια συμμαθήτριά μου και γειτόνισσά του πέρασε στο παν/μιο της έκανε δώρο ένα σετ ασημένια μαχαιροπίρουνα(!!) , και απ' ότι μάθαμε , ζητούσε με δάκρια στα μάτια να ξαναπάρει την κατ/ση του Λυκείου και φέτος. Απορώ γιατί ο διευθυντής του αρνήθηκε...

Αν και αυτό το κείμενο δεν θα φτάσει ποτέ στα χέρια σας , κύριε καθηγητά σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις γερές δόσεις γέλιου που μου χαρίσατε την περσινή χρονιά και για το διάλειμμα που το "μάθημά" σας αποτελούσε για μένα. Ειλικρινά, εύχομαι να μην σας ξαναδώ ποτέ.

Αφιερωμένο στην κολλητή μου που μαζί περάσαμε πραγματικά καλά και στον Έντεκα που ζήτησε να μάθει περισσότερα για αυτόν τον καθηγητή.

It's raining men!!

Ο ουρανός από το πρωί ήταν γκρίζος και θυμωμένος σαν κάτι να του έφταιγε. Το μεσημέρι σκοτείνιασε τόσο που χρειάστηκε να ανάψω το φως για να διαβάσω και όταν η καμπάνα σήμανε "έξι" οι πρώτες χοντρές ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν με δύναμη στην άσφαλτο. Έβρεξε τόσο πολύ και τόσο δυνατά που πρώτη φορά ευχαριστήθηκα βροχή σ'αυτή τη χώρα. Όταν νύχτωσε για τα καλά οι βροντές έγιναν η φωνή τ'ουρανού και οι αστραπές με ανάγκασαν να πάω στο παράθυρο για να απολαύσω το θέαμα του ξεσπάσματος..

Εδώ η ταύτιση

Απόηχος ονείρου

Για τις μέρες που πέρασαν, για απόψε, γι'αυτές που θα 'ρθουν ..

So, so you think you can tell
Heaven from Hell,
Blue skies from pain.
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?

Did they get you to trade
Your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
Did you exchange
A walk on part in the war,
For a lead role in a cage?

How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls
Swimming in a fish bowl,
Year after year,
Running over the same old ground
Have we found?
The same old fears.
Wish you were here.

click εδώ για το όνειρο

Dreams & reality *

Λόγω διαφόρων ασυμβατοτήτων που λέει ο φίλος Νικόλας , αναγκάζομαι να μετακομίσω σε άλλη κατοικία. Tην εβδομάδα που πέρασε γύρισα όλο το Σέγκεντ μαζί με τον προσωπικό μου μεταφραστή . Τα ματάκια μας είδαν πολλά ευτράπελα και με έφεραν πολλάκις στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Μετά τις 2 πρώτες αποτυχημένες μέρες αναζήτησης ξεκινούσα την ημέρα μου με Lexotanil των 6 mg . Τα highlights της εβδομάδας ήταν:

• Oλοκαίνουριο διαμέρισμα που ο ιδιοκτήτης είχε βάλει έπιπλα που φοβόσουν να καθίσεις μήπως και σπάσουν. Το ενοίκιο ήταν εξωφρενικό για τα δεδομένα της πόλης με δικαιολογία πως ήταν πολύ κοντά στη βιβλιοθήκη. Και σκέφτομαι. Πόσο μ*λάκας μπορεί να είσαι, αγαπητέ βλάχε Ούγγρε, για να νομίζεις οτι υπάρχει νοήμον ον στον πλανήτη που θα νοικιάσει το σπίτι σου;

• Ο μεθυσμένος ιδιοκτήτης που ήρθε στο ραντεβού μας τρεκλίζοντας και σε κάθε δωμάτιο που μας έδειχνε έβγαζε και ένα υστερικό γελάκι

• Ο νεαρότατος ιδιοκτήτης που είχε βλέμμα «είμαι-άυπνος-και-παίρνω-ναρκωτικά-αλλά-φοράω-τα-μούρικα-Ray-Ban-μου-και-δεν-φαίνεται». Το κόκκινο βλέμμα του όταν τα έβγαλε μαρτυρούσε τουλάχιστον παιδί που πάει για ύπνο με τις κότες και κάθε Κυριακή πρωί κατηχητικό. Με… συγκίνησε ( teardrop). Μέτρησα έξι τατουάζ με μεγάλη ευκολία. Τα (β)ράστα του έβγαζαν από σπορέλαιο μέχρι βαρβολίνες.

• Η δικηγόρος ιδιοκτήτρια διαμερίσματος που επειδή το διαμέρισμά της ήταν στο κέντρο της πόλης, και από κάτω είχε Mc Donalds (οκ, πραγματικά κεντρικό σημείο, θα βόλευε πολύ) έπρεπε πάσει θυσία να το νοικιάσω και επιτόπου μάλιστα με – την προσοχή σας παρακαλώ- 5 ενοίκια προκαταβολή χωρίς να αφαιρούνται από τους 5 τελευταιους μήνες της διαμονής μου στο σπίτι (σημ.εδώ τουλάχιστον οι φυσιολογικοί ιδιοκτήτες αφαιρούν την όποια προκαταβολή, δεν ξέρω στην Ελλάδα πως λειτουργεί το σύστημα). Ενδεικτικά αναφέρω ότι μέσα στο διαμέρισμα απαγορεύεται:

- να καπνίσω (οτιδήποτε)
- να πάρω ναρκωτικά
- να φιλοξενήσω γονείς/αδέφλια/φίλους και φυσικά
- να βάλω ζώα (σκύλους, γάτες, ποντίκια, ψάρια)

Ανέφερα ότι δεν μπορώ να αποχωριστώ το κατοικίδιό μου, τον Crocodilino μου, αλλά δεν φάνηκε να με άκουσε. Θα κέρδιζα τουλάχιστον 5 χρόνια ζωής από το γέλιο λόγω της αντίδρασής της. Ανάλογα ένιωσα στο πρώτο μάθημα Φυσικής Κατ/σης Γ’ Λυκείου, με την ειδοποιό διαφορά ότι τότε μπορούσα να γελάσω (είχα και μάρτυρες) . Εκείνη την ημέρα κέρδισα περίπου 3-4 χρόνια ζωής , γι’ αυτό και όλοι μου λένε ότι μικροδείχνω.

Τα υπόλοιπα διαμερίσματα που είδα ήταν λείαν επιεικώς απαράδεκτα, αλλά ανάξια σχολιασμού.

Κάποια στιγμή στην μέση της εβδομάδας είχα απελπιστεί τόσο πολύ που εκτός από τα κλάμματα που μου ερχόταν να βάλω έβλεπα και απίστευτα κουλά όνειρα/εφιάλτες . Ένα από αυτά είναι ότι είχα βρει λέει ένα τεράστιο διαμέρισμα, με ολοκαινουρια έπιπλα, ωραία χαλιά, στερεοφωνικό σούπερ γουάου και φοβερή τιμή ενοικίου και έλεγα στην μητέρα μου πόσο τυχερή στάθηκα η οποία δεν με πίστευε και αποφάσισε να με επισκευτεί για να το διαπιστώσει ιδίοις όμασι. Όταν ήρθε της άρεσε τόσο πολύ που περιχαρής μου ανακοίνωσε ότι θα μείνει μαζί μου – «αφού αγάπη μου χωράμε άνετα και οι δύο- άσε που θα έχεις και τη μανούλα να σε περιποιείται» . Επιτόπου ξύπνησα.

Το άλλο κουλό είναι ότι είχα βρει ένα διαμέρισμα μέτριο, αλλά το καλύτερο ανάμεσα σε όσα είχα δει και την επόμενη θα πήγαινα να υπογράψω συμβόλαιο και να πληρώσω ενοίκιο.Το ίδιο βράδυ πήγα να τραβήξω χρήματα, και έπεσα θύμα ληστείας . Ήταν δύο παιδιά ηλικίας 16-17, Ούγγροι αλλά μιλάγανε ελληνικά όπου ο ένας ήθελε να με ληστέψει ενώ ο άλλος του ΄λεγε «ΡΕ Μ*ΛΑΚΑ ΑΣΕ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΗΣΥΧΗ» και εκει πιάνονται οι δύο τους στα χέρια , « και ποιος είσαι ΕΣΥ που θα πεις ΕΜΕΝΑ μ*λάκα» και κάπου εκεί ξεφεύγω, αλλά επειδή ήμουν ξυπόλητη δεν μπορούσα να τρέξω καλά και με φτάνουν και για να μην του δώσω τα χρήματα πολύ ωραία και εύκολα τα καταπίνω, και τους πετάω το άδειο μου πορτοφόλι . Μετά πάω και στο κοντινό σούπερ μάρκετ γιατί δεν είχα γάλα, άνετη κι ωραία, και τους βλέπω πάλι δίπλα μου, όπου ο καλός μου δίνει το πορτοφόλι μου άθικτο, παίρνω το γάλα μου, και με ένα πολύ απαξιωτικό βλέμμα λέω του μικρού καθικίου « ντροπή σου». Και μετά, κλασσικά, ξύπνησα.

Το νέο σπίτι εν τέλει βρέθηκε, κλείστηκε, πληρώθηκε και από σήμερα τα κλειδιά βρίσκονται στα χέρια μου. Προς το παρόν το βρίσκω σχεδόν ιδανικό. Το μόνο πρόβλημα είναι οτι επειδή έχει μια κάποια Ιστορία (ανήκε σε έναν διάσημο Ούγγρο ποιητή) δεν μπορώ να βάλω μέσα τον σκύλο των ονείρων μου, ένα λαμπραντόοοορ :( .
Θα ενημερωθείτε για τα εγκαίνια μόλις γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές. Για να σας προϊδεάσω, θα περιλαμβάνουν κόκκινα χαλιά, σαμπάνιες και ο Μέγας Μάγιστρος Αθήναιος θα επιμεληθεί της κουζίνας (γι' αυτό και μόνο ΠΡΕΠΕΙ να έρθετε). Ως τότε ασπάζομαι τα μαγουλάκια σας και σας χαιρετώ.

(* title sponsored by S.Nikolas)

Nihon (aka Japan)

Πέρυσι τέτοιον καιρό αγωνιούσαμε μαζί για το αν θα σε δεχτούν στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου , και όταν ήρθε η απόφασή τους ότι μπορείς να πας, η χαρά σου ήταν απερίγραπτη. Η δική μου διπλή απ'τη δική σου γιατί ήξερα πόσο πολύ το ήθελες.
Απ' ότι μου έλεγες, είναι πραγματικά υπέροχα. Ένας χρόνος πέρασε, και τώρα ήρθε η ώρα να επιστρέψεις στην γνώριμη πια -για σένα- Ευρώπη (όλος ο κόσμος μια γειτονιά ;) ). Εύχομαι πραγματικά να απόλαυσες αυτήν την εμπειρία και σύντομα να βρεθείς εκεί ξανά. Τι να ευχηθώ; Καλό ταξίδι; Καλή επιστροφή; Να σε δω οσο το δυνατόν γρηγορότερα; Όλα. Κάθε επιθυμία σου πραγματικότητα - το αξίζεις. Να προσέχεις.

1 coctail ηρεμιστικών παρακαλώ

Μα είναι δυνατόν ΟΛΟΚΛΗΡΗ Oυγγαρία να μην έχει ένα ρημαδο-Starbucks ;; Νισάφι πια!

Laugh or cry... feels the same

Πριν από μερικές μέρες έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου ... Το πρώτο μέρος του (αυτό ολοκληρώθηκε μέχρι στιγμής) δεν μπορώ να πω πως το κέρδισα στο έπακρο.. αλλά ήμουν ανάμεσα στα ελάχιστα άτομο που πέρασαν (μέσα σε δύο μέρες πέρασαν οι 5 από τους 76). Εξετάστηκα από την πιο ^&*(*&^** καθηγήτρια που διαθέτει το dptm της Ανατομίας και μου έπεσαν ΟΛΑ τα θέματα που παρακαλούσα να μην μου πέσουν :( (πάντα συμβαίνει αυτό). Θα ήθελα να το ξαναδώσω για άριστα, αλλά οι μεγαλύτεροι φίλοι μου μου έριξαν ένα περιποιημένο κράξιμο :( .. Θεωρείται λέει απίστευτο να ξεμπερδέψω από Ανατομία από την πρώτη εβδομάδα της εξεταστικής και μάλιστα με την συγκεκριμένη καθηγήτρια και να κάτσω στ'αυγά μου, συνεχίζοντας με τα επόμενα.
Θα δω πως θα 'μαι τελειώνοντας και τα άλλα μαθήματα... και άμα έχω αντοχές θα πάω να το παλέψω.
Πάμε για το επόμενο τώρα! Ούφ!

Ηθικό; Ακμαιό-τά-τό!

Διανύω εποχή εξεταστικής που σημαίνει ότι η βιβλιθήκη γίνεται το δεύτερο σπίτι μου, πιο σπίτι μου κι απ'το σπίτι μου δηλαδή, αφού εκεί περνάω ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του 24ωρου. Και επειδή εδώ και κάτι μέρες είμαι κατά βάση άυπνη (κοιμάμαι όσο προλαβαίνω), σήμερα με έπιασε μια φρίκη άνευ προηγουμένου. Αποφασίσαμε με τους φίλους μου, λοιπόν, που βρίσκονται στην ίδια φάση με μένα, να μην κλειδώσουμε εμείς σήμερα τη βιβλιοθήκη, αλλά να φύγουμε λίγο νωρίτερα, για να πάμε να φάμε παγωτό. Τίποτα το σουπερ-γουάου δηλαδή, απλά να ξεμπλοκάρουμε λιγάκι...

Βλέπαμε τον κόσμο να κάθετε αραχτός ΚΑΙ λάιτ στις καφετέριες, στα πεζούλια , στο συντριβάνι, και λιώναμε. Εν τω μεταξύ, είχε τον τέλειο καιρό, όχι πολύ ήλιο, ένα δροσερό αεράκι, εεε.. δε θέλει πολύ ο άνθρωπος.. Σχεδόν ταυτόχρονα είπαμε τι καλά που θα ήταν να πιάναμε μια γωνία, και να μείνουμε εκεί μέχρι αύριο. Όνειρα θερινής νυκτός ..

Είμαι πεπεισμένη ότι ο Θεός, ή όπως αλλιώς λέγεται, είναι κατά των μαθητών και φοιτητών όλου του κόσμου και έχει φτιάξει την Άνοιξη με μοναδικό βρώμικο σκοπό να τους βασανίζει και να τους αποσυντονίζει. Ως αντίδραση λοιπόν, (που δεν θα βγάλει πουθενά, παρά μόνο αναπτερώνει το ηθικό μου), αύριο θα κλείσω όλα τα πατζούρια και τις κουρτίνες, και θα ανάψω το πορτατίφ μου και θα χαίρομαι γιατί δεν θα έχω τίποτα να με αποσπάσει.

ΖΗΤΩ ο χειμώνας!

ΖΗΤΩ η βροχή!

ΖΗΤΩ τα χιόνια!

ΖΗΤΩΩΩΩ!!!

..

Ανησυχώ. Δεν μπορώ να το κρύψω, δεν μπορώ να το αρνηθώ,απλά δεν στο λέω για να μην σε ανηυχήσω κι άλλο.
Ξέρω πως δεν μου το είπες νωρίτερα γιατί ξέρεις πόσο πολύ σ'αγαπώ, και πόσο θα ανησυχούσα αν μάθαινα οτι δεν είσαι καλά. Ξέρω οτι μ'αγαπας κι εσύ το ίδιο και θες να είμαι καλά.
Θα ρωτήσω να μάθω τα πάντα γι αυτό. Κι αν χρειαστεί θα έρθω να σε βρω και δεν με νοιάζει ούτε η εξεταστική, ούτε τίποτα. Θέλω μόνο να είσαι καλά, και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου γι'αυτό. Είσαι το άλλο μου μισό. Είσαι κάτι παραπάνω από αυτό.
Από σένα θέλω μόνο να 'σαι ψύχραιμος. ΟΛΑ τα άλλα άστα πάνω μου. Σ'αγαπώ.

Ταρζανιές..

Από μικρή μου άρεσαν τα κόλπα και τα δύσκολα στοιχήματα. Ακόμα μου αρέσουν. Έχω βάλει με τον εαυτό μου 1 στοίχημα, με 3 διαφορετικά μέρη, όσον αφορά τα μαθήματα της εξεταστικής. Το πρώτο μέρος είναι οι 12 άθλοι του Ηρακλή μαζί , το δεύτερο οι πρώτοι 10 και το τελευταίο ένα κομμάτι κέικ (piece of cake). Και επειδή είμαι και ολιγαρκής όπως έχω ξαναπεί, δεν αρκούμαι με τίποτα λιγότερο από το άριστα για το πρώτο μέρος (εδώ είναι η ολιγάρκεια ντε!). Δεσμεύομαι στον εαυτό μου να διαβάσω πολύ και να 'μαι Ελλάδα την προκαθορισμένη ημερομηνία. Που είναι τα βιβλία μου; Οέο;

Aς τραγουδήσουμε όλοι μαζί!

Το ξαναβρήκα μετά από καιρό και καταχάρηκα!

Ή εγώ είμαι διεστραμμένη ή αυτό είναι όντως πολύ αστείο!

Ή και τα δύο :D

"και μου πες ξημερώματα «πάρε με από ‘δω»"

Πριν καλά καλά ανοίξω τα μάτια μου, άρχισα να σιγομουρμουρίζω pink floyd.Είναι επειδή έβλεπα στον ύπνο μου ότι βρισκόμουν ξανά σ'εκείνη τη συναυλία. Το επόμενο τραγούδι, ίσως το πιο καταλυτικό της βραδιάς, αφιερώνεται στο μοναδικό άτομο που κατάλαβε τα πάντα χωρίς να πω τίποτα.

Σ'έχω δε σ'έχω
Μανώλης Λιδάκης

Σ' έχω δε σ' έχω, σε κρατώ δε σε κρατώ
Ελπίζω δεν ελπίζω σ' ονειρεύομαι
Είσαι δεν είσαι πάλι αυτή που με καλεί
Μένω δε μένω πάλι μένω απ' την αρχή

Ελπίζω δεν ελπίζω σ' ονειρεύομαι
Ελπίζω δεν ελπίζω σ' ονειρεύομαι

Γίνεσαι φωτιά κι αέρας
νερό κι αέρας, φωτιά
μες τα χέρια μου κοιμάσαι
χάνεσαι μετά

Σ' έχω δε σ' έχω πάντα εσύ με οδηγείς
Μπαίνω δε μπαίνω σ' αδειανό μιας φυλακής
Σ' αγγίζω δε σ' αγγίζω σ' ονειρεύομαι
Τα χτίζω τα γκρεμίζω σ' ονειρεύομαι

συμβιβάσου! updated

"δεν υπάρχουν άγγελοι σου λεω.."

όπως το αντιλαμβάνεται ο καθείς.